de markt- het rijk v.d. Kreeft

Pff, dan begin ik wel?
--------------------------------
May liep wat rond in het smalle straatje. Ze keek wat rechts en wat links. Ze bleef staan bij een kraampje waar ze fopspullen verkochten. Zou ze een paar waterbommetjes kopen om Fellow en Shay terug te pakken? Ach, ze heeft nog genoeg geld over. Ze loopt naar de 'zwarte kant' van de straat. Meteen komt er een grote man op haar af. May loopt snel door naar het kraampje en vraagt of ze waterbommen hebben. Even later loopt ze met een tas vol waterbommen naar het volgende kraampje.

Luthien liep rustig door de markt, deze keer niet met de intentie om iets te stelen. Hij zou dat nooit meer doen. Hij vond het laf van zichzelf om te stelen zodat hij zijn hachje kon redden. Hij hoopte alleen wel dat hij beter werk kon vinden dan bij de Dertienders te werken. Hij was zelf ook een Dertiende, maar hij was zo verraden door hun dat hij ze nooit meer wou dienen. Luthien keek rond. Voor nu was zijn maag wel gevuld. Hij had genoeg bessen en appels uit het bos geplukt om zich te redden, al wist hij dat hij zijn voorraad langzaam moest opeten en niet alles naar binnen moest slokken. Het waren zware tijden, zeker voor hem sinds iedereen maar deed alsof hij lucht was.

Clavis liep tevreden nog een rondje door de markt. In haar ogen had ze net de koop van de eeuw gemaakt. Dus nu liep ze eigenlijk nog een soort eren rondje. Met in haar tas twee lappen stof voor een nieuw ontwerp dat ze had gemaakt. Als ze die dan verkocht had ze weer genoeg geld om een tijdje vooruit te komen. De laatste tijd kreeg ze steeds meer opdrachten en daardoor kon ze nu even rustig rondlopen en kijken of ze nog iets leuks voor zichzelf zag. Het was voor het eerst sinds tijden dat ze weer echt geld had en was dan ook wat blij. Met snelle passen liep ze door maar omdat ze zo in gedachte was liep ze tegen een jongen aan. Geen idee wie het was maar ze viel erdoor op de grond. Alleen liep de jongen zo onbeleefd als hij was gewoon door en zat zij daar maar met een grote snee in haar onderbeen. Niet dat die snee haar iets uitmaakte.

Luthien keek maar wat rond, niet eens om iets te kopen maar gewoon uit interesse. Hij zag een zakhorloge, het was een soort amulet die je open kon klappen, en binnenin was het klokje. Er kwam ook een muziekje uit. Het was een speeldoos en zakhorloge ineen. Het muziekje was alleen niet zo mooi, helaas. Hij legde het weer terug en liep door, een melodie dreunend in zijn hoofd die hij zelf altijd speelde op de piano. Wacht even, piano? Misschien kon hij daarmee wel iets doen. Bijvoorbeeld in een bar spelen of zo? Luthien's ogen glinsterden even. Piano spelen was zijn grootste hobby, al was hij zijn eigen kwijt. Dat was heel jammer, maar misschien kon hij wel geld verdienen met pianospelen. Hij vond het wel een goed idee, maar hij werd uit zijn gedachten gewekt door een bons. Hij keek om en zag een meisje op de grond, en een jongen die gewoon onbeleefd weg liep. Luthien liep op het meisje af en knielde naast haar neer toen niemand haar aandacht schonk. 'Hey, gaat het?' vroeg hij en keek haar aan vanonder de rand van zijn hoed.

