Legerkamp DiClaren - Vissenrijk

'How, ik ben jou niets verschuldigd. Jij wist allang dat ik officieer was hier. Dit hele kamp is van mij en dat wist jij allang. Het was de bedoeling dat je iets met mij zou krijgen.' zei hij. Zijn stem was kil maar boos. 'Zo was het zeker makkelijker om hier binnen te komen. Je bent gewoon een achterbakse trut die denkt dat de wereld van haar is.' zei hij daarna. Hij keek haar aan, recht in haar ogen. 'Vertel op, alles.' zei hij.

Alexis keek hem met samengeknepen ogen aan "Hoe zou ik het moeten weten dat jij hier zat? Wie was degene die niks over zichzelf wilde vertellen?" ondanks de vele alcohol had ze dat weten onthouden. Denk je echt dat ik dan dit kamp zou uitkiezen? Jouw leven op het spel zetten?" haar stem werd harder, het was duidelijk dat ze geen zin had om hier nog lang te zitten. Met haar goede hand ging ze door haar haren heen en keek hem strak aan. De belediging liet ze langs zich heen gaan. "Verdomme.' mompelde Alexis erachter aan.

Lewis zette een stap naar voren. Hij stond nu recht tegenover haar, ongeveer een halve meter tussen hen in. 'Je hoeft niet meer te doen alsof.' siste hij haar toe. Een soldaat opende de tentflap en keek vragend naar binnen. Lewis draaide zich om. 'Alles oke?' vroeg die toen, 'alles prima, ik wil voorlopig niet gestoord worden.' antwoorde Lewis toen. Hij moest alleen zijn met Alexis, de rest hoefde niets te weten over hun verhouding. Hij draaide zich weer terug naar Alexis en de soldaat verdween weer. 'Dus, Alexis of wat je naam ook mag zijn, van welk kamp kom je, en wie heeft je deze opdracht gegeven.' zei hij toen tegen haar.

Alexis rolde met haar ogen, "Ik ben geen spion weetje, ik heb een hekel aan spionnen." kort gleed het gezicht van Try door haar geheugen heen, wat had ze zich toen verraden gevoeld. Nog steeds kon ze dat zure gevoel dat door haar heen gegaan was herrinderen. Ze had hem beschouwd als vriend, hij had haar verraden. Wat had het goed gevoeld om hem toen te mogen uithoren. Geamuseerd keek ze even nar de soldaat die binnenkwam. In dit soort situaties was ze vaak genoe ggeweest, oké zij was dan de ondervrager maar ze was zich niet van plan door Lewis te laten intimideren. "Heb ik je erg veel pijn gedaan?" vragend keek ze hem aan, ze wist niet of ze blij was geweest om hem die trap te verkopen, maar nu deed ze vooral alsof. Ze was geïrriteerd van het lange vastzitten.

Lewis lachte honend. 'Alsof jij met iets kan aandoen.' zei hij met een valse grijns. 'Antwoordt nu maar gewoon op mijn vraag. Anders wordt je verhoor een heel stuk minder prettig kan ik je vertellen.' sprak hij verder. Hij keek haar recht aan. Als ze zo bleef doen zou hij een ander vragen haar te verhoren, die zou zeker niet terughoudend zijn met geweld. Het was waar dat hij haar zelf geen pijn kon doen, maar hij zou het niet laten om iemand anders in te schakelen, zeker niet na wat zij hem had aangedaan.

Alexis rolde nogmaals met haar ogen, dan wist hij half zo weinig van waar ze tot in staat was. "Je zag er anders niet zo geweldig uit hoor, schat." oké ze had hem niet zo goed kunnen bekijken omdat ze druk bezig was geweest haar hachje te redden, maar hij lag toch lang genoeg op de grond. Ze haalde haar schouders op, het waren standaard dreigementen, niet van plan iets te vertellen. "We hadden toch afgesproken dat we neit teveel over onszelf zouden vertellen?' friste ze zijn geheugen op.

Lewis zijn hand schoot uit het niets uit en kwam met een klap tegen haar gezicht aan. 'Je bent niet in de positie dat soort antwoorden te geven.' bulderde hij. 'Je gaat het me nu vertellen, of er komen heel wat ergere dingen dan die klap van mij.' schreeuwde hij haar toe. Dit was een andere Lewis dat ze kende, hij was op dit moment meedogenloos geworden, hij probeerde zich voor te houden dat de persoon die voor hem stond niet Alexis was maar de vijand.

