Het bos van Ynx- Rijk v. d. Leeuw

Devolgende morgen werd anneloes zoals altijd wakker om een uur of vijf. ze stookte het vur weer op en begon wat ontbijt te maken. Gewone tomatensoep met ballen, maar okee. Ze glimalchte en kookte het rustig. Ze voelde zich beter nu ze vrij was. Ookal was ze nog neit thuis, nu was er hoop

Scott knipperde slaperig met zijn ogen en kwam steunend op zijn ellebogen halfovereind. Hij wreef met een hand in zijn oog en gaapte. Toen hij wat wakkerder was verbaasde hij zich dat hij zijn kleren van gisteren nog aan had en kleedde zich snel om voor hij de tent uitstapte. Toen hij Anneloes zag zitten bedacht hij zich dat het misschien wel slim was om haar weer aan een ketting te leggen, maar herinnerde zich toen de avond ervoor. Hij ging met een hand door zijn haar en zuchtte, gisteren was hij nog zo woedend op haar geweest en was hij haar vijand, nu was hij haar bondgenoot, als hij haar woorden goe dkon herinneren. Het was maar al te verwarrend vond hij. Hij liep naar het vuur toe en wreef nog eens in zijn ogen. ' Goed geslapen?' vroeg hij wat afwezig in het vuur kijkend.

Anneloes knikte "Heerlijk." Ze pakte twee kommen en lepels. Ze schonk voor hen beiden een kom in. De pan met de rest pakte ze op met behulp van telekinese en zette hem apart voor leith nadat ze hem met was lucht magie had afgekoeld tot drinkbare temperatuur. Daarna liep ze terug naar scott en pakte haar eigen kom. Dit was de eerste keer dat ze vriendelijk had gedaan tegen leith

Scott glimlachte een beetje en keek toe hoe ze de pan neerzette voor Leith. Hij trok een wenkbrauw op en keek naar Leith die argwanend snuffelend naar de pan sloop/liep. Scott mocht Anneloes dan wel hebben geaccepteerd als bondgenoot, Leith vertrouwde haar nog niet. Waarom zou ze willen dat Scott haar hielp? Ze had hem al die tijd niet aardig gevonden en nu was ze opeens totaal omgeslagen, dat kon niet kloppen. Toch kon hij de heerlijek geur die uit de pan kwam niet weerstaan en al snel was zijn snuit rood van de soep. Scott kon het niet laten om te grinniken en pakte zijn eigen kom om te beginnen met eten. Tussendoor wierp hij soms een blik op Anneloes, deze keer bekeek hij haar met andere ogen. Eerst had er altijd een soort sluier tussen zijn ogen en haar gezeten, die zorgde ervoor dat hij voorzichtig was en haar wantrouwed bekeek. Nu die sluier er niet meer was, zag ze er in zijn ogen als een totaal ander mens uit, op een betere manier.

Anneloes dwong zichzelf om niet zoals eerst, als een schuw dier, bij haar tent te gaan zitten, uit zijn zicht. Nee, nu bleef ze bij eht vuur zitten en at kalm haar soep. Over een poos zou ze het echte spul weer kunnen eten, de soepen van haar grootmoeders. En dan zag ze haar moeder weer, en haar oom, haar tante, en Leida. En bovenal Demetri. Ze miste hem echt.

Scott keek in zijn halflege kom en wierp daarna voor de zoveelste keer een blik op Anneloes. Opeens stond hij op en ging voor Anneloes staan. ' Waarom wil je mijn hulp?' Zei hij voordat hij het zelf doorhad. Hij had wel gehoord dat Leith, die nu ook opkeek uit de pan, zich afvroeg waarom ze opeens zo aardig deed en hij moest toegeven dat hij er ook over begon na te denken. Hij beet zacht op zijn lip en keek strak naar Anneloes.

