De bergweides - Rijk van de Tweeling

Abby was inmiddels recht gaan zitten. Ze keek naar de rug van James. 'James?' zei ze toen vragend. Ze wilde niet dat hij wegging, misschien was het raar dat juist hem niet weg wilde hebben. Maar het was gewoon een feit dat ze nu niet alleen wilde zijn. Ze wist zeker dat ze dat niet kon handelen, maar ze dacht niet dat James de moeite zou nemen om te blijven. Gezien haar gedrag van eerder.

James draaide zich in een ruk om. 'Wat?' Wou hij vragen, maar zijn stem stokte. 'Wat?' Herhaalde hij. Het klonk nu een stuk beter. Je kon duidelijk aan zijn gezicht zien dat het huilen hem nader stond dan het lachen. Dit hele gebeuren had heel zijn verleden weer opgerakeld. Charlotte, de bendes, zijn jeugd in de achterbuurten. Hij slikte een paar keer om zijn gezicht in de plooi te houden. Hij zou niet huilen. Nu niet, nooit niet. Niet als iemand hem kon zien.

Abby keek hem aan, ze zag dat hij het ergens moeilijk mee had. Toch zei ze er niets over. 'Wil je alsjeblieft hier blijven?' vroeg ze hem toen. Ze keek hem recht aan, haar rode haar wapperde even door een plotselinge windvlaag. 'Alsjeblieft?' fluisterde ze daarna.

New

Bambi lande op het zachte gras en liep nog een par passen vooruit om de landing te verzachten. Het dier was blij dat Kurt weer eens alleen met haar op pad ging in plaats van met de drie aanhangsels die hij zijn 'gezin' noemde, ze miste de tijd dat zij zijn gezin was, maar toen kwam die Valerio om het allemaal te verpesten.
Kurt steeg af en klopte het dier op haar gevlekte nek. "Je voelt je genegeerd, niet?" zei hij op zachte maar duidelijk verstaanbare toon. geen antwoord.

Yasmine had de blauwe jurk met het roze kruis van Seven aan. Ze vond de jurk nog steeds geweldig, dus telkens probeerde ze hem zo goed mogelijk te wassen om hem zo snel mogelijk weer aan te kunnen. Loom had ze in het weiland gelegen, alleen het beeld van Seven in haar hoofd. Ze schoot wat geschrokken overreind door een stem, het lande van een draak had zeniet gehoord, maar de stem wel. Verbaast keek ze met haar blauwe ogen rond, zoekend naar de oorzak van het geluid.

late reactie? nee hoor xD

Kurt merkte er helemaal niets van dat er iemand op zoek was naar het geluid van zijn stem, hij zou dat ook niet kunnen weten, hoogstens had hij het overeind schieten van het meisje kunnen horen, maar daar was hij niet alert genoeg voor. "Misschien heb ik je inderdaad genegeerd de laatste tijd, maar hé, ik heb nu een echtgenoot, een gezin, waarvan een een tijd in coma heeft gelegen moet ik je daaraan herinneren. Vanaf nu is er genoeg 'jij en ik' dat beloof ik..." ging hij verder. Nog steeds geen antwoord, maar er veranderde wel iets in het gezicht van de draak.

Yasmine hoorde onverwacht het gesprek, al was het een eenmans gesprek tegen iets of iemand die niet antwoorde. Snel ging ze overreind staan. Ze wilde geen onbeleefde luistervink spelen. Wat stil liep ze op de jongen af met de draak. Een paar meter van de jongen af bleef ze stil staan terwijl ze de draak bekeek, ze leekk niet bepaald op Lucio. Maar toch vond ze hem/haar prachtig.

Abby schreef:

Abby keek hem aan, ze zag dat hij het ergens moeilijk mee had. Toch zei ze er niets over. 'Wil je alsjeblieft hier blijven?' vroeg ze hem toen. Ze keek hem recht aan, haar rode haar wapperde even door een plotselinge windvlaag. 'Alsjeblieft?' fluisterde ze daarna.

James zuchtte even. 'Geef me een goede reden waarom ik dat zou doen, Abby.' Zei hij. Hij klonk niet meer geïrriteerd. Hij was druk bezig met het wegdrukken van zijn verdriet. Zo druk dat hij geen energie meer over had om andere emoties te tonen. Hij was nog steeds niet erg blij met hoe Abby deed, maar dat zou ze nou niet merken. Zelfs niet als ze heel erg haar best deed. Zijn houding verraadde ook niets. Dit had hij wel geleerd van zijn tijd in de bende. Niets aan je houding, stem en gezicht laten zien. Zo stond hij er nu bij. Volkomen kalm en rustig, helemaal zonder emotie. Op een beetje vochtige ogen na, maar deze zouden ook door de plotseling opkomende windvlaag kunnen komen.

Abby beet op haar lip. Ze had haar armen om haar benen heen geslagen en keek James aan. 'Omdat ik je nodig heb.' fluisterde ze toen. Ze wende haar blik weer af. Hij zou toch niet blijven, hij mocht haar niet. Nee hij haatte haar zelfs. Waarom zou hij dan blijven?

'Waarvoor? Om je uit te schelden? Sorry hoor, maar daar heb ik op dit moment echt geen zin in. Nu niet meer in ieder geval. Wat wil je van me, Abby?' Vroeg James een beetje wanhopig. Hij kon er niet bij waarom deze vrouw keer op keer weer zijn aandacht vroeg en trok, terwijl hij haar eigenlijk helemaal niet mocht. Hij streek door zijn rode haar, dat niet echt bewoog door de wind, zo stug was het, en zuchtte.