Alexis voelde hoe de klap op haar gezicht terecht kwam, hoe haar hoofd opzij klapte. Door de snelle felle klap sprongen bijna de tranen in d'r ogen, van schaamte maar bijna was niet helemaal. Haar blik verharde terwijl ze Lewis aankeek. Als ze haar beide handen nu had was ze hem aangevlogen. Hij had geluk vandaag. Kwaad deed ze een stap naar voren, ze kende dit soort situaties maar al te goed. Al had zij dan meestal de plaats van Lewis. "Het kan me geen reet schelen wat er komt." ze wist zich in te houden en zette een arm in haar zei, er kwam haast een spottende blik in haar ogen. O tegen dit soort situaties kon ze zo slecht tegen.

'Wat je wilt liefje, maak je maar vast klaar.' zei hij tegen haar. Hij draaide zich om en liep de tent weer uit. Het kon hem helemaal niets meer schelen wat er met haar zou gebeuren. De twee soldaten die op wacht stonden knikte naar Lewis en hij knikte terug. 'Bewaak haar goed. Extra goed.' zei Lewis toen. Hij zei het hard genoeg zodat Alexis het ook zou kunnen horen.

Alexis glimlachte liefjes naar Lewis "Zal niet nodig zijn." zonder echt angst te voelen nam ze weer plaats op het houten krukje, de stem van Lewis was door het tentdoek te horen "Bang dat ik ontsnap" riep ze hem spottend achterna. Toch was er ergens in haar achterhoofd een stemmetje te horen die zei dat ze moest oppassen, maar Alexis was niet zo verstandig om er nu naar te luisteren. Nee, dat genot gunde ze Lewis niet.

'Ze lijkt een harde, maar ze is breekbaar genoeg heb ik al wel gemerkt.' zei hij tegen de twee bewakers van haar tent, zij zou het zeker wel horen. Daarna draaide hij zich om. De andere soldaten zou hij zo de opdracht geven haar uit te horen, alle middelen waren toegestaan. Ze klonk nu misschien nog stoer, maar hij verwachtte dat dat nie tal te lang meer zou duren. Nee ze zou snel genoeg moeten breken met de behandeling die ze zou krijgen.

Alexis hoorde de woorden van Lewis duidelijk, ze kreeg de neiginbg om haar tong naar hem uit te steken. O wat haatte ze hem op het moment. Toch hield ze zich in, zo kinderachtig was ze nou ook weer niet. En zolang ze nog rust had in de tent kon ze er maar beter het beste van maken. Voorzichtig controleerde ze het dichtgeschroeide snijplek op haar been. Deze was rood, maar niet ontstoken. Al zou het beter zijn als het gekoeld zou worden.

Half uurtje later..
_______
Lewis zat in zijn tent, hij had inmiddels zijn eigen wonden verder geheeld, er was nu nog een klein roze lijntje te zien van de sneden in zijn armen. Ondertussen waren drie soldaten naar de tent van Alexis gegaan, ze hadden allerlei spullen meegenomen waarvan hij niet eens wilde weten wat het allemaal precies was.
Een van de drie soldaten reed een karretje de tent in. De andere twee volgde snel. Ze keken even kort naar Alexis. 'Ga je het ons op de makkelijke manier vertellen, of ga je lastig doen?' vroeg eentje toen aan haar.

Alexis keek met een glimlachje op naar de soldaten. "Hebben jullie niet eens wat te drinken meegenomen, nooit geleerd beleefd te zijn tegen vrouwen en ze altijd wat te drinken aan te bieden?" ze was niet van plan ze iets te vertellen, of hooguit zou ze een paar keer kamp croft laten vallen. Paste altijd mooi in het plan. In de tijd dat ze had moeten wachten had ze haar nagels gevijld met een glazen vijl die nu weer v erdwenen was. Normaal gebruikte ze haar dolken, maar die was ze kwijtgeraakt in de strijd.

'Lastig dus.' zei dezelfde soldaat weer. Hij knikte even naar degene met de kar en die pakte van de kar twee lange stuken touw. Ze begonnen Alexis vast te knopen aan haar krukje. Ondertussen was de ander die had gesproken weer naar het karretje gelopen en zocht naar een leuk wapen om informatie uit haar te krijgen.

Alexis stribbelde tegen bij de touwen, een van de soldaten wist ze een mooie stoot met haar elleboog te geven. Haar krachten kon ze misschien ze nog gebruiken, nu zou ze haar energie sparen. Niet van plan om iets los te laten aan de soldaatjes die hier rondlieen. Met een geamuseerde blik keek ze naar de man die iets uitzocht om haar waarschijnlijk uit te horen.

