Het bos van Ynx- Rijk v. d. Leeuw

Scott's gezicht vertrok even, jep Anneloes was weer helemaal de oude Anneloes. ' Je kwam na de ondervraging niet meer bij bewustzijn, dus heb ik je maar meegenomen.' loog hij hard met een kille blik in zijn ogen. Hij wist niet of hij blij of niet moest zijn met dat ze het vergeten was. Hij probeerde niet naar haar tekijken, want zonder dat was het al moeilijk genoeg om te liegen.

Anneloes keek hem strak aan, ze probeerde te avchterhalen of dat waar was of niet, maar zij gezicht gaf geen enkele hint "Aha" zei ze kil voor ze het laatste stukje brood opat. ze droeg nu geen kettingen. Het drong nu pas tot haar door. Ze zat neit vast, ze was vrijer dan dat ze was geweesd in de laatste fucking 5 jaar.

Scott staarde wat voor zich uit, maar wendde zich toen plots naar Anneloes. ' Wie is Demetri?' zei hij op een argwanende toon die antwoord eiste. Hij moest het gewoon weten, de jongen was blijkbaar een van de dierbaarste personen voor Anneloes. Hij keek haar doordringend aan en vroeg zich ergens achterin zijn hoofd af of hij nu niet heel dom bezig was. Misschien had hij haar eerst moeten misleiden voor hij zulke vragen stelde, maar daar was het nu al te laat voor.

Anneloes stond op "Demetri gaat je neits aan, heiden" snauwde ze oor ze naar buiten rende. Ze griste in het voorbijgaan haar mantel en wapend van een stapeltje en deed ze om tjdens het rennen. Hoe DURFDE hij haar te vragen over haar dierbaarste van haar dierbaren. Haar tweelingbroer ging hm niets aan

Scott deed geen moeite om op te staan en haar tegen te houden. Hij keek haar alleen na, beseffend dat het toch niet zo slim was om erover te beginnen. Zou hij haar moeten laten gaan, dan was hij haar kwijt, of zou hij haar moeten vangen, dan had ze waarschijnlijk een nog grotere hekel aan hem. Terwijl hij zo nadacht kwam Leith's hoofd naar binnen en keek hem indringend aan. Scott keel in zijn donkere ogen en knikte. Hij stond op en liep de tent uit om wat wapens en andere spullen te pakken en vervolgens op Leith te springen. Zodra hij zat, zette Leith een sprintje in en rende tussen de bomen door in de richting die Anneloes was gegaan.

Anneloes had zich inmiddels al verstopt tussen de bladeren van een boom, haar mantel strak om haar heen om haar onzichtbaar te maken. Ze sloot haar gedachten zo goed mogenlijk af, in de hoop dat Scott haar zou passeren

Leith volgde het spoor van Anneloes, maar hij merkte het pas laat toen hij het kwijt was. Hij ging in een snelle draf weer terug tot hij haar weer rook. Toen sprong Scott van zijn rug en riep:' ik weet dat je hier bent' Hij keek rond en legde zijn hand op de knop van zijn ponjaard. Hij dacht niet dat ze heel goed kon vechten met de wonden op haar rug, maar wilde haar het liefst geen of in ieder geval niet te veel pijn doen.

Anneloes hield zich stil. Scott stond nu onder haar. Ze klemde haar hand nog strakker om het gevest van haar kortzwaard. Ze kon n geen fouten maken, het zou jaren kunnen duren tot ze weer zo'n kans kreeg om weg te komen.

Scott vloekte zacht en probeerde haar te vinden met zijn gedachten, maar ze had ze goed verborgen. Misschien zou hij ze wel kunnen zien, maar er waren hier zoveel gedachten dat hij ze niet kon herkennen. Hij keek zoekend om zich heen, keek even naar Leith, maar die kon haar ook niet vinden. Ten slotte pakte hij van de spullen die hij had meegenomen een paar kleine bolletjes, rookbommen. Hij legde ze onder verschillende bomen, ook die van Anneloes, maar deed net of hij een vuur aanmaakte. Misschien kon hij haar zo uit de bomen jagen. Toen uit allemaal een dikke wolk rook kwam ging hij een beetje in het midden staan, met zijn zij naar Anneloes, en wachtte oplettend op een teken van haar.

Anneloes gebruikte haar magie om te voorkomen dat er rook in haar longen kwam en liet zich zachtjes aan de andere kant van de boom op de grond zakken. Dat had ze beter niet kunnen doen, nu wist ze neit meer waar scott stond. Ze vlokte zachtjes en begon weg te sluipen door de rook, i de hoop dat hij neit zou ontdekken dat er rookloze luchtbellen overbleven

Scott merkte niet op dat Anneloes uit de boom kwam, maar Leith, die beter ogen had, wel. Hij schoot naar voren, door een rookwolk heen en Scott rende snel achter hem aan. Leith greep vliegensvlug een arm van Anneloes in zijn bek vast, als hij ook maar een beetje door zou bijten zou het bot breken. Scott kwam vlak achter hem aan en ging boos voor Anneloes staan. ' Red ik je uit dat kamp, verzorgd ik je wonden en dan is dat mijn dank?!' Hij keek haar boos en met pijn in zijn ogen aan. Het duurde even voor hij door had dat hij zich had versproken en hij vetrok zijn gezicht even, voordat die weer in de plooi ging. Hij hoopte dat ze het niet had opgemerkt.

