Het kleine koffietentje- rijk van de leeuw

Yasmine knikte dan maar, daar kon ze natuurlijk niks tegen in brengen, mannelijkheid. Onbewust moest ze weer glimlachen. Nu luisterde ze geboeid naar wat hij vertelde, ze mocht dan naïef zijn, ontwetend zijn, ze was wel leergierig . Informatie kon altijd handig zijn en ze geloofde heilig in het spreekwoord: Wie niet sterk is, moet maar slim zijn. Hoewel die niet geweldig opging bij dit meisje, zo slim was ze ook weer niet. "1 troost, ik merk bij niemand dat ze liegen." zei ze op een licht plagend toontje, een toontje dat al lang niet meer bij haar te horen was geweest. Waarschijnlijk omdat ze zich al lang niet meer zo op haar gemak gevoeld had.

Dan trok een nep boos gezicht en glimlachtte daarna met zijn stralende witte tanden naar haar,' Dat is inderdaad een troost maar of dat nou een troost voor mij is of voor jou zal altijd een raadsel blijven. En ik vind je toch redelijk slim als ik zo je gedachtegang hoor. Laat ik die zin anders zeggen, je bent slimmer dan de meeste mensen die ik ben tegen gekomen of in deze ruimte. Jouw gedachtes gaan tenminste niet over je broodje of over hoe de vrouw tegenover je er naakt uit zou zien.' Even ging er een bibber over zijn rug heen nee hij moest er niet aan denken om met zo'n iemand aan één tafel te moeten zitten.' Maar goed, hoe is het nou met je, beetje gewend aan het leven buiten je gemeente?'

Yasmine rilde even bij die onkuise gedachtes, waarom zou iemand er nou bij nadenken terwijl diegene gewoon een fatsoenlijk gesprek aan het houden was. Ze zat toch ook niet te bedenken hoe Dan er naakt uit zou dien, eigenlijk was dat ook niet echt iets wat ze zou willen weten. Uiteindelijk knikte ze op de vraag van Dan. "Ja opzich wel, al snap ik nog steeds niet waarom sommige vrouwen er voor hun plezier halfnaakt bijlopen, met in de meest raar gekleurde haren of dat er oorlog is." dat laatste was ze pas laatst achter gekomen, en nog steeds snapte ze het niet helemaal.

Dan schoot in de lach om haar gedachte,' Ik ben je heel dankbaar dat je mij niet naakt wilt zien. Maar goed dat van haren verven snap ik ook niet maar half naakt is heel simpel ze willen indruk maken. Ze willen laten zien wat ze in huis hebben en zijn trots op hun lichaam. Bijvoorbeeld mijn vriendin, zij doet het om zich mooi te voelen om toch een beetje aandacht te krijgen en om mij een plezier te doen.' Er kwam een brede glimlach op zijn gezicht en toen keek hij toch iets serieuzer,' En dat van de oorlog vind ik ook niet heel geweldig maar zonder dat heb ik geen baan.'

Yasmine keek hem wat verbaast aan, vocht hij ook mee in de oorlog? Ze zag hem helemaal niet als doorgedraaide vechtmachine die het bloed van zijn slachtoffers dronk. Dat was tenminste hoe Yasmine soldaten aan zag, iets wat niet klopte, maar wist zij veel. Dus ging ze snel terug naar het vorige wat hij opgenoemd had. "Heb je een vriendin?" ze keek hem nieuwsgierig aan, het mocht dan zijn dat zij geen sterotype was in de liefde, maar ze hield wel van de lieve liefdesverhalen waarin alles goed afliep.

Dan schoot weer in de lach van haar gedachte,' Ik ben inderdaad niet zo'n vechtmachine en ik moet er niet eens aan denken om bloed te drinken. Nee wij proberen vrede te stichten zonder al te veel schade aan te richten. Ik probeer zo min mogelijk levens te laten sneuvelen. Maar ja ik heb een vriendin, ik had ik de kroeg toch verteld over een meisje die ik moest laten gaan? Nou ze is bij me terug. En ik heb ingestemd om samen met haar te zoeken naar de moordenaar van haar broer. Zo had ik er nog niet tegenaan gekeken maar ik kan geen dag meer zonder haar, ze bleef maar mijn gedachtes gek maken. Iedere dag had een pijnlijk verlangen om bij haar te zijn. En dit is een ultieme oplossing.' Gelijk stonden zijn ogen weer verweg en dromerig. Iedere keer als hij aan Abby dacht gebeurde dat. Voor het eerst in zijn leven was hij verliefd en niet zo'n klein beetje ook.