Clavis was helemaal verward dus toen ze opkeek had ze ook eigenlijk niemand verwacht. Gelijk kwamen er geschrokken ogen omhoog en moest ze zich inhouden om niet een gilletje te geven.' Euhmm ja sorry ik had niet verwacht dat iemand me nog kwam helpen.' Er kwam een wat onzekere glimlach en ze legde haar hand op de snee. Onder haar hand kleurde het even blauw maar toen ze hem weer weghaalde was haar snee weg. Gelukkig maar want Clavis hield echt niet van wondjes. Gelijk keek ze om zich heen waar haar tas lag gelukkig lag die niet ver weg en kon ze hem gewoon pakken terwijl ze bleef zitten. Met een snelle beweging had ze haar tas te pakken het leek net alsof ze hem stal maar dat was wel het laatste wat ze aan het doen was. Nadat ze nog een keer over haar lichaam keek of ze nog wondjes had, wat niet zo was, keek ze weer naar de jongen.' Erg bedankt dat je me kwam helpen.' Ook al was het niet nodig geweest voegde ze er in gedachte aan toe.

Luthien ging recht staan en stak zijn hand naar haar uit om haar overeind te helpen. Hij zag dat ze haar eigen wond heelde, lekker makkelijk. 'Geen dank. Sommige mensen zijn gewoon heel onbeleefd.' zei hij rustig. Hij glimlachte lichtjes naar haar, om te laten zien dat hij niet de beroerdste was. Op het moment wou hij gewoon zo veel mogelijk vrienden maken, sinds hij afleiden nodig had van zijn vrouw. Hij dacht zo vaak aan haar, afvragend of ze het goed had, of zijn kinderen gezond waren, of ze hem misten. Het was pijnlijk om zo ver weg van elkaar te zijn, maar misschien was Emily's leven gewoon beter zonder hem.

Clavis pakte dankbaar zijn hand aan en kwam met veel moeite overeind,' Inderdaad dat is precies mijn gedachte. Ik ben Clavis trouwens.' Haar gezicht stond serieus maar haar ogen schonken hem een soort van glimlach. Ze stonden vrolijk en daar ging het toch om, niet om het gezicht van staal maar om de ogen, haar twee verschillende ogen die vrolijk stonden. Haar blik gleed even over de jongen heen maar zag niet iets erg opvallends.

'Clavis... mooie naam. Ik ben Luthien.' zei Luthien rustig en ook zijn blik gleed even over het meisje. Hij zag niets bijzonders, ze was mooi, heel mooi, maar voor hem zelf bestond er geen mooier meisje dan zijn eigen vrouw. Hij legde zijn hand op zijn hoed en haalde de rand wat omhoog zodat zijn gezicht meer zichtbaar voor haar was.

Clavis begon lichtelijk te blozen en moest toegeven dat de jongen nu ze hem wat beter kon bekijken er echt leuk uit zag.' Wat een aparte naam Luthien ik hoor hem niet vaak. Nee wacht ik hoor hem nooit.' Even keek ze naar de markt maar besloot niet verder te gaan met haar zoektocht naar iets leuks voor zichzelf. Eigenlijk rammelde ze van de honger. Ze had er niet bij stil gestaan maar nu ze dacht aan eten hoorde ze haar maag knorren.

Luthien grinnikte zachtjes. 'Dat kan ik ook over de jouwe zeggen.' zei hij. Clavis klonk apart, maar hij vond ook dat geen enkele andere naam bij haar zou passen. Zijn gouden blik bleef op haar gericht maar keek weg nadat hij bijna omver geduwd werd door iemand die erlangs wou. 'Pfff.' mompelde hij lichtjes geïrriteerd. 'Dit is echt mijn dag niet. Bijna iedereen loopt me omver.'

Clavis lachtte,' En ik ben om ver gelopen dus ik snap wat je bedoelt, euhmm kan ik je een lunch aanbieden want ik sterf van de honger maar wil niet alleen zitten.' En ook deels omdat Luthien gewoon heel aardig leek en ze hem best beter wilde leren kennen. En inplaats van iets leuks voor zichzelf deed ze zichzelf nu een plezier, ze ging proberen een beetje vrienden te maken. Niet dat ze er goed in was maar het was het proberen waard.

