De kliffen-Rijk van de Steenbok

Gabriel werd langzaam omhoog gehesen. Hij hielp zelf ook mee door zich met een hand omhoog te tillen. Hij zette zijn voet op een stukje rots en keek even of het stevig was. Toen hij daar zeker van was, liet hij Lillith's hand los en klom zelf omhoog. Hij plofte neer op de harde ondergrond toen hij omhoog was. 'Poeh, op het nippertje.' zei hij opgelucht. Hij was maar blij dat hij handschoenen aan had, anders had hij het niet zo heel lang volgehouden. 'Dank je wel, ehh... hoe heet je? Ik ben Gabriel.' Hij glimlachte stralend en ging rechtop zitten.

Lilith haalde opgelucht adem toen de jongen boven was, ze dacht van hem af te zijn, maar nee hoor, begint hij met haar te praten. Ze werd rood, wat niet te zien was door haar kap, die ze zorgvuldig over haar hoofd had getrokken. "Lilith..." zei e zacht en stond op "Geen dank hoor..." zei ze nog en ze klom een of twee richels naar beneden op zek naar de bloem die ze nodig had.

Gabriel hoorde haar naam en knikte lichtjes. Hij krabbelde overeind en klopte wat stof van zijn kleding. Hij keek omlaag toen Lilith een paar richels omlaag klom. 'Doe voorzichtig, he. Toen ik naar beneden klom had ik niet overal houvast.'

Dan was echt niet van plan hier te gaan klimmen. Nee hij zat alleen maar en staarde naar de zee. Alles in zijn hoofd draaide om Abby. Zij maakte hem gek maar hij vond het niet erg. Alleen maar denken aan haar maakte hem gelukkig. Ook al maakte het idee dat ze ieder moment weg kon zijn uit zijn leven hem toch niet al te gelukkig. En juist daar dacht hij nu aan. Met wel wat moeite want er liepen wel tranen over zijn wangen. Hier vond hij het niet erg, hier mocht het. Hier hoefde hij niet de hele tijd de grote versierder te spelen. Hier kon hij gewoon weer het kleine jongetje zijn wat hij altijd al was geweest.

Abby liep de hoge kliffen op, ze zag al iemand zitten, toen ze de persoon herkende schrok ze een beetje. Dan. Ze miste hem wel, maar het andere gevoel overheerste haar op dit moment. Het gevoel van gevangen zitten. Ze kon niet zonder hem, dat wist ze ook. Maar met hem leven kon ze dacht zijzelf ook niet. Ze bleef staan, ongeveer twintig meter van hem verwijderd, twijfelend wat ze zou doen.

Dan verstijfde natuurlijk herkende hij het gezicht. Niets in de wereld zou het gezicht uit zijn geheugen krijgen. Zelfs geen honderden andere meisjes. Het voelde gewoon veel te anders bij Abby. En dat zou altijd blijven.' Heey.' Komt er uit zijn keel en met moeite wist hij zijn blik van haar af te trekken.

Abby zette behoedzaam een paar passen naar Dan toe, maar bleef toen weer staan. 'Hey.' Haar stem was zacht, als een fluistering. Ze miste hem en wilde zijn armen om zich heen voelen. Alleen wist ze dat zodra ze dat had, ook zo snel weer weg wilde rennen als ze kon. Er vandoor gaan alsof dit alles niet waar was.

Dan begon alweer te smelten voor haar stem, voor haar figuur. Voor haar houding. Alles wat ze deed voelde goed.' Hoe gaat het?' Wist hij zo nonchalant mogelijk uit te brengen. Zijn blik gleed weer even naar Abby maar hij weerhield zich ervan te gaan staren. Daarom eindigde zijn blik bij zijn handen waarvan de rechter in het verband zat.

Abby ging naast Dan zitten, een stukje van hem weg, niet te dichtbij. 'Goed.' zei ze. Voor het eerst liet ze zich toe om hem eens goed te bekijken. Hij was aantrekkelijk. Heel aantrekkelijk. Toen zag ze zijn hand. 'Wat heb je gedaan?' vroeg ze meteen, haar stem klonk nog steeds zacht en nu ook bezorgd.

Dan schoot in de lach,' Weet je dat niet meer? Ik heb een muur voor je neus kapot geslagen. Ik ben een paar dagen daarna naar de dokter gegaan omdat hij nog steeds pijn deed. Ik had hem dus gebroken en er waren een hoop kneuzingen. Kortom hij moest in het verband, eerst wouden ze gips doen maar dat bleek na een paar dagen verschrikkelijk pijn te doen.' Even gleden de vingers van zijn linkerhand over het verband. Er kwam een sterke pijnscheut en zijn gezicht betrekt even maar dan glimlacht hij weer en kijkt met een toch redelijk vrolijke en verliefde blik naar Abby.' Kom alsjeblieft wat dichterbij zitten. Dit praat zo ongemakkelijk.'

