Legerkamp DiClaren - Vissenrijk

Dit legerkamp is niet al te groot. Toch telt het nog meer dan 8.000 man. Het is voorzien van luxe tenten en wapens. De mannen (en vrouwen) zijn in gereedheid gebracht omdat de aanvallen dreigen. Alles staat onder leiding van Lewis DiClaren. Naast het tentenkamp is een groot terrein voor trainingen, deze is vrijwel altijd in gebruik. In het midden staat een grote tent, hier slapen de leiders.

Regels:
Geen
Behalve voor de mensen van het leger dat ze de tenten niet slopen...

Lewis liep tussen de tenten door. Hij had zijn uniform aan en liep richting de trainingsvelden. Alles soldaten waren druk bezig, wapens gereed brengen. Niet dat ze direct een aanval verwachtte, maar in deze dagen zat het er toch aan te komen. Terwijl hij richting het veld liep dacht hij aan Alexis, wat zou zij op dit moment doen? Dacht ze ook aan hem? Dacht ze ook zo over de kus van laatst als hij? Hij wist het niet. Iedereen had wel door dat Lewis met iets zat, maar niemand vroeg er iets over. Hij vertikte het toch om te vertellen. Hij had al een schede om zijn heup hangen, erin was een lang smal zwaard gestoken. Hij kon het perfect beheersen, met een simpele beweging had hij mensen er mee gedood.

Alexis had een select groepje mannen en vrouwen om zich heen verzameld. Dit keer had ze bijna alleen ervaren soldaten meegenomen aangezien dit discreter aangepakt moest worden dan in het rijk van de Leeuw, het Rijk van de vissen was toch een eiland, hoewel het een enorm eiland was, gingen geruchten makkelijker door naar de mensen. Dus aparte soldaten dien iet van het rijk van de vissen waren, ja dat kon snel bekend worden. Zeker in deze tijd van oorlog.
Weer had geen enkel iemand een uniform aan, hadden ze gewone kleding aan, de wapens in de hand. "Dit gaat in hetzelfde principe als bij het rijk van de leeuw, dit is een aanval om het rijk te verrassen, zoveel mogelijk schade aan te richten. Ga geen heldendaden doen door jezelf op te offeren. Ik wil jullie levend terug zien. En als jullie zo stom zijn en in de handen van de vijand te komen, vecht je eruit of zeg geen woord. Iedereen klaar?" ze bekeek het groepje van tien man dat op paarden zat, zij zouden voor de eerste verrasing zorgen. Voor verwarring zodat hde mensen op de voet er makkelijk doorheen zouden komen. "Gaan.' beval ze luid. De paardenhoeven denderde het struikgewas uit, het kamp dat ongeveer 50 m. verderop lag binnen. Direct gevolgd door Alexis en de overige 50 soldaten.

Lewis hoorde de hoeven van paarden, ze gingen te snel om normaal te zijn en het waren er te veel. Hij draaide zich om. Hij zag de mannen eraan komen. Hij draaide zich om naar een soldaat. 'Jij breng de manschappen gereed, snel.' zei hij. Zijn stem was beheerst. De mannen die al op het trainingsveld stonden waren al richting de mannen gerend en daar waren de gevechten al begonnen. De groep die hun kamp overviel had het voordeel van de verrassing dus zijn troepen moesten opstarten en het duurde dus even voordat de andere er ook stonden. Lewis gaf bevelen en greep nu ook naar zijn eigen zwaard. Hij hoorde niet bij de frontlinie, die nu aan het vechten was. Hij stond daarna pas.

Alexis schreeuwde wat bevelen over de vechtende menigte uit "Door, richting het kamp zelf." dit was vooral tegen de ruiters bedoeld. Deze hadden speciale stokken mee om zoveel mogelijk tenten om te trekken. Perfect voor chaos. Zelf kneep ze stevig in haar dolk terwijl ze half in geveht was met een soldaat, terwijl ze doorrende. Normaal gesproken had ze wapperend zwart haar, maar dit keer was alles onder een stevige capuchon weggestopt. Lewis zag ze nog niet direct, daarmee was ze teveel bezig met op haar eigen mannen en eigen veiligheid te letten.

