Een smal beekje - Rijk van de Kreeft.

Dan had een roos in zijn hand en zat op één van de lekkerst zittende rotsen waar hij ooit op had gezeten. Er lag een glimlach op zijn gezicht en alles in zijn lichaam voelde goed aan. Voor zijn gevoel kon zijn dag niet meer stuk. Avioré vloog even een stukje, die wilde eigenlijk helemaal niet stoppen maar Dan hield het niet vol zo in de lucht. Ondanks dat dat zijn kracht was vond hij te lang erin zitten niet fijn.

Yamata liep voorzichtig door het water. Het was al ietsjes opgewarmd door de zon en had een heerlijke temperatuur. De druppels spetterden iets op als ze haar voet verzette en ze hield haar getailleerde jurkje met een hand omhoog. Haar blanke benen leken onwijs wit af te steken tegen de omgeving. Ze keek door het heldere water heen naar de steentjes, ze deden pijn aan haar voeten. Ze zuchtte en besloot dat ze beter op de kant kon gaan zitten. Maar toen ze opkeek zag ze een jongen zitten. Vreemd, vond ze. Er was hier bijna nooit iemand.

Dan was in zo'n goed humeur dat hij vriendelijk van de rots sprong en het meisje optilde en haar erop zette,' Mij maakt het niet uit en jij hebt last van je voeten bedacht jij. Dus dan kan ik je beter mijn plekje geven, ik ben Dan.' Hij stak vrolijk zijn hand uit naar het meisje. Alles zat vandaag mee en nu zat zo'n mooi meisje voor hem waarom niet.

Ik zit wat te pootjebaden. Het is erg rustgevend, dat is fijn. Ik zie een meisje in het water. Zou het lekker zijn om daar te lopen? "Hé, meisje,
is het water lekker?" Ik kijk naar de richting waar zij ook naar kijkt. Daar zit een jongen op een rots. Ik glimlach. Jammer dat Moonical niet meewou,
het is een beetje saai zonder hem.

Yamata keek hem met open mond aan en gaf hem een hand. Er kwam echter nog niks uit haar mond. 'Hoe wist hij dat ik dat ooit dacht?' Maalde er door haar hoofd. Ze liet zijn hand niet meer los, want ze was bezig met bedenken hoe dat kon. Toen glimlachte ze. 'Gewoon mijn bedachten lezen eh?' Grinnikte ze. 'In dat geval, mag je mijn naam raden?' Ze liet eindelijk zijn hand los en keek hem aan met haar hoofd iets scheef.

Dan lachtte,' Ja gedachte lezen maar ik kan het niet raden wanneer jij neit aan je naam denkt. Anders kon ik het je allang vertellen maar mensen denken helaas niet vaak aan hun eigen naam. Wel aan andere hun naam maar niet hun eigen.' Vrolijk pakte hij weer haar hand en gaf er kort een kusje op,' Dat wou ik al eerder doen maar je trok je hand weg.' Hij lachtte en kreeg een kuiltje in zijn wang.

Ik zie dat de jongen en het meisje met elkaar praten. Zou het fijn zijn om vrienden te hebben?
Loop er toch heen! Praat met ze mee!
Ik laat een diepe zucht horen en doe mijn kleren uit. Ik spring in het water dat lekker lauw is.

Yamata keek lachend naar hem en bloosde licht. Ze liet haar blik over hem heen glijden, even kijken met wie ze te maken had. Helaas was ze niet zo goed in het inschatten daarvan, dus bekeek ze hem alleen. Daarna liet ze haar blik weer naar zijn ogen glijden. 'Nou, ik heet Yamata.' Zei ze. Ze bewoog met haar benen heen en weer, zodat het water weer op spetterde. Toen ze haar voeten weer liet rusten kabbelde het water langs haar benen. Het kietelde.

Dan lachtte,' Mooie naam, die ga ik niet snel vergeten.' Even gleed zijn blik over Yamata en daarna over de omgeving hij zag nog een meisje en wenkte haar. Voor hem gold hoe meer mensen hoe meer vreugd vooral nu.

Toen hij niet keek schudde Yamata zachtjes haar hoofd. 'Wat een flirt.' Schoot er door haar hoofd. Maar eigenlijk vond ze het wel leuk, die aandacht. Ze volgde zijn blik en keek naar het andere meisje. Met een glimlach op haar gezicht knipoogde ze even en concentreerde zich toen weer op het water. Ze zag nu pas hoe scherp sommige steentjes waren, het was maar goed dat ze er geen in haar voet had gekregen.

Ik kijk nog steeds glimlachend naar de 2 anderen. Als de jongen me wenkt, sta ik op en loop er heen.
Ik ga er ongemakkelijk bij staan. Wat een gedoe, sociale mensen zullen het wel moeilijk hebben...
"Eh, mijn naam is May..." Stamelde ik. Argh, Wat haat ik die verlegen kant van mij, als er onbekende
mensen in de buurt zijn!

Vincent zat rustig mediterend op één van de uitstekende rotsen, terwijl er om zich heen twintig andere beekje vormden. Als hij ze had gezien, want hij zat met zijn ogen dicht, had hij moeten lachen om de kunsten van Eliria, die nu vanaf het hoofdbeekje verschillende beekjes maakte met haar lichaam van water. Ze was nu gewoon te zien als een vertakkingenstelsel van beekjes. En wat Vincent ook niet zag, was dat elke keer dat hij inademde, al het water licht naar hem toetrok, en bij het uitademen andersom.

