Caspian's bibliotheek (Ye Olde Bookshop)

"Oh, maar ik vond ze hoogst interessant, hoor." grijnsde Caspian. Die blos staat hem goed, kijken hoelang ik die daar kan houden Hij kon Kirye achter zich met zijn ogen voelen rollen. Ga een kamer zoeken, jullie Zei het draakje een beetje geïrriteerd, maar met een glimlach in zijn stem. Gaan we doen! Antwoordde Caspian vrolijk, waarna hij de hand waarachter Gabriel schijnbaar zijn prachtige blosjes probeerde te verstoppen vastgreep met zijn eigen hand. Voor de derde keer die dag sleurde hij de jongen mee.

~~~
Ik zit hier echt te grijnzen, joh, dawiljeniewetenxD

Haha, ik ook xD
---

Gabriel keek weg in schaamte, zijn zichtbare groene oog gericht naar de grond. De blos bleef op zijn wangen en ging ook niet meer weg. 'Eh, echt?' stamelde hij onverschillig. Hij keek weer naar Caspian toen die zijn hand weg trok van zijn gezicht en hem meesleurde. Gabriel was verrast, maar grijnsde toen lichtjes, niet wetend waar Caspian hem mee naar toe nam, al maakte hem dat niet uit. Dit ging eigenlijk nog best goed...

Ze gingen weer door dezelfde deur als waar ze eerder de hoofdzaal binnengekomen waren, maar dit keer nam Caspian hem niet langs een kronkelende route door het labyrint. Deze keer gingen ze enkel één bocht om, waarna ze door een deur gingen die naar een trap naar boven leidde. Toen ze boven waren, bevonden ze zich in een kleine, maar gezellige kamer. Recht tegenover hen was een rode bank, met daarachter nog een trap die naar Caspian's slaapvertrekken leidde. Direct aan hun linkerkant was een hele oude keuken, wat verder in de linker muur was een enorme openhaard die Caspian ook gebruikte voor het koken, en waar nu een grote ketel boven het knapperende haardvuur hing. Aan hun rechterkant was een raam dat op de straat voor de boekwinkel uitkeek, en tegenover de haard stond een eettafel voor vier.

"Welkom in mijn nederige stulpje." Zei Caspian glimlachend.

Gabriel liet zich meevoeren door Caspian en glimlachte enkel. Hij merkte dat ze nu ergens anders heen gingen en hij vermoedde al iets. De trap die naar boven leidde bevestigde zijn vermoedens en ze kwamen inderdaad zijn huis in. Hij keek de gezellige kamer rond. Zijn huis zag er ook ongeveer zo uit, maar met veel meer schilderijen die hij zelf had geschildert of die anderen hadden geschildert. 'Het is hier heel knus.' zei hij alleen en schonk hem een glimlach, de blos uiteraard nog op zijn wangen, en het vuur reflecterend in zijn ogen.

Caspian vond zichzelf niet in staat weg te kijken van die ogen. Nog altijd had hij Gabriel's hand vast en begon er nu afwezig een beetje mee te spelen. Opnieuw verscheen er die vraag in zijn gedachte waar in de vrede zijn die handschoenen toch goed voor?!. "Gabriel?" Zijn stem klonk ineens een heel stuk zachter en minder brutaal, en nog altijd keek hij niet weg van Gabriel's ogen. "Waarom draag jij eigenlijk handschoenen?" Hij hoopte dat hij nu niets prive's vroeg, maar eigenlijk wilde hij het nu ook wel weten, zodat hij kon afwegen of hij de handschoenen ook gewoon weg kon halen, zodat hij Gabriel's eigenlijke handen kon voelen.

Gabriel kon ook zijn ogen niet weghouden van Caspian. Hij begon zich nu ook af te vragen waarom hij die handschoenen was gaan dragen, maar wist het antwoord na een tijdje. 'Deels voor de sier, maar ook voor mijn werk. Die onderdelen zijn zo verroest...' Hij maakte zijn hand los van Caspians en trok zijn handschoen uit. Hij wou ook zijn andere uittrekken, maar bedacht zich toen dat hij zijn trouwring nog om had... hij wist dat hij die handschoen.moest uittrekken, en als hij de ring zag... daarom trok Gabriel zijn handschoen uit door de ringvinger ervan te pakken. Zijn trouwring was een beetje groot, dus die gleed zo mee met de handschoen en bleef erin zitten. Hij stopte zijn handschoenen in zijn zak en pakte Caspians hand weer vast.

o_O Niet eerlijk, ik kon gisteravond (mede) niet slapen omdat ik de heletijd zo zat van "damn, wat moet ik met die trouwring, want als Cassie die ziet gaat het nooit een romantic scene worden >.<" Maargoed, dat is nu dus opgelost. Romantic scene, herewecome;333
~~~
Opnieuw speelde Caspian even met Gabriel's handen, een glimlach om zijn lippen. 'Veel beter' Zei hij zachtjes terwijl hij zijn handpalm tegen die van Gabriel legde en zijn vingers tussen die van Gabriel door boog. Gabriel's handen voelden warm en zacht, maar tegelijk sterk en kundig. Toen hun vingers geheel verstrengeld waren, keek hij weer omhoog naar Gabriel. Opnieuw werd hij bijna gehypnotiseerd van het vuur dat reflecteerde in Gabriel's groene ogen. Doordat hij met zijn rug naar het vuur stond, was zijn gezicht gedeeltelijk in schaduwen gehuld, maar zijn ogen wisten toch wat van het licht van het vuur te vangen, en keken Gabriel vanuit de schaduw aan.