Ja en of dat verhaal Yasmine nog kon herinneren, ze had er zelfs over gedroomd. Vraag maar niet waarom, want dat wist ze zelf natuurlijk ook niet. "Wat geweldig!" zei ze oprecht blij voor hem, er was een vrolijke lach op haar gezicht verschenen. "Dus nu kan je je dagen met haar slijten? Moet je er wel voor zorgen dat je niet sneuvelt in de oorlog..."sprak ze haar gedachten uit, misschen moest hij ook gewoon helemaal niet gaan vechten, vechten was gewoon niet goed, ondanks dat hij zij dat het vrede zou brengen.

Dan glimlachtte treurig,' Ik zei niet dat het vrede bracht, maar wij hopen dat we tot vrede komen. En het is zo dat ik toch echt wel in het leger kan blijven want Abby zit zelf ook in het leger. En oké ik zal niet naar je droom vragen maar ik vind het toch verdacht dat je over mij droomt schoonheid.' Zegt hij met een grijns en hij kreeg een klein kuiltje in zijn wang. Het was leuk om met haar te praten. Ze was een gezellig gesprekspartner en had een hele andere kijk op dingen en dat was iets dat hem heel erg interesseerde.

Yasmine lachte naar hem "Ik snap het ook niet." verdedigde ze zichzelf "Waarschijnlijk had het indruk op me gemaakt ,hoor niet elke dag zo'n zielig verhaal hoor." ze keek naar de koffie en de muffin die voor hen neergezet werd. Maar pakken deed zehet nog niet, het was veel te heet om aan te raken, oké de muffin niet dan, maar de koffie wel. "Maar dan moeten jullie er dus voor zorgen dat jullie beide niks overkomt." zei ze wijsneuserig.

Dan schoot weer in de lach,' Dat heb je goed gehoord. MAar goed het was niet zo'n heel zielig verhaal toch?' Even trok hij zijn wenkbrauw op maar schudde toen toch weer zijn hoofd. Nee voor zijn gevoel was het niet al te zielig. Vooral omdat hij zichzelf niet zielig wilde zien.' Heb jij nog steeds niemand gezien waar je hopeloos verliefd op bent geworden?'

Yasmine had liever gehad day het onderwerp o zijn liefdesleven gebleven was. Al liet ze niks merken. On zichtbaar voor Dan beet ze op haar lip. Het bleef een pijblojk onderwerp. Mensen oordeelde veel te makkelijk over mensen. Ookal dachten ze zo makkelijk te zijn qua denkbeeld. Kort schoot er een beeld door haar hoofd. Maar het enihe war zedeed was haar hoofd schudde 'nee er is geen man in m'n leven' glimlachte ze.

Dan hoorde haar gedachtes aan maar wilde er niet naar vragen. Dit waren gedachtes die hij niet hoorde te horen. Dit waren gedachtes waar je niks over mocht vragen omdat het onbeleefd was, toch zat Yasmine hier met Dan en Dan was altijd al redelijk nieuwsgierig aangelegd.' Oké ik stel één vraag en daarna gaan we weer verder op mijn liefdesleven omdat je dat zo graag wilt. Je hoeft die vraag ook niet te beantwoorden als je niet wilt want ik ga toch wel grotendeels erg onbeleefd zijn tegenover jou geloof. Is er een vrouw in je leven?' Want hij wist gewoon dat er iets was. Gewoon aan haar gedachtes vond ze het moeilijk om over haar eigen liefde na te denken.

