Caspian's bibliotheek (Ye Olde Bookshop)

Welkom, welkom in het labyrint der boeken. Dit is waar Caspian woont. Oorspronkelijk was het, zoals de naam nog altijd doet denken, een boekwinkel. Heden ten dage wordt het echter meer als een bibliotheek gebruikt. Ye Olde Bookshop ziet er van de buitenkant misschien wat klein uit, maar van binnen is het een heus labyrint van vele kamers met vele, vele boeken. Er zit een systeem in, althans dat is wat Caspian altijd beweert, maar op de een of de andere manier kunnen de mensen in hun uppie nooit vinden wat ze zoeken, en hadden ze nooit verwacht te zoeken wat ze vinden. Ergens tussen al die kamers met boeken, is een deur die leid naar een trap, die je naar Caspian's woninkje boven de bibliotheek zal brengen. Het is er klein, met veel bruin- en groentinten, maar het heeft een geweldige openhaard en een misschien wel nog geweldiger uitzicht op de velden buiten de stad.

Regels: DO NOT DARE TO HARM THE BOOKS o_O
Geen vuur of electriciteitskrachten gebruiken
Geen gevechten
Alleen kleine draken en/of dieren zijn binnen toegestaan, en alleen als ze zich weten te gedragen

Rang: Geen

Plaatjes: Bieb

Spoiler:

Caspian's 'thuis' boven de bieb
Als je de trap opkomt:

Spoiler:

Vanaf de andere trap gezien (die naar een kleine slaapkamer leid)

Spoiler:

Gabriel veegde zijn natte haar uit zijn gezicht toen hij de bibliotheek in kwam, en om maar alles niet zeiknat te maken, liet hij met een zwaai van zijn hand het water in zijn kleding opstijgen. Hij borg het water op in zijn waterfles en staarde even naar de harde regen buiten tot hij verder liep. Achtervolgend door zijn vlecht, zocht hij een boek over hoe zakhorloges werden gemaakt. Klokken waren makkelijk, maar zakhorloges waren veel moeilijker en in zijn atelier had hij niet de juiste spullen. Echter, hij kon het boek maar niet vinden. Het was net een doolhof.

Caspian, uit een erg interessant boek over een lopend kasteel opgeschrikt door het vrolijke belletje dat hem vertelde dat er iemand binnengekomenwas, nam rustig de tijd om een prachtig geweven boekenlegger tussen het boek te stoppen en het boek weer netjes terug te zetten naar waar hij het vandaan gepakt had. Vervolgens liep hij het hulptrappetje dat aan de boekenkast bevestigd was, af en ging hij rustig opzoek naar de mogelijke klant.

Ondertussen bekeek Kirye, het nieuwschierige draakje van Caspian de jongen met zijn lange, blonde vlecht met groeiende interesse. Doordat hij bruin was, en op een van de hoogste planken lag, was hij voor de jongen hoogstwaarschijnlijk niet zichtbaar, maar dat veranderde gauw toen hij, getrokken door zijn nieuwsgierigheid, geruisloos naar beneden zweefde. Recht boven het hoofd van de jongen bleef hij stilhangen, en begon rustig aan het blonde haar te snuffelen, alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

~~~
O God, ik hou nu al van het spelen van Kirye xD

Haha, dat geloof ik graag
---

Gabriel keek wat rond naar de boeken en dwaalde af. Hij was geïnteresseerd in een aantal boeken, al kwam hij maar voor een. Hij hield zijn hoofd lichtjes.schuin terwijl hij de boeken bekeek, maar hoorde iets snuffelen. Hij keek in de richting waar het vandaan kwam en zag Kirye. Hij schrok zich een ongeluk en liet een 'waaah!' uit voor hij achteruit deinsde. Hij keek naar Kirye, geschrokken, maar zuchtte dan opgelucht. 'Ik schrok me rot.' mompelde hij en stak zijn hand uit naar Kirye. Wat een bijzonder draakje.

Caspian hoorde een vaag 'waah', en het geluid van een geschrokken Kirye. Hij luisterde of hij ook nog het geluid van vallende boeken hoorde, maar gelukkig bleef dat uit. Hij grinnikte zachtjes, dat is ook een manier om me te laten weten waar je bent... Dacht hij bij zichzelf, terwijl hij iets van richting veranderde en zich oriënteerde op het geluid.

Ook Kirye schrok zich een ongeluk toen de jongen zich ineens naar hem omdraaide en vervolgens met een voor zijn oren erg luid 'waah' achteruitdeinste. Een geschrokken 'Mè!'-geluid kwam als antwoord, en ook Kirye deinsde een stuk of twintig centimeter achteruit. Zijn oren gingen echter bijna onmiddellijk weer omhoog staan, toen de jongen zijn hand naar hem uitstak. Langzaam zweefde hij weer wat naar voren, tot hij de punt van zijn lange snuit plat tegen de hand van de jongen had aangedrukt. Met vrolijk twinkelende oogjes keek hij de jongen aan.

Gabriel glimlachte toen Kirye naar zijn hand toe vloog en zijn snuit tegen zijn hand duwde. Hij aaide hem lichtjes over zijn hoofd. 'Sorry, ik liet je schrikken. Ik heb je helemaal niet gezien.' zei hij, zijn smaragd groene ogen rustig. Hij vond Kirye een heel leuk draakje. Als Sonata hem of haar zou zien zou zij hetzelfde zeggen. Sonata was altijd heel sociaal met andere draken.

Kirye maakte een geluidje dat misschien nog wel het meeste weg had van het spinnen van een kat toen de jongen hem over zijn kop begon te aaien. Voor even genoot hij daar gewoon van, maar toen viel zijn blik weer op de lange, lánge vlecht van de jongen, en met een licht suizend geluid dook hij onder de hand van de jongen, naar het zwiepende ding toe. Hoe vaak zou die om zijn lichaam passen? Vroeg hij zich nieuwsgierig af, terwijl hij de punt van de staart rustig in zijn bek nam en er een beetje aan trok. Meteen gingen zijn oogjes nog een beetje harder twinkelen, en vervolgens vloog hij zonder pardon zo snel mogelijk om de jongen heen, met nog altijd het puntje van de vlecht in zijn mond.

