De waterval van Calypso - Rijk van de leeuw

De waterval van Calypso is een waterval die eindeloos duurt. Er is geen grond als je erin valt val je voor eeuwig. Vele mensen mijden deze plek want ze denken dat het vervloekt is. Deze plek is ook erg rustgevend en vredig. Naast de waterval is een begroend plekje met vele bloemen, planten en bomen.


Regels:
Max 6 personen
Geen gevechten.

Celene liep naar de plek waar ze meestal was. Ze was hier altijd om haar geest te zuiveren van alles. Ze keek naar de waterval die zoals altijd erg schtitterd was, ze zou niet in die waterval gaan. Omdat het eindeloos duurt, ze hoopte dat er geen mensen zouden komen. Langzaam deed ze de kap van haar hoofd en haar pikzwarte lange haar vloog soepel naar beneden. Ze ging tegen een boom aanzitten en staarde met haar ogen naar het water.

new.

'Ssst' Er klonk een zacht gefluister door de struiken. Je kon het maar net horen, want het geluid werd bijna overstemd door een bonkend geluid. Afkomstig van een draak. Daarnaast stond een meisje boos naar hem te kijken. Ze fluisterde op een schuldige toon naar haar draak. Yamata, want zij was het. Hield van rust en daarbij niet van geluid. En ze was bang dat er iemand op het stampende geluid af zou komen. Kaiser was een niet echt fijngevoelige draak en had niet echt een fijne motoriek. Daardoor maakte hij vrij veel lawaai. Yamata was uitgefluisterd en gaf hem nog een zachte tik op zijn neus. Daarna liep ze door naar de kant van de waterval en keek over het kantje, een zwarte diepte gaapte haar aan.

Mosaki zweefde vlak naast de rand van de waterval, waar ze zo inn kon vallen, ze wist niet zeker of ze erboven kon zweven, aangezien ze nooit heel ver van de grond kwam, en ze had gehoord dat de waterval eindeloos neerstorte. Mosaki kloos haar ogen en leunde een beetje naar voren, klaar om te vallen, of te blijven zweven, het maakte niet uit, ze was toch al dood.

Isra liep rustig tussen struikjes door, af en toe stopte ze, keek ze achter zich en liep ze weer verder. Ze had een lichtblauwe omslagdoek aan en een speer in haar hand. Toen ze voor de zoveelste keer was gestopt riep ze op een geërgerde toon: "Amira, waar ben je nu weer?" Ze wachtte even totdat een witte draak, met dichtgeslagen vleugels uit het struikgewas kwam. Amira murmelde wat in het draaks en rende daarna naar Isra. "Ik dacht dat ik wat zag glinsteren, maar het was niets, gewoon een beekje," riep de draak. Isra knikte. "Geeft niet," zei ze, "als je erlangs was gelopen en het iets van waarde was hadden we het gemist." Amira knikte, waardoor de gouden kettingen om de hals van de draak rammelden. Ze liepen weer verder.

Yamata liet zich zakken bij de rand en staarde naar de grote diepte beneden haar. Ze kreeg toch een beetje rillingen van het zwart en schoof iets naar achter, bang om naar beneden te vallen. Ze plukte een bloem, rook eraan en legde haar handen losjes in haar schoot. De bloem erbovenop. Achter haar snoof Kaiser zenuwachtig. Hij hield er niet van als Yamata iets gevaarlijks deed, terwijl ze juist een heel voorzichtig was. Hij ging zitten en sloeg zijn staart om haar heen. Zodat het onmogelijk was voor haar om te vallen en ze zich ook bijna niet kon bewegen.

