Tweeling - Tiëndra - Smiths

Smiths is een klein gezellig restaurantje in het rijk van de Tweeling. Er hangt een gezellige sfeer en het eten is lekker maar betaalbaar. Er staan maar een stuk of zes tafeltjes, maar er zijn ook maar weinig mensen die dit restaurant kennen. Het wordt gerund door de zusters Smith. De ene heeft de leiding de bediening en de andere het koken. Samen zorgen ze ook nog voor de rest van de zaken die nodig zijn om het restaurant te runnen. Ze hebben een ober en een sous-chef in dienst, die toevallig ook hun vriendjes zijn. Het is dus een echte familiezaak. Als je hier vaak komt leer je ze ook zeker goed kennen.

Regels:
Er zijn maar 6 tafeltjes, dus maar 6 afzonderlijke meets.
Betalen.

Scarlet keek naar beneden, ze zag al huisjes en dus een klein stadje. Ze keek weer achterom naar James en glimlachte. 'Is het daar?' Vroeg ze terwijl ze naar beneden wees. De vlucht was goed geweest, ze vond het best prettig zo zitten, samen met hem. Ze vond Rusty ook een leuke draak. Ze merkte dat ze ook best wel meer trek kreeg, dus ze was blij dat ze iets gingen eten.

James schudde zijn hoofd. Het is in de hoofdstad. Rusty vliegt snel, het duurt niet lang meer. Na ongeveer vijf minuten vliegen landde Rusty op het dak van een gebouw aan de rand van de binnenstad van Tiendra. Hij landde niet voor het restaurant omdat daar geen plek was voor zo'n grote draak. James stapte van Rusty af en hielp Scarlet ook van zijn rug. 'We hoeven alleen nog die trap af.' Zei hij met een glimlachje.

Elisabeth, een van de twee vrouwen die de tent runde, hoorde drakenpoten op het dak van haar restaurant landen. 'Dat moet James zijn, zus.' Zei ze tegen een vrouw die in de keuken stond. Ze pakte borden en bestek en begon een tafeltje in de hoek te dekken. James was meestal in zijn eentje, dus legde ze er van alles maar een weg.

Scarlet glimlachte en pakte zijn hand zodat ze van Rusty af kon gaan. Ze glimlachte naar de draak. 'Dank je voor de vlucht.' Zei ze en klopte even haar kleding af, iets dat ze altijd deed. Ze zorgde ervoor dat ze er altijd goed uitzag, het maakte niet zoveel uit in welke situatie. Ze keek glimlachend naar James. Ze was hier nog nooit eerder geweest. Ze zette een paar stapjes, maar wachtte tot hij vooruit liep.

James ging Scarlet voor en stapte het restaurant binnen. Elisabeth zag dat hij gezelschap had en zette gauw extra borden en bestek weg. James begroette haar daarna met drie luchtkussen en een hand. 'Hee James, je hebt gezelschap, zie ik.' Zei ze vrolijk. Ze leidde hem en Scarlet naar een tafeltje en James schoof de stoel achteruit zodat Scarlet kon gaan zitten. Elisabeth zette een kaars in een wijnfles op hun tafel en gaf ze al ieder een glas wijn. Ze knipoogde naar James en fluisterde. 'Heb je eindelijk iemand aan de haak geslagen.' James grijnsde alleen.

Scarlet ging met een dankbare glimlach op de stoel zitten die James achteruit had geschoven en bloosde een beetje. 'Dank je.' Iets knaagde in haar buik, en nu was het niet de leegte die ze had gevoelt na Jason zn dood, het was het gevoel alsof de leegte in haar maag en hart weer een beetje gevult werden. Ze schoof glimlachend haar stoel een stukje naar voren en keek even naar de vrouw terwijl ze begroetend naar haar glimlachte.

Elisabeth glimlachte bemoedigend en goedkeurend naar Scarlet. Het leek haar wel een aardig meisje. James schoof met Scarlet mee en ging toen zelf op zijn stoel zitten. Hij nam een slok van zijn wijn en bestelde het gebruikelijke bij Elisabeth. 'Wat wil jij?' Vroeg hij aan Scarlet. Hij gaf haar een in leer gebonden menuboek. 'Kies maar wat uit.' Zei hij met een brede glimlach tegen haar.

