Caspian's bibliotheek (Ye Olde Bookshop)

Gabriel grinnikte zacht door wat hij zei. Een knuffel? Heel graag... dacht hij. Hij keek op naar Caspian en stak zijn armen uit. 'Knuffel?' vroeg hij op een bijna kinderlijke manier, met ogen die gewillig glinsterden. Hij wou niet alleen een knuffel, hij kon een knuffel best wel gebruiken op dit moment. Alleen Sonata en Emily wisten van zijn problemen. Verder wist niemand hem ook maar te troosten. Hij verstopte alles achter die eeuwige glimlach van hem, en dat vrolijke karakter. Het was meer dan logisch dat dat schild ooit zou breken.

Hetregenthierzooooooooharddd -_-''
~~~
Meteen veranderde Caspian's glimlach van aard, eerst had er nog de heletijd een glans van vrolijkheid in gelegen, maar nu werd het een zacht, sympathiek (Engels klinkt beter: Gentle) glimlachje. Hij overbrugde de afstand tussen hem en Gabriel in lag met twee stappen en sloot de jongen toen in zijn armen. Toegegeven, hij had eigenlijk niet verwacht dat de jongen in zou gaan op zijn aanbod, bijna niemand deed dat ooit, zelfs Kirye keek Caspian soms raar aan als hij zulk soort uitspattingen had. Maar Caspian hield van affectief contact. Hij legde zijn kin op Gabriel's schouder en fluisterde zachtjes "Het komt allemaal wel goed, Gabriel, je zult het zien."

~~
Oke, en nu allemaal tegelijk: Aaahwwww

Aww, zielig! Bij ons is het bewolkt ><
Aaaawwww <3
---

Gabriel glimlachte lichtjes toen Caspian hem in zijn armen sloot. Hij sloeg zijn eigen armen om Caspian heen en duwde zijn gezicht tegen zijn schouder. Hij knuffelde nooit zomaar vreemden, maar hij voelde zich erg op zijn gemak bij Caspian, ookal kende hij hem maar kort. 'Dank je...' zei hij met een ietwat gedempte stem, doordat hij zijn hoofd tegen Caspian's schouder had. Hij voelde zich ietsje beter. Zelfs hij, de optimist die iedereen hielp, had soms een knuffel nodig.

Nu miezert het >.<
~~
Caspian aaide hem even geruststellend over de rug. "You're very welcome." Caspian bleef zo nog even staan, hij zou het aan Gabriel laten wanneer het genoeg was. Zelfs zonder zijn telepathie te gebruiken, wist hij dat de jongen dit eigenlijk al heel lang nodig had gehad, en hij gaf het graag aan hem. Caspian had niet veel contact met andere mensen, maar bijna iedereen waar hij contact mee had, was een goede vriend of vriendin geworden. Misschien dat het dit keer anders kan zijn... Durfde hij in gedachten te hopen. Misschien dat het meer kan zijn...

Hier begint het te miezeren ><
---

Gabriel was eventjes stil en bleef Caspian vasthouden, totdat hij vond dat het genoeg was. Hij wou niet te veel aan Caspian blijven hangen. Hij trok zijn armen terug en maakte zich rustig los uit de knuffel. Hij glimlachte naar hem, niet fully, maar het was een glimlach. 'Zullen we maar een boek zoeken?' vroeg hjj toen.

Ook Caspian liet zijn armen van Gabriel's lichaam wegglijden. Hij glimlachte en knikte "Laten we dat doen." Hij ging naast Gabriel staan en draaide zich om, zodat ze nu beiden tegenover de boekenkast-muren stonden. "Je wilde een fantasyboek, toch? En een goed boek, daarbij, nou dit zijn mijn beste." Hij glimlachte met iets van trots toen hij een wijds gebaar maakte naar de waarschijnlijk honderden boeken in de enorme boekenkasten. "Nu is het alleen nog maar de vraag watvoorsoort Fantasyboeken je leuk vind. Romantisch?" Hij wees naar een bepaalde sectie in een van de kasten, die hij exact wist uit te lijnen, maar die Gabriel natuurlijk niet veel zou zeggen. "Of meer filosofisch. Avontuur, sprookjesachtig, totaal van een andere wereld?" Hij keek afwachtend naar de jongen naast zich.

Gabriel draaide zich ook om, zijn ogen nu gericht op de boekenkast-muur, waar vele fantasyboeken stonden. Zijn ogen gleden even langs de titels, voordat hij weer naar Caspian keek. 'Ik vind van alles wel leuk. Wat raad je me aan?' vroeg hij. Hij had best veel fantasyboeken gelezen, maar zijn persoonlijke favoriete was toch wel Hart van Inkt. Het was zo origineel, en Gabriel kon alleen maar dromen dat alles wat hij opschreef ook echt gebeurde. Als dat kon, had Gabriel waarschijnlijk Luthien teruggeschreven voor Emily, had hij geschreven dat het geld regende, en dat Alois weer terug was... Maar goed, Gabriel dagdroomde nu echt, dus hield hij maar op voordat hij nog meer onmogelijke dingen bedacht.

Oké, je moet er maar gewoon bij bedenken dat Caspian enorme literaire kennis heeft, want ik ken wel veel boeken, maar nou ook weer niet zó veel (AA)
~~
"Hmmm..." Zei Caspian bedenkelijk, waarna hij op de boekenkast toeliep. Hij pakte een bijzettafeltje dat in het midden van de kamer had gestaan en zette dat exact tegenover het punt waar de boekenkasten inelkaar overliepen. Vervolgens begon hij met zijn wijsvinger langs de ruggen van de vele boeken te gaan. "Nee... Nee... Ook nee..." Mompelde hij bij zichzelf. Al snel besloot hij het gehele deel over romantiek over te slaan, en liep hij twee grote passen naar de wat meer sprookjesachtige boeken toe. Midden tussen het sprookjesachtige en het filosofie-achtige deel bleef hij staan. "Deze misschien..." zei hij, waarna hij een beigekleurig boek uit de kast trok. Opnieuw keek hij verder "Erger je je aan afgebroken verhaallijnen, of zie je daarin de kans je eigen fantasie op de loop te laten gaan?" Vroeg hij achterom naar Gabriel, terwijl hij zijn vinger op een roodkleurige rug legde.

Haha, ik wel [A]
---

'Daar erger ik me niet zo aan. Ik heb alleen een hekel aan een slecht eind...' zei Gabriel. Hij las dan ook altijd boeken met een happy ending. Hij wou even niet lezen hoe hard het leven kon zijn met een slecht eind waarin iedereen dood ging of iets dergelijks. Als Gabriel boeken las wou hij wegslippen in een fantasiewereld. Hij vond het geweldig om te fantaseren over dingen die niet eens echt waren, of over dingen die nooit zouden gebeuren.

Vroeger verslond ik echt boeken, maar nu heb ik daar niet zo veel tijd voor D= En het regent hier weer -_- En ik kan niet meer slapen >.<
~~~