~~~
Caspian komt volgende stukje weer, omg, ik vind dit zo leuk xD Nu eten en naar school *dread*

Gabriel grinnikte zachtjes om het geluid wat Kirye maakte en kriebelde het draakje op zijn hoofd. Dat was totdat de draak vanonder zijn hand verdween en nieuwsgierig naar zijn veel te lange vlecht vloog. Zijn vlecht kwam ongeveer tot onder zijn enkels, en het was een tamelijk dikke vlecht. Elke ochtend was het een drama om te vlechten, maar toch wou hij het niet afknippen. Hij wist niet waarom, maar hij wist wel zeker dat kort haar hem niet meer zou staan. Toen hij 16 was, stond het hem goed, maar nu? No way. Hij knipte alleen nog maar de puntjes bij, en dat was het.
Gabriel's ogen richtten zich naar beneden en bleven hangen op het draakje dat de punt van zijn vlecht vastbeet en er aan trok. Het deed niet zeer of zo, maar hij vond het wel grappig hoe het draakje met zijn vlecht speelde. Dat deed bijna iedereen, dus het maakte niet uit. Plotseling vloog het draakje op en vloog rondjes om hem heen, met de vlecht nog altijd in zijn bek, en Gabriel werd als het ware vastgebonden door zijn eigen haar. 'Au, dat doet pijn.' zei hij, half-lachend omdat hij het een grappige scene vond, al was het niet pijnloos.

Kirye kon bijna tweeën een halve keer om de jongen heen zweven, tot de vlecht hem tot een halt bracht. Interessant! dacht hij vrolijk bij zichzelf, waarna hij een hele bekende lach van achter hen hoorde komen. Abrupt liet hij de vlecht los en zweefde hij snel naar Caspian toe, waarna hij zich om diens nek, op zijn schouders neer liet strijken. Hij duwde zijn kopje even tegen de onderkant van Caspian's linkerkaak ter begroeting en keek toen opnieuw met twinkelende oogjes naar de jonge gast.

Opnieuw grinnikte Caspian zachtjes door de acties van zijn kleine draakje. Hij kroelde het beestje even over de kop en richtte zich vervolgens op de jongen voor zich. "Ik geloof dat hij je leuk vind." En maak daar maar twee van, voegde hij er in gedachten aantoe, toen hij de jongen eens wat beter bekeek. Talking about eyecandy... Kirye maakte een zachtjes rommelend geluid dat wel wat op lachen leek, toen hij die gedachte oppikte.

Gabriel keek lachend naar het schattige draakje terwijl die hem inwikkelde. Toen het draakje niet meer verder kon liet hij los, wat tegelijk ging met een lach van een onbekend persoon. Gabriel maakte zichzelf los uit zijn vlecht en keek om. Zijn eerste indruk van de jongen: wat een cutie. Hij glimlachte charmant naar Caspian. 'Mijn vlecht, bedoel je.' Voegde hij aan Caspian's opmerking toe, terwijl hij over zijn hoofdhuid wreef. Hij wierp daarna het haar uit zijn gezicht zodat het niet de hele tijd in zijn ogen zat. 'Je draakje is echt schattig. Ik zie draken van zijn soort bijna niet, of beter gezegt nooit.'

