Het maanmeertje- rijk van de maagd

Een stemmetje in Vincents hoofd vroeg zich af of Abby geen last zou gaan krijgen van de sterke stroming die in het meertje begon te komen. Maar hij besteedde er geen aandacht aan, hij hoorde hem nauwelijks. Eliria dook achter Abby aan en tikte speels tegen haar been, waarna ze oploste in het water. Het leek alsof ze tikkertje wilde spelen.

Abby negeerde de tik tegen haar been. Ze zwom door, het water was verfrissend. Het voelde goed aan tegen haar huid. Ze voelde zich meteen een stukje beter, al wist ze dat het zwemmen niets zou oplossen. Zou ze de problemen blijven hebben die ze had. Ze was sterk genoeg, dus had ze niet zoveel last van de stroming al merkte ze wel dat hij er was.

Eliria nam weer een vaste vorm aan, keek even teleurgesteld naar Abby en loste weer op in het water. Het duurde niet lang of het water voor Abby kreeg haar vorm en daar lag ze, het meisje vragend aankijkend en tegelijk een beetje speels. Ze blies een bubbel naar Abby, die bleef zitten op haar neus.

Abby draaide zich geergerd weer om, ze wilde even alleen zijn. Gewoon verder helemaal niets dan haar en het water maar Eliria scheen dat niet te begrijpen. Haar eigen draak, Fire, vloog een stukje verderop. Maar hij was zo slim geweest om Abby even alleen te laten. Ze zwom naar boven en kwam toen boven water. 'VINCENT!' riep ze toen. 'Kun je je draak even bij je houden.' zei ze daarna. Aan heel haar houding was te merken dat ze zich irriteerde aan Eliria.

Vincent merkte niks van zijn omgeving, maar Eliria had de hint begrepen. De zwom naar de kant en veranderde in een kat van gestuurd water, al was er niemand die haar stuurde. Ze rolde zich op naast Vincent en hing haar staart in het water. Ze absorbeerde het water als een spons en langzaam groeide ze, tot ze even hoog was als de bomen en meer leek op een tijger dan op een normale kat.

Abby dook weer onder water en zwom weer verder. Ze had door dat haar krachten zwak werden van het water. Vuur was niet tegen het water bestendigd maar toch bleef ze zwemmen. Rustig, in een en hetzelfde ritme. Ze probeerde haar hoofd leeg te krijgen, maar het gezicht van Dan bleef voor haar ogen spoken.

Eliria merkte, door haar dierlijke zintuigen, dat Abby onrustig was. Daardoor werd zijzelf ook onrustig en Vincent begon dat ook te merken toen Eliria tegen hem aanstootte en hij voorover in de modder viel die was ontstaan doordat het water om hem heen op het land was gekropen. "Hé, kijk uit," zei hij en toen pas zag hij dat ze even hoog was als de bomen. Hij was het wel gewend, want met volle maan en soms vaker zoog ze zich vol, maar het bleef indrukwekkend. "Wat is er?" vroeg hij en Eliria wees met haar poot naar Abby.

Midden in het meer kwam Abby weer omhoog. Ze kon hier nog net staan en sloeg haar armen om zich heen toen ze boven was. Ze haalde een beetje schokkerig adem omdat ze haar tranen probeerde in te houden. Ze was totaal vergeten dat Vincent op de kant stond, ze dacht alleen nog maar aan Dan, Dan en nog eens Dan.

Vincent zag dat Abby half huilde. Hij maakte een lange sliert water die zich om haar heen sloeg en naar de kant bracht. "Er is wel wat," zei Vincent toen Abby neergezet was. Eliria stond op en sprong over de bomen weg, om iets verderop te veranderen in zichzelf, maar nu was ze reusachtig.

Abby liet zich meetrekken door het water lint wat om haar heen was gewikkeld en zodra ze op de kant zat kroop ze in elkaar. Ze verborg haar gezicht. Ze wilde het hem niet vertellen, maar toch weer wel. Ze snikte zachtjes. Ze vervloekte haar tranen, haar betoon van zwakte.

Vincent zuchtte en stuurde Abby's tranen weg. "Als je niks wilt vertellen, dan is dat goed," zei hij. "En als je alleen wilt zijn, dan moet je dat ook zeggen. Maar probeer eens te mediteren, dat raad ik je aan. En het gaat voor mij het makkelijkst als ik omgeven ben door water. Misschien geld voor jou hetzelfde met vuur." Hij maakte een stoel van water voor Abby en zichzelf.

'Ik kan het niet.' fluisterde Abby. Ze bedoelde dat ze het niet kon om altijd maar aan Dan te denken maar niet bij hem te zijn. Dat ze haar broer niet kon wreken. Dat ze zo niet kon leven. Maar dat zou Vincent allemaal niet begrijpen. Ze wilde dat hij haar begreep maar iets wat ze ook niet kon was erover praten. Dat had ze nooit gekund.

Vincent zuchtte. Dit schoot niet op. Hij liet zijn hand blauw opgloeien en keek naar Abby. Ze zag eruit alsof ze energie nodig had, maar ook alsof ze even moest slapen. En nu zat hij te twijfelen wat het best was. Hij kon haar genoeg energie geven om zichzelf te herpakken, hij kon haar ook genoeg energie afpakken zodat ze in slaap viel. Maar wat zou het best zijn.