Anneloes glimalchte "Denk je dat ik in mijn eentje te voet überhaupt ergens kom? Dude, Ik ben elf. Een Mesje van elf gaat neit in haar eentje een dertiener kamp vinden. Als ik perongeluk bij de rebellen terecht kom zit ik weer vast. en Je hebt je altijd normaal tegenover mij gedragen." ze glimalchte naar hem en zette haa eigen lege kom neer op de grond "en daarbij, ik heb geen flauw idee waaar ik ben" ze zuchtte "Damn, had ik annabellamaar hier. Dat was mijn draak. Wit met ene patroon van blauwe krullen op haar rug die gingen gloeien als ze vloog."

Scott liet haar woorden even tot zich doordringen. ' Dus... je gebruikt me alleen maar voor leith?' Zei hij met vernauwde ogen en twijfel in zijn stem. Als dat zo was dan had hij het verkeerd gezien, dan was ze nog geen ene moer veranderd. Hij wist niet wat hij dan zou doen. Tuurlijk hoopte hij dat hij het verkeerd begrepen had, maar ergens achterin zijn hoofd wist hij dat dat niet was. Leith keek gespannen naar Anneloes, als ze een fout antwoord op deze vraag gaf zou hij haar never nooit niet meer op zijn rug laten.

Anneloes likte haar lepel zorgvuldig af voor ze andwoorde "Nee, ik 'gebruik' je neit aleen voor leith." ze keek hem aan "Ik mag je wel en je bent de eerste persoon in 5 jaar die een beetje vriendelijk tegen me doet." ze keek hem met grote bruine oprechte ogen aan. De lepel viel met een zachte ping in het kommetje vallen. Ze stond op en liep naar haar tentje "ik ga me omkleden en als je gluurt eloof ik je dat ik je opeens niet meer mag" ze keek hem serieus aan voor ze haar tentje in ging en begon om te kleden, met haar rug naar Scott toe. Er zaten nog verse wonden op haar rug van twee dagen daarvoor. Al was het bloeden gelukkig al gestopt.

Scott keek een beetje verrast naar Anneloes toen die naar haar tentje liep. Ze mocht hem.... nouja dat was al heel wat aangezien hij een 'twaalver' was. Hij liep zijn tent binnen en zocht in een van de tassen die er stonden. Uiteindelijk vond hij wat hij zocht veilig weggestopt tussen zijn kleren, de brief van Zenan. Hij ontrolde het al aardig gekreukte stukje papier en liet zijn ogen er voor de zoveelste keer overheen glijden. Hij hoopte dat er misschien iets instond over een dertienerkamp, maar hij wist bijna zeker van niet, daarvoor had hij de brief vaak genoeg gelezen. Zou hij terugkunnen naar het dertienerkamp? Of was het slimmer om bij de twaalvers te blijven? Misschien zou hij Anneloes kunnen laten gaan en gewoon tegen ze zeggen dat ze was ontsnapt of ze bevrijdt was door anderen... Hij moest toegeven dat hij zijn plaats bij de twaalvers niet zo erg vond, maar dacht niet dat hij daar wilde blijven. Ze hadden immers zijn moeder vermoord. Bij de herinnering daaraan kneep hij zijn ogen dicht en balde zijn handen tot vuisten. Hij moest moeite doen om niet te gaan huilen. Het was al twee jaar geleden dat het was gebeurd, maar het kon net zo goed gisteren zijn, het deed evenveel pijn.

Nadat ze weer wat aanhad begon ze het kamp op te ruimen. Ze verborg de resten van het vuur onder zand en bladeren, ze ruimde haar eigen tentje op en maakte daarvan alle sporen ongedaan. daarna liep ze naar scotts tent "Scott, ik ben het kamp aan het afbreken, nu aleen jouw tent nog..." zei ze vriendelijk.

