Caspian's bibliotheek (Ye Olde Bookshop)

Gabriel sloot zijn ogen en liet zich omringen door Caspians warmte, wat hem zelfs meer kalmeerde en het trillen liet ophouden. Hij voelde echter nog wel de schrik in hem maar die sijpelde ook langzaam weg. Wat overbleef was angst. Angst om meer van dat soort beelden te zien en angst om.dierbaren op dezelfde manier te verliezen. Hij voelde dat Caspian zich loswrikte uit de omhelzing en zijn handen vastpakte. Gabriel opende zijn ogen en keek recht in die van Caspian, smaragd kruisend met tijgeroog. 'Yes, I trust you.'

"Concentreer je dan," Zei Caspian. "zie: enkel mijn ogen, hoor: enkel mijn stem, voel: enkel mijn aanraking..." begon hij de mantra, en met grote moeite kreeg hij het voor elkaar om zijn stem ook nog binnen in Gabriel's hoofd te laten weerklinken. Daar haperde hij misschien wat, maar Gabriel zou de woorden desondanks ook nog horen en dus begrijpen "Vertrouw op mij, en laat me je leiden" Wonder boven wonder bleef Caspian's stem vast, ondanks de moeite die het hem kostte om binnenin Gabriel's hoofd te klinken. Zijn stem werd wel steeds zachter, maar dat zou niet hinderen, het zou er alleen toe leiden dat Gabriel zich nog harder moest concentreren. Caspian's rust straalde uit zijn ogen, stem en aanraking, vertelde dat Gabriel niet bang hoefde te zijn. "Volg me, in het land der droomloze slaap, wees niet bang, ik zal je niet alleen laten." Als de mantra zou werken, zou Gabriel's lichaam zich nu geheel ontspannen. "Kom, en slaap, maar vergeet niets. Geef alles een plek, kijk er even naar, maar laat het rusten." Dit was niet deel van de originele mantra, maar Caspian was ervan overtuigd dat het goed zou verlopen. Het zweet was hem nu uitgebroken, en meer dan ooit moest hij moeite doen om niet te beginnen hijgen alsof hij een marathon had gelopen. "En als je zover bent, kom dan bij me terug." eindigde hij in minder dan een fluistering, waarna hij vooroverboog en zijn lippen zacht tegen Gabriel's voorhoofd drukte.

~~~
Mag ik even heel trots zijn?

Haha, tuurlijk <3
---

Gabriel keek Caspian aan terwijl hij de mantra op begon te zeggen, en probeerde zich te concentreren. Dat was voor hem niet zo heel moeilijk, sinds hij zich vaak genoeg moest concentreren terwijl hij aan het trainen was met water. Hij concentreerde zich en merkte dat Caspian's stem wat haperde. Dit was waarschijnlijk moeilijk voor hem, maar het hinderde niet. Gabriel begreep de woorden en nam ze in zich op. Hij bleef in Caspian's ogen staren, en zijn handen ontspanden iets. Dat kon je echt merken, sinds hij Caspian's handen in een gespannen greep had gehouden. De spiertjes in zijn handen waren zo vast, ze leken net van steen. Nu werden ze zachter en lichter. Zijn lichaam ontspande ook. Gabriel voelde zich opeens lichter, als een veertje. Lichter dan hij zich in de afgelopen dagen had gevoeld.
'Dank je.' fluisterde hij en sloot zijn ogen. Hij legde zijn hoofd tegen Caspian's schouder en bleef stilletjes zitten.

Caspian antwoordde niet, maar kneep even zachtjes (in werkelijkheid zwakjes) in Gabriel's hand. Hij was duizelig, en voelde zijn lichaam ineens heel zwaar worden. Hij deed zijn best om Gabriel er niks van te laten merken, zulke dingen gebeurden wel vaker als hij nieuwe dingen met zijn krachten uit probeerde. Nooit zo sterk, maar de symptomen waren ongeveer gelijk, dus er was geen aanleiding tot paniek en daar had hij Gabriel nu juist vanaf geholpen, dus zou het nogal verloren moeite zijn geweest als hij nu ineens in de paniek schoot door Caspian zelf. Zo bleef Caspian zijn gedachtes afleiden, waardoor hij niet merkte dat zijn zicht vlekkerig werd en hij begon te trillen.