Caspian glimlachte "Draco semper quaerit sapientiam, ofwel 'Het Boekendraakje'." Zei hij tegen de knappe vreemdeling. "Zijn naam is Kirye," Hij stapte op de jongeman af en stak zijn hand uit. "De mijne is Caspian, aangenaam kennis te maken." Ohja, héél aangenaam... Droomde zijn innerlijke zelf weg. Opnieuw was het geluid van een grinnikende Kirye te horen, en het draakje zweefde weer van zijn baasje weg, naar de jongen toe. Opeens merkte Kirye iets raars op. Hij is niet nat, niet eens vochtig! En het regent al de hele dag! Caspian draaide zonder erbij na te denken zijn hoofd naar het draakje en keek hem aan. "Dat is raar..." Stemde hij hardop met Kirye in.

Gabriel knipperde even verward bij de naam, verbaasd dat Caspian zo'n naam had onthouden. 'Dat moet je even opschrijven.' zei hij grinnikend. 'Mooie naam, Kirye. Dat betekent nieuwsgierig.' Het was puur toeval dat hij dat wist. Hij wist niet eens meer waar hij dat had gehoord. Toen hij les in Latijns kreeg of zo? Maar dat was wel heel lang geleden, dan zou hij het allang moeten zijn vergeten. Hij besloot er niet te veel over na te denken en nam de hand van de jongen aan, met zijn eigen hand die een witte handschoen droeg. 'Mijn naam is Gabriel. Ook aangenaam.' zei hij glimlachend. Wees niet te vlug met jagen, Sonata. Neem gerust alle tijd... dacht hij dromerig. Hij keek op toen Caspian zei dat iets raar was. Gabriel hield zijn hoofd iets schuin. 'Wat is raar?' vroeg hij nieuwsgierig.

