De kliffen-Rijk van de Steenbok

Helemaal op het uiterste puntje van Kyons schiereiland loopt het land recht naar beneden voor het de zee raakt. De kliffen lopen trapsgewijs, dus er zijn veel richels, maar die liggen vaak te ver uit elkaar om tegenop te klimmen of van omlaag te gaan. Onderaan vind je scherpe rotspunten, die dreigend omhoog wijzen. Sommigen houden hiervan en vinden het heerlijk om de uitdaging aan te gaan bij het klimmen. Helaas waait het hier altijd en als je even niet stevig staat, wordt je met het grootste gemak weggeblazen.

Regels:-
Personen: -

Leida stond op het puntje van de klif en keek naar beneden. Ze dacht er geen moment aan om er een einde aan te maken. Ze vond de omgeving gewoon fascinerend. Ze pakte een broodje uit een van de vele tasjes die om haar heupen en bovenbenen hingen en ging rustig ergens zitten, iets verder weg van de rand. Ze pakte het broodje met twee handen vast en nam een gigantische hap. Ze leunde achterover en genoot van het uitzicht.

Dave zat een paar richels lager op een steen. Hij zuchtte en keek uit over de rotsen beneden zich. Het zat de laatste tijd niet mee. Hij was eerst Gill kwijtgeraakt, en nu lag Chris in coma. Hij was een soort van emotioneel wrak. Als hij dacht aan Chris, dan stroomde er een traan over zijn wang. Zijn geliefde tweelingbroer lag nu al een aantal weken in coma en zijn aura was grijs. En hij kon er niks aan doen.

Leida had haar broodje net opgegeten (Jemig, ik heb honger xD) toen ze weer over de klif heen keek. Ze zag een jongen zitten, hij was niet erg oud, maar hij zag er verdrietig uit. Meestal bemoeide ze zich niet met emoties, maar hij verpestte haar uitzicht, dus ze besloot eens een praatje met hem te gaan maken. Ze bond een touw, dat ze in een van haar vele tasjes had zitten, om een steen die er stevig uitzag en klom naar beneden tot aan zijn richel. Ze ging naast hem zitten en hield een nieuw broodje voor zijn neus. 'Hoger?' Vroeg ze.

"Nee, niet echt," zei Dave treurig maar hij nam het broodje toch aan. Hij keek even omhoog en zag daar een vrouw, ongeveer van Kurts leeftijd. "Dank u." Hij nam een hap, zonder iets te proeven, en keek weer in de verte. Hij ondersteunde zijn hoofd met zijn hand en zuchtte nogmaals.

Leida glimlachte om de jongen. 'He, waarom zo sipjes?' vroeg ze aan hem. 'Is mijn brood niet lekker genoeg voor je?' Ze knipoogde naar hem. Ze was wel even blij dat ze een keer niet de harde legerleidster hoefde te zijn, maar dat ze gewoon rustig zich kon gedragen zoals zij dat wou. En deze plek was ook nog eens zo rustgevend. Ze keek rustig uit over de zee van Kyon, die spoedig het eigendom van Zenan zou worden.

Dave zuchtte. "Nee, het is wel lekker," zei hij, om haar gerust te stellen. Hij wilde niet echt vertellen waarom hij verdrietig was. Hij nam ook niet eens de moeite om het aura van de vrouw te controleren, of ze wel te vertrouwen was. Want je wist maar nooit. Hij hoopte dat dat allemaal voorbij zou zijn als Chris weer ontwaakte uit zijn coma.

De jongen had overduidelijk niet echt zin in gezelschap, dus zei Leida niets terug. Ze keek maar weer rustig uit over de zee. De zeelucht hielp tegen haar kapotte stem. Ze had het gevoel dat als ze een dag langer had gewacht met hier naartoe komen, ze haar stem helemaal kwijt geraakt was. Er beukten kleine golfjes tegen de steile kliffen aan, zodat er een heel klein beetje water op Leida bleef spatten. Ze vond het niet erg.

Dave liet zijn steen een richel omlaag glijden, zodat hij daar kwam te zitten. Hij keek omhoog en zag dat Crux aan kwam vliegen. Het reusachtige paard-achtige wezen, landde op twee richels, met zijn voorpoten op de laagste. Hij past niet op één richel, dus moest het maar zo. Er kwam een klein glimlachje op Daves gezicht, hij was blij dat hij Crux nog had.

