Legerkamp DiClaren - Vissenrijk

Lewis bleef verstijft staan bij haar woorden. 'Een relatie? Wij kunnen geen relatie hebben gehad.' zei hij toen, zijn stem was vol twijfel en verwarring. Hij draaide zich langzaam om en keek haar recht aan. Zijn hele houding was verward, hij wist niet wat hij moest doen. Het kon toch niet zo zijn dat hij een relatie had met een gevangene?

Alexis keek hem recht aan, zijn reactie was al meer dan ze gehoopt had. Eigenlijk had ze verwacht dat hij haar uit zou lachen en er vandoor zou gaan. Daardoor kon ze een klein triomfantelijk glimlachje niet onderdrukken, eindelijk een beetje vooruitgang. "Er kan zoveel niet, maar tot vanochtend wist ik niet eens dat jij dit kamp beheert, honey-love. Stom toeval." voegde ze er op het moment aan toe. Zonder enige gene trok ze de achterkant van haar shirt op en draaide zijn rug naar hem toe. "En hoe zouden deze wonden zo snel bijna genezen zijn? Als ze pas vanmiddag aangebracht zijn."

Lewis schudde zijn hoofd. 'Je liegt.' zei hij toen. Hij kon het niet geloven, het kon gewoon niet. Hij was niet helemaal zeker van zichzelf, en dat kon je zien in zijn grote blauwe ogen. Dezelfde ogen die Alexis eerst nog vol liefde hadden aangekeken. 'Het kan niet, je liegt.' herhaalde hij nogmaals om zichzelf te overtuigen.

"Verklaar dat dan." zei ze lichtelijk geïrriteerd omdat hij haar nu toch niet leek te geloven. Ze trok haar geleende shirt weer omlaag en draaide zich weer naar Lewis toe. Haar donkere ogen probeerde die van hem te zoeken. Eigenlijk was ze best wel belachelijk bezig, ze hoefde niks meer van zijn liefde te hebben op het moment, maar toch wilde ze dat hij het niet vergeten was.
-
ff douchen plus aankleden :3

lewis schudde zijn hoofd. Daarna draaide hij zich om. Het kon niet, er was vast een logisch verklaring voor haar wonden die heelde, maar hij was niet de oorzaak. Dat kon niet, het mocht niet. De verwarring in zijn hoofd was groot. Hij kon dit nu niet aan. Hij liep de tent uit, duidelijk verward en beende langs de soldaten.

Alexis wilde achter hem aan lopen, maar bleef staan bij de tentflap. Ze kon er moeilijk achteraan gaan lopen, nee daatvoor was ze niet in de positie. Met een diepe zucht liep ze terug naar het bed. Nu kreeg ze wel honger, maar het eten wat er nog over was lag in het zand op de grond. Met een geïrriteerde zucht nam ze weer plaats op het bed. Wachtend op de volgende die binnen zou komen.

Lewis had de opdracht gegeven dat niemand meer naar Alexis toe mocht. De andere soldaten werden nog steeds verhoord doordat ze het kleine stukje informatie hadden gekregen. Lewis liep nu al een uur piekerend over het terrein heen. Wat als Alexis gelijk had? Wat als ze een relatie hadden gehad? Hoe kon hij dat vergeten? Hij snapte het gewoon niet. Zoveel vragen spookte door zijn hoofd. En op geen een had hij antwoord. Zonder dat hij het door had was hij weer richting haar tent gelopen en hij liep nu naar binnen. Hij keek haar recht aan.

Alexis had geprobeerd te slapen op het moment dat hij Lewis de tent uigelopen. Oké er was een voordeel, hij was verward geweest, had ze lopen piekeren, dat was tenminste geen reden dat hij alles direct als een leugen afgedaan. Het zou best wel slim geweest zijn als iemand dat deed, dacht ze ineens waardoor ze moest grijnzen. Toch was het helemaal niet zo grappig allemaal op het moment. Uiteindelijk was ze weer opgestaan en was ze rondjes gaan lopen in de kleine tent, als een gekooid dier. Toen Lewis weer binnenkwam keek ze hem strak aan.

Lewis keek haar strak aan. Zijn blik was strak zonder dat zijn ogen harder leken te worden. 'Ga zitten.' zei hij toen tegen haar. Hij knikte naar de kurk, dezelfde kruk waar ze ook op gemarteld was maar daar dacht hij niet aan. Zelf nam hij de comfortabelere stoel en bleef haar strak aankijken.

