Een smal beekje - Rijk van de Kreeft.

Nu zag Vincent het meisje. "Nee, eigenlijk niet," zei hij licht geïrriteerd, omdat ze inbrak in een gesprek en zichzelf om de één of andere reden een leidende rol gaf in dat gesprek. Ze stelde zich meteen voor, maar hij had haar nu pas gezien. Hij schudde zijn hoofd en zuchtte.

May bloosde. Ze stoorde de jongens... "Ik eh... Ga weer naar...uh... het water, ja, Dág!" En ze rende weer het water in. Daar zat een draak in. May schrok zich dood, gelukkig is het een waterdraak! Dan weet ze wat ze moet doen. May streelde de kop van de draak en liep zacht het water in. Ze glimlachte naar de draak en concentreerde zich weer op het water. Wat was ze genant bezig geweest! May schaamde zich zó dat ze zich niet kon concentreren en al het water op haar viel.

Misschien is het een beetje vervelend dat ik het zeg, maar je moet iets beter lezen, want toen May binnenviel zat Vincent niet meer te mediteren en Eliria is onderwater verdwenen, je ziet haar niet meer.

Vincent schreef:

Misschien is het een beetje vervelend dat ik het zeg, maar je moet iets beter lezen, want toen May binnenviel zat Vincent niet meer te mediteren en Eliria is onderwater verdwenen, je ziet haar niet meer.

Oh, Oke..
------------------------------
May keek afwezig in de verte. Ze had geen zin meer om te oefenen. Ze luisterde naar het water om te horen of er iemand het water in ging of aanraakte. Ze voelde wel iets. Maar ze had geen zin meer om na te denken over wat het zou kunnen zijn. Het was vast een of andere vis ofzo. Binnenin haar was iets niet oké, er was iets aan het veranderen. Ze voelde zich zo... Raar.

Mao zat op Yukito's hoofd terwijl Yukito rustig naar het beekje toe liep. Hij knielde neer bij de rand en haalde de kat van zijn hoofd, die hij op de grond zette. Mao miauwde naar Yukito en ging toen op de grond liggen en toekijken hoe Yukito zijn gezicht ging wassen, alsof dat de interessantste zaak van de wereld was. Yukito wou net een handvol water in zijn gezicht gooien, tot hij aan iets dacht. 'Oh ja, Mao. Kun je even een doekje uit de zadeltas van Reo halen?' vroeg hij. Mao sprong overeind en knikte met haar hoofd. Ze rende gauw weg, richting Yukito's draak die aan de rand van het eiland zat. Mao was een erg slimme kat en begreep Yukito erg goed.

Alexis was een eindje verderop het water ingegaan, ze had een simpele zwarte bikini aan, voor de verandering had ze besloten haar kleding droog te houden. Het was lang geleden dat ze echt de kans gezien had zich te wassen en te zwemmen, dus dit was een bijzondere luxe. Nu ze al een tijdje met de stroming meevoer voelde ze zich als herboren, al het zand dat zich overal tussen wist te wrikken was eindelijk losgeweekt en als het stof dat niet eens meer onder de nagels vandaan ging was verdwenen. Met haar ogen dicht dreef Alexis met het langzame water mee.

Yukito gooide een handvol water in zijn gezicht en ontspande iets van de reis. Het koele water voelde goed tegen zijn gezicht. Yukito hield van alles wat koel was. Hij had misschien vuur als kracht, maar hij hield meer van koelte dan van warmte. Waarom wist hij niet. Alle zomers die hij had meegemaakt, geen enkele vond hij leuk. Hij keek altijd uit naar de winter, naar de witte sneeuwvlokken die zijn warme huid zouden raken en het af zouden koelen. De witte puurheid die het kind in hem naar boven haalde, en hem naar buiten liet rennen. Sneeuw was geweldig...
Yukito keek op uit zijn gedachten en gooide nog een plas water in zijn gezicht. Hij streek zijn goudblonde haar uit zijn gezicht en keek weer op toen hij iets in het water zag. Het was een meisje die in het water dreef. Hij kende haar niet, maar vroeg zich wel af wie het was. Dat was totdat hij zich een ongeluk schrok door een wesp die recht op hem af vloog. Door zijn schrik sprong hij haast van zijn plek, maar keek niet uit waardoor ook hij in het water belandde. Hij kwam weer omhoog en hoestte wat water uit terwijl de wesp driftig weg zoefde. Rot wespen...

Alexis had eigenlijk helemaal niks door dat ze zo ver afdreef, tot ze iets hoorde. Gevolgd door een enorme plons in het water. Hierdoor sloeg ze van schrik wild met haar armen om zich heen en zakte haar lichaam en hoofd onder water. Onder het water verslikte ze zich en al proestend om lucht kwam ze weer overeind. Toen ze weer een beetje bij zinnen kwam zocht ze naar de oorzaak van de plons. Ze wreef het water uit haar ogen terwijl er uit het wazige beeld een blonde jongen kwam.

Yukito hoestte nog wat water uit voor hij zijn blonde haar uit zijn gezicht veegde, en dan water spatte naar die stomme wesp. 'Rot ding.' gromde hij en keek om toen hij het meisje hoorde proesten. Hij zwom een klein stukje op haar af, maar bleef nog op een afstandje. 'Gaat het? Sorry als ik je heb laten schrikken en uh... bijna stikken.' Hij richtte zijn bruine ogen op haar, en herkende haar wel ergens van. Als het goed was, was ze een dertiender, en een bekende ook nog.

Alexis had de kracht er niet voor om nu een rotopmerking te maken, dus besloot maar vriendelijk te glimlachen. Iets wat de laatste tijd best wel een zeldzaamheidje was "Ja het gaat wel en geen probleem." ze knipperde een paar keer met haar ogen om het beeld scherp te krijgen. Ze bleef even naar de jongen kijken die haar totaal niet bekend voorkwam "Waarom sprong je het water zo in?" vroeg ze toen maar, om iets te zeggen.

Yukito bleef zelf ook naar Alexis kijken en probeerde haar ergens van te herrineren, maar hij wist niet waarvan, al was hij meer dan zeker dat hij haar had gezien. Hij hoorde haar toen praten en hij keek weg in schaamte, zijn wangen lichtjes blozend. 'Eh, ik uh... schrok van een wesp.' Mompelde hij zuur.

"Een wesp?" oké dat was dan niet iets wat ze verwacht had, maar wat had ze eigenljk wel verwacht? Uiteindelijk kon ze niks anders doen dan grinniken "Ik hoop dat die wesp nu wel dood is?" vroeg ze maar, dan was dat goede wraak op het beest. Ze waadde door het water richting de kant van het water, waar ze zich vasthield aan een uitstekende steen in het water, zodat ze hem gemakkelijker kon bekijken. Bekend kwam hij haar niet voor, dagelijks ontmoette ze zoveel blonde jongens, maar deze kwam haar niet bekend voor.

'Ik zou alle wespen wel dood willen hebben.' gromde Yukito terwijl hij uit het water klom. Hij haatte wespen meer dan wat dan ook. Hij klom uit het water en zijn lange donkerblauwe jas plakte aan zijn lijf. Hij trok die kletsnatte jas uit en hing die aan een rots. Mao kwam aanlopen met een handdoek, nee, twee handdoeken. 'Mao, ik wou er maar één.' zei hij en pakte één van de handdoeken. Hij droogde zich af met de handdoek.