Leida keek naar de draak van de jongen. Hij was overduidelijk geen soldaat en dus een vijand met magie. Ze zuchtte diep. Ze had helemaal geen zin om te vechten, maar de plicht riep. Ze zou er eerst maar even achter komen of hij echt een twaalver was. "Indrukwekkende draak heb je daar. Jij hebt dus zeker ook de Gave?" Vroeg ze met een glimlach aan de jongen.

"ja, hoezo?" vroeg Dave. "ik dacht dat je dat wel gezien had toen ik deze steen naar beneden liet glijden." Hij maakte een aarden windscherm tegen de wind die harder op hen in beukte. Crux boog zijn nek tot zijn kop naast Dave hing, die zachtjes op zijn neus klopte.

'Nooit zomaar wat aannemen.' Zei Leida. Natuurlijk was het toen wel duidelijk, maar ze had eigenlijk gehoopt dat de jongen over magie zou beginnen. Dan zou ze weten aan welke kant hij stond. Hij was toch minder dom en onschuldig dan dat ze van tevoren gedacht had. Ze begon aan de rotswanden te voelen of er ijzererts inzat. Ze verzamelde een paar kleine brokjes die bij elkaar niet veel groter waren dan een dobbelsteen. Ze keek ernaar en zuchtte. Ze haatte dat haar krachten opeens zo verzwakt waren.

Dave keek naar wat de vrouw aan het doen was. "Dus jij bent metaalmeester?" vroeg hij voor de zekerheid. "Eigenlijk is dat een verlengde van aarde. Maar ik kan het zelf niet." Hij glimlachte en keek naar het metaal. Hij had er niet zoveel mee. Het had geen aura en het was koud en levenloos. Gaf hem maar aarde of een levend wezen, dat was veel beter.

'Als je het zo wilt noemen, ja.' Zei Leida. Ze maakte een echte dobbelsteen van het stukje metaal door het vierkant te maken. Ze maakte er kleine deukjes in en rondde de hoeken af. Ze stopte het ding in een van de vele tasjes die om haar heupen hingen. Hierbij ontdekte ze dat ze nog een koekje bij zich had en ze brak het in tweeën. 'Wil jij ook?' Vroeg ze. 'Er zit chocolade in.' Ze bood het koekje aan aan Dave.

"Nee dank je," zei Dave, die echt geen trek meer had. Hij zuchtte en keek naar Crux en de stenen wand. Het bleef een mooi gezicht. Kon ik dit maar met Chris delen, dacht hij, wat hij niet had moeten doen, want de tranen stroomden alweer over zijn wangen.

Leida sprong naar de steen van Dave. Ze raakte even uit balans maar kwam toch goed terecht. 'He, serieus, niet gaan huilen, daar kan ik echt niet tegen.' Zei ze tegen hem. Ze liet zijn tranen langzaam verdampen en opgaan in de lucht. Ze deed het zo dat hij geen pijn had. Dat kon trouwens ook niet, want haar krachten waren weer helemaal terug naar nul. Ze glimlachte naar de jongen.

Dave zuchtte, hij kon er niks aan doen dat hij nogal emotioneel was op het moment. Misschien kon niemand er wel wat aan doen. Hij zuchtte nogmaals en keek naar de weerspiegeling van de zon. Hij voelde dat Crux met hem meekeek en het stelde hem weer een beetje gerust.

Een meisje, gemiddelde lengte, bruin haar, stond op één van de ietwat grotere rotsen. Het waaide, en ze voelde haar kleren meekomen. Ze voelde zichzelf meekomen, maar ze hield "moedig" stand. Wel, zo ging het niet. Adela Canace stond inderdaad op een rots, maar het was een ietwat kleinere en ze zat. Ze voelde zichzelf niet meekomen, maar ze voelde 'm wel. Maar de eerste beschrijving klinkt toch zo veel moediger en mooier. Adela tokkelde op haar lier, er niet op lettend dat alle klanken verloren gingen in de wind en er slechts een fluistering overbleef. Een fluistering in de wind, maar dan letterlijk genomen.

