Huisje van Lewis

Alexis schudde haar hoofd, ze deed onhandig een stapje in zijn richting, "Dat denk je maar." zei ze medelevened. Het liefst zou ze hem nu willen omhelzen, maar dat kon ze nu niet doen. "Liefde komt per ongeluk, misschien kom je morgen of over een jaar een meisje tegen dat geknipt is voor jouw." zei ze, er was een glimlachje door te horen in haar stem.

Lewis draaide zich om. Hij keek haar aan. Zette twee stappen naar haar toe zodat hij nu dichtbij haar stond. 'Jij bent geknipt voor mij.' zei hij toen fluisterend. Zijn stem was hees en stond vol van verschillende emoties. Nog steeds keek hij haar recht in haar ogen. Ze zochten de liefde die er ooit in had gestaan.

Alexis beet op haar lip, ditmaal niet zo hard waardoor ze voor de verandering ging bloedsmaak kreeg. Haar donkere ogen probeerde zijn blik niet te ontwijken, maar ze kon zijn blik niet aan. De emoties die erin stonden gaven haar een nog zwaarder schuldgevoel. "Er zijn genoeg meisjes geknipt voor jouw, ze zullen aan je voeten liggen." ze deed voorzichtig een stapje naar achteren, ze kon Lewis niet te dicht bij laten komen.

'het kan me niet schelen, al zouden er miljoenen meisjes aan mijn voeten liggen. Ik wil alleen jou. Mijn hart hoort bij jou. Dat kun je niet veranderen. Dat kan ik niet veranderen hoe graag ik het ook zou willen.' zei hij tegen haar. Hij keek haar nog steeds recht aan. Hij wilde haar liefde weer, hij had het zo hard nodig.

Alexis schudde haar hoofd, haar zwarte haren die klitterig en dof waren gingen zachtjes mee. "Praat nou niet zo, ooit zul je je hard aan een ander verliezen." zei ze hoopgevend, ze wist gewoon dat dat zou gebeuren. Had zij nou niet ook haar hart verloren, volkomen onverwachts. Methaar hand ging ze door haar haren.

Lewis zette een stap naar haar toe. Een grote stap waardoor er bijna geen ruimte meer tussen hen in zat. Hij pakte met beide handen haar gezicht vast en duwde zijn lippen stevig maar liefdevol tegen die van haar aan. Hij moest het haar aan haar verstand brengen dat zijn hart alleen aan haar toebehoorde. Alleen aan haar.

Alexis was even verstard door de plotselinge kus. Nee dit kon hij niet doen, mocht hij niet doen. Ze wist zich van hem af te duwen, wist een struikelende stap naar achteren te zetten. "Lew." ze keek hem wat ongebrijpelijk aan, ze wist dat ze het niet kon accepteren. "Ik moet gaan." zei ze wat onbeholpen. Als ze een tas had gehad had ze deze om zichzelf een houding te geven steviger rond haar schouder getrokken, maar dat had ze niet. Daarom keek ze hem alleen verontschuldigend aan. "Het ga je goed." zei ze zacht, waarna ze zich omdraaide.

Lewis keek haar eventjes aan. 'Alsjeblieft Alexis, blijf. Ik kan niet zonder je. Alsjeblieft.' fluisterde hij. 'Ik zal je niet nogmaals kussen. Maar alsjeblieft, blijf.' De woorden kwamen, ze smeekte haar om te blijven. Om hem gezeldschap te houden. Om hem niet weer alleen achter te laten. Hij zocht weer steun bij het aanrecht omdat hij anders door zijn benen zou zakken. 'Alsjeblieft.' kwam er nogmaals fluisterend uit.

Alexis schudde haar hoofd. Nog steeds stond ze met de rug naar hem toe. Nee ze kon niet blijven, "Dan zal ik je alleen maar meer pijn doen, als ik er weer vandoor moet gaan. Eigenlijk zouik nu vreselijke dingen naar je moeten schreeuwen, dat je me zou gaan haten, maar dat kan ik niet." haar stem klonk net hard genoeg om te verstaan, haar ogen zochten een stabiel punt om op gericht te blijven.

Lewis keek naar haar. 'Hij komt echt niet terug hoor. Je kunt op hem wachten, maar hij houd niet van je zoals ik doe. Dat kan niet. Hij is je niet waard.' zei hij. Zijn woorden waren kil. Misschien niet waar maar zo voelde hij het nu. Hij voelde zich afgewezen, en de enige manier omdat minder te maken, was Cloud overal de schuld van te geven. 'Ga maar, wacht maar op hem. Maar hij zal je hart breken.'

Die woorden van Lewis kwamen hard aan, ze deden pijn. En het ergste was dat ze bang was dat hij de waarheid sprak. Toch keek ze kwaad achterom. "Jij kent Cloud niet." waren de enige woorden die ze zij waarna ze echt weg begon te benen. Met een ruk trok ze de buitendeur open. Hoe kon Lewis dat soort dingen over Cloud zeggen? "Veel plezier in je legerkamp." riep ze over haar schouder heen, waarna ze de deur hard achter zich dicht sloeg. Zonder om te kijken liep ze de straat op, om richtng de afgesproken plaats met Carlos te lopen.

Lewis rende achter haar aan, trok de deur open. 'Alexis! Alsjeblieft ga niet weg!' schreeuwde hij haar na. Hij wilde met haar praten, haar aanwezigheid weer voelen. Het idee hebben dat er wel iemand om hem gaf. Daar stond hij dan, midden op straat. Niet wetend wat hij nu moest doen omdat zij hem had verlaten.

Alexis beet op haar lip bij de stem van Lews die door de hele straat te horen was. Ze draide zich half om, haar blik ston moeilijk omdat ze in een tweestrijd stond. Ze moest er vandoor gaan, terug naar Carlos, naar het kamp en hopen dat Cloud terug zou komen. Maar ze wilde Lewis niet achterlaten. "Het spijt me." fluisterde ze waarna ze haar hoog boog, waarschijnlijk zou hij haar niet verstaan. Maar haar houding zij genoge.

Lewis zag haar houding. Hij draaide zich om en liep weer naar binnen. Woest sloeg hij de deur dicht. Hij haatte het. Hij had zo gedacht dat ze echt van hem hield. Maar alles was blijkbaar een leugen geweest, alles. Het brak zijn hard in miljoenen stukjes. Hij haatte haar op dit moment dat ze hem zo achterliet. Alsof er nooit iets was geweest tussen hen.

Alexis kromp in bij de klap van de deur, ze wilde hem achteraan gaan. Hem in haar armen nemen, zijn zachte lippen voelen. Maar als ze nog iets wilde redden was het beste wat ze nu kon doen, niets. Met een verdrietige uitdrukking keek ze naar het husje van Lewis, waarna ze langzaam weer in beweging kwam, richting carlos.