Het parkje- rijk vd steenbok

-new-
James zat aan een van de picknicktafels die in het park stonden. Hij staarde naar de bladzijden van een boek zonder het echt te lezen. Hij was gewoon even van de zon aan het genieten en vergat dat hij een boek voor hem had liggen. Het maakte hem niet zoveel uit. De zon scheen en hij was voor het eerst in lange tijd gelukkig.

Lilly keek met een glimlach haar kleine meisje na, die achter een eekhoorn aan rende. De blonde haartjes sprongen op en neer, het had een vrolijk effect. Zonder verder op haar omgeving te letten keek ze het meisje na. De rede waarom ze niet merkte dat er voor haar een jongen zat. BAM, daar viel ze al, over hem heen. 'Auw..' was het eerste wat ze uitbracht. Daarnaar dacht ze er pas over na dat ze iemand anders vast ook pijn hand gedaan. 'Sorry!' zei ze tegen de jongen. Met een verbeten gezicht wreef ze over de pijnlijke plek voor op haar hoofd.

James keek verbaasd naar het meisje dat over hem heen viel, maar hielp haar toen maar overeind. Hij was te blij om chagrijnig te zijn. 'Het maakt niet uit, gaat het wel?' Vroeg hij aan de vrouw. Ondertussen nam hij haar in zich op, zoals hij met iedereen deed.

'Jahoor, ik kan wel tegen wat vallen.' zei ze met een glimlach. Ze keek snel weer naar de plek waar ze Lillith had gezien, het meisje stond nu stil. Gelukkig, ze had het zichzelf nooit meer vergeven als ze haar ha kwijtgeraakt. 'Lillith!' riep ze naar het kleintje die omkeek en met kleine stapjes op haar af kwam gelopen. 'Nog sorry hè , ik lette niet goed op.' verontschuldigde ze zich weer.

'Maakt niet uit. Ik begrijp wel dat je die kleine hummel liever in de gaten houd dan mij.' Zei James met een grijns. Hij wreef even met zijn handen over de littekens langs zijn ogen, het was echt een tic van hem geworden dat te doen. 'Ik ben James trouwens. Mag ik weten hoe de dame die tegen mij op is gelopen heet?' Vroeg hij aan Lilly.
-
Whaa, hun namen matchen echt te goed (HP)

Huh ?
~
Toen Lillith dichtbij genoeg was sloeg ze haar armen om haar heen en tilde het kleintje op. 'Ik heet Lilly. En wat is jou naam?' vroeg ze met een vrolijke onderklank, het was bijzonder dat ze een keertje vrolijk was. Na een dag met Lillith spelen was ze meestal helemaal kapot. Het schattige meisje begon met een pluk van haar haren te spelen, dit deed ze vaak dus er van opkijken deed ze niet.

De papa en mama van Harry Potter heten James en Lilly. En die hadden een soort van onvoorwaardelijke liefde voor elkaar, zo onvoorwaardelijk dat James zich voor Lilly opofferde en Lilly toen weer voor Harry en daarom.... blablabla, je moet het maar gwn lezen xD
-
James keek haar even raar aan, dat had hij daarnet toch al gezegd? Hij nam maar gewoon aan dat ze het niet verstaan had. Het maakte hem niet zoveel uit en het irriteerde hem helemaal niet. 'James.' Zei hij dus maar gewoon op dezelfde vrolijke toon. 'En hoe heet deze schoonheid?' Vroeg hij, terwijl hij Lillith aankeek. Het was een ontzettend schattig meisje, dat moest hij meteen toegeven.

Lillith reageerde niet, zoals gewoonlijk. Als ze eenmaal ergens mee bezig was concentreerde ze zich daar alleen maar op. Ze tikte haar op haar rug waardoor het kleintje opkeek. 'Die jongen vroeg je iets. Wat is jou naam?' zei ze met een vertroetelend stemmetje tegen haar. 'Ik Lillith!' riep ze vrolijk, ze vond het leuk om te praten ookal was het meestal toch onverstaanbaar gebrabbel. Ze keek de jongen met een glimlach aan. 'Nou zullen we ergens gaan zitten, kan ik haar ook even laten spelen.'.
~
Ohjaa, Harry Potter heb ik wel gelezen, alleen was dat best lang geleden .
Haha, oeps, had niet gezien dat hij zijn naam al had gezegd.xD

Maakt niet uit
-
'Hallo Lillith.' Zei James met een glimlach tegen het kleine meisje. Hij wees op de pickniktafel waar ze vlakbij zaten. 'Zullen we daar maar gaan zitten?' Vroeg hij aan Lilly. Hij glimlachte naar haar. Ondanks haar vrolijkheid zag ze er erg vermoeid uit. Hij vermoedde dat het door Lillith kwam. Kinderen opvoeden was niet makkelijk, dat kreeg hij vroeger dagelijks van zijn moeder te horen.