Abby snikte nog steeds, haar lichaam was slap en ze bezat bijna geen kracht maar. Haar vuursturen was sterk afgezwakt door het water en ze rilde een beetje van de kou, doordat ze alleen maar in haar ondergoed zat. 'Sorry, ik kan het gewoon niet.' fluisterde ze weer. Ze bleef de woorden maar herhalen.

"Het komt wel goed," zei Vincent en hij legde zijn hand op haar schouder. Gelijk stroomde haar energie door zijn arm naar hem toe en hij stopte pas toen hij niet meer af kon nemen. Hij stopte haar energie in een bloem in het gras, die direct, ondanks het feit dat het nacht was, openging en haar mooiste kleuren toonde. Vincent trok de bloem uit de grond en stuurde tegelijk een bol water rond de bloem. Nu kon de energie nergens heen, alleen het water in. Daarna liep hij naar haar kleren en pakte ze op. Terwijl ze nog op de waterstoel zat, trok hij haar haar T-shirt aan en daarna stuurde hij voorzichtig het water weg, zodat ze op de grond lag.

Abby voelde hoe energie uit haar lichaam werd getrokken. 'Nee.' mompelde ze zacthjes. 'Nee!' in haar stem schemerde paniek door. Ze werd bang van het lichte gevoel in haar hoofd, maar echt lang had ze daar de tijd niet voor doordat haar energie zo snel weg was dat ze in een diepe droomloze slaap viel. Daar lag ze dan op de grond, nog een klein beetje rillend. Te slapen zonder dat ze dat wilde.

Vincent keek naar de slapende Abby en zag aan haar gezicht dat ze het niet had gewild. Ach, het was beter voor haar en morgen kreeg ze haar energie volledig terug. Hij keek naar de bloem die boven haar zweefde. Hij floot zachtjes en Eliria kwam aangezweefd. Hij pakte de deken uit zijn zadeltas en legde hem over Abby. Hij zou hem deze nacht toch niet nodig hebben, want hij sliep nooit tijdens een volle maan. Hij maakte een vuurtje bij Abby en ging zelf aan de slag met het oefenen van watersturen, tot hij de zon op zag komen en alles weer moeilijker ging.

Abby sliep, ze zou niet ontwaken voordat ze haar energie terug had gekregen. Ze had aan het einde van haar slaap toch een vreemde droom gehad. Ze bleef maar rennen, en rennen en rennen naar een lichtpuntje in de verte. Maar als ze er dan eenmaal was verdween het en moest ze weer ergens anders heen rennen. Ze snapte er niets van en sliep erg onrustig.

Vincent pakte de bloem uit de bol water en legde hem op Abby's hoofd. Hij legde zijn hand daar weer op en gaf energie uit zichzelf en uit de bloem aan het meisje, die het nodig had. Vincent liep weer weg en keek in het meertje op zoek naar een vis. Zodra hij er één dacht te zien, ving hij hem in een bol water en legde hem op de kant.

Abby voelde haar energie langzaam terug komen en opende haar ogen. Ze was gedesorienteerd, ze wist niet waar ze was en kwam moeizaam overeind. Ze voelde in haar hele lichaam dat ze op een koude klamme grond had geslapen. Ze keek even naar de deken die over haar heen lag, hij was zeker niet van haar. Ze keek even naar Vincent, ze wist niets meer van gisteravond. 'Wat is er gebeurt?' vroeg ze slaperig. Hopelijk had ze niets verkeerds gedaan.

"Ik heb je energie afgepakt, voor zo ver ik dat kan, zodat je in slaap viel," zei Vincent, terwijl hij de vis doorboorde met een vlijmscherpe waterpijl. De vis was direct uit zijn lijden verlost en Vince hing hem aan een takje boven het nog steeds brandende vuurtje. "Het was even nodig."

'De volgende keer dat je dat doet vermoord ik je.' zei ze tegen hem. Ze was boos op hem. Nu ze zich weer herrinerde hoe hij haar energie had afgepakt zonder dat ze dat wilde voelde ze zich boos worden. Boos op hem en alles en iedereen.

"Oké," zei Vincent. "Dan weet ik dat als ik dat nog een keer doe, ik weg moet gaan nadat ik dat heb gedaan." Hij grinnikte en reikte Abby de vis aan. "Eet iets, dan ga je je nog wat beter voelen." Hij stond op en keek naar Eliria, die nu als een reuzen zwaan op het water dreef. Hij pakte zijn deken en liep naar haar toe over het water. Hij klom op haar rug. "Tot de volgende keer Abby," zei hij en Eliria steeg op.

'ik eet niets.' zei ze toen. Ze at helemaal niets meer in de ochtend, ze vond het vervelend om 's morgens te eten. Dat ene ontbijt was eenmalig geweest. 'Tot de volgende keer.' fluisterde ze toen weer. Zodra hij verdwenen was zakte ze door haar benen heen en daar zat ze dan, op de grond. Weer alleen.