De bergweides - Rijk van de Tweeling

Ergens tussen de hoge toppen van het gebergte is een klein dal. De grond is er bedekt met zacht, groen gras waar je zo op in slaap kunt vallen. Er groeien overal wilde bloemen in alle kleuren van de regenboog en er is een klein meertje met helder water. Het meertje wordt gevoed door een niet al te hoge, klaterende waterval die vanaf een bergwand naar beneden komt. Er komen veel dieren op deze plek af, dus je ziet er altijd wel herten of marmotten. Het is een goede plek om te relaxen, omdat maar weinig mensen hem kennen. Het meertje is alleen via de lucht of via een smal bergpad langs een ravijn te bereiken.

Aantal: Onbeperkt.
Regels: Vechten mag, mishandel de dieren niet en je kunt ze niet temmen, wel vrienden met ze worden.
Level: /

Gwendelyn stond in een ondiep stuk van het meertje, ze had haar gewone kleren nog aan maar die kon ze toch binnen een paar seconde weer droog maken als ze dat wilde. Boven haar vloog Stephan die af en toe een schaduw over haar heen wierp. Heel erg vond ze dat niet. Rustig speelde ze met het water. Ze oefende gewoon om het water beter te beheersen, niet iets speciaals. Gwen wist precies wat ze deed, maar ze wist ook dat als ze uit haar concentratie was ze het water snel niet meer onder controle had. Een lichte glimlach speelde rond haar lippen, en dat was bijzonder, de laatste jaren glimlachte ze niet veel meer. Alleen dacht ze niet aan Jared of haar kleine zoontje, nee het enige waar ze aan dacht was het water en de beheersing daarvan. Ze was gewoon blij dat het haar lukte.

Leith rende vliegensvlug over een pad, wat het eigenlijk niet te noemen was, naar boven. Springend van steen naar steen terwijl hij op zijn rug Scott voelde trillen. Trillen van woede en frustratie, woede voor het meisje wat hij achtergelaten had in zijn kamp, frustratie omdat hij niks uit haar kon krijgen. Scott kukelde bijna vooroveer toen Leith plotseling stopte. Hij liet zich van Leith afglijden en ging op zijn hurken voor het water zitten. Hij maakte van zijn handen een kommetje en liet dat vollopen met het koele water waarna hij het in zijn gezicht gooide. Hij haatte Anneloes, hij haatte haar zo erg op dit moment, maar hij kon haar niks aandoen.

Gwen hoorde al redelijk snel iemand aankomen. Niet alleen met haar oren, nee haar kracht kwam haar dit keer ook van pas. Het water waarmee ze aan het spelen was geweest had ze weer terug laten vallen in het meertje. Rustig draaide ze zich om richting de gedachten van de jongen. Het water rimpelde licht door haar beweging. En eigenlijk hoopte ze dat de jongen het niet zou zien. Rond haar mond was geen spoor meer te vinden van de glimlach die ze zojuist had gehad. Ze wilde alleen zijn en dat kon nu niet meer, ook had ze geen mogelijkheid om hier weg te komen zonder dat hij het door had.

Scott bleef naar zijn spiegelbeeld in het water staren wat vervormd werd door rimpelingen. Het was Leith die na een ongeruste blik op Scott opkeek om rond te kijken en de beweging in de lucht het eerst zag. Hij draaide zijn hoofd bij en zag een andere draak vliegen, dat betekende dat er ook nog een ander mens was. Hij keek nog eens goed om zich heen en zag uiteindelijk in het water een meisje staan. Met een voet tikte hij Scott aan die ervan schrok en opkeek. Hij zag het meisje meteen en zijn ogen versmalden even, maar dat was maar voor kort. Hij stond op en tilde een beetje aarzelend zijn hand op om vervolgens als begroeting even te zwaaien.

Gwen zag het zwaaiende gebaar van de jongen en draaide zich om. Ze liep, voor zover dat kon in het water, naar de kant toe en klom erop. Nu was ze nog verder verwijderd van de jongen, iets wat ze prettig vond omdat ze vandaag geen behoefte had aan gezeldschap. Ze was vandaag te zwak om haar muren hoog genoeg te houden en dat wist ze. Het was niet voor niets geweest om een rustige plek op te zoeken. Alleen 's avonds kwam ze op drukke plekken, maar dan was ze zichzelf ook niet.

Scott fronste zijn wenkbrauwen en draaide zich ook om. Ach het had geen zin om contact te maken als de ander niet wilde. Maar Leith was het er duidelijk niet mee eens en vloog op. Hij vloog pijlsnel naar de andere draak toe en begon rondjes om hem te cirkelen terwijl hij schaapachtig grijnzend naar hem keek. ' Hallo' Zei hij vrolijk in de grommende drakentaal. In tegenstelling tot Scott was Leith helemaal niet wantrouwend en heel open. Leith liet zich boven de draak vallen, maar keerde zijn vleugels zodat hij er rakelings langsschoot en klapperde daarna weer snel om op gelijke hoogte te komen. ' Ik ben Leith' zei hij met nog steeds dezelfde grijns.

