Het mangrove bos - Rijk van de kreeft

Louise keek angstig naar de bewegingen van de jongen en zijn aura. Toen ze er uiteindelijk zeker van was dat hij niks kwaad in de zin had en haar nieuwschierigheid het won van haar angst, kroop ze voorzichtig een stukje naar hem toe om te kijken wat hij deed. Suzaku die soms wat gromgeluidjes maakte naar de wezens die alleen hij zag, had nog steeds niet echt door wat de anderen deden. ' wat is dat?' vroeg Louise met haar vinger wijzend naar een van de torentjes van steen en ze keek nieuwsgierig naar de jongen.

"Torentjes' was nears afwezige antwoord. verborgen voor de wereld zat er nu bouwtekeningen in zijn hoofd voor de mooie torentjes. zijn ogen keken een beetje in het niets en hij ging helemaal op in zijn werkje. Er was een klein deurtje van een solide stukje steen van ongeveer 5 cm aan de voet van de toren. hij ging op een afstandje staan en draaide afwezig een plukje wit haar om zijn vinger terwijl hij bedacht wat hij wilde veranderen

Louise kwam nog iets dichterbij, wat wantrouwend naar de jongen kijkend. Ze bracht haar hoofd dichtbij het torentje en keek er aandachtig naar. Het was mooi gemaakt, als je bedacht dat het enige middel steen was. Ze kwam weer overeind en keek naar de jongen. 'je zou voor meerdere vluchtroutes moeten zorgen.' Zei ze heel serieus kijkend. Ze mocht dan misschien uitzonderlijk hoogbegaafd zijn, een deel van haar hersenen waren nog steeds zo kinderlijk als een 10 jarige. Op het eerste gezicht leek ze jong, op het tweede hoogbegaafd, op het derde kinderlijk.

Near knikte "goed idee" aan de bovenkant maakte hij met aard magie een groot gat groot genoeg voor in verhouding een draak met grote deuren "Aleen eht is een toren en een brandtrap zou ongeschikt zijn' zei hij heel serieus. hij vervormde steentjes en begon een dak aan te leggen met mini pannen

Louise knikte en keek met een gespannen gezicht naar de constructie. Door het bedenken van beste mogelijkheden, ging de angst die ze eigenlijk voor de jongen moest voelen naar de achtergrond. ' Dan moet je een ondergrondse maken.' zei ze en keek met een schuin hoofd naar de jongen. Het was fijn om met iemand op haar 'niveau' te praten. De meeste mense zouden haar nu al genegeerd hebben, omdatze voor hen wartaal uitsprak. wat ze nu tegen de jongen zei, viel nog mee in vergelijking.

Ner knikte "goed plan" hij legde zijn hand op de stenen ondergrond. er was een romelend geluidje te horen en er verscheen een bergje steen onder zijn hand. "nu is er een klein stelsel" er was een kleine opening naast zijn hand "er zijn ook doodlopende gangen, dat zou eht lastiger meoten maken om binnen te dringen vanaf hier of om geveolgd te worden vanaf daar" hij keek haar vragend aan emt zijn zwarte ogen

Louise knikte en legde haar hand naast die van Near op de opening. Ze liet er lucht doorheen stromen en voelde de druk groeien. Toen sprongen de deur en luiken in de toren open. Louise grinnikte en keek met een glimlach naar Near. Door het denken over de constructie was ze vergeten dat ze eigenlijk bang voor hem zou moeten zijn. Doordat er een windvlaag langs haar natte kleren en lijf streek werd ze weer wat afgeleidt en rilde. Ze keek even naar haar blauw-wit geruite jurkje dat helemaal doorweekt was en op sommige plekken zaten er vlekken van modder. Met een sip gezichtje keek ze ernaar, ze had hem nog niet al te lang geleden gekocht, en besloot hem maar uit te trekken. Met twee handen trok ze het jurkje over haar hoofd en ging staan om het over een laaghangende tak te hangen. Ze had natuurlijk nooit geleerd dat het niet beschaafd was om halfnaakt te zijn bij mensen die je nauwelijks kende. Ze ging rustig weer bij Near zitten, nu alleen in haar ondergoed en keek weer goed naar het torentje. Door een luchtstroom te creeren probeerde ze zichzelf wat op te drogen, maar het was koud en de lucht hier was sowieso al vochtig.