Ahaha, sorry xD
---

Gabriel glimlachtte en voelde Caspians handen nu goed. Zoals hij al vermoedde voelden ze erg zacht en warm. Ze voelden heel prettig aan en zijn aanraking zond tintels door Gabriel hands, recht door zijn arm en vond een weg naar zijn hart. Het was zo machtig dat zijn hand er eventueel nog warmer van werd, net zoals zijn hele lichaam van binnen. Hij staarde lang in Caspians zachtaardige ogen en hief toen zijn vrije hand, die hij rustig op Caspians wang zette en die zachtjes aaide.

Caspian leunde een beetje naar de hand toe en sloot even zijn ogen om beter van de aanraking te kunnen genieten. Toen hij ze weer opende keek hij Gabriel met een zachte, glimlachende, rustige blik aan en liet hij zijn eigen vrije hand over de arm van Gabriel omhoogglijden tot die op Gabriel's schouder lag. Hij leunde een beetje naar voren, naar Gabriel toe en bleef hem aankijken, probeerde in zijn ogen te lezen wat hij dacht.

Gabriel glimlachte naar Caspian en keek hem aan terwijl Caspian dichter naar hem toe leunde. Hij bleef hem aankijken, zijn groene ogen kruisend met Caspian's bruine, die hem sterk aan honing deden denken. 'Hoe voel je je?' vroeg hij in een zachte stem, terwijl hij zijn vrije hand op Caspian's onderrug zette. Hij hief hun ineenverstrengelde handen en begon langzaam heen en weer te wiegen, alsof ze aan het schuifelen waren. 'Ongemakkelijk, of... fijn?' vroeg hij.