Gwen liep door op de kant. Ze wilde weg maar ze zag al snel dat Stephan gezelschap had gekregen. Stephan kennende zou het nog wel even duren voordat ze hier weg was, ze zuchtte even maar wist ook dat ze er niet veel aan kon doen. Ze liet zichzelf op de grond neerzakken en met haar krachten verwijderde ze het water uit haar kleren en stuurde het terug naar het meer. Stephan volgde Leith even met zijn ogen en zei toen in precies dezelfde taal als die van Leith 'Hallo. Ik ben Stephan.' Het was een taal die de mensen niet konden verstaan, maar hij wist ook dat Gwen zou weten wat hij zei door haar kracht.

new.

Met opgetrokken benen zat Scarlet aan het rand van het meertje. Haar hoofd rustte op haar knieën terwijl haar hemelblauwe ogen naar het heldere water keken. Haar zachtbruine haar was opgestoken in een speelse losse speld en het sierde mooi langs haar rug en schouders. Iets knaagde in haar gedachten, en dat iets was het feit dat ze veel minder kon. Ze merkte dat haar krachten naar beneden waren gegaan, ze was niet meer zo sterk als ze ooit was. En dat gaf haar een verschrikkelijk gevoel. Hoe kon dat komen? Was dat alleen bij haar zo?

Rusty landde ergens op het felgroene gras en James liet zich van zijn rug afglijden. Hij streek met zijn hand over de roestachtige huid van de draak en bedankte hem in zijn gedachten voor de rit. De draak snoof even aan James' haar en James lachte. Daarna vloog Rusty kalm weg, langzaam, hij bewoog als een geroest stuk speelgoed, maar hij kwam toch goed vooruit. James keek de draak na en begon toen te lopen richting een meertje dat er was. Hij zag Scarlet nog niet.

Maar Scarlet merkte wel dat ze hetzelfde inzicht van vroeger nog had, nu met haar blote voeten op de grond voelde ze de bewegingen van anderen. En haar oren waren ook nog goed, want ze hoorde zeker wat achter zich. Ze hief haar hoofd en draaide deze een stukje zodat ze richting het geluid kon kijken. Ze keek een tikkeltje wantrouwig naar de jongen die ze daar zag. De laatste tijd was ze wantrouwiger.

James' littekens glanzden wit in de zon die vrolijk op het groene gras neerdaalde. Pas nu zag hij dat er een meisje aan het meer zat. Ze zag er prachtig uit, vond hij. Niet op een ONS manier, maar hij vond haar gewoon een mooi meisje. Hij streek door zijn rode haar en liep richting Scarlet. 'Ik stoor niet, hoop ik?' Vroeg hij met een glimlach. Zijn houding bleef desondanks nog steeds arrogant, hoewel hij besloten had dat hij tegen dit meisje zijn best zou doen zich zo normaal mogelijk te gedragen.

Scarlet keek naar de jongen, naar zijn rode haar, naar de littekens op zijn gezicht. Toen schudde ze haar hoofd en glimlachte eventjes naar hem. Wat hij zei kwam vriendelijk over, hoewel zijn houding een beetje arrogantie uitstraalde. 'Nee hoor, dat doe je niet.' Was haar antwoord op zijn vraag en haar ogen keken weer naar het heldere water. Ze trok de rok van haar jurkje over haar knieën heen en hield haar hoofd nnu recht, anders kwam het zo verveeld en onbeleefd over.

James ging rustig naast het meisje zitten. Hij streek een aantal plukken van zijn rode haar uit zijn gezicht. Hij zag er goed verzorgd uit, in een zwarte nette broek en een grijze blouse die mooi aansloot. Er zaten zwarte schoenen aan zijn voeten die wel enigszins versleten waren, maar hij vond ze erg lekker zitten, dus het maakte hem niet uit wat anderen ervan dachten. 'Ik ben James.' Zei hij en hij stak een hand, eveneens vol met littekens, uit om haar te begroeten.

Even twijfelde Scarlet om die hand te schudden. Maar de littekens op zijn hand, zij had er ook een paar. Een aantal littekens, die voor altijd in haar huid waren gegraveerd. Ze nam zijn hand aan en schudde deze. 'Aangenaam, ik ben Scarlet.' Zei ze terwijl ze zijn hand weer losliet en voorzichtig even glimlachte. Een glimp van de oude vriendelijkheid kwam weer naar boven. Ze streek wat bruine haren uit haar ogen en legde haar handen weer op haar knieën.

