Huisje van Lewis

Lewis liep door het huis. Hij keek nog steeds kil en beheerst, dat was niet meer veranderd sinds de dag dat Alexis hier de deur uit was gelopen. Hij dacht nog steeds veel aan haar maar wist ook dat hij niet terug kon. Ze hoorde bij een ander, en niet bij hem.

Alexis beet op haar lip. Ze wist dat ze in paniek was, niet logisch kon nadenken, dat ze het beste terug naar het kamp kon gaan. De mannen hadden ondertussen ook wel wat in de gaten, maar hun blikken kon ze nu niet verdragen. Iemand anders zorgde ermaar voor dat alles nog draaide zoals het hoorde. Voor ze er zelf uberhaupt over had nagedacht had ze al een paar keer op de houten deur geklopt, waarna ze snel een stap naar achteren zette. Nee dit moest ze niet doen. Aleis draaide zich alweer om.

Lewis hoorde geklop op de deur en liep daar naartoe. Zijn hand ruste eventjes op de klink en opende deze toen. Hij versteende bijna toen hij Alexis zag staan. 'Wat doe jij hier?' vroeg hij toen kil. Hij keek haar aan, zijn ogen waren gericht op haar rug.

Alexis draaide zich weer om, ze wilde dat hij pas later gekeken had, het geklop iet gehoord had. Kort keek ze in zijn ogen, er was een pijnlijke blik in die van haar te lezen. Ze schudde haar hood, "Laat maar, ik had hier niet moeten komen." mompelde ze terwijl ze door de paniek niet op haar plek stil kon blijven staan. Ze draalde om haar plek heen terwijl ze haar blik weer van hem afwende.

Lewis zag haar rode ogen. Zijn blik werd zachter. 'Alexis. Kom even binnen, er is iets.' zei hij tegen haar. Hij deed een stap naar haar toe en legde zijn hand op haar schouder. Hij probeerde hij in haar ogen te kijken. Iets wat lastig was omdat ze naar de grond keek. 'Je bent hier nu toch.' zei hij toen maar.

Alexis liet zich gemakkelijk overhalen om naar binnen te gaan, ze zou toch nergens anders heen kunnen. Ze keek weer even omhoog om Lewis aan te kijken. "Als je het niet erg vnd." zei ze toch maar, ze wilde hem niet gebruiken. Hem weer pijn doen omdat ze wist dat ze niet kon bljven. Wat onhandig wreef ze met haar hand door het klitterige zwarte haar.

Lewis glimlachte heel lichtjes. 'Ik vind het niet erg.' zei hij. Misschien zou hij het wel erg moeten vinden, misschien zou hij moeten zeggen dat ze terug naar huis moest gaan. Hem alleen moest laten, maar dat wilde hij ook niet. Hij hield de deur voor haar open zodat ze naar binnen kon lopen.

Alexis keek hem een soort van dankbaar aan. Maar echt een woord over haar lippen brengen kon ze niet. Wat onzeker liep ze naar binnen waarna ze even omkeek naar Lewis, nog steeds stonden haar ogen groot van paniek. Gewoon doordat zij zo stom geweest was, ze had eigenlijk geen diee wat ze nu most doen.

Lewis legde zijn hand op haar schouder. 'Ontspan nou eventjes. Je begaat geen misdaad, bekijk het maar gewoon alsof je op bezoek gaat bij een vriend.' zei hij toen tegen haar. Want immers hadden ze geen relatie meer, dus zo hoefde zij het ook niet meer te zien. Hij ging haar voor naar de keuken en zette water op om thee te maken.

Alexis ontspande wat, hij had wel een soort van gelijk. Ze keek hem na hoe hij de keuken in verdween, zelf nam ze plaats op het puntje van de eerste stoel die ze tegenkwam. Met haar hand frunnikte ze aan de trouwing om haar vinger. Ze wist niet waar Cloud nu was, wat er nu zou gaan gebeuren. Met een pijnlijke blik keek ze even naar Lewis rug in de keuken.

Lewis kwam terug uit de keuken met een grote kop kruidenthee. Hij gaf de kop aan Alexis. Daarna ging hij tegenover haar op een stoel zitten. 'Nou vertel.' zei hij toen tegen haar. Hij keek haar recht aan, was benieuwd waarom ze hierheen was gekomen, natuurlijk hoopte hij ergens in zijn hart dat ze had besloten om niet bij Cloud te willen blijven. Maar aangezien hij ook de trouwring om haar vinger zag zitten ging hij daar niet meer zo van uit.

Alexis pakte de kop dankbaar aan, ze rook even de kruidige geur op terwijl ze haar handen liet verwarmen aan het steen. Ze keek weer op naar Lewis, "Cloud weet het." zei ze zacht, het was raar om het hardop uit te spreken, het was nog steeds zo onwerkelijk, "Hij is er vandoor gegaan, wilde alleen zijn. Ik weet niet waar hij nu is." zei e terwijl ze Lewis aankeek. Cloud en Lewis hadden wel wat van elkaar weg.

Het duurde even tot doordrong wat ze zei. Hij keek haar recht aan. 'Hij komt wel weer terug Alexis. Jullie zijn getrouwd, jullie horen bij elkaar. Het komt wel weer goed.' zei hij toen. Misschien had hij moeten opstaan, zijn armen om haar heen moeten slaan. Haar vertellen dat het een teken was, dat ze niet weer terug naar Cloud moest gaan. Maar dat kon hij niet. Dat zou zelfzuchtig zijn. Dat wile hij niet.