Meteen lag ook het roodgekafte boek in Caspian's armen. Hij liep nog even verder, bleef hier en daar even stil staan en keurde dan een boek. Uiteindelijk kwam hij met vier 'mogelijkheden' aanlopen. Hij legde ze voor Gabriel op de lange bank neer. De eerste was een beetje beige/geel-achtig. Voorop stond een afbeelding van een klein meisje die een grote, prachtige bloek vasthield en een schildpad aan haar voeten had staan. Momo en de Tijdspaarders, zei de titel. De volgende was het rode boek genaamd Het Oneindige Verhaal, voorop stond een amulet van twee slangen die in elkaars staart beten afgebeeld. Het derde boek was groen met voorop een exotisch-uitziend gewas met in het midden een gat waardoor een oog van een draak hen aankeek. Drakenhoeder.
"Deze is deel van een trilogie, maar het kan zijn dat je draak dit niet zo'n leuk boek vind," waarschuwde Caspian Gabriel maar vast vantevoren.
"Oh, en deze waarschijnlijk wel." Hij wees naar Het Oneindige Verhaal.
De vierde en laatste optie was een grijsgekleurt boek waarop heel groot Schaduwwereld, met daaronder Boek een, De Schaduwgrens. Op de voorkand stond een pijl en book afgebeeld. "Deel van een serie van vier." Vermeldde Caspian. "Gewoon een goed avonturenboek."