Yasmine keek hem wat wantrouwig aan. Hij had het antwoord toch al in haar gedachten kunnen zien, maar toch beet ze op de binnenkant van haar onderlip toen de vraag gesteld was. Ze voelde zich onbehagelijk rood worden. Iets wat je zo duidelijk kon zien door haar niet al te donkeren huid en het contrasterende blonde haar. Normaal gesproken vond ze het niet erg als hij in haar gedachtes zat, maar nu had ze liever gehad dat hij het bij zijn eigen hoofd gehouden had. Uiteindelijk wist ze haar kaken van elkaar te krijgen, terwijl ze omlaag naar de houten tafel keek. "Ehmmm..." begon ze stotterend, "daar.. daar ga ik geen antwoord op geven." probeerde zehakelend uit te brengen, hoewel haar gedachtes genoeg zeiden. Want daar verscheen steeds hetzelfde plaatje, een beeld waar ze niet aan denken mocht. Het was een beproeving van haar god, maar waarom moest die zo zwaar zijn?

Dan knikte,' Sorry voor deze zeer onbeleefde vraag, zal ik anders je een keer aan Abby voorstellen? Ik heb haar toch al een beetje over jou verteld. Oké ik heb dan niet over jou gedroomd maar je liet wel een bepaalde indruk op mij achter.' Er kwam een kleine blos op zijn wangen. Waarschijnlijk zag het er van ver af heel grappig uit, twee mensen met rood gekleurde wangen tegenover elkaar. Toch bleef zijn gedachte bij de laatste zin die zij dacht, dat het een beproefing van god was. Daar snapte hij niet veel van. Misschien lag het aan hem maar god wilde toch ook dat iedereen gelukkig werd? Of dat nou met een man of vrouw was maakte toch niet uit?

Yasmine wist zich ietsjes te ontspannen, hoewel de rode wangen nog niet direct weer de normale huidslkeur kregen. "Echt waar?" ze probeerde een waterig glimlachje. Het verbaasde haar dat Dan over haar zou vertellen aan Abby, ze hadden elkaar maar een keer eerder gesproken. "Maar het lijkt me wel leuk, om die legendarische Abby te ontmoeten." zei ze nu weer wat zekerder van zichzelf. De muffin die tussen hen in stond had Yasmine onbewust half kaal geplukt.

Dan lachtte,' Is goed, dan spreken we gewoon nog een keer af en dan krijg jij Abby te zien. En je was de enige die naar me wilde luisteren en ook nog echt beboeid bleef door mijn verhaal dus ja dan laat je een indruk op mij achter ondanks één gesprek. En eet die muffin nou op anders is het zonde van mijn geld.' Even stak hij kort zijn tong naar haar uit en nam een slokje van zijn koffie. Het was heet, veel te heet maar het maakte Dan helemaal niks uit. Yasmine was gezellig en dat was even in zijn ogen het enige dat hem iets deed.

Yasmine glimlachte en nam een extra grote hap van de muffin, een iets te grote want diret doorgeslikt kreeg ze hem niet. Eigenlijk snapte ze niet waarom mensen niet zouden luisteren naar een verhaal van iemand? Het was toch vanzelfsprekend om je om andere te bekommeren, naar mensen te luisteren zodat het problem opgelost kon worden? Arme Dan, dat hij dat had moeten missen, hoewel het in deze wereld toch wel duidelijk was dat het sowieso heel anders was. Ze wist uitiendelijk de muffin door te slikken "Hmmm,, wil jij ook een stukje?" bood ze aan.

Dan lachtte vriendelijk naar Yasmine en keek toen even de ruimte rond, soms stak hij zijn hand op als een begroeting naar één van de serveersters en naar de kok.' Nee hoor eet jij hem maar op.' Antwoorde hij op haar vraag. Toen hij dat zei richtte zijn ogen zich weer op het meisje voor zich, Yasmine.' Wil je niet zo over mij denken, ik mis niks. Mensen laten alleen zien hoe ik tegenover hun ben. Egoïstisch. Een enorme zak dat is het beeld van mensen als ze mij zien. En meestal klopt dat beeld ook wel.' Vulde hij haar gedachtes aan.

Zachtjes grinnikte ze, toch was Yasmine er niet helemaal zeker van "Waarom zouden mensen j e een zak vinden? In mijn ogen ben je dat tenminste totaal niet." zei ze eerlijk, nee hij had er eigenlijk voor gezorgd dat ze niet gillend weggerend was uit T haantje. Hoewel ze er een fijn gesprek gehad had, was ze er maar niet meer naar teruggekeerd, het was niks voor haar zo'n kroeg. Maar Dan kon ze niet egoïstisch voorstellen.