Lekker dan >.< [/ziek thuis] (keelpijn, geenstem, misselijk, warm/koud, trillerig, oorpijn)
~~~

Caspian kon niet anders dan zachtjes lachen terwijl hij met Gabriel mee begon te wiegen, hem de leiding gevend. "Fijn, heel fijn." Antwoordde hij op eenzelfde zachte toon. Het licht dat het vuur verspreidde, flakkerde in een spel van licht en schaduw over Gabriel's gelaat en kleurde zijn haar in allerlei schakeringen tussen blond en rood. "Alleen jammer dat we geen muziek hebben om op te dansen." zei hij erachteraan.

Awww, poor you <3 en het muziekje moet je even verwerken tot een speeldoosje, want de originele speeldoosversie vind ik niet zo mooi als deze <3
---

'Mooi zo...' antwoordde Gabriel zachtjes en schonk hem een glimlach. Hij wiegde rustig heen en weer, en grinnikte zachtjes. 'O echt wel.' zei hij. Hij liet Caspian's rug even los, en haalde een speeldoosje uit zijn zak, die als een soort amulet was gemaakt. Hij klapte het open en er begon een mooi [muziekje] te spelen. 'Is dit misschien iets?' vroeg hij met een grijns en legde zijn hand weer op Caspian's rug nadat hij het speeldoosje op een tafeltje had gezet.

Ja, ik ben heel zielig >.< Btw, wat een supermooi liedje o_O *gaat tutorials en sheetmusic zoeken*
~~
Caspian keek even verbaast en licht geamuseerd naar het amulet-speeldoosje. Wat een prachtige muziek... Dacht hij bij zichzelf Zwijmelkont kwam er bijna meteen achteraan toen Kirye besloot eens commentaar op zijn humeur te gaan hebben. Ach, ga toch eens een heerlijk blokje om vliegen, lieve Kirye, en laat me even stuurde hij glimlachend terug, waarna hij zich opnieuw naar Gabriel draaide en knikte als antwoord op zijn vraag. Hij liet zijn hand een beetje afzakken, tot die op Gabriel's bovenarm lag en legde vervolgens zijn hoofd zijdelinks tegen Gabriel's schouder en begon opnieuw te bewegen.

~~
Ahwiii~~ Zezijnzocutiewutie <3

Ja hea, ik ben hem nu aan het leren voor op de piano ;3
JAAAAAA, ze zijn zo cute <333333333333333333
---

Gabriel glimlachte en sloot zijn ogen terwijl ze langzaam schuifelden op de muziek. Het speeldoosje wat hij mee had was erg dierbaar voor hem. Het was een groot deel van zijn verloren jeugd. Bovendien had hij het speeldoosje van zijn moeder gekregen. Zijzelf was een pianist en had dit liedje voor haar kinderen geschreven. Gabriel en zijn zus Emily waren er dol op. Hun vader verwerkte het later in een speeldoosje en gaf die aan Gabriel. Wat er daarna is gebeurt wist hij niet. Hij had alleen een paar herrineringen aan zijn moeder en zijn jeugd. Zijn vader's gezicht kon hij niet meer opmaken, en hij wist ook niet of hun ouders leefden. Hij wist eigenlijk bijna niets. Hij had alleen herrineringen van Emily opgehaalt en een paar van zijn moeder. Het speeldoosje betekende daarom veel voor hem.
Luisterend naar de muziek, schuifelde hij rustig. Hij opende zijn ogen weer en legde zijn hoofd iets tegen die van Caspian aan. Hij rook aan Caspian's zachte blonde haar. Zelfs zijn geur was adembenemend.

Oh, ik heb een ideetje :3 Op de tweede dag van het kroningsveest in het rijk van de leeuw moeten Caspian en Gabriel nog een keer meeten, Cassie gaat dan optreden, mede op zijn dwarsfluit~~~ ;3 (lees onderstaand stukje als je het nog niet helemaal begrijpt)
~~~

Caspian liet het lieflijke melodietje door zijn hele lijf heen spelen en vormde vlinderlicht de juiste vingerposities voor zijn dwarsfluit tegen Gabriel's bovenarm. Hij sloeg het melodietje veilig op in zijn muzikale geheugen, vastberaden om het later nog eens op te diepen en er wat mee te doen. Voor nu wiegde hij echter enkel zachtjes heen en weer, in de armen van een jongen die hij nauwelijks kende en nu al niet meer wilde laten gaan. Uiteindelijk klonk de laatste noot van het melodietje door de ruimte, waarna het speeldoosje met een zachte klik ophield met spelen. Heel even bleef Caspian precies zo staan, met zijn hoofd tegen Gabriel's schouder, zijn vingers verstrengeld met die van Gabriel en zijn vrije hand op Gabriel's bovenarm, helemaal stil, alsof de wereld compleet was.

~~
Oh en zie dit >.<

AHAHAHAHAHA, dat faalt XD
En jaaa, dat moeten ze zeker doen <3 Luthien gaat daar trouwens ook optreden, op de piano ;3 WHAHAHA, zou grappig zijn als ze samen deden, want Gabriel haat Luthien XD
---