Abby keek hem aan. 'Ik heb alles verknald.' fluisterde ze toen. 'Alles. Ik jaag altijd iedereen weg, ga jij ook maar. Je zult toch gaan. Ik kan je niet tegen houden te gaan. Al zou ik je nog zo graag hier houden. het spijt me van alles wat ik heb gedaan, het spijt me echt.' zei ze. Langzaam stond ze op. Ze keek James recht in zijn gezicht. 'Ik heb alleen een beetje gezeldschap nodig. Maar zodra ik het krijg zal ik het weer afstoten.' fluisterde ze daarna.

Hoe erg James Abby ook haatte, hij werd toch geraakt door deze woorden. Deze vrouw was dus niet zo arrogant als ze zichzelf voordeed. Hij herkende die muur die zij om zich heen had gebouwd maar al te goed. Die had hij ook. Al had Scarlet er wel een aantal deuken in geslagen. 'He, Abby, ik ga niet weg. Bedaar nou even, je jaagt heus niet iedereen weg, dat weet ik zeker.' Zei hij, een beetje onhandig, omdat hij verder niets beters wist te zeggen.

'Onee, mijn vader is hem van mijn kamp gevlucht omdat ie gek van mij werd. Mijn moeder heb ik al jaren niet meer gezien. Mijn broer ging in het leger vast ook alleen maar om dan van mij af te kunnen zijn. En als klapper op de vuurpijl ben ik Dan ook nog eens kwijt.' Haar stem had krachtig geklonken in het begin, maar aan het einde was er niet meer dan een fluistering over. 'Hoe kon ik zo stom zijn?' Weer een fluistering. Niet eens bedoelt voor James, meer voor zichzelf.

'Waarom geef je jezelf de schuld van het verdwijnen van al die mensen? Ik weet zeker dat jij daar niets mee te maken hebt, dat verzin je alleen maar. Hoe vaak moet ik je nog zeggen dat niet alles door jou komt? Er zijn vast hele goede redenen waarom die mensen vertrokken zijn waar jij helemaal niets mee te maken hebt. De enige waar je misschien wel wat mee te maken hebt is Dan, maar dat is waarschijnlijk net zo goed zijn eigen schuld. Je moet niet zo negatief denken.' Zei James een tikkeltje geïrriteerd tegen Abby. Zelfs als ze verdrietig was was ze nog een narcist. Dat zal dan wel een van haar minder goede kanten zijn.

Abby hield haar mond. Ze dacht voor het eerst echt na over zijn woorden. 'Misschien heb je wel gelijk.' fluisterde ze toen zachtjes. Ze wist het gewoon allemaal niet. 'Ik mis Dan.' zei ze daarna. Dat was de waarheid, ze miste hem. Toch had ze geen idee over hoe ze hem terug zou moeten krijgen.

'Dan ga je naar hem toe en zeg je hem dat het je spijt, Abby. Als hij echt van je houdt begrijpt hij dat. Anders is het een zak.' Zei James rustig. Hij had een meisje dit een keer horen zeggen, en vond het opzich wel ware woorden, dus hij herhaalde ze maar. Bovendien wilde hij niet langer naar een depressieve Abby kijken. Het verwarde hem. Aan de ene kant haatte hij haar nog steeds, maar aan de andere kant wou hij haar erg graag troosten.

Abby schuld haar hoofd. 'Ik denk niet dat hij het me zo makkelijk zal vergeven. Ik heb hem echt gewest. En ik wil hoe dan ook voorkomen dat het normaal gebeurt. Ik ben bang dat ik niet goed genoeg voor hem ben.' zei ze tegen hem, de woorden waren waar. Het was alleen raar dat ze het aan james vertelde.

'Dat je niet goed genoeg voor hem bent? Jemig, als jij dat denkt moet hij wel erg geweldig zijn. Wie is het? Superman? Zenan? Nou, vertel?' Zei James tegen Abby. 'Niemand is te goed voor jou. En niemand is te goed voor iemand anders. Waar slaat dat op? Als je verliefd bent maakt dat toch helemaal niets meer uit? Ik weet niet wie die Dan is, maar ik zou maar eens goed nadenken over of je echt iets met hem wilt.' Zei James.

'Wat ik voor Dan voel is niet te beschrijven, ik hou echt van hem. Alleen op een of andere manier lijk ik hem altijd te kwetsen als ik te dichtbij kom.' zei ze tegen hem. Ze keek James recht aan, wist niet goed wat ze verder moest zeggen. De woorden die James had uitgesproken had ze simpelweg niet van hem verwacht. Eigenlijk van niemand.

'Waarom zit je dan nu bij mij in plaats van bij hem?' Vroeg James aan haar met een glimlachje. 'Het komt zeker niet goed als je geen actie onderneemt, Abby. Kom op, spring op je draakje en breng Dan een bezoekje.' Zei hij tegen haar. Hij streek door zijn rode haar. Hij dacht even aan zijn liefde voor Scarlet en vroeg zich af of Abby hetzelfde voelde. Hij kon het zich niet voorstellen, maar hij dacht er verder niet veel meer over na.

Abby beet op haar lip. Ze zweeg omdat ze de woorden die ze wilde zeggen niet uit kon spreken. Ze kon het niet. Ze wilde Dan terug, dat was waar. Maar het laatste wat ze kon doen was sorry zeggen. Alhoewel, ze had toch ook sorry tegen James gezegd?