Gabriel bekeek de boeken even en pakte toen het rode boek. Hij bekeek de voorkant even en vond het een heel mooie afbeelding. Hij draaide het boek om en las de achterkant voordat hij besloot dat hij dit boek wou. 'Deze lijkt me gaaf.' Zei hij tegen Caspian en schonk hem een glimlach.
---

Ugh, op mijn mobiel kan ik niet zien of ik genoeg regels typ ><

Caspian knikte glimlachend, en pakte de drie overige boeken, die hij weer op hun plek in de kasten zette. Vervolgens draaide hij zich naar Gabriel om. "Kirye zal inmiddels je andere boeken wel gevonden hebben, laten we naar de hoofdzaal gaan, dan kunnen we daar rustig bekijken of ze je tot hulp kunnen zijn." Hij liep op Gabriel toe en bood hem opnieuw zijn hand aan, benieuwd of hij uit zichzelf de hand ook zou aannemen.

Gabriel knikte lichtjes en keek naar Caspian's hand toen die hem aanbood. Hij wou weten hoe die hand aanvoelde, al kon hij dat niet door zijn handschoenen. Hij wou zijn handschoen heel sneaky uittrekken maar dat zou natuurlijk opvallen bij Caspian, dus nam de hand aan met een glimlach. 'Oke!' zei hij luchtig, hun huiden gescheiden door wit dun stof. Ondanks zijn handschoen, kon hij toch Caspian's warmte voelen. Het voelde rustgevend... kalmerend.

Caspian boog zijn vingers om de gehandschoende hand van Gabriel heen en leidde hem opnieuw door het labyrint. Dit keer was de weg langer, en voor Gabriel waarschijnlijk een heel stuk verwarrender. Ze kwamen langs allerlei verschillende soorten ruimtes, de een nog onbeschrijfelijker dan de ander. Onder het lopen vroeg Caspian zich stilletjes af waarom Gabriel handschoenen droeg? Was het gewoon voor de sier? Of was het deel van een of ander uniform? Vond hij het gewoon mooi? Of zat er iets diepers onder, was hij misschien bang om aangeraakt te worden? Zo speculeerde Caspian in gedachten verder. Hij was zelfs zó in zijn gedachten op gegaan dat hij bijna langs de ingang van de hoofdzaal was gelopen. Nog net optijd kon hij van koers veranderen en liep hij de halfronde kamer binnen.

Ze kwamen binnen door een deur die exact in het midden van het ronde gedeelte zat. Tegenover hen was de ingang van de boekhandel, en door de ramen die op de straat buiten uitkeken was te zien dat het nog altijd niet was opgehouden met regenen. "Zo, daar zijn we dan," Caspian glimlachte en liet Gabriel's hand los. "Voel je vrij om ergens te gaan zitten, ik vraag Kirye even hoe ver hij is." En met die woorden liet Caspian zijn hoofd op zijn borst zakken, waarna hij zijn ogen sloot en zijn beide wijsvingers aan zijn slapen zette.

Gabriel volgde Caspian door het doolhof aan boekenkasten en keek rond of hij iets herkende, maar hij merkte dat ze via een andere weg gingen. Hij vroeg zich echt af hoe Caspian zijn weg door dit labyrint wist te vinden, maar die jongen woonde hier waarschijnlijk zo lang, zelfs met zijn ogen dicht zou hij de weg terug vinden. Hij begon zichzelf te bestrooien met allemaal vragen; Hoe lang woonde Caspian hier? Hoe oud was hij? Had hij ouders of een familie? Of was hij gewoon helemaal alleen? Hij wist dat het onbeleefd zou zijn als hij dat zou vragen. Dat waren zijn zaken, niet die van Gabriel. Hij glimlachte toen hij merkte dat ze in de hoofdzaal waren, en hij vond het jammer dat Caspian zijn hand los liet. Vervolgens liet hij zich neerzakken op een stoel en keek naar Caspian terwijl hij waarschijnlijk communiceerde met Kirye.

Al snel opende Caspian zijn ogen weer, en bijna op hetzelfde moment kwam Kirye door een tweede deur de kamer binnenzweven. Het kleine draakje had zijn lichaam door het hengsel van een geweven mand heen gewurmd en droeg zo de drie gevraagde boeken. Voorzichtig liet hij de mand in Caspian's handen zakken, die hem van het hengsel bevrijdde en hem een aai over zijn bol gaf.