May liep nog wat rond op de markt en keekk naar wat kraampjes. Met deze spullen zal ze wel op haar kop krijgen, maar het was de moeite waard. May zag een paar mensen met elkaar smoezen, een paar mensen die wat kochten. Ook waren er wel wat stelletjes. Ze liep langzaam door en kwam langs een jongen en een meisje. Iets verderop bleef ze staan kijken naar de jongen en het meisje. Zij wilde ook wel een vriendje, maar waar vond je die, als je al verloofd was en het een geheime liefde moest blijven? Ze zuchtte even.

Luthien glimlachte lichtjes naar haar. Hij vond Clavis wel heel aardig en zou het niet erg vinden om tijd met haar te besteden. Hij had toch niks beters te doen. 'Ik kom alleen bij je zitten, want ik heb niet echt honger.' zei hij. Hij wou haar niet voor hem laten betalen, maar hij kon zelf ook niks betalen sinds hij geen geld had. Ugh, armoede was vreselijk.

Clavis schudde gelijk haar hoofd,' Nee je eet gewoon mee en ik betaal, ik heb net een geweldige klus afgerond en wil het vieren en jij bent mijn viering.' Het klonk echt verkeerd maar dat maakte haar niets uit. Snel trok ze hem mee naar een terrasje nog steeds op de markt. Toen liet ze zich vallen op een stoeltje en keek hem grijnzend aan.

Luthien lachtte om wat ze zei en werd mee getrokken naar een terrasje. Hij ging zitten op een stoeltje en legde zijn hoed op de tafel. 'Bedankt, Clavis.' zei hij dankbaar. 'Wat voor een klus heb je afgerond, als ik mag vragen?' Hij was nieuwsgierig, vooral omdat ze wou vieren dat ze de klus had afgerond. Dat moet dan wel een geweldige klus zijn geweest. Hij keek even rond, en keek toen weer naar Clavis, zijn gouden ogen schitterend in het zonlicht.

May keek opeens erg 'boos' naar alle stelletjes. Ze mompelde iets van "Wacht maar, ik zal mijn verloofde dumpen...". Ze pakte een terrasje en bestelde een glas lemon. Ze zag de jongen en het meisje zitten. May zuchtte. Dan komt er ineens een jongen voor haar zitten. Zijn lach was verschrikkelijk; hij liet al zijn tanden zien en die waren geel! May stond op, maar de jongen pakte haar arm. "Wat moet je?" Vroeg ze boos.

Clavis moest moeite doen om niet in zijn ogen te gaan staren. Het waren prachtige ogen, goud met een glinstering van het zonlicht. Iets waar ze zo in zou verdrinken wanneer ze de kans kreeg. Toch wendde ze even haar hoofd af want ze hoorde iets dat niet helemaal klopte. Achter haar werd een meisje lastig gevallen. Het liefst zou ze ingrijpen maar eigenlijk wist ze niet zo goed wat ze moest doen. Ze wist niet wat de relatie tussen die twee mensen waren en dus kon ze nu nog niet echt iets doen. Langzaam maar nog steeds twijfelend draaide ze zich terug,' Ik maak kleren en heb net mijn pronkstuk verkocht aan een adel dus ik ben erg blij.' Nu had ze namelijk genoeg geld voor meer dan een maand eten en ze kon nieuwe stoffen kopen.

Luthien keek even naar het meisje en de jongen, en haalde eventjes zijn wenkbrauwen op. Blijkbaar kenden die elkaar niet, en het meisje bleek behoorlijk pissig te zijn. Hij zou eerst even wachten tot hij te hulp schiet. Clavis weer begon te praten en hij keek snel weer naar haar. Hij glimlachtte lichtjes. 'Dat is inderdaad geweldig. Gaaf dat je je kleding zelf maakt. Is wat je nu aan hebt ook zelf gemaakt?' vroeg hij.