Near reageerde amper op het feit dat ze nu in haar ondergoed zat. In zijn ogen was ondergoed gelijk aan zwemkleding alleen droeg je zwemkleding niet de hele dag. Hij was naar zijn tas gelopen en pakte een fles limonade twee houten stokjes en een beker. hij goot het erin en bevroor het met het stokje erin voor hij het vervormde tot een ijsje in de vorm van louise wat hij haar overhandigde. hij deed hetzelfde voor hemzelf, aleen had de zijne de vorm van een robot. Bij ging, met het stokje van eht ijsje uit zijn mond, opzoek naar nieuwe steentjes om een huisje te bouwen bij de nooduitgang. Fly was inmidels nieuwschierig aan komen lopen en hield haar hoofd vlak naast de toren ze glimalchte. "Nia, wat maken jullie" [nia is de japanse near]

Louise nam het ijsje dankbaar aan en bekeek het eerst nieuwsgierig tot het begon te smelten en ze het snel in haar mond stopte. Ze stond ook op en rende snel terug naar het plekje waar ze eerst had gezeten, dit keer op de grond lettend. Al snel kwam ze weer terug rennen, nu met een simpele roze rugzakje. Ze ging op dezelfde plek zitten en opende haar tasje. Het eerste wat er uit kwam was haar teddybeer, die had ze altijd, maar dan ook altijd mee. Daarna kwamen er nog wat tekenspullen, een boek, een schriftje en op het laatste een bakje uit. Louise opende het bakje met een vrolijke glimlach en haalde er een aardbei uit en stopte die bij het ijsje in haar mond. Dat was zo'n beetje Louise's gewoonte, bij alles wat ze at, at ze ook aardbeien. Suzaku, die tot nu toe alleen maar oog had gehad voor zijn waanbeelden, rook de geur van de aardbeien en wendde zich naar Louise om naar haar toe te snellen. Zelfs de vreemde wezens konden hem niet afleiden van zijn aardbeienverslaving. Terwijl hij een van de stukjes fruit verorberde keek hij naar de andere draak en de jongen. Nia.... dat zou vast de jongen zijn naam zijn. Wat behoedzaam kwam hij langzaam dichterbij de draak om die wat beter te bekijken. Louise had Suzaku's gedachten gehoord, en volgde met haar blik de jongen, die blijkbaar Nia heette.

Fly keek aandachtig naar Suzaku "Hallo Ik ben Fly" zei ze vriendelijk. Ze klopt met het waaierachtige uiteinde van haar staart op Nears hoofd "En dit is Near" ze glimalchte vriendelijk. Near was bezig om het stenen platvorm waar ze op zaten te vergroten en zei zonder op te kijken "Ik ben Near". hij stelde zich altijd voor met Near en nooit met Nate. Nate was zijn geboortenaam, maar betekende neits voor hem. Hij had nooit ouders gehad die hem Nate noemden, er had een briefje bij gezeten toen hij te vondeling werd gelegd, 'Dit wisselkind [een baby die verwisseld is voor een elf\gnoom\trol\whatever] kan neit van ons zijn. hgij heeft Nate Rivers. Zorgen jullie maar voor hem' Hij vroeg zich nog steeds af hoe iemand die een albino met donkere ogen aanzagen voor een wisselkind, zo'n slim kind kon krijgen, het was een genetisch wonder.

Louise keek een beetje verward aangezien ze net nog tot de conclusie was gekomen dat hij Nia heette. Maar het duurde maar even tot ze tot een tweede conclusie kwam dat het misschien een bijnaam was. Ze glimlachte en reikte hem een aardbei aan, wat voor haar gelijk stond aan zeggen dat ze hem mocht. ' Louise en dit is Suzaku.' Zei ze zachtjes met een gebaar met haar hand naar haar draak. Die keek met een schuine kop naar Fly en zei vrolijk:' ik ben Suzaku en zij is Louise.' Hij knipperde een paar keer met zijn ogen, alleen naar Fly kijkend, voordat zijn snuit langzaam veranderde en daarna de rest van zijn lichaam tot hij er net zo uitzag als Fly.

