Het bergmeer-Rijk van de Tweeling

Dit is een meer ergens boven in de bergen, boven de boomgrens. Het is er ijskoud en er ligt altijd een flinterdun laagje ijs op het water. Om het meer heen liggen heel veel rotsen die met lawine's naar beneden zijn gerold, begroeid met korstmossen. Aan alle kanten van het meer rijken bergkammen tot in de wolken en het dichtsbijzijnde dorp is tachtig kilometer verderop. Dit gebied is zo hoog en verafgelegen dat de legers van Zenan er nog niet zijn geweest.

Regels: vrij

Mensen: vrij

Gwen voelde de wind door haar haar gaan op het moment dat Stephan naar beneden begon te vliegen. Ze hield hem stevig vast. Ergens was ze blij dat ze weer gewoon de rust van de natuur op kon zoeken, dat ze niet weer het toneelspel hoefde te spelen. Want als ze heel eerlijk was werd ze dat zo langzamerhand wel zat. Ze gleed van Stephan af en streek hem even over zijn gladde huid. Rustig liep Gwendelyn naar het water, het was bevroren, iets wat ze wel vervelend vond. Ze had een dikke jas aan, licht blauw en een eveneens lichtblauwe broek. Dat was alleen om zichzelf warm te houden, anders zou ze hier straks onderkoeld op de grond liggen en daar had ze niet zo'n zin in.

Logan ging zitten op een steen aan de rand van het meer. Hij had bijna de neiging om zijn winterjas uit te doen, want hij had het hele eind naar boven moeten klimmen. Hij deed het toch maar niet. Hij zuchtte. Shan kon niet tussen de bergen door, dus had hij vanaf de rand van het gebergte gelopen. Na, dat was overdreven. Shan kon maar een klein stuk het gebergte in, maar hij was lang genoeg om hem op tien kilometer van hier af te zetten.

Op het moment dat ze was gaan zitten, in een kleermakerszit, had ze de gedachten van iemand anders opgepikt. Gwen wist al redelijk snel dat ze haar muren weer zou moeten optrekken, de muren die haar leven redde. Zonder die dingen kon ze niet leven. Dan zouden Jared en Stephan haar gedachten overstelpen met verdriet, een niet te dragen verdriet. Ook met de muren gebeurde het redelijk vaak dat de gedachten aan hen haar in mekaar liet zakken en ze niets meer kon doen. Ze keek even rond om te kijken waar de gedachten vandaan kwamen, een eindje verderop zag ze iemand zitten maar iets zeggen deed ze niet.

Logan keek naar het meer. Hij had wel zin om het ijs op te gaan. Op de meren op Shans rug kon dat niet, daar was het te warm. En dit ijs vond hij toch net wat te verraderlijk. Hij zuchtte en keek om zich heen. Verderop zat een meisje. "Hallo," zei hij voorzichtig en hij schepte met zijn voet een brok aarde uit de grond. Zelfs hier liep hij op blote voeten, viel hem op.

Gwen keek weer op zodra ze de stem hoorde, het klonk voorzichtig. 'Hoi.' sprak ze toen rustig. Ze keek de jongen recht aan, haar stem was zacht maar wel helder en duidelijk. Ze was het niet gewend om met andere te praten, meestal meedde ze haar als de pest. Gewoon omdat ze altijd zo stil was, en zo in zichzelf terug getrokken dat ze het al snel niet meer probeerde om een gezellig gesprek met haar te voeren. Ze verplaatste haar blik weer naar het dunne laagje ijs.

Logan volgde haar blik naar het ijs en hij zuchtte. Hij had geen zin om een gesprek te voeren, maar hij had ook geen zin om hier in stilzwijgen te zitten samen met iemand anders. Hij vond dat soort momenten erg pijnlijk en het was niet fijn. Hij keek nog eens richting het meisje en zijn oog viel nu pas op de draak. "Hé, jij hebt ook een draak," zei hij. "ik wist niet dat er meer menses waren met draken.

Gwendelyn keek weer op naar de jongen toen hij weer sprak. Heel even draaide ze haar hoofd naar Stephan en daarna weer naar de jongen. Ze dacht na over zijn woorden, ze had het zelf altijd heel normaal gevonden dat ze een draak had, net zoals dat ze het normaal had gevonden dat ander die niet altijd hadden. 'Hij hoort bij mij ja.' zei ze toen rustig. Ze keek even rond maar zag geen andere draak die bij de jongen zou kunnen horen, maar toch had ze niet het idee dat hij iets zei wat niet klopte. 'Waar is die van jou?' vroeg ze toen, haar stem was behoedzaam omdat ze niet wist of ze wel zomaar dingen kon gaan vragen. Stephan had zijn hoofd geheven omdat hij een klein beetje verbaast was over het feit dat Gwen praatte, ze zei meer dan normaal gesproken.