Isra kwam weer bij een beekje die ze stroomafwaarts volgde tot het leeg alsof het opeens stopte, een ruisend geluid van vallend water dreef haar tegemoet. Ze keek vragend naar Amira, die een beweging maakte, wat waarschijnlijk het ophalen van schouders moest zijn, maar dat is iets wat een draak niet kan. Isra liep verder tot zij bij de plaats kwam waar het beekje stopte, het een eindje langs een steile wand raasde en daarna een donker gat in stortte. Isra keek naar Amira. "Zo'n waterval heb ik nog nooit gezien," zei ze tegen de draak. Amira stak haar kop over de rand, en trok hem daarna meteen weer terug. De draak deed dat niet omdat ze bang was om te vallen, eerder omdat ze bang was haar sieraden te verliezen. Isra keek naar de rand van de waterval, er zat een meisje, met een draak die zijn staart in een soort houdgreep om haar had heengeslagen. Isra liep ernaartoe. "Hallo," zei ze terwijl ze haar hand als wijze van groet opstak. "Ik ben Isra, en wie ben jij?"

Yamata keek op en glimlachte even naar haar. Ze wilde haar hand opsteken, maar het lukte niet. De staart was te strak om haar heen geslagen. Ze keek vernietigend naar de draak, die onschuldig richting het andere meisje zat te kijken. Yamata zuchtte en keek weer naar het meisje. 'Sorry, ik zit vast.' Zei ze met een grijns. 'Maar ik ben Yamata.' Zei ze met een knikje. Ze probeerde zichzelf tussen de staart uit te wurmen, maar het lukte niet. Kaiser vond het wel een leuk spelletje, en liet haar niet meer los. Er kwam wat stoom uit zijn neusgaten, wat betekende dat hij nogal wat pret had. Zuchtend gaf Yamata het op, het zou haar toch niet lukken om los te komen, pas als het Kaiser zou gaan vervelen.

Isra grinnikte toen ze zag dat de draak er plezier in had om Yamata in een houdgreep te houden. Amira deed nooit zoiets, Isra's draak had alleen maar oog voor glimmertjes. Isra keek achter zich waar Amira naar een bloem aan het kijken was. "Ik heb ook een draak," zei Isra na een tijdje. "Ze heet Amira." De draak keek op toen ze haar naam hoorde, ze keek naar de andere draak en zwaaide met haar staart als groet. "Hallo," zei ze in het draaks. Daarna keek ze weer naar de bloemen. "Maar zoals je ziet is mijn draak niet zo aan haar baas gehecht als de jouwe," zei Isra vervolgens. Na die woorden ging ze op de grond zitten.

Yamata had eindelijk een arm vrij gekregen en die legde ze op de staart. 'Volgensmij is Kaiser gewoon geobsedeerd door het uitvinden hoe hij het meest kan irriteren.' Zij ze met een grijns terwijl ze liefdevol de geschubde staart streelde. Haar blik gleed af naar de andere draak, die een eindje uit de buurt zat. 'Een draak met sierraden?' Vroeg ze nieuwsgierig. Dat had ze echt nog nooit meegemaakt. Kaiser's interesse was ook gewekt en afgeleid liet hij zijn staart iets vieren terwijl hij naar de draak en het meisje staarde. Er kwam weer wat stoom uit zijn neus terwijl hij hen bekeek. Yamata wrong zich onmiddellijk los en giechelde toen ze uiteindelijk ook los kwam.

"Ehmm..." mompelde Isra aarzelend, terwijl Yamata zich aan het loswringen was. Ze keek even naar Amira die met haar klauw aan haar gouden kettingen aan het frunniken was. "Ja," zei Isra, toen ze zich weer naar Yamata had gedraaid, "ik vraag me wel eens af of het niet eigenlijk een mens is." Amira keek verontwaardigd op toen Isra dat zei. "Jammer genoeg onderscheid ik mij van de mens door een gewoon gevoel voor humor," riep ze in het draaks, waarna ze lachend om haar eigen grap weer bloemen ging bekijken. Isra verstond geen draaks dus keek ze met een opgetrokken wenkbrauw naar haar draak. "In ieder geval," vervolgde ze, "mijn draak is nogal verslaafd aan alles wat glimt, als een soort van ekster brengt ze glimmertjes meer naar huis." Met een grijs voegde ze daaraan toe: "Niet dat ik dat erg vind, hoor."

