Tweeling-Tiëndra-De Vuurfontein

Ergens in een wirwar van steegjes aan de rand van het stadscentrum bevindt zich een klein pleintje. Het wordt verlicht door lantaarns die rondom de randen van het plein staan. Er staan vier marmeren bankjes tussen de lantaarns. Aan de muren rond het plein klimmen rozen omhoog. In het midden van dit pleintje staat het meest indrukwekkende gedeelte. Een grote, ronde fontein. Hij is compleet opgetrokken uit wit marmer en bestaat uit drie etages vallend water. Op de bovenste etage brandt een vuur, dat altijd aan is, omdat een vrouw die aan de rand van dit plein woont het constant in de gaten houdt. Dit is een erg mooie, en vooral rustige plek, omdat weinig mensen van het bestaan afweten.

Max. aantal personen: 4, het is een erg onbekende plek.
Regels: Niet vechten, niets slopen, geen mensen lastigvallen.

James leidde Scarlet door de donkere steegjes tot vlak bij de fontein. Hij was nog maar net uit het zicht. Hij ging achter haar staan en legde zijn handen op haar ogen. 'Niet gluren. Het is het mooiste als je hem pas ziet als je er vlak voor staat.' Zei hij op een vroliujke toon. Hij leidde Scarlet voorzichtig tot aan een plaats waarvan je het mooiste zicht had op de fontein. De geur van rozen hing als een sluier om hen heen.

Scarlet lachtte en liet zich leiden. 'Ik kijk niet.' Zei ze tegen hem en werd steeds nieuwsgieriger. Ze glimlachte toen ze stopte. 'Mag ik kijken?' Vroeg ze aan hem. Ze hoorde water, dat was zeker. Maar verder keek ze ook niet met haar aardesturing, dat vond ze niet erg leuk. Ze wachtte tot hij zei dat ze mocht kijken.

James haalde zijn handen voor Scarlet's ogen weg. 'Doe ze maar open.' Zei hij tegen haar. Hijzelf was de fontein al aan het bewonderen. Misschien vond hij hem erg mooi omdat het iets was met water, maar hij hield van deze plek. Het was rustig en niet al te donker, ookal zat het middenin een netwerk van steegjes. Bovendien verdrongen de rozen de aardeachtige en soms zelfs wel ergere geur die in de steegjes hing. Hij keek naar de vlam die bovenop de fontein brandde, en toen naar Scarlet's gezicht voor haar reactie.

Scarlet deed haar ogen open op het moment dat hij dit zei. Ze bekeek de fontein, ze bekeek het vuur dat bij het water brandde en er prachtige uitzag met het water. Het was echt mooi. 'Wauw.' Zei ze met een voldaan glimlachje rond haar mond. Ze keek naar hem. 'Het is echt mooi. Ik heb hier nog nooit van gehoord.' Zei ze, ze wist wel veel plekken in de rijken, maar deze had ze nog niet eerder gezien.

James glimlachte. 'Het is raar hoe opvallend weinig mensen weten dat deze plek bestaat. Maar gelukkig is het daardoor hier wel erg rustig.' Zei hij. Hij keek Scarlet aan. 'Ik ben blij dat jij het hier mooi vindt.' Zei hij tegen haar. Hij streek door zijn rode, rechtopstaande haar.

Yasmine kwam per toeval op het plein terecht, direct viel haar mond open. In de schemering zag het vuur er prachtig uit. Dit keer wist ze zeker dat ze niet hallicuneerde, want deze middag had ze eindelijk haar hele maag vol kunnen eten. Niet aan brood, maar aan stukken fruit en eetbare planten die ze in het bos gevonden had. Het was niet het beste eten wat je kon verzinnen, maar dat moest maar. Het was altijd beter dan honger.

Silvia wist niet precies waar ze nu eigenlijk was. Het rijk van de Tweeling was zo goed als onbekend voor haar, zeker dit deel. En waarom, waarom was ze nu weer zo eigenwijs geweest om te gaan ronddwalen? Haar groene ogen keken spiedend rond, op zoek naar iets bekends. Verloren moeite, ze zagen niets, maar dan ook echt niets dat ze kende. En dan, haar ogen vielen op een vuur. Een toch vrij klein vond ze vuur, maar in het schemerduister had het de neiging om eruit te zien als de rots in de branding.

Langzaam deed Yasmine een paar stappen in de ricthing an de fontein, nu pas had ze door dat er ook water uit de fontein viel. De spetters werden een waas van licht door de weerkaatsing van het vuur. Stiekem hoopte ze dat er iemand in de buurt was, het mocht dan belachelijk klinken. Yasmine was op een bepaalde manier ook bang door dit haast magische schouwspel, straks zouden er geesten tevoorschijn komen en dan was zij de sjaak.