Near keek met grote ogen naar Suzaku "die draak van jou is interessant" zei hij met een grote grijns. hij glimalchte en pakte de aardbei aan. "Ik wou dat L hier was, hij is dol op aarbeien, en taart, en snoep in het algemeen" hij glimalchte en ging op zijn steen zitten. Het was dat zijn handen nog net uit zijn mouwen staken anders was de aardbei nu neit te zien. hij stak hem in een keer in zijn mond om te voorkomen dat er vlekken op zijn witte overhemd kwamen.

Louise keek even naar Suzaku en glimlachte. ' Zo kun je het noemen ja....' Ze wendde zich weer naar Near. ' Wie is L?' Vroeg ze nieuwsgierig aan hem waarna ze nog een aardbei in haar mond stopte. Ergens achterin haar hoofd verbaasde ze zich over het feit dat ze nu een echt gesprek aan het houden was. Tenminste ze dacht dat dit een gesprek was. Meestal zei ze het liefst zo min mogelijk, omdat door haar aparte accent mensen haar raar aankeken. Als er iets was wat Louise niet wilde was het aandacht trekken, ze bleef veel liever wat op de achtergrond, daar was ze het beste in.

Near had zijn aardbei al verslonden en was een pluk wit haar om zijn vinger aan het winden "Een van de mensen uit het weeshuis, hij was als een grote broer voor me, maar ik heb hem al heel lang niet meer gezien" zei hij simpel hij bleef een beejt ein het neits staren, zijn haar om zijn vinger windend. Hij deed dat automatisch als hij nadacht

Louise blik veranderde, maar het was niet echt te benoemen hoe. 'Weeshuis...? Heb je geen ouders dan?' Vroeg ze met een schuin hoofd. Misschien was haar vraag wat bot, maar dat merkte ze dan niet. Ze trok haar knieen op en sloeg haar armen eromheen om het wat warmer te krijgen. Ze dacht aan haar ouders, die ze vermoord had. Toen leek het allemaal zo duidelijk, ook al was ze nog maar een kleuter. Nu wist ze niet zeker of het nou wel of niet geholpen had, maar ze had er geen spijt van, misschien miste ze hen alleen maar een beetje.... nee vast niet. Ze trok met een arm haar rugtas naar haar toe en haalde de teddybeer die ze net had teruggestopt er weer uit. Ze legde hem tussen haar buik en bovenbenen en trok haar knieeen nog iets op, zodat de knuffel tegen haar aangedrukt zat.

Near haalde zijn schouders op "Ik ben een vondeling, blijkbaar was mijn moeder neit inteligent genoeg om door te hebben dat een albino", hij pakte een van de spierwitte plukken haar beet, "niet meteen een wisselkind hoeft te zijn, ookal lijkt het neit op zijn ouders" hij schudde zijn hoofd. "En jij, heb jij nog ouders?" hij keek haar vragend aan. Hij trok zijn knieen op en sloeg zijn armen eromheen. zijn bleke voeten verdwenen bijna helemaal onder de witte stof. Als zijn ogen neit zwart waren geweesd zou hij door kunnen gaan voor een spook

Louise trok een sip gezichtje bij Near's woorden. Ze keek even naar beneden, naar de teddybeer die tussen haar benen en buik gedrukt zat. Haast teder pakte ze die en reikte hem Near aan met een waag-het-niet-om-het-niet-aan-te-nemen-blik op hem. Tegelijk schudde ze zwakjes haar hoofd' Mijn ouders... overleden toen ik 4 was. Maar... niemand gaf genoeg om mij om me in een weeshuis te stoppen, dus ik moest maar voor mezelf zorgen.' Haar gezicht vertrok even. Ze had er dan wel heel veel van geleerd en had genoeg ruimte voor haarzelf gehad, maar toch had ze iets gemist.

Near knikte "Dat lijkt me ook afschuwelijk." hij keek weer in het niets, zijn haar om zijn vinger windend. zijn hoofd was nu bezig om een sudoku op te lossen die een miniem aantal getallen gaf om het lastiger te maken. Het werkte als een goede afleiding, al was niets leuker dan extreem ingewikkelde domino bouwwerken te maken die op de mooiste manieren instortten.