Gabriel zuchtte diep, maar het was meer een zucht van opluchting. Hij dacht niet meer aan de beelden, maar hij wist dat ze ergens ver in zijn achterhoofd verstopt lagen, klaar om te verschijnen in zijn dromen. Gabriel wist bijna zeker dat hij nachtmerrie's zou krijgen. Zijn geest was sterk maar overgevoelig voor shoquerende dingen. Gabriel haatte dat zo erg.
'Cas... het is goed nu.' zei hij zacht en voelde de jongen trillen. Hij ging rechtop zitten en keek Caspian aan. Hij pakte zijn handen weer vast. 'Cas, je trilt helemaal. Put jezelf niet uit.'

Caspian schudde even zijn hoofd, wat een heel slecht idee bleek te zijn. De kamer begon te draaien en hij was er redelijk zeker van dat hij om ging vallen of ging overgeven of beide als het daar niet heel snel mee ophield. Dus sloot hij zijn ogen. "Doe... Ik niet. Het gaat wel, echt." Hij haalde even diep adem en opende zijn ogen toen weer. De kamer was opgehouden met draaien, maar hij was nog steeds duizelig. "Ik moet gewoon even zitten en wat drinken." Hij glimlachte zwakjes.

Gabriel keek Caspian een tijdje aan, maar glimlachte toen lichtjes. 'Echt bedankt, Caspian. Ik vind het heel lief wat je hebt gedaan maar je hoeft je niet uit te putten... voor mij.' Hij keek even naar hun handen, maar kort daarna keek hij weer op. Hij leunde iets naar voren en plantte een kusje op Caspian's wang(aaaaaawwwwwwww <3). Dan tilde hij Caspian op zoals bruidegommen hun bruiden droegen. Een hand onder de knieën, de andere op de rug. Hij grijnsde schaapachtig en droeg Caspian naar de bank. Hij zette hem op de bank. 'Ik maak wel wat thee, oke?' vroeg hij met een glimlach.

Twee hele schattige blosjes die zelfs de koudste ijsprins zouden weten te ontdooien waren verschenen op Caspian's wangen, en omdat hij zijn stem eventjes niet zo goed vertrouwde (waarschijnlijk zou er alleen iets van een pieperig geluidje uitkomen), knikte hij als antwoord op Gabriel's vraag. Natuurlijk moest hij daarna alsnog vertellen waar de thee stond, dus kreeg Gabriel toen alsnog het genoegen om een lichtjes piepende Caspian te horen. (ADORABLE, geloof me maar ;3)

"Theezakjes liggen in de kast." Caspian wees naar een kast die aan de rechterkant van de trap stond die ze net omhooggekomen waren.

Gabriel glimlachte en vond Caspian zo schattig met die blosjes. Hij moest zich inhouden om niet in Caspian's wangen te knijpen. Zo ontzettend lief vond hij het. Het piepstemmetje maakte het geheel helemaal af, en Gabriel voelde het bloed naar zijn eigen wangen stijgen. Voordat hij helemaal rood zou worden, draaide hij zich om en liep de keuken in. Hij zette wat water op, en zocht een tijdje naar theekopjes en lepels. Toen hij die vond, liep hij terug naar de kast waar Caspian naar toe had gewezen en nam een theezakje eruit. Sterremuntthee uiteraard. Hij liep weer terug en legde het theezakje op het aanrecht, terwijl hij wachtte op het water en even na dacht. Hij was echt voor Caspian aan het vallen... Die tintelingen, die blosjes, die vage gedachten. Dat alles wees erop dat Caspian niet zomaar iemand was.

Caspian geneerde zich en gaf zichzelf de taak om het vuur wat op te stoken, hopend dat het roodoranje licht zijn tomatige gezicht zou verhullen. Hij had niet door dat in plaats daarvan, het licht de kleur alleen maar complimenteerde en zijn haar een soort bronsachtige glans gaf. De warmte van het vuur voelde goed op zijn ietwat klamme huid, maar hij kon niet anders dan het constant te vergelijken met de warmte die hij gevoeld had toen Gabriel hem ineens in zijn armen gehouden had om hem naar de bank te tillen. Hij wist dat hij niet bepaald zwaar was, maar toch moest de jongen nog redelijk sterk zijn geweest om dat kunstje klaar te kunnen spelen. Een dromerige glimlach was op zijn gezicht verschenen, terwijl wat afwezig met een stokje in de vlammen porde en wolken van rode fonkjes teweegbracht.