Dan liet een zware zucht uit zijn keel ontsnappen,' Je zou er niet gillend weggerend zijn hoor, op zijn minst schreeuwend.' Even verscheen er een uitdagende glimlach maar die veranderde gelijk weer in een beetje misvormde grimas,' Ik denk dat ik jou gewoon al vanaf het begon mag en omdat ik een vrouwen jager ben, ik probeer de meeste vrouwen in bed te krijgen dat gaat niet door egoïstisch naar ze te doen. Oké dat was zo, ik ben het nu niet meer.' Verbeterde hij zichzelf.' Maar ik kan erg egoïstisch zijn, ik zal mensen niet snel vertrouwen en het is in mijn ogen altijd al my,myself and I geweest. Oké nu komt Abby er ook nog bij maar ik gaf nooit om andermans gevoelens.'

Yasmine lachte half, ze wist niet of ze het grappig moest vinden dat hij een rokkenjager geweest was. Het klonk niet bepaald zedelijk. Maar zo te horen was hij nu bij 1 meisje, waar hij echt van hield. Dus was het toch allemaal goedgekomen. "Zo zie je maar." zei ze met een glimlach. "Iedereen kan veranderen, al geef je nu maa rop een persoon meer dan jezelf. Het is een beginnetje. Heyt lijkt me vreselijk om nooit iemand te kunnen vertrouwen." zeizelf was dan misschien iets te naïef ingesteld, dat had haar ook wel eens op haar nummer gezet, maar echt geleerd had ze er niet van.

Dan glimlachtte,' Je hoeft het niet grappig te vinden hoor. Ohh en dat naïeve maakt jou alleen maar schattig. Wacht nee je hoort het juist niet grappig te vinden, het is slecht dat er mensen zijn die achter meiden aan lopen. Het is zelfs slecht, ik was slecht dat is een rede waarom ik er ook mee gestopt ben. Abby heeft me laten inzien wat voor verschrikkelijk mens ik was. Oké verwacht niet dat ik gelijk de goedheid zelve ben maar ik probeer mijn leven wat te beteren.' Er kwam weer een woorden stroom uit zijn mond maar iets aan Yasmine vertelde hem dat ze het niet al te erg vind.

Yasmine moest nu zeker lachen, door de manier waarop hij het bracht werd het gewoon lichtelijk lachwekkend. "Nou hulde aan Abby dan." zei ze vrolijk, eindelijk waren de blosjes volkomen weggetrokken, voelde ze zich weer op haar gemak. "Het gebeurt niet vaak dat mensen hun leven beteren, meestal denken ze dat een euro voor de armen goed is om hun leven te beteren. Maar dat is denk ik eerder schuldgevoel afpraten. Jij doet teminste echt iets." complimenteerde ze hem.

Dan grinnikte even kort,' Agh ik doe eigenlijk hetzelfde alleen is het zo'n honderd euro, geloof me mijn leven moet nog honderd keer beter wil ik echt iets bereiken. Ik was zo verschrikkelijk. Maar goed, ik moet zo denk ik toch wel weer gaan want ik heb met een paar oude vrienden afgesproken.' Even glimlachtte hij verontschuldigend eigenlijk vond hij het veel te leuk om bij Yasmine te zijn.

Yasmine grijnsde, in haar ogen was hij helemaal niet zo vreselijk. Ze kon Dan niet bepaald als een monster voorstellen, maar dat zou wel aan haar liggen. Sowieso ging ze altijd uit van het goede, dus was het niet zo raar. "Jammer." Yasmine vond het oprecht jammer, het gesprek dat ondertussen al een tijdje duurde beviel haar wel. Het was gewoon gezellig, zonder verplichtingen omdat ze niets van elkaar nodig hadden. "Maar als je moet gaan, dan moet je gaan. Doe je dan de groeten aan Abby?" vroeg ze, ze was best nieuwsgierig geworden nar zijn vriendin. Naar degene wie hem zo had kunnen veranderen.