Ahw nu is ie veel te lief
-
Alexis wist niet wat ze moest zeggen. Ze wist niet wat ze had verwacht, hoe Lewis zou reageren. Maar ze moest toegeven dat ze het een fijne reactie vond. "Ik hoop het, ik heb hem nog nooit zo gezien." ze beet op haar lip, terwijl ze Lewis bog steeds aankeek. "Ik ben gewoon zo stom geweeest." mompelde ze naar een korte stilte, nog steeds zat ze op het puntje van haar stoel met haar handen om de mok heen.

Lewis schudde zijn hoofd. 'Je was niet stom. Je deed iets wat misschien niet heel slim was, maar je had een rede ervoor. Cloud is alleen maar stom bezig nu, hij zou bij je moeten blijven. Je hebt voor hem gekozen, dat zou hij genoeg moeten vinden.' sprak hij toen. Natuurlijk was het een logische reactie om boos te zijn, daar had hij ook wel recht op. Maar om Alexis zo achter te laten had hij geen recht vond Lewis.

Alexis wist niet of die rede erg goed te praten was, maar ze besloot er maar niks tegen in te brengen. "Bedankt." zei ze na een tijdje hem gewoon aangekeken te hebben. Ze was hem echt dankbaar dat hij haar niet zomaar liet gaan. De warmte van de thee in haar handen deed haar goed, het zorgde ervoor dat ze weer wat ontspande.

'Ik sta altijd voor je klaar.' fluisterde hij toen tegen haar. 'Ik laat je niet zomaar gaan, ondanks dat we dan geen relatie meer hebben hou ik nog steeds van je.' ging hij verder. Hij zou haar niet laten vallen, omdat hij dat niet kon. Hij zou haa rniet laten vallen omdat zijn eigen hart dan nog verder zou breken.

Alexis glimlachte waterig naar Lewis, ze vond het knap van hem dat hij zo rustig bleef. Misschien zou ze moeten zeggen dat ze ook nog steeds van Lewis hield, maar dat kon ze niet. Niet op het moment. Voorzhcitg nam ze een slokje van de thee die heerlijk smaakte trouwens. "Weetje." zei ze op een gegeven moment. "Het ergste is nog dat ik jullie allebij pijn doe." mompelde ze bijna onverstaanbaar.

Lewis keek haar aan. 'Alexis de weken samen met jou waren geweldig. En de pijn die er misschien is, is niet zo zwaar als ik daar aan denk.' zei hij tegen haar. 'Cloud gaat vanzelf inzien dat je van hem houd, dat zou genoeg moeten zijn. Als dat het niet is dan is het misschien heel hard maar dan zou je hem moeten laten voor wat hij is. Dan is hij je niet waard.'

Alexis legde op een vriendschappelijke manier haar hand op de bovenbeen van Lewis. Ze knikte even om zijn woorden, waarna er weer een wat heldere blik in haaar ogen verscheen. "Toch spijt het me," sprak ze de waarheid. "Echt ik vind het geweldig daat ik hier binnen mocht komen." ze had haar stem weer wat terug gevonden en wilde laten merken hoe fijn ze het vondd at hij haar wilde troosten en haar niet liet stikken.

Lewis legde zijn hand over die van haar heen. Hij wilde nog steeds meer zijn voor Alexis, hij wilde haar leven zijn. Maar dat kon niet. Het kon niet. Hij liet haar hand weer los en stond op. Hij liep de keuken in maar zo dat Alexis hem nog wel zou kunnen zien. Hij stond met zijn rug naar haar toe en zijn ogen gesloten. Hij had haar niet binnen moeten laten, hij had haar niet moeten helpen. Hij kon het zelf niet aan.

Alexis zag dat Lewis het er moeilijk me ehad, het hem toch meer pijn deed dan hij wilde toegeven. Ze sloeg haar ogen even beschaamd neer, ze had niet moeten komen. Ze had zich ergens bij wijze van in een ravijn moeten storten om niemand lastig te vallen. Ze zette de mok thee op een tafeltje in de buurt neer en ging staan. Stil keek ze naar de rug van Lewis. Ze zou er maar vandoor moeten gaan, dit kon ze hem niet aan doen.

Lewis ademde eventjes moeilijk in. 'Ik kan niet zonder je, Alexis.' fluisterde hij toen. Hij wilde niet zonder haar. 'Het spijt me. Ik hou van je. Elke dag zonder je lijkt wel een hel.' fluisterde hij daarna. Misschien had hij het haar niet moeten vertellen, maar hij wilde niet dat ze wegging, en hij wilde dat ze de waarheid wist.

Alexis beet op haar lip, "Je ben acctien, ik weet zeker dat je iemand zal kunnen vinden." zei ze zachtjes, om hem op te beuren, ook al deden de woorden haar groen maken van jaloezie. "Ik weet zeker dat er een meisje rond loopt dat perfect bij je zal passen, en niet gebonden is." zei ze, haar stem zo vast mogelijk te laten klinken.

'Alexis ik zal voor niemand hetzelfde kunnen voelen als voor jou. Niemand is zoals jij. Je bent uniek.' zei hij toen. Hij leunde nog steeds tegen het aanrecht aan. Denkend aan alles wat ze samen hadden gedaan, wat ze hadden gedeeld. Het was vreemd, hij had nooit gedacht zoveel van iemand te houden terwijl hij wist dat ze getrouwd was.