Het rijk van de leeuw- Tropica, o xardín de paxaros

Tropica is een soort kruising tussen een openbare tuin en een vogelpark. Het is een hele grote kas, met een even grote tuin eromheen. Het is helemaal gratis, het loopt op donaties en vrijwilligers. De kas bestaat uit tropische bomen, planten en dieren. Er zijn een paar namaak watervallen. De dieren zijn vogels, veel vlinders en andere insecten, in het water zitten gekleurde visjes, verschillende reptielen en amfibieën, en er vliegen tropische vleermuizen (die eten vruchten en nectar, dus geen insecten of vlees, het zijn een soort vegetariërs). De paden bestaan uit stenen en houten bruggetjes, je hebt bijna het gevoel dat je in een echt regenwoud bent. Er is een klein hutje wat met een paar rieten parasollen en tafeltjes een klein cafeetje is, maar daar kan je niet zo veel krijgen, vooral salades, fruitschotels, en tropische vruchtendrankjes. Buiten is het wat minder tropisch dan binnen, maar daar zijn verschillende terrasjes tussen kleurige bloemen en grote volières met vogels die niet uit de tropen komen. In de winter is het binnen hetzelfde, maar buiten worden dan fantastische ijssculpturen gemaakt, die 's nachts verlicht worden met licht in verschillende kleuren, je moet dan wel warme kleren aantrekken maar het is prachtig om te zien.

Regels: de dieren niet voeren, en niet vechten, wees ook een beetje stil want de dieren willen rust.
Personen: vrij, het is best wel groot.

(o xardín de paxaros betekent de tuin van vogels)

Scarlet was hier nog nooit geweest, maar nu had ze toch besloten maar eens naar binnen te gaan. Ze werd niet teleurgesteld want ze vond het prachtig. Ze kreeg een blij gevoel van de vlinders die langs haar heen dwarrelde en de leuke vogels en andere dieren die ze zag. Ze merkte dat ze weer een beetje plezier kreeg in het reizen en dingen doen. Ze had te lang stil gezeten in haar veilige appartementje. Ze stond naar een van de kunstmatige watervallen te kijken waar een aantal prachtige vogels waren.

Willow had toen hij door het rijk van de leeuw trok wat over deze plek gehoord en hij had besloten een kijkje te nemen. Hij wist niet precies wat hij had verwacht, maar in ieder geval niet dit. Omdat hij een kluizenaarsleven had geleid was hij nooit veel buiten de bergen geweest. Om dan al deze tropische dingen te zien was voor hem echt heel vreemd. Hij was dan ook te verbaasd en te druk bezig alles te bekijken om verlegen te zijn. Wat hij het appartst vond waren de vogels, hij had op vogels gejaagd en wist dus best veel van de vogels in de bergen. Hoe ze leefden en hoe ze eruit zagen. Hij kon zich amper voorstellen dat deze vogels echt ergens in het wild leefden. Ze zouden naar zijn idee veel te veel opvallen. Bij een waterval bleef hij staan om naar een grote vogel met een wel heel erg lange staart te kijken.

Scarlet haalde een hand door haar lange bruine haren en keek naar de vogels. Het was niet verschrikkelijk druk vandaag, dus dat vond ze eigenlijk wel lekker. Ze deed haar zachtroze vestje wat losser omdat het heerlijk warm hierbinnen was. Ze glimlachte even naar een jongen die naast haar was gaan staan en keek weer terug naar een van de vogels met prachtige gelige kleuren. Het inspireerde haar, misschien zou ze er wel wat mee ontwerpen. Het zou leuk zijn om in die kleurtjes rond te lopen, hoewel je dan wel erg opviel. Maar misschien bij feestjes.

Willow had al teruggeglimlacht voordat hij daarover na had gedacht. Daarna pas kwamen de verlegenheid en het wantrouwen. Het plezier van het naar de vogels kijken maakte dat zijn andere kant naar boven kwam. De kant die meestal verborgen was als er vreemden in de buurt waren. De ondeugende twinkeling in zijn ogen, die er altijd wel zat, was nu ook duidelijker en viel meer op dan de teruggetrokkenheid.

