Huisje van Lewis

Lewis maakte warme broodjes en maakte roerei voor Alexis en hemzelf. Binnen een halfuurtje was het klaar. Hij had ook nog wat spek gebakken. Hij nam twee borden en deed het daar op. Hij pakte de sinaasappelsap die vers was geperst uit de koelkast en schonk twee glazen vol. Daarna liep hij terug naar de slaapkamer met het dienblad. Hij glimlachte kort naar Alexis en ging toen naast haar op bed zitten met het dienblad en zette het tussen hen in.

Alexis rook van ver af al het uitgebreide ontbijt, toen Lewis de kamer binnenkwam, ging ze weer overreind zitten. In de tijd dat hij weg was geweest had ze haar haren gefatsoeneerd met haar vingers. Ze keek met een glimlachje naar Lewis "Het ruikt heerlijk schat." zei ze terwijl ze naar het volle dienblad keek. Het was lang geleden zo'n ontbijt, meestal at ze snel wat hompen brood naar op om daarna weer een stel soldaten uit elkaar te trekken.

Lewis glimlachte nog steeds naar haar. Hij moest het haar zeggen, dat wist hij wel maar hij kon het niet. Hij pakte een bord en gaf het aan Alexis. 'Eetsmakelijk.' zei hij toen. Hij pakte ook zijn eigen bord en nam een hap van zijn brood en ei.

Alexis pakte hongerig het bord met brood en ei aan "Dankje, jij ook." zei ze terwijl ze het brood pakte en er voorzichtig wat van af hapte om niet het hele bed direct onder te smeren. "Heerlijk." zei ze toen ze de hap had doorgeslikt, ze keek even opzij naar Lewis, waarna ze nog een hap nam. Met haar hand steunde ze op het bed om recht op te blijven zitten.

Lewis nam net weer een hap. Hij knikte eventjes maar zei verder niets. Hij wilde haar niet kwetsen, en hij wilde het haar niet moeilijk maken. Maar hij wist dat hij het niet zou gaan trekken haar iedere keer de deur uit te zien lopen. Elke keer te weten dat ze ook nog een ander had.

Alexis merkte dat hij stiller was dan normaal, ze nam nog een hap van het brood dat ze snel doorslikte. Ze trok haar knie iets op, waarna ze weer naar Lewis keek. "Gaat alles goed?" vroeg ze voorzichtig, misschien was er helemaal niks aan de hand en zag ze alleen maar beren op de weg die er niet waren. Met haar zwarte haren die over haar schouders vielen keek ze met een voorzichtig glimlachje naar LEwis.

Lewis beet op zijn lip. Hij kon het maar beter meteen vertellen, als een pleister die je erin een keer aftrok. 'Ik kan dit niet Alexis.' zei hij toen fluisterend. Hij keek naar het bord eten wat nu voor de helft leeg was. 'Het spijt me, ik kan het gewoon niet.' Zijn stem was zacht bijna onverstaanbaar.

Alexis beet op haar lip ook op haar mond. Ze boog schuldig haar hoofd. Wat onhandig legde ze haar hand troostend op z'n bovenbeen. "Nee, het is mijn schuld." fluisterde ze met een pijnlijk gezicht. Het was ook de waarheid, het was helemaal haar schuld waardoor Lewis zich slecht voelde. Waardoor ze d'r eigen leven helemaal overhoop gegooid had.

Lewis legde zijn hand over die van haar heen maar pakte hem toen op om hem van zijn been af te halen. 'Je zult een keuze moeten maken. Het is hij of ik.' zei Lewis toen. Misschien was het niet eerlijk om haar voor deze keuze te stellen, maar het was ook niet eerlijk voor zichzelf om haar de keuze niet te geven.

Lewis's kwamen als een klap bij haar aan, ja ze had ze verwacht. Het was niet meer dan normaal dat hij het zo niet wilde, toch wist ze dat ze dit niet kon. Met haar blik keek ze voor een fractie van een seconde naar Lewis waarna ze omlaag keek. Ze hield van Lewis, ze hield van Cloud. "Dat kan ik niet." fluisterde ze, naar haar handen starend die ze in haar schoot had gelegd.

Lewis keek haar aan. Hoeveel hij ook van haar hield, hij kon niet zo met haar samen leven. Want hij zou nooit op nummer een komen op deze manier. Elke keer afvragen hoelang ze kon blijven tot ze weer terug moest naar de ander, zo wilde hij het niet. 'Dan is het simpel, dan ga je straks gewoon terug naar hem en laten wij het voor de rest hierbij.' zei hij tegen haar. Als zij de keuze niet wilde maken zou hij het doen.

Alexis richtte haar hoofd ontzet op, keek Lewis weer aan. "Lew." haar stem was hees van de emotie, gewoon omdat er zoveel door elkaar heen strijdde. Ze wilde zich in zijn armen nestelen, hem lieve woordjes toefluisteren, maar ze kon niet weggaan van Cloud. Dat wist hij, toen ze er aan begonnen wist hij het, nouja vanaf het strand dan. Met haar vingers plukte ze aan het broodje. Met een smekende blik keek ze Lewis weer aan "Je weet dat ik dat niet kan, je weet dat ik Cloud niet in de steek kan laten, maar jou kan ik ook niet laten gaan." hte klonk egoïstischer dan ze had gewild, maar het was de waarheid.

Lewis keek haar recht aan. Ondanks de emoties die hij voelde stond zijn gezicht kalm en beheerst. 'Alexis ik hou van je, maar het gaat me te ver dat ik me elke keer af moet vragen hoelang je blijft. Dat ik elke keer dat je de deur uitloopt me afvraag of je dezelfde dingen tegen hem verteld. Ik kan dat gewoon niet.' zei hij tegen haar. Ze moest het begrijpen. Het moest.