Gabriel genoot van het ontspannen en liefdevol momentje, en neuriede zachtjes mee met de muziek terwijl hij gewoon verder ging met bewegen. Totdat de laatste noot door de ruimte klonk. Toen stopten ze met schuifelen, maar toen stopten Gabriel's zintuigen ook in een keer, en zat hij gevangen in zijn eigen gedachten. Hij zag dingen die hij nooit had gezien, zo veel geschreeuw en bloed. Hij kreeg het gevoel dat hij moest overgeven, en hij leunde met zijn volle gewicht op Caspian. Zijn trillende hand maakte zich los uit de verstrengeling en ging naar zijn eigen hoofd, zijn gezicht vertrokken. Zijn vingers grepen zijn blonde haar vast, alsof dat zijn flashback zou stoppen. De laatste flashback die hij had gehad was ongeveer 1 jaar geleden en verder had hij kleine fragmenten in zijn dromen gezien, maar nu om de een of andere reden, zag hij een groot gedeelte van zijn verleden. En ook een belangrijk deel. Emily's stem weerklonk in zijn hoofd, net zoals die van zijn vader. Zijn gezicht was verborgen in de schaduwen, en maar één kleine glinstering was bezig; een traan die over zijn wang biggelde. Toen stopte alles, en hoorde Gabriel een plof, samen met de schreeuw van Emily. Het volgende wat hij zag waren zijn dode ouders, en toen hield de flashback op en voelde hij Caspian's warmte weer.

Ineens gebeurde er heel veel tegelijkertijd, Gabriel begon ineens met zijn volle gewicht op Caspian te leunen, alsof hij was flauwgevallen. Gelukkig wist Caspian de iets grotere jongen nog net stevig in zijn armen te sluiten, voordat hij met een bons op de grond zou glijden. Gabriel's hand maakte zich trillend los van die van Caspian en toen Caspian de hand met zijn blik naar Gabriel's gezicht toe volgde, zag hij in de schaduw die ene, enkele traan glinsteren. Caspian liet zichzelf voorzichtig op zijn knieën zakken en vlijde Gabriel met zorg neer op de vloer. Vervolgens maakte hij aanstalten om op te staan zodat hij een raam open kon zetten. Hij wist niet of Gabriel daadwerkelijk flauwgevallen was, maar besloot wel dat frisse lucht alles behalve kwaad kon.

Gabriel opende zijn ogen wijd van schrik en schoot toen overeind. Zijn hand vloog weer naar zijn hoofd, en hij liet een zacht kreuntje uit. Zijn hoofd bonsde, alsof iemand met een hamer er tegen aan sloeg. De traan die aanstalten maakte om over zijn wang te glijden, vond zijn weg naar beneden en viel van zijn kin op zijn jas. Hij liet zijn hand weer zakken en sloot zijn ogen. 'S-S-Sorry... als ik je h-heb laten schrikken...' stamelde hij en beet op zijn lip. Zijn ouders waren gewoon bruut voor hun ogen vermoord, zonder enige genade! Ze dachten niet eens aan Emily of Gabriel. Hij vroeg zich echt af hoe hij daar nou geen trauma aan had overgehouden. Zelfs nu was hij zich kapot geschrokken...

Caspian opende snel het raam en was binnen enkele seconde weer aan Gabriel's zijde, hij duwde de jongen zachtjes weer naar achteren, vlijde diens hoofd op zijn schoot, zodat hij niet op de harde grond hoefde te liggen, en begon toen met zachte, rustige stem op hem in te praten. "Het is niet erg, Gabriel, maar je moet denk ik wel even blijven liggen..." met zachte hand veegde hij het tranenspoor van Gabriel's wang en pakte toen voorzichtig de hand beet waarmee hij zijn hoofd vastgreep. Hij was overgegaan in zijn zorgzame zelf, en hoewel hij zich in zijn achterhoofd afvroeg wat er nou precies gebeurt was, focuste hij zich verder volledig op Gabriel.

Gabriel rolde zich op zijn zij, en draaide zijn hoofd zo dat die verborgen in Caspian's schoot lag. Hij schaamde zich voor wat er gebeurt was, maar hij kon er zelf ook niet aan doen. Hij probeerde na te denken, te bedenken wat het veroorzaakt zou kunnen hebben. Het muziekje zou dat sowieso hebben gedaan, maar wat de andere reden was wist hij niet. Misschien door het lieflijke moment... Het kon zijn dat hij toen terug ook een lieflijk moment had meegemaakt, ook vergezeld door het muziekje, en dat de soldaten dan hun ouders hadden vermoord. Dat kon nog best zo zijn... Gabriel zuchtte diep en draaide zijn hoofd bij, zodat de zijkant van zijn gezicht nu zichtbaar was. 'Echt... het spijt me voor wat er net gebeurde. Ik... begon opeens allemaal dingen te zien... verloren dingen, dingen die ik me tot nu toe niet meer herrinerde... Het waren stukjes van mijn verleden.' zei hij zacht.