Silvia's ogen bestudeerden de fontein nu beter, nu ze over het eerste zicht heen was. Wit marmer, water dat eruit spetterde, een klein vuur bovenop. Een kleine beschrijving van wat er nu echt tot Silvia doordrong. En daarna viel haar blik op iemand, iemand anders. Een blond meisje, wiens gezicht ze niet goed kon zien omdat Silvia net zó stond dat het bijna onmogelijk was om het goed te zien, maar oké.

Yasmine had eigenlijk niet door dat er iemand schuin achter haar stond, iets wat niet geheel raar was aangezien het meeste geluid van de fontein kwam en ze ook niemand verwachte. Toch keek ze langzaam op zij, gewoon om te kijken hoe de omgeving van het verlaten plein was. Of eigenlijk, het bijna verleiten plein, want nu zag ze het meisje staan. Ze kende haar niet, wat niet gek was, maar het stelde haar gerust dat er afgezien van de mensen achter de gesloten gordijnen ook nog levende zielen waren. "Hey." zei ze wat onzeker klinkend terwijl ze haar gezicht in de duisternis probeerde te onderscheiden.

Het blonde meisje had zich omgedraaid, en had wat tegen Silvia gezegd. Tot zover Silvia's bevinding. Ze vond dat het meisje een vriendelijk gezicht had, voor zover ze het kon zien. 'Hoi,'Antwoordde Silvia op de aarzelende "Hey" van het meisje. Haar ogen flitsten naar de ogen van het meisje. Grijs, voor zover ze zag. Of blauw-grijs, dat kon ook. Het nadeel aan schemerduister was dat je slechts gedeeltelijk kon zien. Silvia hield ervan om mensen te bestuderen, elk gezichtskenmerk te weten, niet voor verrassingen te komen staan, al hield ze wél van verrassingen.

Yasmine glimlachte, blij dat het meisje redeljk vriendelijk antwoordde. Voor hetzelfde geld had ze genegeerd kunnen worden of iets in die trant. Kort gleed ze met haar hand langs haar blonde haren om ondertussen het meisje wat beter in zich op te nemen, haar ogen leken zich langzaam aan het duister te wennen en het flauwe schijnsel van het vuur hielp ook mee. Langzaam liep ze naar een bankje terwijl ze het meisje bleef bekijken, mooi haar om jaloers op te zijn, niet zo vreselijk kort als vele andere vrouwen buiten de gemeenten. Iets wat haar op een bepaalde manier geruststelde "Mooi hé/" doelde ze op de fontein.
-
kort, maar kijk film en de reclame is voorbijxd

Silvia liet haar ogen op de fontein branden. Uiteindelijk knikte ze. 'Ja, de fontein is heel erg mooi,'Zette ze woord bij daad. Als knikken een daad was. Over koetjes en kalfjes praten, als ze alleen was geweest, had ze humorloos gelachen, omdat ze dat weer deed. Ze was er goed in, te goed naar haar smaak. Ze wou leren praten over dingen die haar bezighielden, maar haar mond sprak niet de woorden die ze wou zeggen, haar lippen bewogen zich in de vorm van de woorden die nergens over gingen, leeghoofdige woorden. Woorden die ze over het algemeen verachtte, in die context. Haar ogen gleden moeiteloos naar het meisje wiens naam Silvia onbekend was. Nu zag ze dat ze heldere, blauwe ogen had met blond haar. Cliché, het beeld dat iedere persoon onbewust had. Ze dachten waarschijnlijk allemaal dat dit meisje ook lief en aardig en alles was. Ach, daar zou Silvia snel genoeg achter komen.

Yasmine trok een knie op, maar zorgde er angstvallig voor dat de lange roodkleurige rok over haar knieën bleef vallen. Ook al was het redelijk donker en leek het alsof er alleen een vrouw in de buurt was wilde ze voor geen goud het risico nemen dat iemand meer zag dan haar blote onderbenen. Het was onzedelijk om meer te laten zien. Kort dwaalde haar gedachte zoals gewoonlijk weer af naar de gemeente. Haar ouders zouden nu misschien gezellig zitten te eten aan de verweerde houten tafel die precies opdezelfde manier was afgesleten als de andere eettafels. Misschien dachten ze nu wel aan haar, net zoals zij aan hen dacht terwijl ze in het warme vuur staarde. Onbewust had ze nog steeds haar blik op Silvia gericht, die ook naar haar leek te kijken. Uiteindelijk wist ze een pijnlijke stilte te voorkomen door op het bankje te kloppen. "Als je wilt kan je gaan zitten hoor..." haar stem was vragend, het was niet nederig te noemen. De manier zoals ze sprak in de eerste weken buiten de gemeente had ze al snel achter zich gelaten.

