Het rijk van de tweeling- Het rotsachtige gebied

Onder aan de hoge bergtoppen zijn meestal veel bomen, maar op dit gedeelte niet. Het is rotsachtig en op wat stug gras en misschien wat mos na groeit er helemaal niks. Je moet uitkijken dat je er niet valt, want er zal niemand in de buurt zijn om je te helpen. De omgeving is prachtig, de lucht is fris en onvervuild. In de verte zie je prachtige heuvels die volgegroeid zijn met hoge naaldbomen. Aan de andere kant zijn vreselijk hoge bergen die je nergens anders zult vinden in Kyon.

regels: niet te druk.

Emily stond tussen de rotsen in. De wind speelde met haar haar. Ze stond dood stil en had haar ogen gesloten. Ze snoof de geuren van de natuur tot diep in zich op. Ze was nu rustig en luisterde naar de vogels in de bomen. Ze probeerde haar gedachten leeg te maken, leeg van alle herinneringen aan Luthien. Leeg. Zo leeg als de niets anders was.

Willow hing met de lichte glimlach die altijd op zijn gezicht lag als hij aan het klimmen was aan de rotswand. Er gleden een paar zweetdruppeltjes langs zijn gezicht omlaag. Het was best een eind van het huis van Merus naar hier. Vooral omdat er bijna geen stukken waren waar je normaal kon lopen. Als je wilde rusten moest je dat hangend aan de rotswand doen, wat ook energie kostte. Maar in ieder geval was hij nu op de plek waar hij wilde zijn en terug zou hij gewoon met Lainoa meerijden. Ze vloog nu ergens boven hem. Ook zij genoot van de berglucht. Soepel begon hij naar beneden te klimmen zodat hij tegen een rots zou kunnen gaan zitten en over het landschap zou kunnen uitkijken. Misschien zou hij wel met zijn kracht gaan oefenen. Hij had gemerkt dat dat gemakkelijker ging als hij alleen was. Dan kon hij zich beter concentreren.

Alice concentreerde zich op de dingen om hem heen om te zorgen dat ze niet aan Luthien zou denken. Ze probeerde zou hard dat je de rimpels in haar voorhoofd kon zien. Er glinsterde lichte zweetdruppeltjes op haar gezicht puur van inspanning. Langzaam ademde Emily in en uit, zodat haar ademhalign gelijk zou blijven. De zon brandde op haar huid en zorgde voor lichte blosjes op haar wangen. Ondanks alles drongen de gedachten aan Luthien toch binnen. Er liep een traan heel langzaam over haar rechter wang.

Willow hing nog ongeveer 2 meter boven de grond toen hij besloot dat hij nu wel kon springen. Zonder ook maar even naar beneden te kijken liet hij los en duwde zich van de rotswand af. Dat laatste was nodig zodat hij niet tegen een uitstekende rots zou botsen. Dat had hij uit ervaring geleerd. Toen zijn voeten de grond raakte ging hij door zijn knieen en maakte hij een achteruit koprol. Dat zorgde ervoor dat zijn val gebroken werd en zijn gewrichten niet zouden verslijten, tenminste zoiets had Merus hem verteld. Als het niets met klimmen te maken had gehad was hij het allang weer vergeten. Met nog steeds een zweem van een glimlach stond hij op en draaide hij zich om. Meteen toen hij de gestalte een einde verder zag staan verdween die glimlach. Hij had niet verwacht dat er hier nog iemand zou zijn.

Er liepen steeds meer tranen langs Emily's wangen. Haar onderlip begon te trillen en plotseling liet ze zich op haar kniën vallen. Ze begon zacht te snikken. Iedere keer als ze dit probeerde ging het weer mis. Ze probeerde om over Luthien heen te komen, maar het was haar nogsteeds niet gelukt. Ze was bang dat hij dood was, dat ze hem nooit meer zou zien. Op dit soort momenten schoten er beelden van Luthien door haar hoofd. Ze waren niet echt. Het waren beelden die ze zag over Luthien, dood. Ze merkte niet dat er wat verderop een jongen haar had zien zitten.

Willow deed verbaasd en een beetje angstig een stap naar achteren. Hij had zo goed als geen ervaring met emoties van mensen. Behalve van Merus en zichzelf dan, maar dat leek op de een of andere manier niet te tellen. Deze vrouw kende hij niet. Het liefst zou hij zijn weggelopen, zo snel mogelijk van deze plek vandaan gaan. Maar dat leek hem niet goed, waarom wist hij niet precies. Nadat hij een hele tijd aarzelend had gestaan, ging hij zitten. Niet ontspannen, hij zou zo op kunnen springen en weg kunnen rennen als hij daarvoor een aanleiding zou zien. Terwijl hij ging zitten hoorde hij het geklap van vleugens boven zich, het was erg zacht en als hij het geluid niet zo goed had gekend, had hij het waarschijnlijk niet gehoord. Snel keek hij omhoog en zag hij Lainoa aankomen.