Anneloes keek hem strak aan "WAT JE DOET MAAKT ME GEEN ENE FUCK UIT JA." schreeuwde ze kwaad. Haar ogen kil "Ik ben al 5 fucking jaren gescheiden van iedereen waarvan ik houd, en dan denk jij dat ik niet probeer te ontsnappen als ik de kans heb" haar kille kwade blik veranderde in een van minachting "Ik had je slimmer ingeschat."

Scott balde zijn vuisten en keek Anneloes vol haat aan. Houden van, dat waren woorden die hij lang niet had gebruikt of gehoord. Ik hou van je dat had zijn moeder zo vaak tegen hem gezegd, maar het was maar enkele keren dat hij het terug had gezegd. Hij was niet zo'n mamaskindje. Nu wenste hij dat hij het wat vaker tegen haar had gezegd, misschien had ze hem dan zelfs nu nog in haar armen gehouden. De herinnering aan zijn moeder deed pijn, veel pijn, maar niet genoeg om zijn boosheid jegens Anneloes te vergeten. ' Jij hebt tenminste iemand om van te houden!' Snauwde hij. Hij dacht even na over wat ze die nacht allemaal had gezegd. ' Je moeder, Mam... Ab.... Bella, Demetri.' Hij was lichtelijk verbaasd dat hij de namen nog wist, maar liet het niet merken en keek met een valse grijns naar Anneloes die nog steeds door Leith in de greep werd gehouden.

Anneloes keek hem woedend aan "Ik HEB famillie ja. Maar k zou ze net zo goed neit kunnen hebben. Ik heb ze al veel te langneit gezien" kaar woede leek weg te zakken "En Annabella heeft al 5 jaar geen enkel andwoord gegeven op mijn oproepen." ze snifte "Ik denk dta ze gedood is in dat gevecht en dan zal ik haar mooie witte snuit nooit meer zien." Ze keek op naar hem. "Dit is een moment dat ikme afvraag hoe mijn leven eruit gezien zou hebben als papa neit vermoord was door die heiden Katniss ,moge ze rotten bij de wachter, misschien waren hij en mama naar het veroverde gebied gegaan om daar te wonen en zou ik daar nu leven. Ver van die oorlog, en dan zou ik mijn familie neit verloren hebben."

De harde uitdrukking op Scott's gezicht werd iets minder terwijl hij naar haar luisterde. Ook Leith liet haar arm wat losser, maar nog wel stevig genoeg zodat ze niet uit zijn greep kon komen zonder kleerscheuren. Scott zette een stapje naar Anneloes toe en keek haar met scherpe ogen aan. Haar vader was vermoord door een heiden... zijn moeder was vermoord door en heiden. Zij werd gescheiden van haar geliefden door heidenen... Hij werd gescheiden van zijn geliefden door de heidenen, alleen op een andere manier. Hij sloot zijn ogen even en verstrakte de in een vuist gebalde hand nog meer, nu niet om woede, maar om verdriet. ' We lijken meer op elkaar dan je zou denken.' Hij opende zijn ogen en over zijn mond die net de woorden had gefluisterd ging een zweem van een glimlach. Hij keek haar een beetje met een schuin hoofd en verdrietige ogen aan.

Anneloes lette niet meer op hem. Ze keek naar haar handen "haal die ketting nu maar, dan kan je draak mijn arm loslaten" zei ze zacht, ze had het opgegeven. Wat had het voor een zin. Ze zou nooit wegkomen, dit joch had een veel te snelle draak en ze vermoedde dat hij die ketting neit zo snel weer los zou laten

Scott fronste zijn wenkbrauwen en sloot zijn vingers om haar pols, maar heel rustig en losjes. Weer zette hij een klein stapje dichter naar haar toe, waardoor hij nu zo dichtbij stond dat er nauwelijks een centimeter tussen hen in zat. Leith keek een beetje twijfelend, maar liet toen Anneloes arm los en trok zich wat terug. Scott keek wat naar zijn hand die om haar pols zat en liet hem een stukje naar beneden glijden, totdat zijn hand in die van haar lag. Hij keek op naar haar gezicht en keek strak in haar ogen, wachtend op haar reactie. Zijn hand was haar keten op dit moment. Alleen was ze dit keer vrij om te kiezen of ze uit de keten zou ontsnappen en weggaan, of dat ze bij hem bleef. Hij wilde haar niet weer tegen haar wil in vasthouden, hij was het zat. Zij had inderdaad familie die bezorgd waren, hij niet, dus het zou ook niet veel uitmaken als de twaalvers hem zouden vermoorden voor zijn verraad. Niemand zou hem toch missen.....