Lewis stond klaar, de eerste mannen op paarden kwamen zijn richting op. 'HOOG,' schreeuwde hij. Iedereen in deze groep wist wat ze moesten doen, hoog betekenden simpel weg mikken op de benen. Dat was dan ook precies wat er gebeurde, niet de mannen maar de paarden werden geraakt. Niet allemaal helaas, maar toch wel een groot deel.

Alexis was ondertussen aardig gevorderd over het trainingsterrein, over 20 meter stonden de eerste tenten al. Aan vier mensen om haar heen gaf ze het bevel haar te dekken, terwijl ze doorstormde. Hier kon ze eindelijk wel haar krachten gebruiken, het zou alleen maar meer verdenkingen uitlokken tegen het rijk van de Leeuw. Met kleine vuurbolletjes begon ze voor zich uit te schieten, om de tenten in de fik proberen te krijgen. Alles ging volgens plan, alleen jammer dat ze toen het gezicht van de bevelheer zag "Lewis?" shit het was uit haar mond voor ze zich had kunnen herpakken.

Lewis was al op de groep van vijf mensen. Net als vier andere soldaten. Hij stortte zich met zijn zwaard op Alexis, hij hoorde haar stem niet en was meedogenloos, zoals altijd als hij moest vechten. De vuurbollen ontweek hij al kwamen er wel een paar tegen zijn armen aan die hem schroeide, het deed pijn maar hij beet er doorheen.

Alexis wist het zwaard net te ontwijken, goedzo hij had haar niet gehoord en herkent. Wat op het moment beter was, werk ging voor op het moment. Ze was niet in staat de vuurbollen nogmaals af te sturen, in haar ooghoek zag ze nog net hoe een tent in een vlammenzee veranderde. Er was er tenminste een raak geweest. Met een sprong wist ze een zwaardslag nogmaals te ontwijken, ondanks dat er een stuk van haar vest kapot gescheurd werd. Verbeten sloeg ze terug, door een snelle aanval met haar dolken op Lewis uit te voeren, dit was waaar ze voor leefde. Vechten had ze gemist, ook al moest het tegen iemand waarvan ze hield.

Lewis ontweek op zijn beurt haar dolken weer. Met zijn zwaard haalde hij weer uit naar haar, gemikt op haar keel dit keer. Hij voelde hoe een dolk zich sneed in zijn linkerbovenarm, gelukkig niet zijn arm waarmee hij het zwaard grotendeels behandelde. Er drupte wat bloed uit maar Lewis negeerde het en haalde nogmaals uit mijn zijn zwaard, richting haar buik.

Alexis beet op haar lip om het zwaard veilig te kunnen ontwijken moest ze zich ruw opzij laten vallen waardoor ze niet al te zacht op de grond terecht gekomen was. Waardoor ze nog makkelijker doelwit was. Behendig rolde ze opzij en wist weer overreind te komen. Ze voelde een stevige snee in haar bovenbeen ontstaan, een mes of dolk die er een diepe hauw in veroorzaakte. De pijn moest ze verbijten, Lewis moest niet denken dat ie zo makkelijk van haar afkwam. Eigenlijk zag ze de jongen voor zich niet als Lewis op het moment, maar als de vijand, als een willekeurige officieer van het vissenrijk waar ze tegen vocht. De tweede slag richting haar buik wist ze tegen te houden met haar dolk.Als een soort hefboom veranderde ze het zwaard van richting, iets wat lastiger was dan het leek. Lewis had een goed ontwikkeld spierenstelsel. Met een snelle trap probeerde ze Lewis op haar beurt in de buik te trappen.

Lewis draaide door haar actie met het zwaard een kwartslag, waardoor de trap die voor zijn buik was bedoelt tegen zijn heup aan kwam. Hij kwam hard aan maar Lewis negeerde het en probeerde verder te draaien om zijn zwaard nogmaals naar har uit te halen. Toch kon hij niet goed meer op zijn been staan. Het voelde slapjes aan. Dus op een been draaide hij het zwaard zo in haar richting en mikte op haar benen.