'Hooi!' klonk het weer hard, Lillith keek met een grote glimlach naar de onbekende jongen. 'Slim idee.'. Lilly liep met Lillith nog in haar armen naar de picknicktafels. Normaal gesproken had ze geen contact met andere mensen, het was gewoon haar gebruikelijke vriendengroepje en misschien soms eens een soldaat maar verder niks. Toch was het fijn om eens mensen te leren kennen. Ze genoot van de zon die op haar rug scheen, wat was het toch weer heerlijk weer.

James ging rustig zitten op een van de bankjes van de pickniktafel. Hij zocht naar een onderwerp om over te praten en aangezien deze vrouw een kind had, leek dat hem een goede plek om te starten. Het zou vanzelf wel ergens op uitlopen. 'Hoe oud is Lillith eigenlijk?' Begon hij zijn gesprek. Nadat hij het uitgesproken had vond hij het al als een ontzettend lame vraag klinken, maar hij had het nou eenmaal al gesteld, dus hij keek maar geïnterreseerd naar Lilly.

'Ze is 1 jaar oud, maar kan misschien meer als een kind van twee. Echt raar eigenlijk maarja.' haar stem was hoog, maar vrouwelijk. Niet zo een irritante hoge stem, nee gelukkig niet. Je kon in haar ogen zien hoeveel ze van Lillith hield, zij was haar wereld. Als ze het even tegen zag zitten ging ze gewoon naar haar kamer om naar haar te kijken en dan leek alles weer goed te gaan.

'Dan moet ze wel goed opgevoed zijn door haar vader en moeder.' Zei James met een brede grijns tegen Lilly. Hij had zelf nog nooit nagedacht over kinderen. Hij was te veel bezig met bendezaken en oorlogen om na te denken over zulk soort dingen. Hij zag het zelf nog niet gebeuren, maar alles was mogelijk. Hij streek met zijn hand door zijn stugge, rode haar. Er waaide een kalm briesje en de zon scheen heerlijk.

Ze slikte een opmerking weg, Yukito zou ze hier niet in betrekken. 'Ja.' zei ze met een geforseerde glimlach, hij moest eens weten. Een vader die er bijna nooit was hielp je, volgens haar, niet met jezelf sneller ontwikkelen. 'Hoe oud ben jíj eigenlijk?'. Het was een vraag die of juist wel of juist niet vaak gesteld werd, ze wist het niet zeker. Tja, ze wilde het gewoon weten en dan vroeg ze het maar.

'Ik ben nu twintig jaar oud.' Zei James met een glimlach tegen Lilly. 'En jij?' Vroeg hij. Hij wist dat deze vraag misschien een beetje brutaal was, maar Lilly had het ook aan hem gevraagd, dus vond hij het wel kunnen dat hij het ook aan haar vraagde. Hij schatte haar niet veel ouder dan hemzelf, maar hij kon er natuurlijk ook ver naast zitten. Hij keek even naar Lillith, die er inderdaad niet uitzag als een meisje van één.

'Zeventien.'. Ze wist dat nu de vooroordelen zouden komen. Mensen keken haar altijd vuil aan, een tienermoeder dat mocht je gewoon niet zijn. Dan werd je gezien als een slet, hoer of andere dingen die zij verzonnen. Vooral als de vader er niet bij was of wanneer ze je niet kende. Dit maakte haar kapot van binnen, toch bleef ze sterk.

James glimlachte even. Het kind dat ze bij zich had had zijn leeftijdsbeoordeling blijkbaar sterk beïnvloed. Hij was opgegroeid in een achterbuurt, dus moeders van 16 of zelfs 15 jaar oud waren voor hem niet echt een wereldwonder. Toch vond hij het aan de ene kant wel jammer voor Lilly. Haar leven was nog niet eens echt begonnen en ze moest nu al voor dat van iemand anders zorgen. 'Nou, dan heb je de hulp van haar papa zeker hard nodig.' Zei hij dus maar met een glimlach. Hij kon het zich niet voorstellen dat een meisje als dit alleen gelaten werd. Bovendien wou hij niet vooroordelerig doen en aannemen dat de vader er vandoor was gegaan. Wat natuurlijk in een groot aantal gevallen wel zo was.