"Die kan niet echt tussen de bergen door," zei Logan lachend. "Het is zelf een wandelend gebergte. Maar het is best irritant, want we moeten dus om alle gebergtes heentrekken, tot ik krachtig genoeg ben om volledige bergen te verplaatsen en de weg vrij te maken." Hij glimlachte. "Hij heet trouwens Shan. En ik ben Logan. En hoe heten jullie?" Hij keek het meisje vragend aan, een stuk vrolijker nu, want hij vond het altijd leuk om over Shan te vertellen.

Gwen was verbaast over het plotselinge verhaal van de jongen die blijkbaar Logan heette. Ze had eigenlijk niet verwacht dat iemand zoveel zou gaan vertellen als ze een vraag stelde, maar ze vodn het niet erg als hij praatte. Zolang hij het was en niet zij die dingen moest vertellen had ze nergens een probleem mee. 'Gwen, en dat is Stephan.' sprak ze toen terwijl ze naar Stephan gebaarde, de naam deed haar nog dagelijks denken aan haar zoontje, maar dat was ook juist de reden waarom ze Stephan zo had genoemd.

"Nou, aangenaam," zei Logan glimlachend. "Waar komen jullie vandaan, als ik zo brutaal mag zijn het te vragen?" Hij wist niet meer waar hij zelf vandaan kwam, maar hij hoopte altijd dat hij het wist als hij iemand anders de naam van zijn Rijk hoorde zeggen.

Gwen dacht even aan haar rijk, snel sloot ze haar ogen voordat Logan haar emotie kon zien. Ze wilde niet aan dat rijk denken, want het zou onherroepelijk de beelden van haar stiefvader en Blake doen verschijnen. Ze ademde even diep in en uit, Logan kon dit niet weten maar toch nam ze het hem kwalijk dat hij erover was begonnen. Hij had het niet kunnen weten en toch was het zijn schuld dat ze zich weer zo voelde als jaren geleden. Ze schudde haar hoofd, zowel om de beelden uit haar netvlies te krijgen en als soort van antwoord op de vraag van de jongen. De beelden van Blake verdwenen, maar nu kwamen de genadeloze beelden van twee lijken, die van Jared en van het klein mens wat nog zoveel had moeten beleven, haar zoontje. Alles kwam weer terug. Toen Gwen haar ogen opende keek ze naar Logan. 'Je had er niet over moeten beginnen.' fluisterde ze toen moeizaam, in haar keel had zich een brok gevormd door het verdriet.

"oh, sorry," zei Logan, die nu totaal niet meer wist wat hij moest doen. Hij stampte een beetje op de grond zodat er omdebeurt een aantal stenen omhoog vlogen. Hij zuchtte, waarom was hij hier nou niet goed in. Niet dat hij er iets aan kon doen, maar hij wilde eigenlijk dat hij dat wel kon.

Stephan was dichter naar Gwen toegelopen en lag nu naast haar in het water. Zacht streek Gwen over zijn kop, het was voor haar geruststellend dat ze hem nog had, anders was ze helemaal alleen achter gebleven. 'Je kon het niet weten.' fluisterde ze toen. Dat was waar, hij wist niet wat er gebeurd was en dat zou hij ook niet te weten komen als het aan haar lag. Haar ogen waren gericht op het water, zodat Logan het verdriet dat op dit moment in haar ogen stond niet kon zien. Ondanks haar woorden vond ze het nog steeds heel erg vervelend dat hij over de rijken was begonnen. Normaal gesproken kon ze wel gewoon iets zeggen, bijvoorbeeld dat ze uit het rijk van de leeuw kwam of zoiets. In elk geval had ze normaal gesproken niet de reactie gegeven die ze nu had gehad. Dit keer was ze gewoon zwak.

Logan fronste zijn wenkbrauwen en keek naar Gwen. Hij vond het maar apart. Maar hij was ook apart, dus het maakte niet uit. Iedereen was apart. "Nou, welke kracht heb je dan? Want je hebt een draak, dus dan moet je ook een kracht hebben." Hij glimlachte en keek naar Stephan. Het was duidelijk dat dit een ander soort draak was dan Shan.