Gabriel wachtte tot de fluitketel floot, en toen die dat deed schonk hij het hete water in een theekan van porselein. Hij deed de theezakjes erin, sloot de theekan met een dekseltje af en zette het op een dienblad, samen met twee porseleinen kopjes. Hij vroeg zich af of Caspian koekjes of zo iets voor bij de thee had, maar hij wou niet door zijn keuken gaan rommelen, dus liep hij terug naar de woonkamer met het dienblad in zijn handen. Hij glimlachte naar Caspian en zette het dienblad op de salontafel. 'Zo, even een paar minuutjes wachten.' zei hij op een vrolijke toon, al was het leed er nog steeds niet uit, maar dat zou na een tijd wel vervagen.

Caspian glimlachte lichtjes naar Gabriel en gebaarde hem naast zich op de bank. Voor even kon zijn schaamte hem niks schelen. Misschien was het doordat het haardvuur nu een prettige warmte door de kamer had verspreid. Misschien kwam het omdat hij buiten nog altijd het harde waaien van de wind en het tikken van de regen tegen het raam kon horen. Of misschien kwam het ook wel doordat hij zich een beetje duf voelde, maar ineens had hij de onweerstaanbare neiging om zich tegen dat warme, sterke lichaam aan te nestelen.

Gabriel ging naast Caspian op de bank zitten en staarde naar het haardvuur, nog steeds een glimlachje rond zijn lippen. Hij kon het gewoon niet laten. Vooral niet nu. Hij voelde zich... Luchtig? Nee. Luchtiger? Dat zeker. Maar er was nog iets. Hongerig? Nee. Ziek? Ook niet. Zijn maag bleef maar kriebelen en kriebelen en als Gabriel niet tegen kietelen kon, had hij allang gelachen. Hm, zenuwachtig? Een beetje. Ongemakkelijk? Nee. Verliefd? ... een beetje? Nee, waarschijnlijk wel. Hoogstwaarschijnlijk wel. Of zeker wel? Gabriel keek naar Caspian, weer die irritante kriebel door zijn maag. Zeker wel.

Zoals hij al vantevoren bedacht had, nestelde Caspian zich zonder pardon heerlijk tegen Gabriel aan zodra die naast hem was komen zitten. Hij legde zijn hoofd tegen Gabriel's schouder en hoopte maar dat hij de jongen niet al te ongemakkelijk maakte, want dit lag echt véél te lekker om anytime soon op te geven. "Hmmm... I bet you'd be a great pillow..." Mompelde hij zachtjes, terwijl hij opnieuw in het haardvuur begon te staren. Zijn lichaam was comfortabel warm en hij voelde zich helemaal op zijn gemak, zo aan Gabriel's zijde.

Gabriel keek naar Caspian toen die zich tegen hem aan nestelde. Hij glimlachtte lichtjes en sloeg een arm om Caspian's schouders heen. Hij bloosde toen hij die opmerking hoorde. 'Eh... eh, thanks.' zei hij en hield zijn hoofd schuin, die hij zachtjes tegen Caspian's hoofd legde. Hij snoof even aan Caspian's zachte haar en aaide het lichtjes.

Als Caspian een kat was, dan zou hij nu zó hard spinnen dat de bank ervan zou beginnen trillen. Misschien was het dan ook maar goed dat hij geen kat was, want dat zou waarschijnlijk leiden tot een heel ongemakkelijke situatie. Caspian bleef even heerlijk genieten van Gabriel's warmte en diens hand die zachtjes over zijn haar streelde, maar uiteindelijk kwam hij overeind uit de comfortabele positie en boog hij zich naar de thee toe. Die zou nu immers wel getrokken zijn, en hij had niet gelogen toen hij zei dat hij wat drinken nodig had; op een vreemde manier was dat altijd nodig als hij weer iets te ver was gegaan met zijn krachten uit te proberen.

Hij schonk hen beiden een kopje in en ging weer terug half tegen Gabriel aan zitten met de zijne in zijn ene hand. In de andere hand hield hij die voor Gabriel, en die reikte hij hem dan ook aan.

Gabriel glimlachte en nam het kopje aan. 'Dank je.' zei hij. Hij zelf had ook wel behoefte aan wat te drinken. Na zo'n flashback was dat altijd wel nodig, anders kalmeerde hij niet of verging hij bijna van de dorst. Dat eerste had Caspian al wel gedaan. Die flashbacks namen veel energie van hem door zichzelf zo in Gabriel's geest te drukken en tot uiting te komen, en hij was eigenlijk best wel moe, maar hij bleef wakker en helder voor Caspian. Hij nam een slokje van zijn thee, hij dronk altijd zonder suiker, anders vond hij dat de smaak van de thee wegging.