Uiteindelijk zat ze dan toch echt vast en de soldaten lieten haar weer los omdat de touwen haar nu in bedwang zouden houden. De man hield inmiddels een kleine maar vlijmscherpe dolk omhoog, in het schemerlicht van de tent glinsterde hij lichtjes. Hij draaide zich om naar Alexis. Hij ging voor haar op zijn hurken zitten zodat hij haar recht aan kon kijken. 'Dus vertel eens, waar kom je vandaan?' vroeg hij haar toen. Hij hield de dolk stevig vast teriwjl hij wel goed in het zicht bleef van Alexis.

Alexis blik veranderde n geamusseerd naar spottend, "Dat kunnen jullie zelf toch ook wel verzinnen, honey-love? Of zijn jullie nou werkelijk zo dom als er beweert wordt?" Ze bewoog wat met haar polsen om te testen hoe strak het touw zat, strak. Iets wat pijnlijk was aan haar ene schouder, het gevoel was er niet echt in teruggekeerd, maar toch wist ze dat het pijn deed. Expres keek ze niet naar de dolk, maar bleef ze de man uitdagend aankijken. Het was niet verstandig, zelfs gewoon dom te noemen, maar toch deed ze het.

Heel lichtjes liet de man de dolk langs de zijkant van haar gezicht glijden. 'Waar zal ik beginnen, je gezicht, misschien dat mooie glimlachje van je. Of toch maar iets anders. Nee je gezicht is wel het leukste.' zei hij toen. 'Een kans.' zei hij toen. 'Waar kom je vandaan.'
De andere soldaten stonden rustig te kijken naar wat de man deed. Dat was wat hen was opgedragen, straks zouden zij aan de beurt zijn iets te doen. Degene met de meeste succes kreeg een bonus, niemand wist waarom Lewis haar informatie zo belangrijk vond. De rest had allemaal allang gesproken, allemaal het rijk van de leeuw. Maar er klopte iets niet.

Alexis keek de man gewoon aan, niet onder de indruk van de dolk. Een litteken kon er nog wel bij. Kort versprongen haar gedachtes naar de littekens onder haar kleding. Nee ze was niet bang voor littekens en pijn was maar voor even. "Ben je werkelijk zo dom?' Het was toch zo simpel, dacht ze erachteraan. Kort dacht ze aan het leuke huis van Cloud in het Rijk van de Leeuw, best leuk om nog eens naar terug te gaan. Ze zag hem nog steeeds over de balkjes springen.

De man liet de dolk in de huid van haar wang doordringen, niet al te diep. 'Als het toch zo makkelijk is zou ik het maar zeggen.' sprak hij toen. Wat Alexis niet wist was dat een van de mannen haar gedachten in de gaten hielden. Hij sloeg op wat zij zou zeggen, maar ook wat zij dacht. 'Dus, wat zeg je ervan liefje.'

Alexis voelde het mes door haar huid gaan, hoe het warme bloed langs het lemmet over haar wang begon te lopen. Het was een felle, scherpe pijn die de dolk teweeg bracht. Maar die pijn bracht har er niet toe die vraag te beantwoorden. Inplaats daarvan dacht ze aan de fijne tijd die ze met Cloud beleefd had in het huis van zijn ouders, prachtig gelegen in het leeuwenrijk.

Het mes gleed soepel uit haar huid, hij verplaatste zich nu naar haar keel waar deze lichte druk op uitvoerde. 'Vertel. Het. Nu.' zei ze man, elk woord duidelijk gearticuleerd. De druk die hij via de dolk uitvoerder werd steeds iets meer. De soldaat ploos nog steeds haar gedachten uit. Hij probeerde zoveel mogelijk te zien, van haar en haar verleden.

volgens mij doet ons msn vaag?
Want mijn berichtjes komen niet aan lijkt het...
-
Alexis liet geen kik horen bij de pijn die ze voelde ten het mes eruit getrokken werd. Het mes bij haar keel voelde gevaarlijk aan, maar van plan iets te zeggen was ze niet. Ze kon zich niet voorstellen dat Lewis wilde dat de mannen haar vermoorden, en anders. Als het mes nog iets harder geduwd zou worden. Ongemerkt begonnen haar handen langzaam heet te worden. Nog iets warmer en ze zou het touw doorschroeien.

Ik krijg niets van jou...
___________
De man haalde het mes van haar keel af. Hij liep naar achter, doordat ze op een kruk zat kon hij prima bij haar rug. Met een simpele beweging sneed hij haar kleren open zodat haar rug ontbloot werd. Hij liep weer terug naar de kar en pakte daar een korte zweep vanaf. Deze had een weerhaak zodat haar huid open zou worden gereten zodra die deze zou raken. 'Weet je het heel zeker? Ik kan je vertellen dat deze dingen niet prettig aanvoelen.'