Emily hoorde vlak bij zich stenen kraken. Ze ontwaakte (ik weet ook niet hoe ik het anders moet noemen xD) Langzaam deed ze haar ogen open. Ze zag een jongen voor zich zitten. Ze keek hem verbaasd aan. Wat moest hij hier? Achter zich hoorde ze Air aankomen. Die was zeker net klaar met haar jacht.

Willow zag de blik op hem gericht en zijn houding werd meteen verdedigend. Hij zat nu ook op zijn hurken. Er was maar een woord voor nodig om hem de rug van Lainoa op te krijgen. Die was inmiddels naast hem geland. Het was soms wel handig dat zij ook niet zo groot was. Ze kon zonder moeite tussen rotsen doorvliegen.

Emily zag de angst op het gezicht van de jongen. Ze herrinerde zich de tijd dat zij ook zo was. Ze bewoog zich niet om hem niet aan het schrikken te maken. Achter haar landde Air op de grond. Behoedzaam keek ze naar de draak die achter de jongen zat.

Het gaf Willow een veilig gevoel dat Lainoa zo dicht bij was. Ze was altijd zijn steun en toeverlaat, ze bracht hem in evenwicht. Ook was ze de vriend die hij nooit had gehad. Hij kon de warme adem van Lainoa in zijn nek voelen. Even schoot zijn blik naar haar toe en glimlachte hij licht. De mistkleur van haar schubben leek net als echte mist te bewegen. Maar al heel snel schoot zijn blik weer naar de vrouw, hij was erg op zijn hoede. Zijn hand lag bij zijn riem zodat hij heel snel bij de werpnaalden zou kunnen.

Emily keek weg van de jongen en draaide zich naar Air om. "Kun jij misschien met zijn draak praten Air?" Fluisterde ze zacht. Ze draaide zich weer naar de jongen en glimlachte vriendelijk, proberend hem gerust te stellen. Air liep om Emily heen richting de draak van de jongen, ze zou proberen wat ze kon.

Willow's houding werd nog verdedigender toen hij de draak richting hem en Lainoa zag lopen. Zonder dat hij het doorhad had hij de slinger al uit zijn riem getrokken en er een scherpe steen in gelegd. "Wat wil je?" Hij had gezien dat de vrouw iets tegen de draak had gezegd voordat die richting hun was komen lopen. Het stond hem niet aan, ookal leek de draak niet aan te willen vallen vond hij het toch bedreigend.

"Ik doe je niks." Zei Emily op haar hoede. Ze had haar wapens niet bij zich en had geen zin in een gevecht. "Je kunt gewoon gaan als je wilt ik zal helemaal niks doen. Air gaat alleen met je draak praten, meer niet." Zei Emily duidelijk en rustig. Ze bracht haar hand langzaam naar haar wang om de laatste tranen weg te vegen.

Languit lag Artemis op dat stukje grond, op dat stukje berg. Nu ze zo lag op haar buik, helemaal gestrekt, leek ze nog groter dan ze al was. Ze had een vredige lichtblauwe kleur aangenomen. En Scarlet zat met opgetrokken benen naast haar. Ze had haar armen om haar benen heen gesloten en keek naar beneden. Het was een mooi uitzicht, ze had nooit last gehad van hoogtevrees en nu al helemaal niet met deze rotsachtige bodem onder zich, haar element. De kop van Artemis lag naast haar en ze streelde zachtjes haar voorhoofd.

Wacht volgens mij kende kexie aryemis wel al, maar ze is er altijd van uitgegaan sat ze dertiender id.
.
Alexis was bezig met boodschappen aan het rondbrengen voor de commandanten, officieren en ander hoge functionarissen van de leger kampen van het dertiende rijk, over het feest dat Leida en zij bedacht hadden voor de soldaten. In de kampen waar ze tot nu toe gew eest was, was het erg goed ontvangen, wat ze ook wel verwacht had. O hey moment vloog ze op de grote rode draak over het rotsachtige gebied. Carlos waarschuwde haar ervoor dat artemis er was en inderdaad, toen Alexis omlaag keek zag ze inderdaad Scarlet, met een glimlach vloog ze omlaag.