Abby beet even op haar lip, ze had niet verwacht dat die klap van hem zo hard was gegaan. Abby bleef zitten waar ze zat, ze kon niet helder nadenken als ze dicht bij Dan was. Aan de ene kant was dat fijn, maar ook heel onhandig juist nu ze wel wilde nadenken. Ze kon het niet, ze kon het gewoonweg niet. Ze beet nog steeds op haar lip.

Dan keek haar een beetje gekwetst aan.' Doe nou niet alsof er nooit iets tussen ons speelde. Ik weet dat je me nog steeds leuk vind. Of ik hoop het tenminste want ik kan mijn gedachtes niet van jou afzetten. Het gaat gewoon niet en ik wil het ook niet.' Met een klein beetje moeite ging hij dicht naast haar zitten en streek met zijn linkerhand over haar wang.

'Alsjeblieft.' fluisterde Abby verstikt. 'Ik kan het niet.' fluisterde ze daarna. Haar keel werd dichtgeknepen door verdriet. Ze kon hem geen pijn doen, maar de laatste dagen waren verwarrend geweest. Ze kon niet bij hem zijn op een of andere manier. Haar ogen liepen al weer vol met tranen. 'Sorry.' fluisterde ze weer. Ze schoof van hem weg en stond op. Klaar om weg te lopen.

Dan keek nu helemaal verbijsterd. Wat bedoelde ze daar nou weer mee ging het door zijn hoofd. Met toch wel wat pijn omdat hij in de haast van opstaan op zijn verkeerde arm leunde, stond hij op.' Waarom kan je het niet? Wat heb ik verkeerd gedaan?' Wat had hij gedaan? Vond ze zijn woede aanval misschien te beangstigend? Van alles verzon hij maar de ideeën die door zijn hoofd gingen waren over hoe slecht hij was en waarom zij nooit bij hem zou zijn.

'Het zit hem niet in jou.' zei ze toen. Haar stem was ijzingwekkend kil, er zat geen enkele emotie meer in. De tranen en het verdriet had ze binnen een paar tellen onder controle. Ze draaide zich eenmaal om en keek hem recht in zijn ogen, haar gezicht emotieloos. 'Het spijt me.' haar woorden klonken weinig waar doordat ze zo kil waren.

Dan zijn hele gezicht betrekt. Deze kant van Abby kende hij niet en hij was niet bereid die te leren kennen.' Waarom doe je zo? Betekende het dan helemaal niks voor jou. Betekende ik niks voor jou?' Het kwam er botter en woedender uit dan dat hij eigenlijk zou willen maar hij voelde zichzelf koken van binnen. Wat had hij verkeerd gedaan om zo'n reactie te krijgen.

'Je weet godverdomme zelf ook wel dat je alles betekend maar ik kan het gewoon niet!' riep Abby ineens doordrenkt van woede uit. Haar emoties veranderde snel, van verdrietig naar niets naar boos. Ze wist het zelf ook niet. Ze keek Dan woedend aan. Hij had het recht niet.

Dan had die woede niet zien aankomen maar hij keek er eigenlijk ook niet van op. Het verbaasde hem wel dat ze die woede tegenover hem losliet.' Waarom kan je het dan niet, die moordenaar van je broer zal waarschijnlijk dood zijn. Misschien heb ik wel zijn keel doorgesneden wie weet. Hou nou erover op en blijf bij mij.' Oké nu dacht hij gemeen en egoïstisch maar dat was een groot deel van zijn karkakter. Egoïstisch is toch wel het eerste woord dat in je op komt als je hem beschrijft.

'Spreek geen woord over mijn broer. Of over zijn moordenaar, je weet er niets van.' zei ze tegen hem. Haar woede was er nog steeds. 'Je bent gewoon een egoïstische zak, waarom zou ik in hemelsnaam bij je willen bijven.' riep ze hem toe. Toen draaide ze zich om, bang dat verdriet haar woede zo weer zou overstelpen, en begon te lopen.

Dan had haar woorden verwacht maar toch deed het pijn.' Misschien omdat je van hem houd zoals hij van jou.' Zijn woorden waren zachtjes. Veel te zachtjes, te zachtjes. Niet eens meer verstaanbaar voor haar omdat ze wegliep.' Dan blijf je niet bij deze egoïstische zak en ga je verder met die onmogelijke zoektocht van je.' Dat kwam er dan helaas wel verstaanbaar voor haar uit.

Abby liep door. Ze luisterde niet meer naar Dan. Te bang dat de woorden haar te diep zouden raken, ze moest zich losmaken van hem. Verder gaan met haar eigen leven. Ze hield welliswaar van Dan maar ze kon het niet, ze kon het niet als hij dat soort dingen tegen haar zei, als zij hem telkens pijn zou doen.

Dan zakte neer op de grond. Ook dat nog. De liefde van zijn leven noemde hem net een egoïstische zak en hij beledigde haar weer en werd weer boos op haar. Waarom kon hij niet gewoon één keer normaal doen. Waarom moest hij er altijd een ruzie van maken. Oké de vorige keer eindigde de ruzie in een heerlijke avond met elkaar het bed delen maar dit was duidelijk niet zo'n soort ruzie.