Alexis gezicht werd weer wat beheersterl, niet meer overmand door de emoties. Ze wilde hem geen pijn doen, iets wat ze al deed sinds hij wist dat ze getrouwd was. Eigenlijk was ze gewoon een stomme trut die hem helemaal niks te bieden had dan af en toe een nacht met hem. En dat alleen al zelden. Ze wist dat hij gelijk had, dat ze een keuze zou moeten maken, iets wat ze gewoon niet kon. Bij beide keuzes zou haar hart breken. Ze haalde een keer diep adem terwijl ze nog steeds Lewis aankeek. "Dat begrijp ik, maar.../" ze wilde wat zeggen, maar brak haar zin af en keek hem alleen maar schuldig aan.

Lewis keek Alexis recht aan. 'Ik ben het niet waard om een goed huwelijk te verbreken. Je houd van hem, dat is overduidelijk. Alsjeblieft Alexis, het is voor ons allemaal beter.' zei hij toen. Hij verbrak de blik naar haar en keek naar zijn bord. Hij zette het terug op het dienblad en pakte het drinken en nam een flinke slok.

Alexis knipperde een paar keer met haar ogen, om te voorkomen dat er tranen in zouden springen. Ze wilde de goede woorden, om er iets tegenin te brengen, maar ze kwam nergens op. Het enige wat ze deed was naar hemn kijken, met een gepijnigde blik in haar ogen. "Het spijt me zo ontzettend." zei ze uiteindelijk op een fluistertoon, bang dat als het harder zou klonken alles in elkaar zou storten.

Lewis kon haar gepijnigde blik niet aan. Hij stond weer op van het bed. Nog steeds had hij het glas in zijn hand en hij nam af en toe een slok. Hij liep naar het raam en keek naar buiten. 'Het spijt mij ook.' zijn stem was koel en kalm, beheerst om niets te laten merken.

Alexis stond ook op, bukte om haar kleding bij elkaar te zoeken. Ondanks haar ondergoed voelde ze zich nu vreselijk naakt in het bijzijn van Lewis, zijn stem liet nog niet de rillingen over haar lijf lopen. Stil trok ze het rokje en het t-shirt weer aan, haar pumps liet ze nog steeds achter het bed liggen. Ze wilde niet weg gaan, niet op deze manier. Met haar donkere ogen bleef ze naar Lewis kijken die met zijn rug naar haar toe stond.

Lewis bleef naar buiten staren. Hij merkte wel dat ze uit het bed was gekomen. Toch draaide hij zich niet om. 'Het ga je goed.' zei hij toen. Het was een duidelijk teken dat hij wilde dat ze weg ging. Hij kon haar gezicht niet langer zien, hij kon niet zien hoeveel pijn hij bij haar aanrichtte. Dat kon hij gewoon niet.

Alexis gezicht betrok bij de woorden van Lewis, nu begon er een soort van irritatie door haar lijf te gaan. Ze stapte op haar blote voeten naar Lewis toe, ze wilde hem omhelzen, maar na even ongemakkelijk naar hem gekeken te hebben hield ze haar handen maar thuis. "Moet het echt zo?" vroeg ze, smeekte ze, iets wat ze anders nooit deed. Nee, het was een teken van zwakte ,een zwakte die Lewis gevonden had.

Lewis draaide zijn hoofd naar haar toe. 'Hoe wil je het dan? Dat ik naar Cloud toe ga en het hem vertel en hem dan maar de keuze te geven?' zei hij toen. 'Ik weet niet of het tot je doordringt maar het is over. Finito.' sprak hij toen verder. Hij keek haar recht aan en draaide zijn hoofd toen weer en richtte zijn blik op de lcht.

Alexis keek hem strak aan, die opmerking schoot haar even het verkeerde keelgat aan. Hij was niet degene die er Cloud bij mocht betrekken, dat was alleen haar recht. Oké dat klonk belachelijk, maar ze vond het wel zo. Er ontsnapte een geïrriteerde zucht uit haar mond. "Wat jij wilt, dan is het over." kwam er over lippen, het deed pijn aan haar hard. Maar net als Lewis kon ze best wel hard zijn af en toe.

'Dat was precies wat ik je duidelijk wilde maken.' zei hij tegen haar terwijl hij nog steeds uit het raam keek. 'Je weet waar de uitgang is?' zei hij toen snel. Hij wilde niet nog heel veel langer met haar praten. Hij stond op het punt in te storten maar dat hoefde Alexis niet te zien.

Alexis draaide zich om, om haar schoenen van de grond te vissen. Ze ging op het bed zitten om ze aan te trekken. Hun nachten die ze samen doorbrachten waren pijnlijk, elke keer liepen de ochtenden slecht af, bedacht ze zich. Op haar hakken draaide ze zich nog even naar Lewis . "Tot ziens dan maar." zei ze na enkele seconden gewacht e hebben, om haar stem beheerst te laten klinken. Alsof alles normaal was.

nieuw
-
Alexis had geen idee wat ze hier deed, waarom ze naar Lewis gevlucht was. Maar alles was zo snel gegaan, Cloud was er vandoor gegaan, om even alleen te zijn. Het ergste was geweest dat hij niet een boos geworden was, het enige wat ze in zijn ogen gelezen had was pijn en verdriet. Iets waardoor ze haar hart nogmaals voelde breken. Met bonsend hart van de inspanning en rode ogen van het huilen keek ze naar het hus dat voor haar stond. Ze hoorde hier helemaal niet te zijn. Ze had Lewis pijn gedaan, Cloud pijn gedaan, en nu ging ze alsnog naar Lewis toe.