Dat kan, wordt het nog een hele schok voor dr x]
~

Artemis ging overeind zitten toen ze een draak hoorde, rook en nu ook zag. Ze maakte haar drakenogen tot dunne spleetjes en Scarlet keek naar achteren. Een grote rode draak was dat ze zag, maar haar ogen vestigde zich op de vrouw/het meisje dat op de draak zat. Alexis. Scarlet glimlachte een klein beetje, ze had net aan haar gedacht, hoe ze het aan haar moest vertellen dat ze iemand met magie was.

sorry oor de spellingsfouten in de vorige post, komt door mijn mobiel :3
-
Alexis sprong met een soepele sprong van Carlos af, "Hey, hoe gaat ie." zei ze nog half in de sprong, het was nu niet zo lang geleden dat ze elkaar gezien hadden, maar het was nog steeds leuk om Scarlet te zien. Ze had een beetje rondgekeken in een kledingzaak in het rijk van de stier en inderdaad had ze kleding zien hangen van Scarlet. Gewoon omdat het haar vriendin was hda ze helemaal stralend naar het shirtje gekeken, helaas had ze geld te kort gehad. Anders had ze het zeker gekocht.

Scarlet keek naar haar vriendin. 'Hee, redelijk goed, met jou?' Misschien was het slim van haar dat ze vandaag al haar wapens had meegenomen, ze had geen idee hoe Alexis zou reageren. Ze keek naar haar draak, deze was ook op de bruiloft geweest, was ook getrouwd met Clouds draak. Het was een mooie draak, Scarlet was altijd dol op draken. Artemis keek nieuwsgierig naar deze draak.

Alexis glimlachte "Ook redelijk, maar wel vermoeid." gaf ze toe. "Ik heb vandaag geloof ik al zo'n 5 rijken aangedaan en ik ben nog niet klaar ook." met een glimlach klopte ze op de hals van Carlos, zonder hem zou ze het zeker niet redden. Hemelsbreed bleef toch echt een voordeel qua paarden of andere vervoersmiddelen. "Hey zou jij anders wat door willen geven aan jouw voormalige legerkamp?" vragend keek ze haar aan, door haar kledingzaak had ze vast een eigen huis, maar ze was ooit ingelegerd bij een legerkamp dus daar zou ze vast wel even langs kunnen gaan.

Scarlet opende haar mond om wat te zeggen, maar sloot hem weer omdat ze even moest nadenken. Wat zou ze dan moeten doorgeven? Was er iets aan de hand? Misschien moest ze doen alsof ze het zou kunnen doorgeven, maar nee, dan zou ze Alexis voorliegen, ze moest zeggen dat er bij haar niets door te geven viel. 'Wat?' Vroeg ze. 'Welk legerkamp?' Voegde ze er daarna langzaam aan toe en beet zachtjes op de binnenkant van haar wang.

Logan liet rotsen vliegen en maakte ballen van sommige en was in opperste concentratie bezig met trainen met aardsturing. Af en toe klonk er het oorverdovende gebrul, of eigenlijk zang van duizend walvissen, als Shan zag dat hij iets fout deed. Logan was erachter gekomen dat zijn reusachtige draak een prima aardleraar was en hij was dan ook blij dat ze dit hadden gevonden. Al was de draak dan zo groot als Nationaal Park de Hoge Veluwe en half zo hoog als de bergen in het gebergte van het Rijk van de Tweeling, het was alsof hij zijn grote broer was.

Nicole zat tegen een rots aan met haar walkman in haar hand. Ze had geen muziek op staan, maar wel haar koptelefoon op. Dat was als een ritueel voor haar. Het leek of ze haar ogen gesloten had, maar door haar wimpers keek ze naar de vrije lucht. Ze zag vogels voorbij vliegen en genoot van de stilte om haar heen. Dit was de plek waar ze van hield. Het maakte haar eigenlijk niets uit, als het er maar rustig was. Ze hield niet van drukte om haar heen, ook nooit van gehouden. Toch hoorde ze vage geluiden om haar heen van mensen die aan het trainen waren met hun krachten en dat irriteerde haar. Waarom was zij nou één van hen? Waarom kon zij geen normaal mens zijn? Maar nee, zij moest perse krachten hebben. Ze opende haar ogen lichtjes toen ze een knorrend geluid naast zich hoorde. Zephyr zat met haar staart rond de rots naar haar te staren. Ze liet even een glimp van een glimlach aan haar zien en zij liet het wederzijds zien. Ook al zag het er raar uit, maar haar kon het niets schelen. De punt van haar staart eindigde bij de andere kant van Nicole. Zephyr streek even met haar staart langs Nicole's gezicht en nu liet ze even een langer moment een glimlach zien. Er was toch nog één ding in haar leven dat het waard was, Zephyr.

Ehm, Kyon is nog neit ver genoeg ontwikkeld voor een iPod of iets dergelijks.