Scarlet keek nog eventjes naar de jongen maar haar aandacht werd alweer in beslag genomen door een prachtige roze vogel. Ze glimlachte terwijl ze ernaar keek. Ze voelde zich hier gelukkiger, het leek niet eens de echte wereld, ze hield wel van een fantasy-wereld. Waar alles mooi en kleurig was. Ze staarde in gedachte verzonken naar de vogel.

Willow volgde de blik van het meisje naar de roze vogel. Hij glimlachte, vroeger, voordat hij het ei had gevonden, had hij zich wel eens afgevraagd hoe het zou zijn om te kunnen vliegen. Boven de bergen en erop neerkijken alsof ze maar kleine heuvels waren. Dat was veranderd met Lainoa. Door haar was die droom uitgekomen en het was net zo fantastisch als hij zich altijd had voorgesteld.

Scarlet glimlachte door de vogels en alle andere beestjes. 'Mooi he?' Vroeg ze, ze wist zelf niet zeker of ze het tegen de jongen had of tegen zichzelf of tegen Artemis die ergens in de lucht rondzweefde. Ze zou Artemis eens vragen om die mooie kleuren roze aan te houden, misschien zou ze dat wel al kunnen. Artemis dr kracht was niet naar beneden gegaan, die kon nog gewoon in veel kleurtjes veranderen.

Near zat in een uithoek van de tuin op de grond in een vreemde houding, het was kleermakerszit, maar een knie stond omhoog en eentje zoals gewoon opzij. Hij had van met magie vervormde steentjes een gebouw gemaakt wat nu bewoond werd door een paar salamanders. hij glimalchte en streek eentje over zijn hoofdje voor hij begon aan een tweede gebouw voor een paar kikkers.

Clavis had de hele tuin al bekeken maar toch had ze het idee dat ze iets miste. Daarom liep ze soms van het pad af of zocht een hoek op. Dit keer was een hoek aan de beurt en eigenlijk verbaasde het haar heel erg dat er nog iemand was.' Euhmm hoi denk ik.' Stotterde ze half toen ze naar de jongen keek. Ze kon nu moeilijk weglopen want hij zou haar sowieso al gezien hebben. Een meisje met roze haren viel gewoon op.

Near merkte haar helemaal niet op maar ging op in zijn bouwwerkje. Hij neuriede een onherkenbaar liedje terwijl zijn gedachten ergens geheel anders waren. die waren aan het denken in bouwkundige teremn over de simpele bouwerkjes die hij nu creerde

Clavis was zo opgelucht dat de jongen haar niet doorhad dat ze tegenover hem ging zitten en haar boek erbij pakte. Eigenlijk vond ze het wel fijn dat ze bij iemand kon zitten zonder te praten. Natuurlijk was haar blik wel even gegleden naar dat waar de jongen mee bezig was maar ze besteedde er niet al te veel aandacht aan.

Toen het tweede gebouwtje af was ging near ertussen in zitten en keek naar de salamanders in eht eerste gebouwtje. Ze waren mooi vond hij. hij glimlachte en bracht zijn gezicht heel dicht bij een van hen om hem te bestuderen.

Kai zat in zijn veel te wijde broek een beetje afgezonderd van de meest gebruikte paden op een bankje. Tempus lag voor hem in het water tussen de vissen en spartelde een beetje in het rond. Hij had niet echt bewegingsvrijheid. Kai was in het begin van plan geweest om te gaan mediteren, maar hij vond het jammer als hij dan niet meer om zich heen kon kijken. Dus hij was hier op het bankje gaan zitten en keek naar zijn koraaldraakje, de vissen, de vogels en de vlinders.

Leida stampte een beetje lomp door de tuin. Dit deed ze niet expres, zo liep ze nou eenmaal. Het was ooit nog veel erger geweest. Naar mate ze ouder werd werd ze ook steeds vrouwelijker. Dat kon je ook al zien aan haar haar, dat nu weer zijn natuurlijke kleur had. Ze zag nog een aantal mensen lopen en een jongen die ze niet kende op een bankje zitten. Ze zag dat alle andere bankjes helemaal bezet waren en er opzich nog wel genoeg plek over was op het bankje voor haar, dus ze besloot maar naast hem te gaan zitten. Toen ze er nog maar een paar seconden zat streek er al een brutale vlinder neer op haar linkerknie. Ze keek er even verbaasd naar.

