Opslagloods van Het Dertiende Rijk

De titel zegt aardig wat, dit is een enorme opslag ruimte van graan speciaal voor het , wapens, karren en ander materiaal van Dertiende rijk. Het word streng bewaakt tegen plunderaars of ongenodigde gasten. Want er staan behalve tonnen graan wat net genoeg is om de legerkampen te bevoraden en gevaarlijke hoeveelheid wapens ook waardevollere dingen zoals ergens goed verborgen enkele aanvalstactieken. Het is een groot terrein wat ineens opdoemt in een enorme lege, droge vlakte. Het is omringd door een stevig hek met prikkeldraad met maar 1 ingang die word bewaakt door minstens 2 man bewakers. Er zijn enkele kleine stukken van het hek verroest waar met moeite doorheen gekropen kan worden...

regels: Let op het word streng bewaakt, neit te druk,.

Alexis stapte van Carlos af en gaf hem een kleine rode peper. Er was een speciaal peperstruikje bij hun in het kamp voor Carlos. Zonder peper zou hij waarschijnlijk niet eens overreind komen, dacht ze met een glimlachje terwijl ze hem een klopje op z'n gladde hals gaf. Dat was natuurlijk overdreven, maar het viel niet te ontkennen dat de felrode draak gek was van pepers. Alleen op Fiërra was hij meer gek. Het laatste stukje liep ze richting de loods, terwijl ze Carlos de opdracht gaf om iets voor zichzelf te gaan doen. Toen ze bij de poort kwam, was er tot haar verbazing geen soldaat te zien, direct liep ze naar het hokje waar de soldaten ingesukkeld waren. "Wakker worden." ze gaf met haa relleboog een tik tegen het glas aan om ze wakker te krijgen. Direct was haar redelijke humeur weer gezakt naar het nulpunt. Soms had ze gewoon het gevoel dat ze in haar eendje het leger een beetje op niveau moest houden.

Gwen liep langs een hekwerk. Ze was hier plotseling tegen aan gelopen, wat het precies was wist ze niet. Ze wilde het ook niet weten, toch liep ze door. Ze was de laatste paar dagen sowieso haarzelf al niet, en wist niet goed wat ze allemaal moest doen. Ze was onbewapend, zoals altijd.

De wachters leken op te schrikken van het getik op de ruit, het enige wat Alexis deed was ze een geïrriteerde blik toewerpen. Zij wilde ook wel een baan waar je betaald werd om te slapen. Natuurlijk zou ze dat in het echt, echt niet willen, maar nu leek het haar heerlijk. Ondertussen was Alexis het terrein opgelopen, ze zou een rondje gaan lopen. Kijken of er nog andere wachters bezig waren hun plicht te verzuimen. Met grote stappen begon ze verder te benen, het was overduidelijk dat haar humeur niks meer was.