Het weiland-Rijk van de Maagd

Het weiland is een grote open plek. Er staat 1 grote boom in het midden. En er zijn heel veel planten en kruiden te vinden.
Je kan er lekker relaxen of vechten als je daar zin in hebt. Er lopen ook dieren zoals paarden en wat konijnen rond. Deze mag je niet doden want ze doen jou ook niets. Pas wel op voor je eten want ze pakken het zo af.

Regel:
vechten mag
Max 20 personen (het is groot maar als er mensen gaan vechten wordt het een beetje te druk)
draken zijn toegestaan
De boom in het midden mag niet verwoest worden dus pas op bij het vechten!!

Een meisje met een mantel kwam aan op de weiland. Haar kap was over haar hoofd dus haar gezicht was nauwlijks te zien. Het meisje hete Celene. Celene keek om zich heen en het zag er heel mooi uit, ze zag de boom in het midden en liep er op af. Rustig ging ze tegen de boom zitten en staarde naar de lucht.

Aan de andere kant van de boom, dus niet te zien, zat Valerio. Hijzelf had al een tijdje in de gaten dat er een meisje aan de andere kant van het weiland liep en hij was blij dat hij nog gewoon de trillingen in de aarde kon voelen en dat het, niet zoals de rest van zijn kracht, weer teruggebracht was naar nul. Hij keek naar het boek dat op zijn schoot lag, maar las niet. Hij was meer bezig met wat hij zag door de grond.

Celene had niet in de gaten dat er eigenlijk nog iemand was op het weiland en als ze het wist kon het haar eigenlijk niet echt schelen. Ze keek naar het water die langzaam aan het bevriezen was, sinds haar vader's dood was Celene een heel ander meisje geworden. Al snel verdween de bevriezing. Via haar ooghoeken zag ze al snel iemand, zo te zien was het een jongen. Ze wende zich van hem af voordat hij in de gaten zou hebben dat ze hem aan keek. Een hand legde ze op de boom.

Valerio bleef in stilzwijgen en met zijn blik op het boek elke beweging van het meisje volgen. Hij was wel nieuwsgierig naar wie ze was, maar vooral naar waar ze vandaan kwam. Hij wist dat zij hem in de gaten had, maar hij wist ook bijna zeker dat ze niet wist dat hij elke beweging volgde, zoals nu ze de hand op de boom legde.

Celene's krachten waren niet erg krachtig nog, maar ze kon wel dingen bevrienden dan alleen maar de grond dat heeft ze zichzelf aangeleerd. Rustig keek ze naar boven, ze staarde naar de bladeren. Ze wees met een vinger op een blad en langzaam begon die te bevriezen. De blad viel op de grond, ze staarde het naar. Ze liet de blad zodanig bevriezen dat het verschrompelde. Dat verschrompelen kon ze niet met alles. Alleen met bladeren kon ze dat. Ze keek via haar ooghoeken terug naar de jongen. "Waarom kijk je me aan" sprak ze met een ijskoude stem. Haar kap heeft ze verder over haar hoofd gedaan en wende nu naar de jongen. Het enige wat je kon zien waren haar lippen.

Valerio keek nu echt naar het meisje, en niet meer via zijn voeten. "Ik keek niet naar je," zei hij dan ook en dat was de waarheid. "Nu kijk ik wel naar je, maar dat is omdat je het zei. Ik zat hier rustig een boek te lezen." Hij glimlachte aardig en klapte het boek dicht, na er een grassprietje in gedaan te hebben op de plek waar hij was gestopt.

"Ga dan rustig verder met je boek lezen" zei Celene nog steeds ijskoud. Ze stond langzaam op en draaide zich om. Ze wist zeker dat die jongen haar had aangestaard, althans zo dacht zij dan. "Veel plezier met lezen nog" sprak ze sarcastisch. Langzaam liep ze wat verderop en klom een boom in heel soepel, ze ging op een dikke stevige tak zitten. Ze was nu een meter van de jongen vandaan, maar van af de boom kon ze hem nog wel steeds zien.

