de markt- het rijk v.d. Kreeft

May keek naar de jongen en het meisje. Ze waren een mooi setje. Zijzelf zou niet bij die jongen passen, maar daar gaat het voor haar niet om. Ze kijkt wat om zich heen, roept een serveerster en bestelt nog wat cola. May zet een nogal erge kunstlach op en kijkt snel de andere kant op. Wat is het toch verschrikkelijk om een aardige indruk te maken... De serveerster zet de cola voor haar neer en loopt weg. May kijkt weer naar de jongen en het meisje. Ze heeft de neiging om bij die twee aan te schuiven.

Luthien keek naar Clavis terwijl ze praatte, en keek toen naar de grond. 'Het ergste is nog dat ik niet eens bij haar was tijdens haar zwangerschap, terwijl ze me toen het meest nodig had. Ze zwierf alleen en verhongerde bijna, vertelde haar broertje mij. Door die omstandigheden is ons derde kind dood geboren. Ik kan het mezelf niet vergeven dat ik dat haar heb aangedaan, en dat laat mij ook denken dat ze me haat... Wat moet ik doen, Clavis?' Hij was radeloos.

Clavis beet even op haar lip,' Weet je wat, wanneer jij er klaar voor bent wil ik met je mee gaan. Ik denk dat ik er wel achter kan komen waar ze woont en alles. Want ik ken veel mensen. Ik als verlegen meisje word veel te vaak aangesproken helaas. Maar goed zo ken ik wel veel mensen. Ik zoek al meer dan 10 jaar naar mijn ouders. Die hebben me met mijn geboorte achtergelaten, gewoon aan de kant van de weg neit eens een briefje. Ze wouden me waarschijnlijk dood hebben ofzo. Maar ik kan het hun vergeven, zij kunnen zichzelf misschien niet vergeven niet wetend of ik het wel of niet heb gered. En zo zit dat ook met jou, jij kan jezelf niet vergeven omdat je niet weet of het goed met haar gaat. Als je ziet dat het goed met haar gaat is het een stuk makkelijker om jezelf te vergeven. Maar als je iemand nodig hebt dan ben ik er voor je.' Gek genoeg voelde ze zich heel erg op haar gemak bij Luthien daarom durfde ze openlijk over haar ouders te praten en niet eens in tranen uit te barsten. Er glinsterde wel tranen in haar ooghoeken maar dat maakte haar niet uit.

Luthien luisterde naar haar stem terwijl hij nog steeds naar de stenen ondergrond staarde en keek op toen ze over haar ouders begon. Hij dacht gelijk aan de zijne, die waren gestorven doordat ze hem probeerden te beschermen. Vreselijk om nooit je ouders gekend te hebben! Luthien had in ieder geval nog herrineringen aan zijn ouders, maar Clavis niet. Het leek hem vreselijk. 'Je hebt groot gelijk. Ik moet gewoon weer de moed krijgen om op haar af te stappen... of ze me nou haat of niet. En als ze dat doet... dan is er niets wat ik kan doen... Dank je, Clavis. Als je hulp nodig hebt met je ouders zoeken, dan wil ik je graag helpen.' Hij vond Clavis heel aardig, en voelde zich prettig bij haar.

May stond op en liep naar een serveerster. Ze betaalde en liep het terras af. Moonical stond haar al op te wachten. Voordat ze opstapte, glimlachte ze nog even naar de jongen en het meisje. Waarschijnlijk zouden ze het toch niet merken. May stapte op Moonical en floot zacht. Moonical steeg op. Als ze vlogen, voelde may zich altijd vrij. En áltijd voelde het alsof haar vader bij haar achterop zat en haar versterkende woorden fluistererde. May was misselijk, zo opeens. Moonical ging lager vliegen zodat ze kon spugen. May hoefde eigenlijk niet te spugen. Ze zocht haar troost bij Moonical en gaf hem een een knuffel. Moonical ging nog lager, ze waren bijna thuis...

Clavis glimlachtte zwak,' Ik red me wel, moet ik nog voor je rondvragen waar ze woont en alles? En ik vind dat je helemaal gelijk hebt, nu moed hebben en ze zal je niet haten. Zo'n jongen als jij kan je niet haten.' Clavis glimlachtte dit keer met iets meer emotie maar het lukte haar allang niet meer om voluit te glimlachen. Maar ze had gelijk, hij had nu inderdaad een deel van haar vrolijkheid. Een groot deel zelfs. Clavis stond rustig op en ging weer tegenover hem zitten. Er kwam een vrouw naar hun toe, een serveerster,' Ik neem een tomaten soep en wat wil jij Luthien?'

Luthien knikte. 'Dat zou fijn zijn.' zei hij als antwoord op haar eerdere vraag. Hij glimlachte weer naar haar, veel vrolijker deze keer. Hij hoefde eigenlijk niet eens te glimlachen, dat deden zijn ogen al, maar de laatste tijd was het een drang om zijn glimlach te laten zien. Hij wist niet precies waarom, hij had nog nooit zoveel gelacht. Misschien omdat hij zijn leven langzamerhand weer op de rails kreeg? Of misschien was het een voorteken van dat er iets geweldigs ging gebeuren? Luthien had geen idee. Hij schrok op uit zijn gedachten toen Clavis sprak. 'Uh, ik neem wel... de kipsalade.' Hij was dol op kip, en de laatste tijd was hij nogal een groentehapper. Hij verklapte dan ook niet dat hij soms wel tomaten uit de akkers van boeren stal. Die boeren produceerden zoveel, het was vast niet erg dat hij er een paar mee nam!

