De zwarte kater- Rijk van de leeuw

Derryl stond meteen op. Hij dacht niet eens na. Alles aan hem zei dat hij Andromeda moest troosten. Zijn instinct en zijn gevoel. Hij rende de deur uit en zag Andromeda zitten bij de grote, zilvergrijze wolf. Derryl ging naast haar zitten en legde zijn hand op haar schouder. 'Ik denk dat ik me iets herinner. Iets met ridders en krokodillen. Kan dat kloppen?' Vroeg hij aan Andromeda. Het was een soort van mislukte troostpoging. Hij slikte en keek Andromeda aan. Pas nu drongen haar woorden tot hem door. Had hij een dochter?

andromeda beet op haar lip "Ze heeft een knuffel en riddertjes in alle kleuren van de regenboog die ze overal mee naartoe sleept. Toen we haar uitlegden waarom we meteen naar een defensiefe houding schoten als mijn familie langskwam, omdat zij bij eht dertiende horen, moesten haar riddertjes in therapie. Zenan is in haar ogen zeeman en de rebellen rebennen"

Derryl beet op zijn onderlip. Er begonnen dingen terug te komen. Niet veel. Het geluid van een lachje, het feit dat ridders in therapie moesten. Ook slechtere dingen. Flarden van pijn in zijn herinneringen. Er liep een enkele traan over zijn wang. 'Kan... Mag ik haar zien?' Vroeg hij aan Andromeda. Hij streek door zijn haar en slikte terwijl hij Andromeda serieus aankeek. Hij wou weten of hij zich haar zou kunnen herinneren als hij haar weer zou zien.

Andromeda knikte "Maar verwacht er neit te veel van, het ene moment gilt ze dat ze neits meer doet tot ze haar papa terug heeft, en het andere moment gooit ze dingen kapot omdat ze kwaad op je is dat je alles bent vergeten en bent weggegaan" zei ze zacht. Ze klom op de rug van de grote wolf "Kom je?"

maar jij de grot?

Derryl knikte.

ofcourz.

Vincent schreef:

Voor de deur van de kroeg bleef Eliria zweven. Vincent sprong van haar rug af. De Deformaqua viel in een regen van druppels uit elkaar, die Vincent in zijn waterflessen stuurde. Hij voelde zich veilig als hij Eliria bij zich had en hij klopte op de waterfles. Hij liep achter Cat aan de kroeg binnen. "Voor mij een biertje," zei hij tegen haar, toen hij zag dat ze wilde bestellen.

'Oke.' Cat bestelde een biertje voor Vincent en een whisky voor zichzelf, en liep naar een tafeltje. 'Zullen we hier gaan zitten?' vroeg ze aan Vincent.

Vincent haalde zijn schouders op. "Het maakt mij niks uit," zei hij en hij ging tegenover Cat zitten. Hij keek naar buiten, naar de zon die al aan het zakken was en hij speelde met de blauwe energie uit zijn vingertoppen. Af en toe kietelde het een beetje en dat vond hij wel fijn.

Okee, wat moet ik zeggen? Cat was niet zo goed in gesprekken voeren, en was bang dit gesprek ook te verknallen. Bij jongens was ze gewoon zo hopeloos, veel jongens vonden haar ook weird. 'Ehm.. uit welk rijk kom je?' begon ze maar.

"Uit het Rijk van de Vissen," zei Vincent. "En jij?" Hij snapte dat Cat op het moment geen idee had waar ze over moest praten. En hij ging haar niet helpen, hij vond het wel grappig. Misschien zou het straks allemaal nog wel goed komen. Hij deed zijn winterjas uit, het was hier veel warmer dan bij het bergmeertje en het zag er nog stom uit ook.

new
-
James zat rustig aan de bar van het café. Er stond een glas bier voor hem. Hij zat hier al wel even, een uurtje ofzo. Het was zijn vijfde of zesde biertje, dat kon hij zich niet meer precies herinneren. Hij voelde zich nog vrij helder. Misschien iets losser dan normaal. Hij dacht aan Scarlet. Hij had haar al erg lang niet meer gezien. Ze zal wel genoeg van hem gekregen hebben. Hij zuchtte verdrietig en nam nog een slok van zijn bier. Wie wist kwam hij haar ooit nog wel eens tegen.

Terwijl Scarlet naar binnen stapte deed ze haar capuchon van haar hoofd. Ze liet haar lange haren langs haar schouders vallen. Het was nogal regenachtige buiten, het was geen leuk weer. Soms hield ze van regen, maar op dit moment had ze er niet zo'n zin in. Dat was de reden dat ze hier naar binnen stapte. Ze liep een stukje naar de bar toen de rode haren haar erg opvielen. Ze ging naast hem aan de bar staan. 'Water graag.' Zei ze tegen de barman met een glimlachje rond haar lippen en keek naar James.

James keek op toen hij een zeer bekende stem hoorde. Hij draaide zich om en keek in het gezicht van de vrouw waar hij smoorverliefd op was. 'Scarlet!' Zei hij, misschien net iets te hard. Hij moest zijn best doen niet meteen op te springen en haar te omhelzen, daar zou hij zelf ook erg van geschrokken zijn. 'Waar was je al die tijd?'Vroeg hij haar. Misschien had ze gewoon geen tijd gehad, of iets anders aan haar hoofd. Hij moest gewoon weten of zij hem nog steeds leuk vond.

Scarlet glimlachte. 'Hé.' Zei ze terwijl ze haar glas water aannam en een slokje nam. 'Ik was thuis, bezig aan mijn nieuwe collectie. Maar ik had weer zin om ergens anders heen te gaan.' Zei ze tegen hem en ging op de barkruk naast hem zitten. Hij was net zo knap als ze zich herinnerde en ze was nog even verliefd op hem. Hij maakte haar vrolijker, iets dat ze nodig had.

