Het weiland-Rijk van de Maagd

New
---

'Blijf niet te lang weg, oké Alice?' Luthien aaide zijn draak Alice over haar asgrijze neus. Ze knikte enkel met haar kop en haar vurige ogen, en steeg met krachtige vleugelslagen op. Ze werd steeds kleiner en kleiner terwijl ze hoger klom, en toen ze hoog genoeg was zweefde ze haast weg, met de wind mee. Luthien keek haar na, en plofte toen op de grond. Hij nam zijn hoed af en legde die naast zich neer terwijl hij rustig op de grond zat en nadacht.

Terwijl Scarlet liep door het weiland streelde ze onder de kop van haar geliefde Artemis die in een mooie groene kleur achter haar aan kwam. Ze hield haar kop gezakt zodat Scarlet niet op haar tenen hoefte te staan en Scarlet zong zachtjes voor haar uit. Ze keek een seconde naar de boom en daarna naar degene die bij de boom zat. Een jongen met donker haar. Ze nam hem in zich op, maar kon van dit afstandje niet zoveel zien. Ze liet Artemis los en gebaarde dat die wel even weg mocht vliegen. Rustig liep ze verder, maar wel oplettend.

Luthien bleef tegen de boom aan zitten en zuchtte diep. Hij zag een meisje in het weiland lopen, maar kon haar niet goed genoeg zien. Ach, het maakte niet uit. Hij zou haar niks doen, en hopelijk zij hem ook niet. Hij leunde zijn hoofd tegen de boom en staarde naar de lucht, maar voelde toen iets op zijn schouder vallen. Hij keek om en zag iets wits. 'Gatver!' riep hij uit, toen hij merkte dat het vogelpoep was(sorry, moest wat bedenken XD). Hij stond snel op en keek naar de vervloekte duif die de dader was. Hij trok zijn jas uit en zuchtte weer diep. Joepie, kon hij weer lekker zoeken naar een meertje.

Scarlet keek met opgetrokken wenkbrauwen naar de jongen die nu overeind ging staan en nogal leek te vloeken. Toen ze dichtbij genoeg stond om te zien wat er aan de hand was, deed ze haar hand voor haar mond om te onderdrukken dat ze moest lachen. Het zag er ook wel grappig uit. De jongen kwam haar bekend voor, maar ze kon zijn naam niet helemaal plaatsen. Van een aantal jaar geleden in ieder geval. Een giechel kwam over haar lippen.

Luthien keek om toen hij onderdrukt gegiechel hoorde. Zijn wangen werden lichtjes rood door schaamte. Ja hoor, dat overkwam hem weer. De duif koerde naar Luthien, alsof hij het leuk vond. Luthien keek even weer naar de duif, neigend om een steen te gooien, maar hij hield zich koest. 'Eh, h-heb je misschien water om het af te wassen?' vroeg hij onverschillig aan Scarlet, en herkende haar ergens van, al wist hij niet meer waarvan.

Scarlet lachtte zachtjes toen ze haar waterfles pakte en naar de jongen toestapte. Ze stak de waterfles met een glimlachje naar hem uit en nam hem nog wat beter in zich op. 'Heb ik jou niet eerder ontmoet?' Vroeg ze vriendelijk aan hem maar nu wat koeler. Haar glimlach was nu een klein glimlachje geworden. Ze vroeg zich af waar ze hem van kende, ze graafde diep in haar geheugen.

Luthien nam de waterfles en keek haar aan. Ze kwam hem echt heel bekend voor maar van wat? Hij gooide wat water over de poepvlek en probeerde het eruit te wrijven. Dat lukte tamelijk goed. Hij verwarmde de stof een beetje zodat het,water ook warm zou worden zodat het er makkelijker uit zou gaan. Terwijl hij dit deed sprak hij. 'Jij komt mij ook heel bekend voor, ehm...' hij dacht even hard na tot hij een mes van hem zag. Het was van het sterkste gesteente ooit gemaakt. Dat bracht hem dichter bij het antwoord. 'Volgens mij heb ik je in de grotten ontmoet!'

Scarlet dacht daar even bij na en toen herinnerde ze deze jongen. 'Luthien.' Zei ze met een glimlachje. Gelukkig kon ze nog een beetje namen onthouden. 'Wat leuk om je weer eens te zien.' Zei ze tegen hem en glimlachte er een beetje bij. Ze wist wel dat hij toen bij het dertiende rijk hoorde, maar ze dacht dat hij was overgestapt, of was dat iemand anders? Ze keek hem aan en ging toen op het gras zitten.

'Oke, wacht. Laat me even denken.' zei Luthien terwijl hij zijn jas in de boom op hing en even nadacht. 'Ehh... het was iets met een S...' mompelde hij en ging ook op het gras zitten, terwijl hij verder na dacht. 'S... Scarlet! Dat was het.' Hij glimlachte lichtjes naar haar en legde zijn hand op zijn hoed zodat deze niet weg waaide. 'Ook leuk om jou te zien? Hoe gaat het?'

Scarlet glimlachte toen hij haar naam herinnerde. 'Ja, dat ben ik.' Zei ze voor bevestiging en haalde haar schouders op bij zijn vraag. 'Het gaat weer beter de laatste tijd, nu ik weer een beetje rondreis. En met jou?' Vroeg ze aan hem en ging in kleermakerzit zitten, dat zat wat confortabeler. Ze haalde een hand door haar haren. Ze was vanmorgen eigenlijk van plan om het te vlechten, maar doordat ze zo vroeg vertrokken van huis was ze dat een beetje vergeten.

'Het kan beter...' antwoordde Luthien vaagjes, schouderophalend. 'Ik ben nogal blut, en ik slaap elke nacht wel ergens anders, maar het is in ieder geval beter dan de tentenkampen van de Dertienders.' Ja, dat was het zeker. Hij wou nooit meer voor die verraders vechten. Dankzij hun was zijn leven één groot drama. Alles lag op zijn kop, maar Luthien had het iets beter de laatste tijd. Hij wist eindelijk wat hij met zichzelf moest, en had eindelijk zijn gedachten stil gelegt, al was het qua geld en onderdak nog steeds niet goed, maar binnenkort zou dat goed komen, hoopte hij.