Kaiser had de draak natuurlijk wel gedaan en er kwam een soort gegrom uit zijn keel, dat als gelach bedoeld was. Hij snoof en keek weer weer naar zijn bazin, die losgekomen was. Onmiddellijk bewoog hij zijn staart in een poging haar weer in de houdgreep te nemen. Yamata kende haar draak gelukkig al wat langer en sprong opzij met een giechel. Op een veilige afstand van de staart keek ze weer naar het meisje. 'Ik zou willen dat Kaiser zo'n hobby had. Dan had hij dingen als dit niet gedaan. ' Zei ze met een grijns.

Isra keek naar de draak. "Ik wil wel ruilen," zei ze glimlachend, "mijn draak geeft me niet zoveel aandacht." En alsof ze het zo gepland had kwam Amira op dat moment aanlopen met een bosje klaprozen en korenbloemen in haar bek. Isra pakte ze aan en krabbelde Amira onder haar kin. "Bedankt," mompelde ze. Ze keek weer naar Yamata. "Hmm... Nu houd ik toch liever mijn eigen draak," zei ze, "blijkbaar kom ik na de sieraden, en dat is in ieder geval wat." Amira ging naast haar liggen en maakte knorrende geluidjes. "Dus," zei Isra, "heb je ook nog leuke krachten bij je draak gekregen? Of de draak bij de krachten, het komt op hetzelfde neer." Ze ging wat rechter op zitten en haalde haar speer onder Amira vandaan die erop in slaap was gevallen.