Caspian begon lieflijk door Gabriel's haren te strelen. Zijn ogen stonden rustig, en zoals altijd in panieksituaties, wist hij zijn hoofd geheel koel te houden. Zijn ogen verwijdden enkel een klein beetje in realisatie toen hij Gabriel over wat duidelijk flashbacks waren, begon te praten. De arme jongen leed aan amnesie. Meteen ging een deel van zijn hersenen alle informatie die hij over geheugenverlies had gelezen bijlangs.

"Wil je erover praten?" Vroeg hij voorzichtig, zachtjes, terwijl zijn vingers nogmaals door het inmiddels klitteloze haar van Gabriel heen streken.

Gabriel richtte zijn ogen op Caspian en veegde een nieuw opkomende traan weg. Hij haatte het dat hij zijn geheugen had verloren. Hij zou een moord doen om het gezicht van zijn vader te zien, en alle beelden van zijn kindertijd op te halen... al was hij daar eigenlijk ook wel bang voor. Wat als het bleek dat hij geen goede jeugd had? Wat als het bleek dat hij iets heel... slechts had gedaan? Of dat het zijn schuld was dat hun ouders dood waren? Hij wist het echt niet, maar hoopte diep van binnen dat hij ook niks daarvan zou terugzien. 'Toen ik jong was... 11 of zo... ben ik mijn geheugen verloren... Ik wist niks meer behalve mijn naam... Voor de rest leek het gewoon alsof ik leeggezogen was... Ik ontmoette mijn zus Emily later, en door haar zijn mijn herrineringen langzaam terug gekomen, maar niet allemaal. Slechts kleine fragmenten...' zei hij.

Caspian luisterde aandachtig, en bleef Gabriel's haren de hele tijd zachtjes strelen, hopend dat het op de een of de andere manier geruststellend of misschien zelfs troostend zou werken. Hij knikte even toen Gabriel ophield met praten. "En je kreeg net een nieuw fragment te zien?" Vroeg hij, opnieuw met voorzichtige stem. Hij hoopte dat hij nu niets meer zou ontketenen, Gabriel had er alles behalve vrolijk uitgezien toen hij weer bijgekomen was van de flashback. Hij huilde zelfs, dat kon nooit een goede herinnering zijn geweest. Caspian hoopte alleen maar dat de arme jongen geen trauma opgelopen had, want daar zou hij zichzelf dan verantwoordelijk voor stellen, dat wist hij nu al.

Gabriel knikte lichtjes en kalmeerde door Caspian's aanraking en zijn hand die over zijn haar aaide. 'Ja, de laatste keer was een jaar geleden toen ik op een oude foto van mij en mijn zus stuitte. Toen was het een gelukkige herrinering... maar deze keer was die helemaal niet gelukkig. Ik... zag de dag dat mijn ouders werden gedood... recht voor mijn ogen... Ik weet niet waardoor ik het zag... maar...' Hij ging rechtop zitten en vloog Caspian om de hals, zoekend naar een houvast voordat hij in een zwart gat zou vallen. 'Ik wil het niet meer zien...' zei hij zachtjes, nog steeds lichtjes trillend.

Caspian sloot Gabriel stevig in zijn armen. "Shhh" suste hij de jongen zachtjes, terwijl hij hen zachtjes heen en weer wiegde. "Dat hoeft niet, ik ga je helpen, oké?" Hij herinnerde zich de boeken die hij had gelezen over hypnose, en bedacht zich dat die technieken, samen met een beetje hulp van zijn telekinese misschien wel tot hulp konden zijn. Het ging moeilijk worden, en energie kosten, maar hij kon het niet aan om Gabriel zo te moeten zien. Dat zou hij niemand toewensen. Hij pelde de houdgreep die Gabriel op zijn lichaam had met lichte dwang van zich af, maar bleef huidcontact houden door Gabriel's handen beet te pakken "Shh, kom maar, kijk me maar aan Gabriel." Zei hij zachtjes, geruststellend.

"Vertrouw je me?"