Legerkamp DiClaren - Vissenrijk

Lewis keek Alexis nu recht aan. 'Volgens mij wil jij geen gesprekken voeren over schoon geweten. En trouwens als jullie niet zo dom waren geweest om mijn kamp aan te vallen was er nu niets aan de hand geweest.' zei hij tegen haar. Daarna trok hij zich los van haar. Hij ging weer terug liggen naar de hemel starend.

Alexiskneep haar ogen tot spleetjes dat was een opmerking die ze niet leuk gevonden. Weer bukte ze zich om hem bij zijn polsen vast te pakken. "Allemaal achteraf gepraat, meekomen." haar stem begon dwingender te klinken, ze wilde echt met hem praten, maar als hij zo deed ging het nogal een beetje erg lastig. "Alsjeblieft." voegde ze er toch maar aan toe.

Lewis rolde met zijn ogen. Hij stond op. 'Tuurlijk mevrouw ik ben helemaal geweldige en iedereen moet naar me luisteren.' zei hij. Hij keek haar recht aan. Uitdagend. Hij had geen zin om aardig tegen haar te doen. Hij had het haar nog niet vergeven wat ze had gedaan. Het raakte hem nog diep in zijn hart.

Alexis reageerde niet op de woorden v an Lewis, nee ze waren niet aardig maar op het moment waren ze objectief gezien geen van beide erg aardig geweest voor elkaar op bepaalde punten. Eigenlijk was hun relatie, als ze er nog een hadden, behoorlijk appart. Onmogelijk vooral. Zonder wat te zeggen trok ze hem een eind mee, het bos door naar een stil plekje, buiten gehoorafstand van de mannen, waar ze uiteindelijk stil bleef staan.

Lewis liet zich met haar mee trekken. 'Dus wat wil je zeggen.' HIj leunde tegen een boom aan met zijn armen over elkaar heen geslagen. Hij stond op een been en sloeg zijn enkels over elkaar. Hij keek haar recht aan, zijn ogen stonden kil. Hij liet geen emoties meer doorschemeren.

Alexis ging op gepaste afstand van hem staan, "Sorry." zei ze na een korte stilte. Ze keek hem kort met spijt aan, waarna ze haar blik gepijnigd afwende. "Maar ik moest het doen voor m'n mannen." probeerde ze haar daad uit te leggen. Waarschijnlijk maakte het hem niet ut, had hij al besloten dat ze hem niks meer waard was. Onbewust draaide ze met haar vinger aan de ring om haar wijsvinger, terwijl ze naar zijn voeten keek.

Lewis keek haar aan. Misschien had hij wel precies hetzelfde gedaan, nee hij had het waarschijnlijk anders aangepakt maar alsnog. 'Alexis wat wil je nou? Denk je nou echt dat ik dat nog niet had bedacht? Ik dacht toch echt dat je anders was. Maar je geeft alleen maar om jezelf en het maakt niet uit uit wat je acties betekenen voor andere.' zei hij toen. Zijn ogen brandde in die van haar, hoewel hij nog steeds boos op haar was. Kon hij het niet stoppen dat hij van haar hield.

Alexis keek hem weer aan, die opmerking vond ze zeker niet fijn. "Dat dacht je." sprak ze zo rustig mogelijk, "Mijn actie heeft jouw gekwetst, daar ben ik me van bewust. Maar heb jij mij niet laten martelen, de vreselijkste dingen die ik meegemaakt heb laten herbeleven?" haar stem werd wat harder, "Vind je het gek dat ik mijzelf en m'n mannen voor nog meer leed wil behoeden? Het spijt me echt dat ik jouw daarmee moest meeslepen." zuchtte ze.

'Alexis ik kon je moeilijk een of andere vipbehandeling geven. Mijn mannen zouden dan argwaan krijgen. En ik denk niet dat je had gewild dat je eigen man achter onze relatie kwam. Of in elk geval de relatie die we hadden.' Zijn woorden waren hard maar duidelijk. 'En ik had mijn martelaar niet de opdracht gegeven je die spuit toe te dienen, even dat je het weet.'

Alexis keek Lewis nog steeds aan, z'n blik nu niet meer ontwijkend. "En wat had dat helen achteraf dan te betekenen? Ik ga er niet vanuit dat je langs elke man gegaan bent, met die spijtende blik in je ogen om ze te genezen." ze gign kort met haar hand door haar haar. Oké hun relatie was dus over, een relatie waar hij zich nauwelijks wat van kon herrineren. Toch vond ze het niet leuk, hoewel ze ook niet wist hoe het verder zou moeten nu. "In iedergeval wilde ik dus sorry zeggen." besloot ze uiteindelijk

'Je hebt inderdaad gelijk dat ik niet langs iedereen ben geweest. Maar alle soldaten hebben wel medische hulp gehad.' zei hij tegen haar. Hij keek haar nog steeds aan. 'Het spijt me Alexis dat ik die opdracht heb gegeven. Maar je moet begrijpen dat ik dit niet zomaar kan vergeten.' zei hij toen.