Scarlet glimlachte met lichte blosjes op haar wangen en pakte de menu kaart aan. Ze bladerde er kort door. Ze was nooit zo'n vleeseter geweest, daarom bestelde ze nu maar een salade. Ze vertelde dit en nam een slokje van haar wijn. De wijn was lekker, moest ze toegeven, hoewel ze bijna nooit wijn dronk. 'Ik heb de laatste jaren niet meer zo luxe gegeten.' Gaf ze met een glimlachje toe.

James glimlachte. 'En ik dacht, ik neem je mee naar iets simpels.' Zei hij met een grijns. Dit restaurant was gezellig, maar niet luxe. Tenminste, dat vond hij. Hij nam een slok van zijn wijn en keek Scarlet met een lieve blik aan. Ondertussen was de zus van Elisabeth al druk bezig met het koken van James' gebruikelijke eten en haar man was bezig met het maken van de salade voor Scarlet.

Scarlet glimlachte terwijl ze hem aankeek. 'Ik zie dit als uiteten gaan, en dat vind ik luxe.' Zei ze tegen hem en nam een slokje van de wijn. Ze voelde dat ze het warm had en had nog steeds kleine blosjes op haar wangen staan. In haar gedachten hoorde ze Artemis al giechelen en glunderen. Scarlet had op deze momenten eerder haar blik afgewend. Maar nu bleef ze James met een klein glimlachje aankijken.

'Daar heb je gelijk in.' Zei James tegen Scarlet. Hij beet op zijn onderlip. Voor het eerst in een lange tijd voelde hij zich verlegen. Dat overkwam hem vrijwel nooit. Zijn hoofd zat vol twijfels. Toch bleef hij Scarlet gewoon aankijken. Er kwam een man die ongeveer net zo lang was als James de keuken uit lopen met een steak en een salade. Hij zette de salade voor Scarlet weg en de steak voor James. 'Hee, vriend.' Zei hij met een glimlach tegen James. James begroette hem ook en gaf hem een hand. 'Smakelijk eten, ook jij, schone jongedame.' Zei de man tegen James en Scarlet. Hij liep weg nadat hij James nog een vette knipoog gaf. James grinnikte.

Dat had Scarlet net nodig, op het moment dat de blosjes leken te verschijnen kwam iemand aan met zo'n opmerking, waardoor ze weer terugkwamen. Ze lachtte eventjes op een verlegen, giechelende manier. Ze keek weer naar James. 'Eetsmakelijk.' Zei ze met een glimlachje en pakte haar bestek om een hap te nemen. Ze vroeg zich af of ze iets begon te voelen voor de jongen voor haar, ze had zich een lange tijd afgevraagd of ze zich ooit nog zo kon voelen en of ze dat nog wou, maar misschien kon het toch wel. Misschien moest ze eens over Jason heen stappen, het had toch geen zin meer, hij kwam niet terug.

'Smakelijk.' Zei James met een glimlachje en hij nam een beleefd hapje van zijn steak. Ondertussen ging er in zijn hoofd een gesprek tussen hem en Rusty. -Ik moet niet meer verliefd worden, vriend. Zij is ook al van de 'verkeerde' kant. Wat als zij mij ook verraadt en ik al helemaal nergens meer heen kan?- Klonk zijn stem in het hoofd van zijn draak. Rusty's zware, schorre, krakende stem klonk weer in zijn hoofd. -Je ziet zelf ook wel dat zij heel anders is. Ze is verlegen en je per toeval tegen gekomen. Ze gaat je echt niets aan doen.- -Hoe weet je dat zeker?- Antwoordde James. Ondertussen keek hij Scarlet aan. Zijn blik veranderde van liefhebbend in afwezig en weer terug.

Scarlet wist ergens eigenlijk al dat ze James wel erg leuk vond en ze moest verder leven, nieuw geluk zoeken. En James was de enige tot nu toe wie haar echt had laten glimlachen. Ze nam een paar happen en glimlachte even een lieve glimlach naar hem. Haar grootste angst was dat hij niet hetzelfde zou voelen.

James deed zijn mond open om iets te zeggen, maar deed hem toen weer dicht. Hij wist het niet meer. Hij werd gewoon betoverd door Scarlet. Hij keek haar in de ogen met een blik die zo erg overliep van het feit dat hij haar verschrikkelijk leuk vond dat ze het wel moest zien. Hij glimlachte naar haar en pakte heel voorzichtig haar hand over tafel. Het was geen tijd voor twijfels. Niet vandaag. Hij zou later wel twijfelen, maar nu kon hij eenvoudigweg niet nadenken.