"Bedankt," Zei Caspian zachtjes tegen zijn kleine compagnon. Vervolgens liep hij met de geweven mand naar Gabriel toe en ging hij naast hem zitten op de bank. Uit de mand kwamen, zoals gezegd, drie boeken. Eén hele grote, maar niet zo dikke: Het Uurwerk: Zakhorloges, waar grote platen die het uurwerk in zakhorloges beschreven stonden. Eén wat kleinere: Soorten Zakhorloges, waar, zoals de titel al vermeldde, bijna alle soorten zakhorloges in te vinden waren. En de laatste was van normale grootte en getiteld: Het onderhouden van Zakhorloges, wat misschien niet geheel aansloot op Gabriel's werk, maar misschien toch van pas kon komen. Caspian gaf de boeken door aan Gabriel, hopend dat ze behulpzaam zouden zijn.

Gabriel keek om toen Kirye de kamer kwam binnenzweven met een mand aan hem hangen. Hij glimlachte lichtjes. Handig om zo'n assistente te hebben. Hij zelf deed zijn werk helemaal alleen, maar het was ook geen werk om samen te doen. Klokken hadden heel grote onderdelen, maar ook erg kleine. Bij een zakhorloge was het al helemaal een drama. De onderdeeltjes waren zo ontzettend klein, hij moest het geheel met een pincet in elkaar zetten. Speeldoosjes waren naast zakhorloges tien malen makkelijker. Hij nam de boeken aan van Caspian en bladerde even door de bladzijdes, lichtjes knikkend met zijn hoofd. 'Hier heb ik zeker wat aan. Heel erg bedankt.' zei Gabriel glimlachend.

Caspian glimlachte breed. "Gelukkig maar, en graag gedaan." Hij stond op en liep naar de kleine toonbank die wat verderop in de kamer stond. "Wil je er een tasje omheen?" Caspian hield een stoffen tas met de naam van de boekwinkel en het adres omhoog, zodat Gabriel het goed kon zien van waar hij zat. In gedachten was hij al manieren aan het verzinnen om de leuke jongen nog wat langer te laten blijven, -Zou het "Het regent nogsteeds" smoesje werken? Voor een watermeester? Hij kon het proberen...- of in ieder geval een manier te vinden om contact te kunnen houden...

Gabriel liep naar de toonbank toe. 'Ja, dat zou handig zijn.' zei hij en stopte de boeken in de tas. Hij wou nog wat langer blijven, maar hij moest wel weg, anders zou hij zijn klussen nooit afkrijgen. 'Ik moet maar gaan. Nog veel werk te doen. Hier is mijn kaartje trouwens.' Hij gaf Caspian een klein kaartje, met zijn naam erop, en het adres van zijn atelier. Zijn atelier was tevens ook zijn huis, nou ja, de verdieping erboven dan.

Het zesde rijk?! Nou, dat kan ik dan wel op mijn buik schrijven... Dacht Caspian een beetje moedeloos. Zonder een draak om op te reizen was dat zeker een drie a vierdaagse reis. Hij hield van Kirye zoals die was, maar er was geen sprake van dat het kleine wezentje hem ook maar een centimeter van de vloer zou kunnen tillen. En daarbij, wat zou Gabriel wel niet denken als hij op een dag ineens voor de deur stond. Waarschijnlijk was hij Caspian dan al lang weer vergeten, en zou hij hem raar aankijken. Caspian moest alleen al om de gedachte lichtjes blozen. "Bedankt" Zei hij, met iets minder enthousiasme als daarvoor, al bleef hij vriendelijk glimlachen.

Idioot! Dit laat je toch niet zomaar aan je neus voorbijschieten?! Klonk ineens de stem van Kirye door zijn hoofd. Ik bedoel, kijk dan in ieder geval even in zijn gedachten over wat hij van jou vindt! Ging het draakje door en toen Caspian zwakjes wilde protesteren, werd dat geheel omver geholpen. Ach, kom óp zeg, hoe erg kan het nou helemaal zijn? Hij zal je heus niet haten ofzo, en ik mag dan niet veel weten over mensengewoontes, maar hij nam wél je hand aan, niet?