'Nou, de papa is veel aan het werk dus heb ik er nogsteeds niet zoveel aan.' zei ze met een bitter ondertoontje. Toch liet ze haar humeur niet verpesten, dit keer niet. Lillith speelde in het gras, nou wat je onder spelen kon indelen. Kon je grassprieten eruit trekken en daarnaar hard schateren wel spelen noemen? Tja, voor Lillith was dit wel spelen.

James knikte. Om zijn lippen lag een goedkeurend glimlachje. 'Nou, dat betekent in ieder geval dat hij niet geen zak uitvoert.' Zei hij tegen Lilly. Hij had het vaak anders gezien. Dat alle zorg alleen op de moeder neerkwam, en de vader helemaal niets deed. Gelukkig hoefde Lilly niet ook nog voor het geld te zorgen. Dan had ze er waarschijnlijk nog verschrikkelijker uit gezien. Vermoedde hij.

'Hmfp.' mompelde ze , zij zag het anders. Als je een man had die alleen aan zijn werk dacht en als hij thuis kwam alleen maar wilde uitrusten wist je wel beter. Lillith verdiende liefde, en zij ook. Toch zou ze nooit weg gaan bij Yukito, ze hield teveel van hem. Dit dacht ze tenminste, want nog altijd was ze bij hem gebleven. Hij had gewoon iets wat niet veel jongens hadden, als hij haar eenmaal liefde gaf voelde ze zich ook gewoon echt zijn prinses.

James merkte dat Lilly dit niet zo zag, maar ging er niet verder op in. Hij wist dat hij haar toch niet om kon praten en dit meisje leek sterk genoeg om voor zichzelf en het kind te zorgen. Hij besloot haar wel te onthouden, zodat als hij haar nog een keer zag, hij kon informeren naar haar gesteldheid. James keek even naar Lillith die het gras uit de grond trok. 'Kleintjes vinden echt de raarste dingen leuk, nietwaar?' Zei hij met een glimlach tegen Lilly.

'Ja, ze kunnen soms uren achter elkaar met iets spelen waarvan wij denken dat het troep is.' stemde ze in, zelf verbaasde het haar iedere keer. Deze 'pauze' was voor haar lekker, zo kon ze even bijkomen. Je merkte ook dat ze er duidelijk van opknapte om met iemand te praten. Ookal kende ze hem niet zo goed, deze jongen leek haar aardig.

James lachte. 'Daar heb je helemaal gelijk in. Nou moet ik wel toegeven dat ik vroeger net zo was. Ik speelde met alles wat ik kon vinden. Ik weet nog wel dat ik van blikken dingen kon maken die sommige kinderen niet eens kunnen tekenen.' Zei James met een glimlach. 'Zo leer je weer wat je allemaal kunt doen. Volgensmij is gras soms zelfs beter dan al die plastic troep die ze tegenwoordig allemaal aan hun kinderen geven.' Hij wreef even met zijn vingers over de roodkleurige littekens naast zijn ogen en glimlachte.

'Ja, inderdaad zeg!'. Ze keek nieuwsgierig naar zijn littekens maar hield haar mond erover. Ze wist hoe gevoelig sommige dingen konden zijn, zijzelf wilde ook niet over alles praten. Alleen had zij geen littekens, tenminste geen die erg opvielen. Gewoon van het buitenspelen en het stoeien van vroeger, misschien ook nog wel een paar brandwonden van het koken en blauwe plekken van het kickboxen.

James glimlachte. Hij merkte dat Lilly naar zijn littekens keek maar zei er niets over. Hij was het zo gewend dat het hem niet zoveel meer kon schelen. 'En, waar kom jij vandaan?' Vroeg hij aan Lilly, om het gesprek maar aan de gang te houden. Hij mocht dit meisje wel en had bovendien wel zin in een gezellig praatje vandaag. De zon scheen, en hij hoefde helemaal nergens heen, dus hij kon hier zo lang blijven zitten als hij wilde.