For the record: Kirye is niet nieuwschierig in het Latijn, dat is Curiosus, ik weet niet meer wat het was, ik was gewoon met googletranslate aan het klooien xD
~~~
Caspian's ogen flitsten meteen weer naar de jongen tegenover hem, toen die wat vroeg. Meteen realiseerde hij zich dat hij weer eens hardop had gedacht, waardoor er een hele lichte rode kleur op zijn wangen ontstond. Hij glimlachte echter gewoon door en gebaarde naar de kleren van de jongen. "Kirye merkte net op dat je totaal niet nat bent, terwijl het buiten al de heledag pijpestelen regent."

Kirye ging opnieuw recht voor de neus van de jongen hangen en keek die recht in zijn ogen aan, met ietwat toegeknepen ogen. Hoe krijg je dat voor elkaar?

Opnieuw lachtte Caspian. "Hij vraagt hoe je dat voor elkaar krijgt."

Oh, hahaha xD Ik dacht dat het latijns of zo was ><
---

Gabriel glimlachte weer, al was het een zacht en klein lachje(see avatar xD). Hij had altijd die lach op zijn gezicht, hij was dan ook meestal het zonnetje in huis volgens zijn zus Emily. Dat klopte wel, want Gabriel wist haar altijd op te vrolijken en andere mensen werden ook vrolijk van hem. Een optimist. Dat was wat Gabriel was. 'Een watermeester zijn is heel handig. Vooral wanneer het regent.' zei hij simpel maar duidelijk.

Je kon de nieuwsgierigheid bijna de ogen van het draakje zien binnensijpelen. Meteen gingen de lange oren geheel overeind staan en begon Kirye's minieme staartje hevig te kwispelen. Zien! Zien! Zien!
Caspian schudde even lachend met zijn hoofd en vertaalde toen: "Hij probeert je te hypnotiseren, zodat je het laat zien."

Gabriel lachte toen hij de reactie van Kirye zag, en toen hij Caspian hoorde. 'Ik kan je wat laten zien, maar niet alles natuurlijk.' Hij opende zijn waterfles en haalde een klein bolletje water eruit door een zwiep van zijn hand. Hij liet het bolletje om Kirye heen zweven en maakte er toen eem soort hoepel van, die Kirye in sloot maar hem genoeg ruimte gaf. 'Lucht dit je nieuwsgierigheid op?' vroeg hij grinnikend.

Kirye hapte speels naar het water, en begon rond te vliegen om ofwel ervan weg te komen, ofwel erachteraan te jagen. Het was net een jong katje met een laser-pointer: Hilarisch. Caspian aanschouwde het hele tafereel dan ook met een glimlach op zijn gezicht.

"Yep, hij vindt je definitely leuk."

Gabriel lachte toen hij Kirye zo hyper zag rondvliegen. 'Ik vind Kirye ook heel leuk.' Zei hij met een glimlach en maakte weer een bolletje, die hij even om Caspians hoofd liet vliegen, en het bolletje toen terugtrok en in zijn bidon liet gaan. Hij sloot de bidon af met een dopje en drapeerde zijn jas erover heen, zodat die niet meer zichtbaar was, net als de wapens die hij in zijn riem had zitten. 'Maar goed, ik kwam hier eigenlijk voor een boek maar ik eh... verdwaalde min of meer.'

Dit keer lag er iets ontdeugends in Caspian's glimlach, iets dat schreeuwde: Goh, waarom verbaast me dat niet, en: HA-HA, ik kan hier lekker blind nog mijn weg vinden!, maar dan iets aardiger. Hardop zei hij enkel "Welkom in het labyrint der boeken." waarbij hij een zwierig armgebaar maakte naar de vele boeken die in de kamer stonden en lagen. "Zou ik je misschien ergens mee van dienst kunnen zijn? Naar wat voor boek was je precies opzoek?"

Gabriel grinnikte. 'Ja, zeker een labyrint.' Stemde hij in maar zijn blik week niet van Caspian af toen hij een armgebaar maakte. Damn, wat is dit? Ik moet niet op iemand amders vallen! Ik ben met Alois getrouwd! dacht hij, maar een gemeen stemmetje in zijn achtethoofd zei: Ja, die dood is. Gabriel dwaalde compleet af met zijn gedachten en staarde even zonder te knipperen naar de muur achter Caspian, voordat Sonata's stem hem wakker schudde. Gabriel! Gabriel keek naar Caspian. 'Ah, sorry. Ik dwaalde even af. Eh... ik heb een boek nodig over uurwerken. Ik ben een klokken en speeldoosmaker, maar ik wil langzamerhand ook meer met zakhorloges doen. Oh, en ik zoek een goed fantasieboek.' Hij wou gewoon even zijn gedachten stilzetten en ze laten wegdromen in een mooi verhaal.

Kirye was inmiddels opgehouden met het rondvliegen in zinloze rondjes en had zich opnieuw over Caspian's schouders gedrapeerd. Caspian kriebelde het beestje zachtjes onder diens kinnetje, terwijl hij opnieuw hardop begon na te denken. "Uurwerken... Zakhorloges... Hmmm..." Hij keek even naar Kirye en even was het stil toen het draakje schijnbaar wat voorstelde. "Nee, die is echt voor beginners, en het is waarschijnlijk te oud om vandaag de dag nog goed te gebruiken." Opnieuw was het even stil. "Wacht, ja! Natuurlijk, dat is het!" Zei Caspian opeens, waarna hij Kirye van zijn schouder tilde en hem de voor Gabriel waarschijnlijk onbegrijpelijke instructie "De kamer met de oranje poef. Noorderkast, derde plank van onder. Vijfde, zevende en achttiende boek." gaf. Kirye leek het echter perfect te begrijpen, want hij knikte en zoefde toen naar boven, waar hij tussen de boekenplanken van een van de kasten in de kamer verdween. Overal in het labyrint waren openingen voor het draakje gemaakt, zodat die gemakkelijk van de ene naar de andere kamer kon gaan.

Toen het draakje uit het zicht was, draaide Caspian zich weer naar Gabriel toe. "Zo, en jij komt met mij mee, dan gaan we een fantasyboek voor je vinden." Zei hij glimlachend, waarna hij zonder pardon de jongen bij de hand nam en een van de vier deuren uitliep. Meteen toen ze door de deur waren gegaan, gingen ze links, waarna ze even rechtdoor gingen door een erg lange kamer, en daarna gingen ze opnieuw links, waardoor ze in een enorme zaal kwamen. Hun voetstappen echoden hier door de grote, en vooral hoge ruimte. Tegen alle vier de muren stonden al even enorme boekenkasten, en helemaal boven aan het plafond hing een prachtige, kristallen kandelaar. Overal door de ruimte waren zitgelegenheden, van stoelen tot poeven, tot sofa's, tot grote, langharige vloerkleden. Erg veel tijd om dit alles te bewonderen zou Gabriel echter niet hebben, want Caspian liep stevig door - opnieuw links - En ging uiteindelijk een trap af die half schuilhing tussen de planken van de boekenkast.

Uiteindelijk hielden ze stil in een met tientallen verlichte kamer waar twee muren in beslag genomen waren door boekenkasten, een andere door een enorm lange sofa, waar het wat lichter was, zodat je makkelijk kon lezen zonder je ogen te verpesten, en de laatste door een stel lange, glazen bakken met hele oude manuscripten erin.