Valerio vertrouwde het meisje niet helemaal, maar dat liet hij niet merken. Ook liet hij niet merken dat hij het vervelend vond dat ze de boom in ging, want dan moest hij kijken met zijn ogen en daarvoor moest hij haar aanstaren. Kijken met je voeten is veel beter, dacht hij terwijl hij het boek weer openvouwde.

Celene wende zich af van de jongen, ze moest hem niet aanstaren. Ze keek naar de lucht, ze zag wolken en rijkte met haar hand ernaar, ze probeerde zo water te creeren. Jammer genoeg lukte dat niet. Ze zuchtte, nou ja je kan niet alles hebben. Ze hield zich goed vast en even keek ze naar onderen naar de grond. Het was zo hard, het leek soms net staal.

Valerio klapte zijn boek weer dicht en stond op. Hij keek even naar zijn kleren, om te beslissen of ze vies mochten worden, en bedacht zich dat hij zijn blouse maar beter uit kon doen. Nu had hij nog gewoon een T-shirt aan. Hij zocht een goede plek en liet een kleine pilaar aarde uit de grond rijzen. Hij gaf er een zijdelingse trap tegenaan. De steen versplinterde maar het deed pijn. Valerio gromde. "Ik wil mijn kracht terug," zei hij tegen zichzelf, terwijl zijn enkel roze oplichtte en de pijn verdween.

Celene zag opeens wat de jongen deed en keek er aandachtig naar. Hoorde ze het nou goed 'ik wil mijn krachten terug'. Dat had ze dus echt gehoort. Een grijns kwam op haar gezicht terecht. "Zo dus je bent kracht loos?" zei ze opeens hard schaterend vanuit de boom naar de jongen. Ze sprong en belande met beide voeten in het water vlakbij de jongen. Ze sprong heel ver en eigenlijk deed het wel pijn, maar het water brak haar val een beetje.

Valerio keek kwaad om. "Nee, ik heb mijn kracht waarschijnlijk langer dan jij, anders zou je weten wat ik bedoel," zei hij, toch kalm. "Ik bedoel dat ik dit weer wil kunnen zonder pijn te lijden aan mijn voeten. Mijn kracht is weer begonnen bij het begin." Hij liet een brok aarde omhoog zweven, wat tot zijn irritatie veel kleiner was dan vijf jaar geleden. Hij zuchtte en liet het weer in de grond zakken.

"OH! nou dat is dus erg zielig" sprak ze, maar Celene meende dat niet helemaal eigenlijk. "Dat is fijn voor je" zei ze licht sarcastisch. Ze zag dat de brok niet zo hoog ging, ze zuchtte. Ze had alles gebrobeerd om haar water krachten sterker te laten maken, maar dat lukte niet. Het enige wat ze goed kon was bevriezen, mensen bevriezen kon ze alleen maar tot de helft of alleen bij de benen. Ze kneep haar hand tot een vuist en langzaam en heel licht zag ze dat haar hand in ijs veranderde, maar alleen voor een paar seconden.

Valerio kon niet tegen dit soort mensen. Zo snel mogelijk trapte hij een brok aarde omhoog en gooide die in de richting van het meisje. Hij wilde geen takken breken, want de boom had niks gedaan en hij vond dat bomen er dan ook buiten moesten blijven. Maar hij was tijdelijk ongelooflijk kwaad op het meisje. Wie dacht ze wel dat ze was. Hij was al meer dan tien jaar volwassen en zij was nog een kind.

Celene zag de brok aarde op haar afkomen en vliegsvlug liet ze brok aarde bevriezen. Liet dat toen via de ijs op de grond zakken. Ze maakte van de bevriezende aarde, ijspegels en liet dat op de jongen afzoefen. Als hij dacht dat ze er bij neer zou leggen had die het mis. Ze had wel een idee waarom hij kwaad was. Hopelijk zou hij erachter komen dat alleen zo je krachten sterker zullen worden.