Gwen liet met een simpele beweging water omhoog komen uit het meer en maakte er figuren mee door de lucht. 'Water, zoals je kunt zien.' zei ze toen met een glimlach, misschien was de glimlach misplaatst. Maar ze was trots op haar kracht en dat zou je dus ook altijd zien. Haar andere kracht vertelde ze niet, Logan zou er misschien door wegrennen, niet iedereen vond het prettig dat ze alle gedachten van een persoon kon horen. 'En jij?' vroeg ze toen.

Logan doorboorde de bol water met een kleine stalagmiet van aarde. "Aarde zoals je kunt zien," zei hij. "En helen." Zijn vingers lichtten groen op toen hij dat zei en hij moest lachen. hij had geen zin om naar de bijkracht van het meisje te vragen. "Maar ik gebruik het eigenlijk nergens voor. Alleen om mijn energie in mijn planten te pompen of de aarde om te woelen."

Gwen knikte. Stephan keek eventjes naar Logan, hij vond het niet leuk dat die een stalagmiet op hen afvuurde maar Gwen streek over zijn kop heen en toen verplaatste Stephan zijn aandacht naar haar. Gwen vertrouwde Logan wel zover dat hij haar niet zou vermoorden, en als wel, echt veel maakte het toch niet uit. 'Lijkt me wel handig om te helen.' zei ze toen.

"oh, ik zou het niet weten," zei Logan. "Ik pomp de energie alleen in mijn planten, zoals ik al zei. Ik heb nog nooit echt geheeld, maar het zal waarschijnlijk wel handig zijn inderdaad." Hij glimlachte. "Watersturing lijkt me trouwens ook ongelooflijk handig. En het ziet er gewoon cool uit, al die soepele bewegingen. Veel beter dan het ruwe werk van een aardmeester."

Gwen glimlachte nog steeds een heel klein beetje. 'Water sturen is niet altijd even soepel en mooi als het lijkt hoor. Water kan heel verwoestend zijn.' zei ze rustig. Mensen onderschatten vaak de kracht van het water, zeker de kracht van gestuurd water.

"Dat weet ik, dat heb ik vaak genoeg gezien op Shans rug," zei Logan. De beekjes sleten soms diepe geulen uit in de laag aarde. "Maar toch blijft het cool." Hij grinnikte en keek naar Gwen. Hij haalde een blok aarde uit de grond. "Helaas kan ik mijn energie niet in een element over laten vloeien. Dat zou handig zijn op Shans rug." Hij legde zijn hand op het blok aarde en liet energie uit zijn vingertoppen sijpelen, maar het viel in een zielig hoopje op de grond.

Gwen knikte, ze begreep niet helemaal wat hij bedoelde maar op het moment dat hij het liet zien snapte ze het wel. 'Das jammer.' zei ze toen. 'Maar misschien komt het nog als je krachtiger wordt.' zei ze daarna. Ze hoopte voor hem dat het hem zou lukken, zelf deed ze altijd veel met haar krachten alleen probeerde ze het nooit te combineren.

"Tja, misschien," zei Logan. "Maar het maakt ook niet uit, mijn planten groeien goed genoeg." Hij glimlachte en keek naar de rand van het gebergte, waar vaag een paar bewegende bergen te zien waren. Hij glimlachte, Shan probeerde dus nog steeds tussen de bergen door te komen. Hij wist dat het niet zou lukken, maar hij bewonderde het doorzettingsvermogen van zijn draak.

Gwen hoorde wat hij dacht. Haar ogen gleden naar de plek haar hij naar keek, net zoals het hoofd van Stephan wat in die richting werd gedraaid. Gwen vond het eigenlijk wel interessant om te zien. Ze draaide haar hoofd weer terug terwijl Stephan nog steeds naar de bewegende bergen keek. 'Dat is je draak neem ik aan.' zei ze toen met een glimlach.

"Ja, dat klopt," zei Logan trots. "Ik vind het eigenlijk best knap dat zijn toppen boven de anderen uitsteken, maar hij zal wel ergens op een helling staan of zo. Hij is nog niet groter dan een gemiddelde berg, maar dat komt nog." Hij lachte en keek weer naar de bewegende bergtoppen. Hij voelde zich gezegend met Shan als draak en woning.