Clavis keek naar haar handen en van haar handen naar luthiens handen. Haar blik gleed even over de ring om zijn vinger maar week al snel af naar zijn ogen. Zijn ogen die gelukkig nu een stuk vrolijker stonden. Ze stonden zelfs lachend, haar ogen ook maar zo voelde zij zich niet heel erg meer. Eigenlijk miste ze iets en gek genoeg was het niet haar ouders dit keer. Clavis miste het gevoel van een goeie vriend hebben die haar ook werkelijk zag en niet zichzelf door haar spiegel. Ze miste iemand bij wie ze zichzelf kon zijn maar eigenlijk miste ze het meeste haar idee van hoe ze moest zijn. Haar persoonlijkheid. Voor haar gevoel had ze die niet en dat lag haar zwaar, zwaarder dan iemand ooit zou kunnen voorstellen.

Luthien staarde maar naar zijn handen en zijn vingers die in een verstrengeld waren, alsof hij iets tussen zijn palmen had. Hij keek naar Clavis toen zij ook naar hem keek. Hij verdwaalde bijna in haar ogen. Er was iets... missends. Iets wat kwijt was maar wat Clavis terug probeerde te halen. Het waren niet haar ouders, het lag veel dieper, op de dieptes van haar hart. Luthien wist niet precies wat, maar hij kon wel iets aan haar merken. Een soort van reflectie van hemzelf. Hij keek vlug weg toen hij voelde dat hij haar bijna aanstaarde en zijn wangen kleurden iets rood. 'Reis je veel rond?' vroeg hij om een stilte te vermijden.

James wandelde rustig over de markt heen en bezichtigde verschillende kraampjes. Hij lette eigenlijk op niet zoveel. Zijn arrogante houding en vele littekens zorgden ervoor dat sommige minder dappere mensen met een boogje om hem heen liepen. Het kon hem niet zoveel schelen, hij was het gewend. Hij was nu veel minder gevaarlijk en gevreesd dan dat hij vroeger was. Toen was het al helemaal erg geweest. De meeste winkeliers waren bang geweest hem aan te spreken, omdat ze misschien iets verkeerds zouden zeggen en dan zou James of een van zijn collega's met hen afrekenen. Althans, dat dachten ze. De bende had wel belangrijkere dingen om mee af te rekenen dan brutale winkeliers. Toch liet James hen graag in de waan. Zijn oog viel op een medaillon op een van de kraampjes. Als gehypnotiseerd liep hij ernaartoe.

Yasmine stond in de blauwe jurk van Seven die ze negen van de tien keer droeg, met haar lange blonde haren golvend over haar rug te kijken naar een prachtige kraam. Het stond vol met prachtige sierraden, van goud en zilver, maar dan ook echt goud en echt zilver. Met prijzen die voor haar veel te hoog waren, meer dan honderd goudstukken. Ver boven haar budget van twee zilverstukken. Maar kijken kon altijd. Met haar hand gleed ze langs de armbanden rond haar arm, die waren bijna niks waard, maar het was een tik als ze nadacht.

Toen James het kraampje had bereikt en het medaillon van dichtbij kon bekijken werd hij erg verrast. Het was een exacte kopie van het medaillon dat hij ooit aan Charlotte gegeven had. Hijh keek op de achterkant. Zelfs de inscriptie klopte. Hij keek de man achter het kraampje drwigend aan. Hij moest zich inhouden hem niet over het kraampje heen te trekken aan de kraag van zijn bevlekte T-shirt. 'Waar heb je dit vandaan?' Vroeg hij kalm, maar met een gevaarlihk dreigende ondertoon.

Yasmine wist niet wat haar overkwam toen een woeste rood hartige jongen haar bijna over de voet liep. Angstig keek ze toe hoe hij bijna de markt verkoper over de toonbank trok. Met haar grote blauwe ogen keek ze naar het schouwspel, ze stond vastgenageld aan de vloer. Haar blik ging naar het medaillon ijn zijn hand. Ook al zo mooi. Maar waarom hij zich er zo kwaad over maakte snapte ze niet.

De man achter het kraampje streek over zijn compleet kale hoofd en stamelde een paar onbegrijpelijke woorden. James bleef maar naar het medaillon staren. Het kon niet anders. Het moest het medaillon van Charlotte zijn. Het was alsof zij hem opnieuw verried nu hij dat sierraad zag. Hij had het voor haar gemaakt met zijn krachten en zij had het gewoon verkocht aan een dikke, kalende en zweterige man van in de vijftig. Er liep een eenzame traan over James' wang. Hij liet de man los, gooide het medaillon terug op het kraampje en mompelde een excuus tegen Yasmine voordat hij wegliep.

Yasmine keek met oprecht e verbazing naar de traan van de jongen. Hij zag er bier uit alsof hij snel zou hulten, zeker in het openbaar, terwijl het kerk alsof hij die man wel kon vermoorden. Toen hij wegliep liep ze haastig op haar platte sandaaltjes achter hem aan. ' Alles okay?' Vroeg ze bezorgd terwijl xze hem probeerde in te halen. Hij zou haar waarschijnlijk een bemoeial vinden.

Het moment dat James de traan bemerkte wreef hij hem meteen weg. Zijn gezicht stond op onweer. En hij had geen zin in regen, dus hij begon redenen in zijn hoof oip te sommen waarom het stom was om om HAAR te huilen. Toen hij Yasmine bemerkte draaide hij zich om. 'Ja, prima, kan niet beter.' Zei hij nors.