Alexis nam plaats op het krukje, ja ze had er slechte herinneringen aan, maar daar kon de kruk natuurlijk niets aan doen. "Je gehuegen al en beetje terug gekregen?" vroeg ze na een korte stilte, zonder zijn blik te ontwijken. Met haar hand ging ze door de haar haren om het uit haar gezicht te wrijven.

Lewis schudde zijn hoofd. 'Daar kwam ik ook niet voor.' zei hij. Het was deels gelogen, maar dat maakte niet zoveel uit. 'Is het waar? Dat je uit het dertiende komt?' vroeg hij haar toen. Hij moest het weten. Hij had nu vele geruchten gehoord over de gevangene, maar hij wist niet of het allemaal waar was. Als het waar was wat Alexis zei, zou zijn hem dan de waarheid vertellen? Hij wist het niet. Maar hij wist niets zeker.

Alexis was zich van plan om aan de afspraak met haar eigen mannen te maken. "Het dertiende?" verbaast keek ze hem aan, "Heb ik me voor niks laten mishandelen ofzo. Ik heb toch duidelijk gezegd dat ik uit het Rijk van de Leeuw kwam." ze keek hem onbewogen aan. Met liegen had ze niet zoveel problemen. Zeker op het moment niet, ze was niet van plan haar eigen mensen te verraden.

Lewis schudde zijn hoofd. 'Er zijn twee mannen van je leger die hele andere beelden laten zien.' zei hij toen. Hij wist het niet. Hij keek haar recht aan. 'Als het echt waar is wat je me net vertelde wil je me dan alsjeblieft de waarheid vertellen?' zei hij daarna. Hij had de waarheid op dit moment hard nodig, alles moest weer logisch gaan lijken. En Alexis hielp hem daar nou niet echt mee.

Beelden laten zien? Herhaalde ze vragend in haar hoofd, dat snapte ze niet helemaal. Maar zei verwachte dat het bluf was, dus keek ze hem nog steeds rustig aan "Ik sprak de waarheid." loog ze glashard. Ze wilde dat er een leuning opd e kruk zat, iets waar ze met een zucht tegen aan kon gaan zitten, wat nu dus niet nodig was. Met haar ellebogen steunde ze op haar knieën, haar blik op Lewis houdend. Hij had het zwaar te pakken.

'Je mannen zijn blijkbaar betrouwbaarde dan jij.' zei hij tegen haar. 'Nog een reden waarom het niet waar kan zijn dat we een relatie hebben gehad.' zei hij tegen haar. Hij sloeg zijn armen over elkaar en leunde relaxt in de stoel. Hij keek haar recht aan.

Alexis zei niks, nee het was waar dat ze niet zo betrouwbaar was. Zeker omdat ze nu vreemdging op Cloud, met iemand die er helemaal niks meer van wist. In haar hoofd graafde ze naar enkele dingen die ze zeggen kon, al wist ze niet echt iets te verzinnen. Dus ging ze weer terug naar het helen van haar wonden "Verklaar dan de genezende wonden? Zelf kan ik het niet gedaan hebben, schat."

Lewis stond op. 'Aangezien je mijn vragen ontwijkt neem ik maar gewoon aan dat je een vuile dertiener bent. Dat maakt het voor mij ook meteen een stuk makkelijker om je nog meer te haten.' zei hij tegen haar. Hij draaide zich om en begon weer richting de uitgang te benen, hij had sterk het gevoel dat ze loog. Maar ook kreeg ze het telkens voor mekaar dat hij weer ging twijfelen. Dat hij weer ging twijfelen of hij echt iets met haar had gehad.

Alexis moest zich nu inhouden, dat hij nou een smerige heiden was. Toch liet ze haar gezicht onbewogen staan. Nee ze zou er niet op reageren. Misschien was dat makkelijker gezegd dan gedaan, want dat laatste kwam toch harder aan dan ze zelf verwacht had. Nu stond ze ezlf ook van de kruk op, liep achter Lewis aan, niet dat het zo'n enorme afstand was in de kleine tent. "Kan je je verdomme helemaal niks meer herineren van al die lieve woordjes die je gefluisterd hebt." nu klonk er toch wat kwaadheid in haar stem.