James zag dat het meisje ook haar littekens had. Desondanks voelde haar huid best zacht en vrouwelijk. Hij glimlachte naar haar. Hij wist eigenlijk niet zo goed wat hij moest zeggen, dat gebeurde hem niet vaak. Hij streek langs de littekens die aan de buitenkant van zijn ogen zaten. Dit was een vervelende tic van hem, hij deed dit als hij zich niet op zijn gemak of geïrriteerd voelde. Hij schopte zijn schoenen uit en liet zijn voeten, die er hetzelfde uitzagen als zijn handen qua littekens, in het water zakken.

Scarlet glimlachte en keek nog steeds naar het water. Ze luisterde naar het geluid van de waterval. Ze keek naar zijn voeten die nu in het water lagen en toen kon ze het niet laten om weer naar zijn gezicht te kijken. Ze was onder de indruk van zijn gezicht, dat moest ze toegeven. 'Ik ben niet zo'n goede gesprekspartner.' Zei ze met een klein verlegen lachje en keek weer weg.

James glimlachte breed. 'Nou, de laatste keer dat ik een gesprek met een meisje voerde is het op een gevecht uitgedraaid, dus ik denk dat ik ook niet echt de ideale gesprekspartner ben.' Zei hij tegen Scarlet. Hij keek naar zijn voeten in het heldere water, maar zijn blik leek toch steeds weer af te dwalen naar Scarlet. Hij streek weer met zijn hand door zijn rode piekhaar.

Scarlet lachtte daar zachtjes om. Ze was ook niet zo'n gevechtstype meer, hoewel ze aardig kon vechten als dat nodig was. 'Ik ben ook niet echt het type om te vechten.' Zei ze met een glimlachje en strekte haar benen om daarna haar voeten naast die van hem in het water te doen. Ze vroeg zich af of hij wel een vechterig type was, hoe zou hij anders aan al die littekens komen?

'Dat is mooi, want ik heb helemaal geen zin om te vechten vandaag.' Zei James met een brede grijns. 'Er zijn zoveel leukere dingen te doen. Wat dacht je van zwemmen?' Hij keek Scarlet glimlachend aan. Het was warm en er lag een helder meer aan zijn voeten. Welke persoon met de watergave zou dan een kans om te zwemmen laten gaan? Nou maar hopen dat ze ja zou zeggen.

Het was toevallig dat Scarlet haar bikini onder haar jurkje had zitten en vandaag wel zin had om iets leuks te doen, anders had ze beslist geweigerd. Maar knikte ze na eventjes aarzelen. 'Ja, zwemmen is leuk.' Zei ze tegen hem als bevestiging dat ze best wou zwemmen. Ze was nooit zo'n heel erg water persoon geweest, maar op zo'n warme dag was het altijd wel lekker. Ze genoot van de warmte, maar de koelte op haar lijf was niet verkeerd.

James glimlachte. 'Mooi.' Zei hij. Hij knoopte zijn grijze bloes los en gooide hem op het gras. Hij sprong het water in. Zijn broek kon hij nog altijd met zijn krachten afdrogen. Op zijn borst en rug waren nog veel meer littekens te zien. Er liep een grote over zijn rug, van zijn rechterschouderblad naar zijn linkerheup. Hij wist al lang niet meer waar ze allemaal precies vandaan kwamen, maar van die wist hij het nog precies. Het was het moment geweest dat hij Charlotte voor het eerst ontmoette. Hij probeerde haar opnieuw en opnieuw te vergeten. Ze had hem verraden, maar ze bleef in zijn hoofd hangen, als een soort waarschuwing. Liefde was slecht voor hem.

Scarlet ging overeind staan en trok haar jurkje uit zodat haar zachtroze bikini eronderuit kwam. Er verschenen lichte blosjes op haar wangen terwijl ze haar jurkje neerlegde en daarna het water in gleed. Ze keek even naar hem in het water maar zwom daarna een paar slagen. Het water voelde verkoelend op haar warme huid, het was goed geweest dat ze ging zwemmen. Even iets leuks ook. Ze hoorde Artemis enthousiast in haar hoofd babbelen.

James nam Scarlet van top tot teen in zich op. Hij deed het zo onopvallend mogelijk. Hij wou haar niet intimideren of iets in die richting. Hij keek haar weer aan en glimlachte. Hij dook onder water en zwom een tijdje. Toen hij weer boven kwam schudde hij zijn hoofd en streek hij zijn rode haar naar achteren, maar een aantal plukken stonden meteen weer omhoog door de stugge aard van zijn haar. Het zag er erg grappig uit. Hij probeerde de plukken weer glad te strijken, maar tevergeefs.

Scarlet keek naar James' haar en grinnikte zachtjes. 'Leuk zo, je haar.' Zei ze met een speelse lieve glimlach en zwom een paar slagen. Ze had zichzelf vroeger het zwemmen aangeleerd, omdat ze vond dat dat iets was dat ze moest kunnen. Ze vond zwemmen leuk. Ze keek naar James, ze leek hem ook oprecht aardig te vinden, ze voelde zich op haar gemak. Iets dat niet meer vaak voorkwam.