Alexis been schoot even door dordat deze van richting veranderd werd. Ze voelde hoe haar spieren in haar been protesteerde tegen deze beweging, maar van opgeven had ze niet gehoord. Zeker niet nu de strijd in het tij leek te keren. Ze zag dat enkele van haar mannen te ver het kamp in drongen, niet langs de zijkanten bleven en dus met gemak gepakt werden. Ze zag hoe het zwaard op haar afkwam, ruimte om naar achteren te springen had ze niet. Of tenmisnste dat dacht ze, want de capuchon nam een groot stuk van haar blikveld in. Iets waardoor ze zich onthand voelde. Daarom was de enige optie zo snel mogelijk met de elleboog in de borst van Lewis planten.

Lewis zag de elleboog niet op tijd aankomen, daardoor kwam hij vol tegen zijn borst aan. Hij voelde hoe de lucht uit zijn longen werd geslagen en zakte door zijn benen heen. Alle kracht verdween uit hem. Maar op dat zelfde moment stormde drie manschappen het veld op. Ze vielen zonder mededogen aan, ze waren in de meerderheid en het was dus gemakkelijk. Ook Alexis werd door twee mannen aangevallen. Van twee verschillende kanten.

Alexis kon een triomfantelijk glimlachje niet onderdrukken. Ze wilde hem uitschakelen, niet doden, maar onschadelijk maken voor het moment. Maar op het moment dat ze iets wilde gaan uitvoeren werd ze van twee kanten aangevallen. Er ontsnapte een paar flinke vloeken terwijl ze uit alle macht de wapens probeer de te ontwijken. Hijgend, want Lewis had haar ook al flink wat engerie gekost. Tijd om zelf aan te vallen had ze niet, ze was vooral bezig met ontwijken.

Lewis werd door twee mannen opgepakt en probeerde hakkelend adem te halen. De klap van Alexis was precies goed geweest, tenminste voor haar dan tenminste. Hij keek naar Alexis die de wapens probeerde te ontwijken. 'Dood haar niet.' bracht hij met moeite uit, haar troepen stonden op het punt te verliezen, en dan konden ze gevangene goed gebruiken. Het zou een hoop informatie verschaffen over hun aanval.
De twee mannen kregen inmiddels versterking van een derde die van achter aanviel. Ze stonden in een driehoek om haar heen terwijl ze tegelijkertijd slagen uitvoerde.

Alexis wist dat ze het met drie man om haar heen zou kunnen redden ,als ze haar krachten maar kon oproepen. MAar daar was geen tijd voor, daar moest ze tenminste en keer diep voor ademhalen. En dat was onmogelijk met drie man die ze steeds minder van zich af kon houden. Even vroeg ze zich af of Lewis haar al herkend zou hebben, maar haad aandacht verslapte niet. Geconcentreerd met haar dolken in de aanslag probeerde ze een uitweg te vinden, net toen ze richting de zwakste van de drie wilde schieten voelde ze een stekende pijn in haar schouderblad. Iemand had er een mes ingestoken, iets waardoor ze haar evenwicht verloor en plat voorover viel. Een zachte óeff' was te horen toen ze op de grond terecht kwam. Tijd om op te staan had ze niet, voor haar gevoel waren alle 3 de mannen op haar gaan zitten.

in werkelijkheid hielde de drie mannen haar tegen de grond ge duw. 'breng haar naar de tent.' bevel Lewis hen.vrijwel direct trokken ze Heey omhoog en met uwe hand werd ze naar de tenten begeleid. Lewis had haar nog niet herkend, maar dat zou snel genoeg komen. Ook hij werd door twee mannen geholpen naar een andere tent. Er was een deel van het tentenkamp verdoet door de aanval. Maar een groot deel was nog bruikbaar.

Alexis voelde hoe haar schouder gevoeloos werd door de dolk die haar schouder geraakt had. Als ze kans had om te ontsnappen zou ze tegenstribbelen, maar dit was niet het moment, daarom liet ze zich nog redelijk gemakkelijk meevoeren. In haar ooghoek had ze enkele soldaten er vandoor zien gaan. Die zouden Cloud waarschuwen, of enkele andere mensen. Nu ging haar zorg vooral uit naar de andere soldaten die gepakken genomen werden, als ze maar volhielden dat ze van het rijk van de Leeuw waren was het goed. Met een ruwe duw werd ze in de tent geduwd.