James knikte. 'Je ontliep me niet hè?' Vroeg hij. Aan de ene kant klonk het als een grapje, maar er zat wel een kern van onzekerheid in, die Scarlet misschien wel zou opmerken. Hij pakte zijn glas en nam een slok. Hij bleef Scarlet aankijken met dezelfde blik die hij altijd kreeg als hij bij haar was. Een blik vol met puppyliefde. Hij glimlachte even naar haar.

Scarlet schudde haar hoofd met een glimlach. 'Nee, dat deed ik niet.' Zei ze tegen hem en nam een slokje van haar water. Ze keek hem aan, bekeek zijn haar en zijn ogen, eigenlijk zijn hele gezicht. Ze vond het wel lief dat hij er misschien een beetje onzeker over was, maar ze was juist blij om hem weer te zien.

'Gelukkig.' Zei James. Nu met een brede grijns. Hij nam nog een slok van zijn bier. 'Lukt je collectie een beetje?' Vroeg hij aan haar. Hij bekeek haar kleding. Ze waren erg mooi. Als zij die ontworpen had kon hij het zich wel voorstellen dat het aan zou slaan. Hij keek nu weer naar Scarlet's gezicht. Hij vroeg zich af of zij hem wel knap zou vinden, aangezien hij onder de littekens zat.

Scarlet knikte. 'Jawel, maar ik had zin in reizen, dus hij is nog niet helemaal afgerond.' Zei ze tegen hem en glimlachte. Ze dronk haar water op en zette het glas op de bar. Ze zou straks misschien wel wat anders nemen, ze was nooit heel erg van de alcohol en sterkte drankjes, maar ze vond het zo nu en dan wel lekker. Ze keek hem aan. 'En wat heb jij allemaal gedaan?' Vroeg ze aan hem.

James glimlachte. 'Niet zo veel. De oorlog ligt een beetje stil en ik heb niet echt veel te doen. Mijn officiële baan is nog steeds soldaat, dus daar gebeurt ook niet veel.' Zei hij tegen Scarlet met een glimlachje. Hij dronk het laatste restje van zijn bier op. Hij verzamelde een beetje moed en zei:'Ik heb je erg gemist hoor.'

Bij Scarlet verschenen er kleine blosjes op haar wangen en ze keek hem met een klein verlegen glimlachje aan. 'Ik jou ook.' Zei ze tegen hem en boog zich toen naar voren om hem een beetje verlegen een kus te geven. Ze haalde een hand door haar haren. 'We moeten elkaar vaker gaan zien.' Zei ze tegen hem.

James was een beetje in de wolken door de kus, dus het duurde een seconde of drie voordat hij Scarlet antwoord gaf. Hij keek haar aan. 'Jazeker.' Zei hij met een brede, gelukkige grijns. Hij leek eindelijk een beetje over zijn meisjestrauma heen te zijn. Zijn linkerhand streek even langs het litteken dat naast zijn linkeroog zat en toen had hij genoeg moed bij elkaar geschraapt om op te staan. Hij legde zijn hand in haar nek en gaf haar een echt goede kus. Eentje die zeker al wel vijf seconden duurde.

Scarlet glimlachte en bloosde. Ze had zich lang niet zo gevoeld, ze had al lang geen lippen op die van haar gevoeld en het voelde erg goed. Ze sloeg een arm om zijn hals heen en haar hand streelde hem in zijn nek en bij zijn haren. Ze kuste hem terug en vergat even dat er andere onbekende mensen om hun heen zaten. Alleen James was nu belangrijk. De vlinders raasde door haar buik.

James legde zijn andere hand op Scarlet's rug. Hij bleef haar maar zoenen. Hij wou dat dit moment eeuwig zou duren. De liefde raasde door zijn lichaam. Hij hoorde een zeer duidelijk gekuch achter hem. Op dit moment stopte hij met het zoenen van Scarlet om achterom te kijken. Hij zag een oude man van in de vijftig die hem chagrijnig aankeek. Hij haalde zijn schouders op naar hem en grijnsde uitdagend. Toen zoende hij Scarlet weer.

Scarlet giechelde zachtjes om de man maar zoende James gewoon terug. Het maakte niets uit, niets maakte haar meer uit. Alleen hij deed er nu nog toe. Met een glimlachje sloeg ze haar beide armen om hem heen en de ene hand ging door zijn haar. Het voelde verschrikkelijk goed, hem zo tegen haar aan, zijn warmte voelen en zijn lippen op die van haar. Ze opende haar mond een stukje en ging wat meer overeind staan zodat het wat confortabeler was.

Na nog ongeveer een minuut zoenen lieten James'lippen Scarlet eindelijk met tegenzin los. Tot het grote plezier van de man die achter hem had gestaan. Zijn hand lag nog steeds op haar wang en hij aaide zachtjes met zijn duim over haar wang. Hij glimlachte gelukkig naar haar. 'Ik ben zo blij dat ik jou ontmoet heb.' Zei hij tegen haar. Hij dankte de Schepper nog steeds voor het feit dat hij en Scarlet op hetzelfde moment op de bergweides waren geweest.

Scarlet sloeg beide armen goed om hem heen en glimlachte stralend, hoewel ze het jammer vond toen ze zijn lippen niet meer voelde. 'Ik had niet gedacht dat ik nog zo.. gelukkig zou worden.' Zei ze eerlijk tegen hem. Eigenlijk had ze eerder gedacht dat ze voor altijd een leven alleen zou leiden. Maar nu, had ze ook hem en hij was geweldig. Hij was degene die de lege plek in haar hart weer heelde.