Scarlet keek blosend naar zijn hand die nu die van haar vast had, het voelde goed, en zo was het misschien ook wel duidelijk dat hij ook iets voor haar voelde. Ze glimlachte en hield zijn hand vast. 'Ik heb me lang niet zo gevoeld.' Mompelde ze zachtjes en verlegen. Ze keek hem aan.

James kreeg geen kleur, maar hij voelde zich wel een beetje verlegen. 'Het is ook zeer lang geleden voor mij.' Zei hij. Hij keek Scarlet terug aan en glimlachte een verlegen, maar zeer charmant glimlachje. Hij hoorde Rusty grinnikten in zijn hoofd. Het was lang geleden dat James zo hondsverliefd was geweest. Als James voor iemand viel, deed hij het ook meteen goed.

Scarlet keek naar hun handen die elkaar vasthielden, misschien was dit wel wat ze nodig had, misschien was dit wel wat ze nodig had om boven alles uit te komen. Om weer vrolijk te worden. Ze glimlachte een oude Scarlet glimlach, eentje die echt vrolijk was, omdat hij het ook leek te voelen. Ze voelde zijn hand tegen die van haar, ze waren warm en voelde vertrouwd. Ze wist even niet wat ze moest zeggen.

James streek met zijn duim over de rug van de hand van Scarlet, toen hij besefte dat hij haar gewoon aan zat te staren. Ze was ook een erg mooi meisje, maar hij wou haar zeker niet afscrikken met zij puppy-achtige trouw. Hij wendde zijn blik dus maar af en at een hapje, maar liet haar hand niet los.

Scarlet glimlachte en pakte met haar vrije hand haar wijn zodat ze een slokje kon nemen. Ze liet zijn hand niet los, dat wou ze niet, het voelde prettig zo. Ze zette het wijnglas weer terug op de tafel en nam een hap. Er was een stilte, maar ergens vond ze dat niet zo heel erg. Kijkend naar hem en hun verstrengelde handen. Je leven kon snel veranderen in een dag, dat was nu wel bewezen.

James at verder in stilte zijn eten op, maar hij wierp wel af en toe een blik op Scarlet's mooie gezicht. Hij was niet honderd procent hoe hij was bij mensen die hij nog maar zo kort kende, maar hij vond het wel goed zo. Hij had helemaal geen zin om arrogant te doen. Hij at het laatste hapje van zijn eten op en spoelde het weg met het laatste restje wijn dat nog in zijn glas zat.

Scarlet at het laatste beetje van haar eten op en dronk haar wijn glimlachend op. Ze pakte haar servet om haar mond af te vegen en keek hem glimlachend aan. 'Het was lekker.' Zei ze tegen hem. Ze kon zelf ook wel goed koken, maar als ze ergens anders ging eten vond ze het toch altijd lekkerder smaken. Ze streek langzaam met haar vingers over zijn hand.

'Jazeker.' Zei James tegen Scarlet. 'Wil je nog een toetje?' Vroeg hij aan haar. Hij keek haar afwachtend aan. Het maakte hem niet zoveel uit wat ze deed, als hij haar maar zou blijven zien. Hij hield nog steeds haar hand zachtjes vast. Elisabeth stond vanaf de deuropening van de keuken tevreden toe te kijken. Het werd ook wel eens tijd dat James overal overheen stapte en een nieuw vriendinnetje kreeg.

Scarlet grinnikte en schudde haar hoofd. 'Nee, dank je.' Zei ze tegen hem. Ze lette goed op wat ze at, niet dat ze dik was, maar het was wel iets waar ze op lette. En naast dat, kon ze ook niet zoveel op. Misschien kwam dat nog uit de tijd dat ze amper iets te eten had. 'Maar als jij wilt, ik wacht wel even.' Zei ze met een glimlachje en keek hem aan. Ze wou zo wel de hele tijd naar hem kijken.

James glimlachte. 'Ik hoef ook niets hoor.' Hij betaalde alles netjes en gaf een goede hoeveelheid fooi voordat hij opstond. Hij liet Scarlet's hand nu noodgedwongen los om haar stoel weg te schuiven. Hij zwaaide naar Elisabeth als blijk van dank en pakte Scarlet's hand met een onopvallende beweging weer vast. Hij glimlachte naar haar.