Clavis vond het leuk dat hij zo enthousiast over haar beroep was. Gelijk toen hij vroeg of ze de kleren zelf had gemaakt die ze nu aanhad keek ze toch maar even naar beneden. Haar lichaam was gehuld in een witte vrolijke en vooral erg losse jurk. Hij kwam tot haar knieën en ja ze had hem zelf gemaakt. Alleen zaten er een paar verfvlekken op die niet de bedoeling waren. Niet dat ze het erg vond dit kon het wel hebben vond ze,' Ja eigenlijk wel, normaal ben ik niet zo van de wit en al helemaal niet van de jurken maar zoals ik al zei ik heb een klus afgerond en dat maakt me blij. Dan doe ik rare dingen.' Toch gleed haar blik weer terug naar het meisje en de jongen.

Luthien grinnikte. 'Dat begrijp ik.' zei hij. Hij keek met haar mee naar het meisje en de jongen, wetend dat Clavis een beetje bezorgd was. 'Het is maar goed dat je blij bent. Daar kan ik best een portie van gebruiken.' mompelde hij en keek naar zijn handen die op tafel lagen. Zijn vingers friemelden met de gouden ring om zijn ringvinger. Hij stopte zijn handen vlug, sinds hij zich er aan irriteerde, en leunde toen zijn hoofd op een hand.

De man bleef eng glimlachen. May stond op en liep naar een serveerster. Die kan vast wel zorgen dat hij uit haar buurt blijft. Die nare kerel wil ze zó graag weg hebben. May moest zich inhouden om hem niet nu aan te vallen. Ze liep snel het terrasje af, floot, en Moonical kwam eraan. Ze bleef rondvliegen boven de markt. Toen ze zag dat de man weg ging, landde Moonical en liep ze terug naar het terrasje. Ze dronk haar cola op en keek wat minachtend om haar heen.

Clavis richtte zich weer op Luthien toen ze zag dat het meisje oké was.' Wat is er dan? Dan ga ik je proberen te helpen dan krijg je toch nog een beetje van mijn vrolijkheid.' Haar ogen hadden de ring om zijn vinger al eerder gezien dan dat het echt tot haar doordrong. Eigenlijk moest ze moeite doen haar teleurstelling binnen te houden. Maar ze vond het ook niet raar, hij was beleefd en zag er goed uit. Geen wonder dat je dan al getrouwd bent.

Luthien keek maar Clavis met enigzins vermoeide ogen. Hij glimlachte even lichtjes naar haar toen hij haar hoorde, al leek hij niet erg vrolijk. Het was grappig hoe zijn ogen zijn emoties verraadden. 'Het is een lang verhaal, maar laten we het erop houden dat ik mijn vrouw Emily achterliet doordat ik werd gechanteerd door het Dertiende Rijk. Ze zouden haar doden als ik bij haar in de buurt zou komen. Ik vocht een lange tijd voor het Dertiende Rijk, totdat de grens werd afgesloten. Ik wou weer terug naar Emily, maar ik durf haar niet onder ogen te komen. Ik ben bang dat ze me haat, me niet in haar buurt wilt hebben, of misschien niet eens meer bestaat! En ik mis haar en mijn kinderen zo. Ik heb mijn kinderen sinds de dag van hun geboorte niet gezien.' Er rolde een traan over zijn wang.

Clavis stond op en hurkte neer bij Luthien. Langzaam streek ze zijn traan van zijn wang en keek hem begrijpend aan. Clavis zocht nu al meer dan 10 jaar naar haar eigen ouders. Ze wist niet of ze broertjes of zusjes had, ze wist niet eens haar eigen achternaam. Het was al een onmogelijke zoektocht maar door haar weerspiegeling van mensen werd het nog moeilijker.' Ik weet zeker dat ze je zal vergeven. En je moet altijd blijven hopen, hopen dat ze er nog is en hopen dat jullie bij elkaar komen. Ik denk dat als ik je vrouw was, en begrijp me niet verkeerd, ik op je zou wachten, waarschijnlijk zelfs naar je opzoek zou zijn geweest.' Dat deed ze nu eigenlijk ook, opzoek naar haar geliefdes. Alleen waren het voor haar haar ouders.