Anneloes keek hem ook aan. Eerst was er een groot vraagteken te lezen in haar ogen. Maar langzaam begon het te dagen. Hij gaf haar de kans weg te gaan. Maar... Ze wist dat het dan niet goed af zou lopen met hem. Langzaam kreeg ze een idee. Ze bleef rustig staan en greep Scotts handen "Zeg Scott, als ik hierwegga red ik het nooit in mijn eentje, ik bedoel, hoe kan ik mijn familie terugvinden als ik niet eens weet waar ik ben en waar zij zijn. Ik denk neit dat ze allemaal nog zijn waar ik ze 5 jaar geleden heb verlaten" ze keek hem rustig aan, met een kalme blik

Nu was het Scott's beurt om haar vragend aan te kijken, maar ook wat verlegen, omdat ze zo dicht bij elkaar stonden. Hij snapte niet waarom ze dit aan hem vertelde. In zijn hoofd schoten verschillende mogelijkheden langs, maar ze leken allemaal onlogisch in zijn ogen. 'dus...?' zei hij half nieuwsgierig half argwanend. Zijn blik dwaalde even af naar hun handen. Hij vond haar handen in de zijne zeker niet vervelend, integendeel... Maar hij probeerde er niet te veel aante denken en keek al snel weer naar Anneloes gezicht.

Anneloes keek hem een beetje verlegen aan door haar lange bruine wimpers "Wil je me helpen zoeken?" vroeg ze verlegen. Nu wendde ze bewust wat van het maagderijk talent aan. Mensen om je vinger winden was dan ZO veel makkelijker. Ze glimlachte hoopvol naar hem. Hij had een draak, met hem erbij had ze een kans

Scott keek geschokt naar Anneloes, meende ze dat nou echt? Hij keek haar even stil aan terwijl hij nadacht. Hij had haar zolang gevangen gehouden en dan zou hij haar nu moeten helpen om weg te komen? Ook al was ze dertiener, dat ging zelfs buiten zijn grenzen. Maar wat zou het uitmaken? Als hij hier bleef zouden de twaalvers hem waarschijnlijk voor verrader uitmaken en hem net als bij Anneloes martelen om informatie uit hem te krijgen. Als hij wegging zou niemand hem missen. Toch wist hij niet wat hij moest doen. Hij beet op zijn lip en keek besluiteloos, maar kon zijn blik niet van haar afwenden.

Anneloes glimlachte een beetje "Als je me laat gaan kan je toch niet terug, maar ik weet dat wat ik vraag veel is...." ze maarkte haar ogen zo mogelijk nog groter. haar moeder kwam uit het freaking maagdrijk, Ze deed alles wat ze kon om hem over te halen. Niet dat ze zo op hem gesteld was, maar ze had vervoer nodig. Te voet uit zien te vinden welk kamp thuis was zonder een rebellenkamp in te wandelen zou lastig worden

Scott bleef nog even stil naar haar lieve gezichtje kijken, voordat hij langzaam knikte. Hij kon haar gewoonweg niet weigeren. Hij hoopte alleen dat hij wel de juiste keus had gemaakt. ' Maar je moet beloven dat je niet nog een keer wegrent.' Zei hij en er verscheen een klein glimlachje op zijn gezicht. Daarna keek hij naar beneden naar hun handen en besefte nu wat hij gedaan had. Zijn handen begonnen een beetje te trillen, waarom had hij ermee toegestemd?

Anneloes glimalchte "Ik ren neit weg van bondgenoten" zei ze simpel "Want dat zijn we tot iemand dit verbond verbreekt" ze liet zijn handen los en begon rustig terug te wandelen naar hun kleine kamp. Daar eenmaal aangekomen maakte ze weer een practisch onzichtbare schuilhut vor zichzelf waar ze in verdween om te slapen

Scott keek Anneloes een beetje verbaasd na. Leith die een paar meter van hen weg had gestaan, stapte naar hem toe en duwde zacht met zijn neus tegen Scott's schouder. Die kwam weer bij zinnen en wendde zich naar Leith. ' dus.. nu helpen we haar?' vroeg Leith aan hem. Scott knikte weer. ' blijkbaar wel.' Hij liep langzaam weer terug naar het kamp met zijn handen in zijn zakken. Hij wierp een blik op Anneloes' slaapplaats en dook toen de tent in. Hij liet zich op de slaapzak vallen en begroef zijn gezicht in het kussen. Het duurde even voor hij besefte dat er een apart geurtje aan zat. Toen hij wat beter rook besefte hij dat hij het net ook al geroken had... Anneloes... Met een zucht draaide hi jzich op zijn rug en sloot zijn ogen.