Lewis draaide zich om, Alexis stond onverwachts dichtbij. Hij werd er door overdonderd. 'Ik zou nooit lieve woordjes naar een verworpeling fluisteren, een duivel is dat niet waard.' siste hij haar toe. Misschien ging hij te ver, maar zij was nu eenmaal zijn gevangene en hij waande zich veilig door de soldaten die bij de tent stonden.

Alexis ogen vernauwde zich, deze opmerking schoot bij haar totaal in het verkeerde keelgat. Zonder dat ze er zelf controle over had haalde ze hard uit naar zijn gezicht, sloeg hem voor ze er erg in had. Hij had geluk dat ze haar vuisten niet gebald had. "Dat had je niet moeten zeggen." ook zei was aan het sissen geslagen, trillend van woede balde ze nu haar beide vuisten. Niet wetend waar ze nu in staat was.

Lewis had de klap niet zien aankomen dus raakte ze hem vol in het gezicht. Hij liet zijn hand langs zijn neus en mond gaan en voelde het plakkerige bloed uit zijn neus druipen. Haar klap was goed raak geweest. Hij keek haar woedend aan. 'Je begaat een grote fout. Gevangene.' zei hij sissend tegen haar. Hij hoefde niet te vechten, de martelaar zou zijn werk wel doen. 'Je kunt de komende paar dagen minder leuk bezoek verwachten.' zei hij haar toen. Zijn stem was kil en doods. Hij draaide zich weer om en liep weer naar de uitgang van de tent. 'Duivel.' mompelde hij nog toen hij de flap openduwde.

Alexis kon er niet het gehoopte gevoel an verdoening uithalen toen ze het bloed uit zijn neus zag lopen. Een bloedneus leek altijd meer dan dat het was. Ze wilde hem achterna vliegen bij zijn laatste woorden. Maar de woorden ervoor zorgde ervoor dat ze als verlamd bleef staan. Ja een martelpartij had ze overleeft zonder te breken, maar toen had Lewis zijn geheugen nog, dit was anders. Met een verslagen gezicht liep ze terug naar het bed, ze moest haar krachten sparen, een plan verzinnen om er van door te gaan.

Lewis liep de tent uit. 'ga geen gesprekken met haar aan, het enige contact wat ze voorlopig krijg is dat met de makelaar. Hij slaat dat roekeloze, trieste gedrag er wel uit.' bevel hij de soldaaat . Zijn stem was hard, wil en gewoonweg doods. Het kon hem niets meer schelen wat er met die leugenachtige, vuile leugenaars gebeurde.

haha die correctie ding op je mobiel wss, geniale zin geeft het direct xD
-
Alexis beet op haar lippen die redelijk stuk aan het gaan waren door het contstante bijten. Ze moest iets verzinnen om te ontsnappen, maar haar mannen kon ze niet achterlaten. Nee, daar moest wat op te vinden zijn. Met een diepe zucht liet ze zich achterover op het veldbed vallen. Ze had gelukt dat het tenminste dat bed nog was blijven staan. Ondanks dat ze bezig was met een plan te verzinnen kwam af en toe het beeld van Lewis terug in haar hoofd. Nee ze moest nu niet aan hem denken als geliefde, hij had haar laten martelen, genezen, was van plan aar weer te martelen alleen kon zich nu niets meer herinneren. Ze moest hem zien als vijand, een willekeurige officieer. Makkelijker gezegd als gedaan. Misschien kon ze hem gijzelen? De rest van de soldaten dwingen om haar andere soldaten mee te nemen en hem dan laten gaan, iedereen zou blij zijn. Moest hij wel terugkomen.

Lewis liep door het tentenkamp heen, hij had de martelaar nog geen opdracht gegeven. Hij kon het niet. Hij kon het gewoon weg niet. Waarom wist hij niet. Maar ergens, diep in zijn hart wist hij dat ze gelijk had. Ze hadden iets gehad, alleen kon hij het zich niet meer herrineren. Zo liep hij piekerend over het veld, niet wetend wat hij nu moest doen. Hij kon de martelaar alsnog de opdracht geven, hij kon het ook laten. Hij kon haar daarna genezen, maar hij wilde haar het niet nogmaals aandoen. Hij had al genoeg gedaan.