Lewis werd naar de ziekentent gebracht terwijl de strijd achter op het veld nog steeds doorging. Ze onderzochten hem. Niet te lang want daar werd hij altijd kriebelig van, om zijn bovenarm waar Alexis een snee had toegebracht werd verband gedaan om het bloeden te stelpen. Ondertussen werden de gevangenen in de tenten vastgezet. Hij zou zo taken moeten gaan uitdelen, een ding wist hij zeker. De persoon die hem had aangevallen zou hij zelf behandelen.

Alexis kneep haar ogen tot spleetjes om de tent te onderzoeken. Het was niet een grote tent te noemen, waarschijnlijk een meter of 3 of vier als doorsnee. En net hooggenoet om te kunnen staan. Haar blik draaide zich om naar de ingang van de tent om te zien of er nog mensen in kwamen, maar het laatste wat ze zag was de tentflap die langzaam dichtklapte. Kreeg ze niet eens een beetje verzorging. Ze sleepte zich naar de enige kruk in de ruimte waar ze plaatsnam om haar wonden te inspecteren. De wond in haar ben was pijnlijk te noemen, maar omdat haar linkerschouder en arm onbruikbaar waren kon ze geen verband aanleggen van een stuf stof. Ze zou het licht dichtschroeien, om de bacteriën buiten te houden en ontsteking te voorkomen. Ineens bedacht ze zich hoe Lewis zou reageren als hij haar hier zou zitten.

Paar uur later.
~~~~~~~~
Lewis liep richting de tent waar Alexis zat. Hij had nog geen weet van wie er zat, hij ging er nog vanuit dat het gewoon een vrouw was van het leger van het rijk van de leeuw. Ook in de andere tenten waren mensen bezig de gevangenen uit te horen. Lewis knikte eventjes naar de bewakers die voor haar tent stonden en trok de flap van de tent toen weg waardoor er een bundel licht de tent in werd geworpen. Hij stapte naar binnen en keek de tent eventjes rond. Toen hij Alexis zag zitten hield hij stil, achter zich viel de flap weer dicht. Hij keek naar haar, het kon niet. Het kon niet waar zijn. Iedereen behalve zij. Hij keek haar recht aan, zijn gezicht stond weer emotieloos terwijl er vanbinnen verschillende emoties om de overhand streden.

Alexis moest even knipperen tegen het felle licht dat de duistere tent binnenstroomde. Aan zijn blik had ze genoeg, met haar doende arm wist ze de capuchon van haar hoofd te trekken zodat haar zwarte haar weer om haar hoofd heen viel. Door het duster heen probeerde ze hem aan te kijken, hij had haar dus herkend. Het beste wat ze waarschijnlijk kon doen ws zich stil houden, wachten tot Lewis iets zou zeggen. Maar dat was Alexis niet, zeker niet nu ze al een paar uur zonder water eten of enige verzorging in de tent zat. Ze had er lichtelijk genoeg van gekregen en de irritatie was duidelijk van haar gezicht te lezen. Langzaam ging ze overreind staan, het ging niet zo soepel als ze gewild had. "Zoo..." met een licht glimlachje keek ze Lewis aan.

Lewis keek haar aan. De argwaan dreef hoog bij hem. 'Het was allemaal voor op gezet plan.' zei hij tegen haar. 'Vertel me je echte naam maar,' zei hij daarna. Hij geloofde niet meer dat het allemaal echt was, ze had niet van hem gehouden. Hij dacht dat alles gewoon een plan was zodat het makkelijker zou worden zijn kamp te overvallen. Hij moest mensen niet meer vertrouwen, niemand was wie hij zei dat hij was.

Alexis keek hem wat vervreemd aan "Wat voor plan?" alsof zij verwacht had dat hij hier zou zijn. Met een strakke uitdrukking keek ze hem aan, "Echte naam, die weet je al, honey-love." ze begon nu echt geïrriteerd te woorden, oké ze snapte dat hij het apart vond dat ze hier zat, maar daar kon zij niks doen. Ze was goed, maar 4 tegen een was toch iets te veel van het goede. "En wat doe jij in hemelsnaam hier? Had even gemeld dat je soldaat, officieer of wat dan ook was." ze wou dat ze rond kon stampen, maar daar was het lichaam het niet helemaal mee eens.