Valerio ging zitten achter een muur van steen waar de ijs-aardpegels op versplinterden. Hij ging staan en duwde de muur keihard op het meisje af. Zelf rende hij achter de muur aan. Hij moest het kind aanraken, dan kon hij energie aftappen. Hopelijk genoeg om haar te laten stoppen. Want hij had hier geen zin in.

Er kwam een muur op Celene af, ze rende zo snel mogelijk richting de boom toe. Ze kwam op de boom af en maakte een kleine salto in de lucht via de boom, ze kwam precies op de muur terecht. Ze schoot heel snel een water straal op hem. Eigenlijk was Celene het nu zat aan het worden, ze stopte plotseling en zat nu ergens goed verstopt.

Valerio kreeg de straal water in zijn gezicht, maar het deerde hem niet echt. Wel heelde hij de rode striemen die waren ontstaan. Hij zag het meisje niet meer, dus bleef hij staan en sloot zijn ogen. Hij zag nu precies waar het meisje was, of eigenlijk voelde hij dat. Hij stampte en boeide haar handen en voeten vast aan de grond. Hij liep snel op haar toe en pakte haar arm vast. Snel tapte hij zo veel energie af als hij zelf kon.

Celene was het zat om te vechten nu. Het zou moeten ophouden elke keer het gevecht en die oorlog. Opeens werd ze geboeid en voelde dat al haar energie langzaam daalde. De jongen deed het vast. Ze liet hem zijn gang gaan, maar toen keek ze met haar ogen naar de grond. De grond bevrieste en zo kwamen haar voeten langzaam los, ze sloot haar ogen en ook haar handen bevroren althans de aarde bevroor. Ze rukte zich los en draaide zich bliksem snel om en kon net haar laatse kracht die ze had op de jonge afsturen. Miljoenen ijspegels kwamen op topsnelheid op de jongen af. Heel snel klom Celene in de middelste boom, ze moest op kracht komen.

Valerio keek naar de ijspegels en wist dat ze hem niet echt zouden deren. Vooral omdat het meisje nu vooral kracht stopte in het feit dat het er zoveel waren. Toch keek hij vreemd op toen ze steel voor zijn neus bleven hangen. Hij keek verbaasd naar het meisje, maar toen er een groene lichtbol langs zijn gezicht zweefde, snapte hij het. "Hé Tsi," zei hij opgewekt. Hij was blij dat zijn draakje gewoon de eeuwenoude aardmagie die het bezat had gehouden.

Celene opeens een groene lichtbol, ze wist zeker dat de jongen het niet geweest kon zijn dus moest hij een draak hebben. Ze was zo moe en voelde zich zo leeg, jammer genoeg was het geen nacht anders was het makkelijk geweest om te verdwijnen met haar draak Shadow. Ze keek terug naar de jongen op een hele veilige afstand. De jongen zou het berouwen dat hij haar energie heeft opgemaakt.

Valerio grinnikte toen de ijssplinters in het niets oplosten. Hij keek naar het meisje. "Bij welk rijk hoor je eigenlijk?" vroeg hij. Als ze bij het Dertiende hoorde, ging hij verder. Ze kon hem toch niks meer maken, hij stond nu onder bescherming van een erg krachtig draakje.

"Ik ben van geen enkele rijk" sprak ze op een rustige toon. Ze hoorde wel bij een rijk het was de 'Dertiende', maar die had ze al jaren geleden verlaten. Eigenlijk voelde zich niet echt meer een Dertiende. Ze bleef kijken en hoopte dat haar draak bleef waar die bleef en niet opeens zou op gaan duiken om haar te beschermen. Ze wou hem niet kwijt.

"Oké," zei Valerio argwanend en hij ging zitten op een steen die uit de grond kwam. Tsi-Long nestelde zich in zijn kuif en hij keek naar het meisje. Valerio grinnikte en keek even met zijn ogen omhoog en zag net het puntje van de snuit van Tsi.