Oké, oké, I get it, alright, antwoordde Caspian een beetje mokkend. Hopelijk had Gabriel niet veel van de mentale discussie gemerkt. Hij graaide even onder de toonbank en presenteerde Gabriel exact zo'n stukje papier als dat hij net van hem gekregen had, en zei met een lieve glimlach "Hier is het mijne.", voordat hij de mentale blokkade liet vervallen en Gabriel's gedachten over zich heen liet komen.

Gabriel glimlachte en nam het kaartje aan. Hij wou nog niet weg, dus besloot hij een beetje tijd te rekken. 'Ik blijf nog even hier, oke? Mijn draak Sonata moet nog komen.' zei hij, al riep hij Sonata helemaal niet. Sonata was nog steeds gelukkig aan het jagen. Hij zou Sonata later wel roepen. Nu wou hij meer tijd met Caspian door brengen. Hij wist niet wat het was, maar hij voelde zich aangetrokken tot de jongen.

En op dat moment had Caspian wel door het dak kunnen springen. Hij kreeg de I said so...-uitspraak van Kirye dan ook totaal niet mee en knikte enkel breed glimlachend. Waarschijnlijk begreep Gabriel er totaal niks van. Dat hij net nog ietwat triest was, en nu bijna gloeide van vrolijkheid. "Zin in wat thee terwijl je wacht?" Vroeg hij aan Gabriel. "Ik heb geloof ik nog een pot sterremunt staan, maar als je dat niet lust kan ik ook wel een van mijn tientallen andere soorten voor je maken." Hij hield van sterremuntthee, kon niet bedenken waarom iemand het niet lekker zou vinden, maar hield er altijd toch maar rekening mee. En het laatste wat hij nu wilde doen is Gabriel voor de kop stoten met thee.

Gabriel zag Caspian in een keer opgloeien van vreugde. Hij was een beetje verbaasd toen hij opeens zo vrolijk was, maar hij liet het niet merken. Zou hij... mijn gedachten kunnen lezen? vroeg hij zich af. Zijn wangen werden lichtjes rood, en hoopte dat dat niet zo was, anders zou dat zo gênant zijn. 'Eh, eigenlijk wel... en sterremunt is prima. Mijn favoriet.' Hij glimlachte weer. Gabriel, ben je klaar? vroeg Sonata toen. Nope, en dat zal ik een tijdje ook niet zijn... Sonata lachtte om die gedachten. Goed dan, roep me maar als je wél klaar bent.

Caspian kon niet anders dan heel zachtjes grinniken terwijl hij achter de toonbank vandaan kwam. "Nou eigenlijk kan ik dat dus wel." Zei hij, aan de ene kant wat voorzichtig, omdat je nooit wist hoe mensen daarop reageerden, maar aan de andere kant kon hij zijn glimlach gewoonweg niet onderdrukken, en werd die nu vergezeld door een tiental vrolijke flonkeringetjes in Caspian's ogen. "Maar wees maar niet ongerust, ik heb ze de heletijd afgesloten, tot tien seconde geleden, en ik zal een brave jongen zijn en me weer afsluiten." En zonder er nog een woord aan te verspillen hield hij zijn ogen even iets langer gesloten dan je normaal knippert. Toen hij zijn ogen weer open deed, waren de flonkeringetjes nog verre van weg, maar kon je ook duidelijk zien dat hij de waarheid sprak toen hij "Zo, gedaan." zei.

"Nou, nogsteeds zin in die thee?"

Shoot! dacht Gabriel gelijk, en zijn wangen kleurden nog roder. Dat antwoord dat hij Sonata gaf maakte het alleen nog maar erger. Maar goed... Caspian wist nu in ieder geval wat hij van hem dacht... Gabriel bloosde nog meer toen hij dat besefte, maar glimlachte lichtjes. 'Ah, oke...' zei hij toen Caspian zei dat hij zijn gedachte ging afsluiten, en hij geloofde ook dat hij dat deed toen hij hem in de ogen keek. Hij grinnikte zachtjes en hield zijn hand half voor zijn gezicht. 'Sorry voor die rare gedachten, he he... Ik had niet het minste vermoeden dat je telekinese kon.'