Kai, die de vlinder al een tijdje volgde, keek naar het meisje op wiens knie hij nu zat. Hij moest grinniken vanwege haar verbaasde blik. Zo vreemd was het toch niet als vlinders in een vlindertuin, dus gewend aan mensen, op je kwamen zitten.

Leida keek Kai even aan toen hij grinnikte. Het was voor haar speciaal dat een dier überhaupt in haar buurt dufde te komen, laat staan een vlinder. Door haar nogal lompe en totaal niet stille bewegingen jaagde ze meestal alle vlinders in een omtrek van 100 meter weg, laat staan dat ze op haar gingen zitten. De vlinder verplaatste zich van haar knie naar de neus van Kai. Nu was het Leida's beurt om te grinniken.

Kai's gedachten sloegen meteen op hol toen hij de patronen van de vlindervleugels van zo dichtbij kon bekijken. Hij dacht na over kleur combinaties en meer van dat soort dingen waar niemand zich eigenlijk in interesseert. Na een tijdje vloog de vlinder weg. Hij kon nog net ontkomen aan de happende kaken van Tempus, die een poging had gewaagd om het insect op te eten.

Leida begon een stuk harder te grinniken toen ook nog het beest de vlinder op probeerde te eten. Ze keek de jongen naast haar aan. 'Leuk hè, vlinders?' Vroeg ze met een grijns. Ze keek naar de vlinder, die nu opgeschrikt weg vloog, vluchtend voor de aanval van Tempus. Leida glimlachte en zag dat er een knalrode vogel in de boom tegenover haar zat. Ze besloot dat ze dit een geweldige plek vond.

Kai schrok op. "Ja, geweldig," bevestigde hij met een grote glimlach. "En dat vindt mijn draak ook." Hij glimlachte en keek naar zijn wijsheidsdraakje in het ondiepe beekje tussen de vissen. Tempus opende zijn mond en er kwam een slome, lage stem uit, die zei: "We moeten hier niet te lang blijven. Ik moet steeds om rollen om niet uit te drogen." Kai moest lachen, terwijl de draak weer verder rolde.

Leida keek glimlachend naar de rollende draak en toen weer naar Kai. Ze besloot zich maar even voor te stellen. 'Ik ben Leida, trouwens.' Zei ze dus maar. Ze haatte het tegen mensen te praten waarvan ze de naam niet wist, dat was zo onpersoonlijk en vaag. Bijna net zo erg als vechten tegen iemand waarvan ze de naam niet wist. Dat was al helemaal verschrikkelijk.

"Kai," zei Kai kortaf. "En dat is Tempus, mijn koraal-wijsheidsdraakje." Hij glimlachte en Tempus vloog met zijn telepatische krachten op hen af. Hij stak zijn schildpadvin-achtige vin uit naar Leida, bij wijze van handen schudden. Kai grinnikte. Door zijn grote wijsheid was Tempus af en toe net een mens.

Leida glimlachte naar Tempus en gaf hem zo normaal mogelijk een hand. Ze keek even naar Kai en toen weer naar Tempus toen ze zei:'wat leuk je te ontmoeten. Ik krijg niet iedere dag een hand van een koraal-wijsheidsdraakje.' Ze liet de vin weer los en zag hoe de rode vogel (of was-ie blauw?) In de boom tegenover hen zijn veren begon schoon te maken.'

Vogel?

Tempus zweefde terug naar het beekje en ging op zoek naar een dieper stuk, waar hij gemakkelijk onderwater kon gaan. Dan zou hij niet zo snel uitdrogen. Kai keek hem glimlachend na. Hij keek ook niet op toen hij een aantal vissen uit het water zag zweven. Dat moest Tempus ook wel doen.

Ja in een vorige post praatte ik over een vogel, d8 ik. Nouen. Vanaf nu is-ie blauw.
-
Leida glimlachte toen ze de vissen boven het water zag zweven. 'Je draak is erg bijzonder.' Zei ze tegen Kai. 'Waar kom je eigenlijk vandaan?' Vroeg ze. Ze moest in de gaten houden dat ze niet te close werd met mensen uit het Twaalfde rijk. Dat zou haar focus op de oorlog vervagen en ervoor zorgen dat ze twijfels had bij het omleggen van hen. Die ze anders nooit had. Leida was erg gericht. Als ze iemand dood wou, ging hij er ook aan. Als ze dat voor elkaar kon krijgen.