Louise keek teleurgesteld naar Near die niet meer op haar leek te letten. Het liet haar voelen alsof ze helemaal niet belangrijk was. Niet dat dat de laatste jaren het geval was geweest, maar toen was Suzaku er nog altijd voor haar geweest. Ze waren eigenlijk altijd bij elkaar te vinden, ook omdat er niemand anders was. Maar omdat Suzaku veel opener dan haar was, maakte hij makkelijker vrienden en soms had Louise het idee dat hij haar dan vergat. Ze zuchtte en stond op om naar de tak toe te lopen waar haar kleren hingen. ZOals verwacht waren die nog niet droog, maar ze wilde ze ook niet aandoen. In plaats daarvan klikte ze haar bh los en hing die naast de andere kleren over de tak, want ze moest toegeven dat ze het nou niet bepaald lekker vond zitten. Rustig liep ze weer terug en toen ze zag dat Near nog steeds in het niets keek zwaaide ze toen ze zat met haar hand voor zijn ogen.

Near kniperde met zijn ogen en keek naar haar op. Zijn blik ging eerst naar haar bovenlichaam, toen naar haar gezicht en nog een keer terug naar haar borsten voor hij haar licht blozend aankeek "Uhm, kan je misschien iets aandoen" zei hij zacht. Hij beet op zijn lip "Op deze manier vermoed ik dat ik neit echt in staat ben een serieus gesprek te houden"

Louise keek hem met een schuin hoofd aan. ' Ik heb geen andere spullen bij me en mijn kleren zijn nog nat van het in het water vallen.' Zei ze heel normaal. Sommige zouden misschien denken dat ze expres zo onnozel deed om hem te plagen, maar Louise had echt geen idee van de gewoontes in deze voor haar zowat onbekende wereld. Plots bedacht ze dat ze hem nog helemaal niet bedankt had voor het haar redden. ' nog bedankt voor het redden trouwens.' Zei ze met een klein glimlachje en gooide een natte paarse lok naar achteren over haar schouder.

Near stond op en liep naar zijn tas. hij viste er een van de identieke witte overhemden uit. "Hier, dees kan je even lenen tot je spullen droog zijn." hij overhandigde het haar met een glimlachje. "En geen dank, ik kon je moeilijk laten verdrinken" hij haalde zijn schouders op en ging weer op zijn plekje op de steen zitten

Louise knikte dankbaar en trok rustig het overhemd aan. Ze deed geen moeite om hem dicht te knopen, maar rolde wel de mouwen op, omdat haar handen al helemaal niet meer te zien waren. Ze vroeg zich toch af wat hij had bedoelt met dat hij niet serieus kon zijn als ze zo zat. Omdat ze geen ervaring met deze wereld had, brak ze haar kop over die vraag, maar besloot uiteindelijk dat het toch handiger was om gewoon te vragen. ' Mag ik vragen wat er mis is..... met mij?' Zei ze een beetje verlegen kijkend.

Near keek een beetje ongemakkelijk. "Nou ja, je had geen shirt aan, en je bent een meisje, en neit lelijk of zo.... en dat is zegmaar een beetje afleidend" de bleke huid van zijn gezicht was een beetje rood geworden. "Het was dus niet een belediging, eerder een compliment." hij glimlachte

Louise keek Near wat verward aan. Ze snapte niet wat hij bedoelde met afleidend... ze snapte wel wat het woord betekende, maar wat moest er nou afleidend aan haar zijn. Als hij zijn shirt uit zou trekken was dat toch ook niet afleidend? ' Wat bedoel je?' Zei ze met een vragend gezicht. Ze liet haar blik over hem glijden en vroeg zich af waarom dit... gesprek voor een reactie van schaamte of verlegenheid zou zorgen, want de lichte rode kleur was duidelijk te zien op Near's gezicht. Ze had geleerd dat dat alleen gebeurde als iemand in verlegenheid was gebracht of dat diegene zich schaamde. Het kon natuurlijk ook zijn door een zuurstofgebrek, maar ze betwijfelde of dat nu het geval was.