'Oh eh oké,'Zei Silvia die niet op één, twee, drie een zinnig antwoord wist te bedenken. Met de snelle, bijna vosachtige passen liep Silvia op het bankje af. Zo snel ze daar was, ging ze zitten, met een gedachte die door haar hoofd spookte. Oké, ik praat met een meisje wiens naam mij onbekend is, ik ben op een plein met een fontein, maar wààr ligt dat plein? Ze wist nog altijd niet waar ze precies was, wat de weg was naar de plaats waar ze tijdelijk verbleef. Waar ze zo ongeveer probeerde op te pikken hoe het met de oorlog gesteld was. Hoewel ze voor hetzelfde geld iemand kon zijn die het niet uitmaakte hoe het met de oorlog ging, interesseerde het haar wel. Misschien, Silvia, omdat je altijd doorreist, omdat je probeert de stijve regels thuis te ontvluchten door rond te reizen met als smoes dat je wilt leren wat je graag doet? Ach, je bent er altijd al goed in geweest jezelf voor te liegen, Silvia, en dat weet je.

Yasmine keek naar het meisje dat naast haar kwam zitten, al die tijd kauwde ze zachtjes op de binnenkant van de wang. Alsof het een soort mislukte dwangneurose was, eentje waar je pas vanaf kwam als het ging ontsteken. Gelukkig was dat bij Yasmne niet het geval, daar was ze te ijdel voor. Want direct toen ze bloed proefde stopte ze ermee en bracht langzaam haar hand naar haar mond op het kleine wondje te genezen. Dit was eigenlijk de eerste keer dat ze haar kracht gebruikte buiten de gemente van het licht. Met haar andere hand Frunnikte ze aan een plooi in haar rok terwijl ze uiteindelijk haar blik van het meisje afwende, dat was ondertussen in staren veranderd en keek weer naar de fontein.

Silvia moest toegeven dat ze er nu pas aan dacht dat ze niet eens wist hoe het meisje heette. 'Wat is je naam eigenlijk?'Vroeg ze, alsof de naam echt heel erg belangrijk was, alsof ze dit meisje hierna ooit nog zou kunnen zien. Alsof ze dat tot zekere hoogte ook nog zou willen ook. Ze ontmoette niet veel mensen, en die weinige mensen zag ze daarna nooit meer weer. Niet dat ze daar belang aan hechtte. Toen ze zich naar het meisje draaide zag ze net de hand van het meisje verdwijnen in haar mond. Huh? Wat bedoelde ze daarmee? Het zou toch niet...?

"Mijn naam?" het kwam er haast wat verward uit, eigenlijk was ze dat oook. Er werd zelden naar haar naam gevraagd, en als het al gedaan werd nooit met zo veel interesse naar gevraagd. Je mocht wel zeggen dat ze oprecht verbaasd was. "EHm. ehmm... Mijn naam is Yamine, " bracht ze er uiteindelijk wat hakkelend uit, waarom hakkelde ze nou? Ze mocht dan wel wat onzeker zijn de laatste weken, niet echt gek, maar hakkelen was nog niet echt voorgekomen. "En jij/.; sprak ze er snel achteraan, Ondertussen keek ze nog steeds naar het meisje.

Silvia vond de naam "Yasmine" niet echt veel voorkomend, zo'n naam die ze alvast zou onthouden, al zou ze Yasmine hierna niet echt meer zien. Dat vermoedde ze in elk geval wel. 'Silvia,'Noemde Silvia haar naam. De verwarde toon van haar viel haar niet echt op, waarschijnlijk omdat ze nooit echt luisterde naar de toon van iemand. Sarcasme, cynisme, viel haar nooit echt op, iets wat al in vele misverstanden was ontstaan.

Yasmine knikte, ze hoopte de naam te onthouden. Ondanks de kans groot was dat ze het meisje niet meer tegen zou komen. Het was al bijzonder dat ze op dit verlaten pleintje iemand tegenkwam. Nog steeds frunnikte ze met haar hand aan de jurk terwijl haar blik nog steeds op Silvia gericht was. De Fonteint wist haar aandacht niet geheel vast te houden, even was het bijzonder, maar nu was het gewon onderdeel van het decor.

Silvia voelde de stilte aankomen, maar ze deed niets om het geluid van de knerpende vlammen en het klotsende water te verbergen. Ze luisterde naar het geluid, terwijl ze haar blik over de plaats liet gaan. Ze had vooral naar Yasmine gekeken, en nu pas keek ze pas echt rond. Het was mooi, ja, maar als je goed keek en alles afzonderlijk was het vooral een staaltje knap werk van optische illusies.

Yasmine wende net als Silvia, haar blik volgde zelfs die van haar. Het was een mooie fontein, maar of het bijzonder was voor deze wereld? Ze wist het niet, sommige dngen die zij normaal leek te vinden waren voor de bewoners van buiten de Gemeente vreemd. Dingen die zij persoonlijk raar vond waren hier de normale gang van zaken. En dan had ze het niet alleen over kleding, maar ook over het gebruikt van eten, taalgebruik enz.

Silvia bleef elk ding op het plein afzonderlijk bestuderen, maar moest toegeven dat sommige dingen echt vakmanschap waren, meesterwerken. Ze snapte niet dat het zo onbekend was. Normaalgezien moest je voor mooie dingen dringen om er een glimp van op te vangen. Ze wist niet echt iets te zeggen, niet echt. Tja.