NEW
~~~
Cat zat op het gras, naar de waterval te kijken. Ze kauwde op een stukje gras, en verveelde zich. Eigenlijk was het soms best saai in haar eentje. Misschien moest ze eens ophouden met one-night-stands en een vriend zoeken. Even later dacht ze; hoe kan ik dat nou denken? ik heb toch een prima leven zo? soms werd ze depri van haarzelf.

Alexis lag loom in het gras, aan de andere kant van de waterval waar een meisje in het gras lag, Ze was een halfuurtje geleden geland en lag nog steeds in dezelfde houding. Met haar hoofd liggend in het gras. Alleen haar knieeën wat opgetrokken terwijl ze met toegeknepen ogen lag te luisteren naar de waterval. Het zou niet lang duren voor ze weer terug naar de dagelijkse taken, maar een korte pauze kon vast geen kwaad. Nu de pups er waren hadden de soldaten tenminste iets om over te praten.

James liep rustig door het veld met bloemen naast de waterval. Hij zag dat hier nog een aantal mensen waren, maar besteedde er niet erg vele aandacht aan. Hij liep naar de waterval en inspecteerde het eeuwig vallende water even. Daarna liep hij weer terug naar een stukje groen gras dat er erg uitnodigend uit zag. Hij liet zich plat op zijn rug vallen met zijn armen en benen gespreid, als een zeester, en keek met gesloten ogen in de zon.

Alexis moest toegeven dat ze schrok toen er enkele meters van haar af een jongen zich in het gras liet vallen. Doordat ze haar ogen gesloten had, had ze hem niet opgemekrt. Haar eigen schuld, maar niet goed van haar. Rustig ging ze overeind zitten, om de schrik te verbergen. Rustig keek ze opzij naar de oorzaak van de schrik, het was een roodharige jongen. Ze gng met haar handen door haar haar, waarna ze opstond en richting de waterval liep. Eigenlijk had ze hem nog helemaal niet goed bekeken.

James bleef gewoon liggen. Hij had de vrouw wel gezien, maar had niet echt de behoefte om achter haar aan te lopen en een gesprek met haar te beginnen. Hij wist ergens wie ze was. Alle dertiendersoldaten hadden gehoord van Alexis, de vrouw die over lijken ging. En deze vrouw matchte de beschrijving vrij goed. Althans, vroeger zou ze over lijken zijn gegaan. Hij wist het nu niet echt meer, maar hij was ook niet nieuwsgierig genoeg om ernaar te vragen.

He volgens mij komen tifa en james uur dezelfde ff

Alexis bleef enkele seconde naar het maar neerstortende water kijken, de fijne mistdruppeltjes die daardoor ontstonden werkte heerlijk verkoekend op de huid. Ongeveer e en minuutje bleef ze naar het vallende water kijken, waarna ze zich langzaam omdraaide. Har blik werd weer nat de jongen met het rode haar getrokken. Ergens kwam hij wel bekend voor, misschien was hij een dertiender en was ze hem wel end tegen gekomen. ' Ook goedemorgen.' Onderbrak ze na een tijdje de stilte.

James opende een oog en ging een stukje verder overeind zitten. 'Goedemorgen.' Zei hij met een grijns. 'Mooi weer he?' Vroeg hij nog even droogjes voordat hij weer ging liggen en zijn ogen sloot. Hij zou de vrouw nog perfect kunnen verstaan. Bovendien was zijn vorige houding ongemakkelijker dan deze. Zo lui was hij ook wel.

Alexis rolde kort met haar ogen door de meest standaard vraag die gesteld werd. Het was waarschijnlijk de meest gestelde vraag ooit. Niet dat ze van plan was dat te onderzoeken natuurlijk. Ook Alexis ging weer zitten, het was rustgevend de waterval razend op de achtergrond en af en toe een vogelgeluidje. "Heel lekker." beaamde ze even droogjes zijn vraag.

James knikte alleen maar. Diepgaande gesprekken, daar had hij nou eens helemaal geen zin in vandaag. Hij zuchtte en keek naar de waterval. Hij vroeg zich af of de grot eronder gewoon heel diep was, of of het echt nooit ophield. Hij kon water en metaal manipuleren, dus alles was mogelijk. Terwijl hij zo rustig lag de filosoferen kroop er een kever over zijn hand. Hij was zelfs te lui om die weg te halen en liet hem gewoon rustig zijn gangetje gaan.

Kai zat rustig mediterend op een steen. De hele wereld was op het moment een waas voor hem, alleen het water bestond. Deze meditatie-techniek gebruikte hij om meer van het watersturen te begrijpen. Tempus lag tegenover hem in het water. Hij lag te slapen, of in elk geval half, zichzelf zo tussen de rotsen geklemd dat hij niet met de waterval mee zou stromen. De draak opende een oog en keek naar Kai, die daar zat in zijn ondergoed omdat hij zijn fakirbroek niet had kunnen vinden. Normaal zou Tempus er bezwaar op hebben gehad, maar het was hier warm genoeg en Kai zou niet kou vatten.

Yasmine voelde half bij bewustzijn hoe de draak, Lucio, zich omlaag liet zakken. "wat is er" stuurde ze naar zijn hoofd, de telepathische band kwam nu goed van pas. Want ze was eigenlijk te zwak om te praten. Al het geld wat ze had, was nu op en ze had al in geen dagen iets fatsoenlijks gegeten en bijna niks gedronken. "daar moet water zijn, jij moet wat drinken." Lucio leek een stuk minder moeite te hebben met het weinige eten, maar hij hoefde dan ook bijna geen voedsel. Aan een paar blaadjes van een boom had hij genoeg. Lucio lande netjes op de grond, Yasmine liet zich wankelend van Lucio glijden, de jongen die zat te mediteren merkte ze niet op. Ze had teveel moeite met zichzelf overreind te houden.

Tempus merkte de andere draak op. Speels zwom hij ernaar toe onderwater en van onder spoot hij een straal water uit zijn mond. Hij mikte op de draak, maar het kwam op het meisje terecht. De draak stak zijn kop boven water en opende zijn mond toen hij het meisje zag. "Sor-ry," kwam eruit, met een raar accent.