Scott schrok van Anneloes' stem en stopte snel de brief wat verfrommeld weer terug tussen de kleren. Hij wreef de tranen die zijn ogen toch ontsnapt waren uit zijn ogen en liep naar de uitgang van de tent. Hopend dat het niet te zien was dat hij had gehuild, stapte hij naar buiten en knikte naar Anneloes. ' ik zal wel even mijn spullen eruit halen.' zei hij afwezig, haar blik ontwijkend. Hij schoot weer naar binnen en begon op te ruimen, waarbij hij weer dacht aan zijn moeder en er weer tranen in zijn ogen kwamen. Toen hij zijn armen vol spullen had liep hij snel langs Anneloes naar leith om alle spullen weer op hem te laden, Waarbij hij soms met een hand langs zijn wangen veegde om de tranen weg te halen.

Anneloes knikte. Hij klonk alsof hij net had zitten huilen, maar ze zei er niets van. Hij ha gezegd dat hij ook familie had verloren in de oorlog, daar mocht je best om huilen. Toen hij naar buiten kwam legde ze kort een hand op zijn schouder voor ze begon met het afbreken van de tent en het uitwissen van sporen.

Toen alles ingepakt was bleef Scott nog even tegen Leith aangeleund staan en veegde hij de laatste tranen weg uit zijn ogen. Hij bekeek Anneloes en er verscheen een klein glimlachje op zijn mond. 'Ik mag je wel...' dat had ze gezegd. Hij wist niet precies wat het inhield en of het sowieso al waar was, maar voor nu was hij blij met de woorden. Hij dacht niet dat ze altijd zo gesloten en hard was geweest, dat kon hij zich niet voorstellen. Hij bleef nog even kijken tot hij een duw in zijn rug kreeg van Leith. ' sta niet zo te dromen.' Zei die waarschuwend. Scott trok een gezicht naar hem en liep toen met vlugge passen naar Anneloes toe om haar te helpen met de laatste resten van het kamp weg te werken.

Na een poosje was alle zooi eindelijk opgeruimd en op Leith gebonden. De ketting rolde ze op en bond ze aan het zadel. toen ze zo bezig was leg deze per ongeluk haar hand op die van Scott. Onmiddelijk trok ze die terug en begon aan een ander riempje te werken, met haar rug naar scott, om haar blos te verbergen. Damn ze vond hem veel te leuk, en dat mocht neit, hij was een heiden

Scott voelde een lichte tinteling door zijn hand trekken toen die contact maakte met die van Anneloes. Hij knipperde even verbaasd met zijn ogen die naar Anneloes keken en draaide zich toen ook weg. Hij sloot zijn hand waar de tinteling door heen was gegaan en strekte hem weer, hem aandachtig bekijkend. Hij zag er niks aparts aan, maar wat was die tinteling dan. Het had niet echt vervelend gevoeld, wel grappg eigenlijk, maar toch zat het hem dwars dat hij niet wist wat het was. Hij schudde zijn hoofd om het uit zijn gedachten te krijgen, daar kon hij later nog wel over nadenken. Hij keek weer op naar Anneloes, maar kon niet echt iets aan haar zien. Dus haalde hij in zijn gedachten zijn schouders op en stapte op Leith op de voorste zit plek van het zadel. Het was jammer dat Leith niet zulke sterke vleugels had, maar hij kon wel evenveel vracht dragen als een grote draak en dan nog op maximale snelheid rennen.

Toen ze klaar was emt alles goed vastmaken klom ze op het tweepersoonszadel, achter Scott. In tegenstelling tot eerst ging ze neit meer zo ver mogelijk naar achteren zitten. Nu zat ze veel dichter bij scott. En eigenlijk vond ze dat neit zo heel erg.

Scott keek even achterom naar Anneloes en glimlachte. Voordat hij zich weer terug kon draaien schoot Leith ervandoor. Door de onverwachte snelheid werd hij tegen Anneloes aangegooid. Hij herstelde zijn evenwicht snel en ging blozend weer overeind zitten. 'sorry' mompelde hij met een rood hoofd en draaide zich weer om. Hij had weer de tinteling gevoeld, alleen nu door zijn hele lichaam.

Anneloes begon ook te blozen "geeft niet" zei ze zacht maar hoorbaar. Ze haatte het dat ze zich helemaal warm voelde van binnen als zij scott aanraakte of vice versa. Dei gevoelens mochten neit, ze konden niet.