Alexis's hand verdween in haar broekzak, het was de broek waar nog bloederige vlekken opzaten, maar hij was nog heel geweest dus had ze hem aangelaten. Haar hand omsloot iets wits toen ze het tevoorschijn haalde. Ze stak hem uit naar Lewis terwijl ze haar hand opende. In haar hand lag de bleke grote schelp die Lewis aan haar had gegeven op het strand. De laatste keer dat ze samen geweest waren. "Dat begrijp ik, omgekeerd geld hetzelfde, daarom wil ik je deze teruggeven." ze zei het met pijn in haar hart, in haar stem, maar ze kon hem niet houden. Niet na wat er allemaal gebeurd was.

Lewis schudde zijn hoofd. Hij herkende de schelp, het kwam weer terug. Alles. 'Nee Alexis, hou het.' zei hij. Hij pakte haar hand en sloot de vingers om de schelp heen. 'Het spijt me wat ik heb gedaan, en ik begrijp dat je het mij niet kan vergeven. Maar die schelp is voor jou. Zorg dat je daardoor herinnerd aan de mooie tijd die we samen hebben gehad.

Alexis knikte, al wist ze niet of dat zou kunnen, wegstoppen deed ze de schelp niet. Op het moment hield ze de schelp in haar hand geklemt, kijkend naar Lewis. Er viel een ongemakkelijke stilte over hen heen, waarschjnlijk was alles gezegd. Na een seconde of tien naar hem gekeken te hebben stopte ze alsnog de schelp terug in haar broekzak. "Als je wilt, kun je zo wel terug gaan nara je kamp." zei ze toen weer wat zakelijker, "Carlos zal ons zo wel komen halen." zei ze met een dapper glimlachje.

Lewis knikte. Hij kon haar gewoon niet zo achterlaten. Hij boog zich iets voorover en kuste haar heel zachtjes op haar lippen. Daarna leunde hij weer naar achter. Hij beet zachtjes op zijn lip en glimlachte lichtjes zijn scheve glimlach. 'Sorry, ik...' zei hij toen.

Alexis kuste hem net zo zachtjes terug, maar wist zichzelf in te houden. Nee, dit was niet het moment. Ze voelde nog genoeg vlinders in haar buik, maar tegelijkertijd voelde ze ook nog een soort haat voor hem. Iets wat pas na enkele dagen zou verdwijnen waarschijnlijk. Alexis keek hem ook met eeen glimlachje aan, maar reageerde verder niet op de aanraking van zijn lippen "Ga nou maar, voor je mannen je gaan zoeken." zei ze zacht.

'Ik blijf altijd van je houden.' fluisterde hij. Zijn grote blauwe ogen stonden oprecht en vol liefde. 'Het spijt me echt dat het zo moet eindigen.' Zijn stem brak bijna omdat het hem pijn deed haar achter te laten. Uiteindelijk was hij degene die te ver was te gaan, ja hij was boos geweest om wat ze had gedaan, maar zelf was hij net zo erg geweest. En ze had hem immers niet heel erg verwond.

Alexis hand gleed teder langs zijn bovenarm "Mij ook." fluisterde ze, dat meende ze, maar op het moment wist ze dat het niet samen zou gaan. De herinneren van hun daden lagen nog te vers in het geheugen. Hoewel men goed was in het vergeten van dingen, duurde dit wel langer dan enkele minuten.

Lewis deed een stap naar haar toe en sloeg zijn armen om haar heen. 'Vergeet me alsjeblieft niet.' fluisterde hij toen in haar oor. Er liep een traan over zijn wang heen die drupte op de grond. Hij streek eventjes over haar rug, daarna nam hij een stapje naar achter. 'Alsjeblieft.'

Alexis beantwoorde de omhelzing met liefde, gelukkig kon ze de traan niet zien, an was ook haar sterke ruggengraat in tweëen geklapt. "Nauurlijk zal ik je nooit vergeten." zei ze schor van ingehouden emoties. Hij wist waar ze haar kon vindne, welke kroeg ze regelmatig bezocht. Misschien zou ze hem daar ooit nog wel eens treffen. Zijzelf was niet van plan ooit zomaar het legerkamp weer eens te gaan bezoeken. Snel gaf ze een kusje op zijn voorhoofd "Ik moet ook weer terug, anders gaan ze dingen bedenken. " fluisterde ze zachtjes.

Lewis gaf haar nog eenmaal een kus en glimlachte. 'Hopelijk tot ziens.' fluisterde hij naar haar. Hij deed nog een stap achteruit en draaide zich toen om. Hij begon langzaam weg te lopen, zijn schouders hing iets omlaag omdat hij eigenlijk nog steeds hoopte dat het toch iets kon worden.

Alexis beet op haar lip, knikte maar kon geen woord over haar lippen krijgen. Haar dokere ogen keken Lewis na, waarna zij ook omdraaide. Het voelde als een pijnlijk afscheid, ongemerkt waren er toch een paar tranen langs haar ooghoek gaan lopen. Haastig veegde ze die weg, door de pijn had ze al meer dan genoeg tranen laten vloeien.