Mizore slenterde met haar handen in haar zakken de kliffen op. De wandeling werd voor haar gevoel steeds saaier maar het was het waard als boven was. De wind blies de korte plukken voor haar gezicht, geïrriteerd wreef ze de plukken uit haar ogen.

Met haar armen wijd genoot Yuge van de wind, die haar steeds bijna - maar net niet - wegblies. De wind, zo'n prachtige ontdekking die ze een tijdje geleden alleen nog kende als het geruis dat soms in de grot te horen was. De zachte druk van dit natuurverschijnsel op haar huid had ze nooit gevoeld, en al helemaal niet op een plek als deze.

Scarlet zette haar armen op de volgende riggel en drukte zich op de riggel. Eventjes zat ze aan de rand om uit te rusten maar ging toen staan om het uitzicht te bekijken. Ze was met behulp van aardesturing hierop gekomen. Ook al waren haar krachten weer eventjes tot nul gedaald, ze gingen nu weer langzaam omhoog. Ze keek even naar een meisje dat er ook stond, die ze nog niet eerder had opgemerkt. Ze besloot dat het niet uitmaakte en keek naar beneden. Geweldig vond ze hoogtes zo, met iets van veiligheid onder zich en Artemis als veiligheid boven zich. Zij was altijd in haar buurt.

New
---

Hoe ben ik hier beland? dacht Gabriel geërgerd. Hij hing aan een paar rotsen en had geen plek om zijn voeten neer te zetten. Zijn handen waren om een rotsrand geklemd, die stevig genoeg was om hem te houden. Zijn voeten slingerden naar beneden, en hij hoopte dat de rots hem nog even zou houden zodat zijn draak Sonata kon komen en hem kon redden. Nu hij erover na dacht, hoe was hij hier eigenlijk beland? Oh ja, met een levering van een speeldoos. Tijdens het lopen had hij nog even naar alle details gekeken van een speeldoosje die hij moest repareren. Hij had hem zo mooi gevonden dat hij hem persoonlijk wou overhandigen, dus checkte hij alle details. Helaas vloog er toen een vogel tegen hem aan en het speeldoosje viel de afgrond in. Het speeldoosje lag nu op een lager stukje rots waar hij bij probeerde te komen. Dus daarom hing hij nu hier. Gabriel zuchtte diep, en zijn handen begonnen pijn te doen.

In haar lange rode mantel, die haar van top tot teen verbergde, liep Lilith naar de rand van de klif, er groeide hier een bloem, die ze in haar tuin wilde zetten, het was een erg goed geneesmiddel tegen koorts enandere kliene kwaaltjes, mar was giftig in een te gote dosis. Ze liep rustig door naar de rand van de klif, maar bleef stokstijf staan toen ze duidelijk de aanwezigheid van een mens voelde, met een verschrikt gezicht keek ze over de rand van de klif, dasar hing inderdaad een jongeman te bungelen, niet veel meer dan een armlengte lager dan de richel waar zij op stond. Wat moest ze doen? Hem helpen en dan weggaan? dat leek haarhet beste plan. Ze ging op de rand liggen , pakte met 1 hand een rots, met een richl erin waar ze verbazingwekkend makkeliojk haar slanke hand in kon duwen voor meer houvast, vast en de andere stak ze dediepte in, richting de man.

Gabriel keek omhoog toen hij iemand in de buurt voelde en zag een meisje staan met een lange rode mantel. Hij grijnsde schaapachtig naar haar. 'Eh, kun je me misschien helpen?' Hij had het niet eens hoeven te vragen en het meisje stak al haar hand uit. Hij liet één hand los van de rots en reikte naar de hand van het meisje, die hij vast pakte. 'Kun je me een stukje omhoog hijsen, zodat ik mijn voeten ergens neer kan zetten?' vroeg hij. De rest kon hij zelf wel klimmen. Hij had alleen wat ruimte voor zijn voeten nodig.

Lilth slikte even toen haar huid in aanraking kwam met die van de jongen en knikte toen hij vroeg of ze hem kom ophijsen. ze duwde zichzelf een stukje naar achteren door middel vande rots waar ze zich aan vasthield, en hees de jongen zo een stukje omhoog, hopelijk zou hij snel houdvast vinden, want ze kon zowel het gewicht van de jongen en het contact met hem niet lang meer houden.