~~~
Ahum [/langstukje]

Jij vind dit veel te leuk xD
---

Gabriel keek naar de twee terwijl ze schijnbaar in gedachten met elkaar praatten en na dachten. Hij bleef rustig staan wachten terwijl hij afwezig met de stof van zijn jas friemelde. Toen opeens werd hij weer teruggehaalt uit dagdromenland door Caspians stem, die een onbegrijpelijke taak aan Kirye gaf. Echter, Kirye zweefde enthousiast weg, zonder ook maar in verwarring naar zijn baasje te kijken. Deze twee zaten hier waarschijnlijk al hun hele leven lang... net zoals hij zijn hele leven lang alleen maar tekende en schilderde om geld op te brengen voor zijn pleegouder, waar hij huur aan moest betalen(zijn pleegmoeder was niet de aardigste persoon ooit) Hij keek naar Caspian toen hij weer sprak en opeens werd hij meegetrokken door Caspians hand. Hij was wat verrast, maar glimlachte toen en liep mee, al liep Caspian veel sneller. Hij keek rond en was echt onder de indruk van deze plaats. Het was vele malen groter dan zijn atelier, al stonden er in zijn atelier ongelooflijk mooie klokken en speeldozen. Het was net een antiekwinkel maar dan met spullen die er splinternieuw uitzagen. Gabriel was wel trots op zijn werk. Voor hem bestond er niks beters, behalve schilderen.

xD Het is gewoon leuk om allerlei rare ruimtes te beschrijven. Geheel offtopic: OMG ik faal echt xD Ik kom er nu pas weer achter dat Caspian telekinese als bijkracht heeft, hij had dus de hele tijd Gabriel's gedachten kunnen horen xD laten we zeggen dat hij een test aan het doen was om zijn gedachten af te sluiten (AA)
~~~

Caspian draaide zich weer om naar Gabriel, die er ineens een heel stuk minder vrolijk uitzag dan een paar tellen geleden, en tegelijkertijd leek hij iets positiefs over zich heen te hebben. Hij vroeg zich af wat er was, maar wilde zijn 'test' niet onderbreken, het ging juist zo goed. Hij had wel eens langer zijn gedachtenlezende krachten afgesloten, maar nooit met zo'n grote verleiding in de buurt. Hoegraag ik toch zou willen weten wat er in dat mooie koppie omgaat... Dacht hij bij zichzelf, maar nee, hij zou niet toegeven! In plaats daarvan hield hij zijn hoofd een beetje schuin "A penny foor your thoughts." Hij glimlachte lichtjes, benieuwd wat de andere jongen zou antwoorden. Of hij zou antwoorden.

haha xD Gabriel heeft glas, dus daar kan hij helaas niks mee xD
---

Gabriel glimlachte naar Caspian. 'I'm sorry, darling. My thoughts are to myself. Besides...' Hij zuchtte diep en staarde naar de grond. 'Ik probeer ze te vergeten. Ik kan mijn hoofd niet op stil zetten, dus probeer ik ze weg te gooien.' Er was gewoon teveel om over na te denken. Alois, het verdriet van zijn zus, die arme kinderen die opgroeiden zonder vader, Luthien vinden, zijn eigen herrineringen ophalen, en dan ook nog geld verdienen om de huur te betalen, wat niet zo goed ging. Daarom probeerde hij meer zakhorloges te maken, want mensen hadden daar meer baat bij dan zo'n enorme klok.

Oké, nu was hij echt nieuwsgierig. Maar. Hij. Zou. Niet. Toegeven! Nee! OOK niet een beetje! Dat zou inbraak op de privacy van die arme jongen zijn! Nog voor een paar tellen ging deze innerlijke discussie zo door, tot Caspian het irritante stemmetje dat hem vertelde dat hij de jongen misschien kon helpen door zijn gedachten te lezen, wegdrukte, en zich weer op de eigenlijke jongen ging concentreren.

"Heb je een knuffel van een vreemdeling nodig, of zullen we gewoon naar een boek gaan zoeken?" Dat was nou typisch Caspian. Compleet onverwachte reacties geven en zich er totaal niet voor schamen. Hij keek Gabriel dan ook met een doodserieuse blik aan. Weliswaar met een glimlach om zijn mond, maar het was duidelijk dat hij het meende.