Fly vloog als een soort reuzachtige libel door de lucht. Near zat op haar rug en hield zich stevig vast. Waarom har hij ermee ingestemd om op haar rug te zitten als toen ze zei dat ze ging stunt vliegen. -Fly, zet me alsjeblieft op de grond- zei hij via de telepathische link. Fly zuchtte en begon te dalen. Er zat een jongen, maar die was een dreiging. Ze zette haar aas op de grond en maakte een zingende toon toen ze haar vleugels even uitschudde. -ik ga in de zon liggen, er zit een beetje ijs aan mijn vleugelpunten van de vlucht die ik maakte voor ik met jou vloog- zei ze voor ze naar een zonnig droog plekje liep en zich oprolde. Ze vond het hier maar koud, woestijnen waren veel prettiger.

Vincent was in een soort trance, hij merkte niks meer. Eliria had de twee nieuwkomers echter gevolgd sinds ze de draak had opgemerkt. Alle bijbeekjes verzamelden zich in de lucht en nu zweefde daar de Deformaqua in vol ornaat. Zweefde, dat wel, want ze kon niet staan. Ze keek nieuwsgierig, maar ook waarschuwend, naar de jongen.

Near ging een eindje verderop zitten en pakte een handje kiezels en begon een kasteel te bouwen. Hij deed zand tussen de stenen en veranderde het toen in iets soliede waardoor het kasteel neit in zou storten. Hij glimlachte en zat nu op de omsingelde vierkante meter. Fly lag op haar buik in het gras en wapperde met haar vleugeltjes,wat een mooi liedje maakte. De vleugels maakten de mooiste fluittonen die mensenoren ooit hadden mogen horen

Ergens in de verte, door zijn trance heen, hoorde Vincent een soort gezang. Iets in die zang alarmeerde hem en hij verbrak zijn afgesloten wereld haar hij op dat moment in zat. Hij sprong op en ging in een aanvalshouding staan, terwijl het water om hem heen licht begon te zweven. Hij keek om zich heen, maar zag alleen een jochie en een soort reusachtig insect. Het water viel weer naar beneden en hij ging rechtop staan. "Hallo," zei hij een beetje in de war.

Fly is geen insect, ze is een draak met vleugels die werken als die van een libel en krekel in een

Spoiler:

Near reageerde neit op de jongen. Hij was druk bezig met zijn kasteel. zijn handen staken nog net uit de mouwen van zijn overhemd. Stennetje voor steentje werd zorgvuldig gekozen voor hij eht aan de muren toevoegde. Fly merkte de jongen wel op en hield haar vleugels stil. Ze had de draak en de jongen eerder gezien maar zag geen gevaar in hen. Ze was snel en kon near hier snel wegkrijgen als het nodig was.

"Dan niet," zei Vincent en hij ging weer op zijn steen zitten, terwijl Eliria in een wolk van druppels uit elkaar viel en verder ging met het vormen van beekjes. Vincent probeerde weer in zijn trance te komen, maar het ging moeilijker nu hij wist dat er iemand zat te kijken. Hij schuifelde onrustig heen en weer en zijn ademhaling was onregelmatig.

Near begon bewoners voor zijn kasteel te maken van steentjes. Vincent nog steeds niet opmerkend. Nadat zijnhele kasteel bevolkt was ging hij in het midden zitten en begon een plukje haar om zijn vinger te winden terwijl hij nadenkend in eht neits keek.

Vincent zuchtte en hij stopte met zijn pogingen. Hij draaide zich om en keek naar het jongetje. Hij zag nu pas de beekjes die Eliria de hele tijd maakte en begon te lachen. Kennelijk hoorde ze het, want uit één van de beekje rees haar kop omhoog met een grote glimlach. Het was een vreemd gezicht, want onderwater was de rest van haar lichaam niet te zien.

May liep het water in en wou iets proberen, iets dat ze naar haarzelf kon noemen als het een nieuwe aanval ofzo was. Ze probeerde een soort van zweep. Ze concentreerde zich niet zo goed en had hem daardoor niet onder controle. Het raakte een rots met een jongen erop. De rots begon te trillen en verkruimelde. May keek paniekerig naar de rustig mediterende jongen. Merkt hij het nou echt niet? Ze probeert het water weer onder controle te krijgen. Gelukkig net op tijd, anders had het weer een andere jongen verwond! "Sorry" Zegt ze tegen de jongens.

Naer keek nu pas op. Bij het zien van de draak van die jongen ging een wenkbrouw omhoog, maar zijn zwarte ogen keken emotieloos "vreemde draak heb je" merkte hij rustig op terwijl hij verder ging met het bouwen van zijn steentjes kasteel. Toen het meisje de steen molde waar de andere jongen op zat reageerde hij amper

Vincent grinnikte. "Volgens mij is ze geen draak," zei hij geamuseerd. Hij merkte niet dat er een ander meisje aan was komen lopen. Ook Eliria leek niets door te hebben. Haar kop verdween weer in het water, zonder dat je het onderwater weg zag zwemmen. Vince bleef er toch versteld van staan hoe ze dat deed. Hij vormde een paar beekjes om tot een bal water en liet hem voor zich op en neer deinen.

May bleef een beetje onhandig staan. Ze wist niet wat ze moest doen of zeggen. "Het spijt me heel erg dat ik je eh... wakker maakte uit je... eh... meditatie?" May keek verlegen naar de ene jongen. Ze liep het water uit en pakte wat steentjes. Ze gaf ze aan de jongen met het kasteel en glimlachte. "Ik ben May." Zei ze tegen de jongens. Moonical kwam aanvliegen. "Daar is mijn schat!" May knuffelde hem stevig. Toen moonical de andere draken zag, liep hij er meteen naaartoe. May bleef daar staan toekijken.