Het bergmeer-Rijk van de Tweeling

'bij ons hetzelfde verhaal.' Cat keek naar Eliria. 'Je hebt een bijzondere draak, Vin.' Ze voelde zich nu al wat meer op haar gemak, en ze merkte niet eens dat ze Vin zei tegen Vincent. Cat trilde. Het was behoorlijk koud hier, en daar kon ze slecht tegen.

"Dat weet ik," zei Vincent trots. "Wat zeg je ervan om naar een plek te gaan waar het wat warmer is?" Hij stond op en liet een golf uit het meertje komen, waar hij op ging staan. Nu kon hij op Eliria's rug klimmen. Hij had nog geen zin om afscheid te nemen van Cat, dus misschien konden ze nog naar een kroeg gaan ofzo.

'Is goed.' Cat klom op Gabriella en keek hoe Vincent op Elrira klom. Hij had blijkbaar de kracht water. Cat oefende even haar vuurbal op een stukje oude boom uit, en zag het die in de fik vloog, maar al snel uitgebrand was door de kou. Ze was het nog niet verleerd.

Vincent grinnikte. Hij liet Eliria draaien en ze vloog snel weg, richting een warme, behaaglijke kroeg.

Kies maar een kroeg en begin maar.

Vincent zat op een steen en vroeg zich af waarom hij zich door Eliria had laten overhalen om hiernaar terug te gaan. Het was nog steeds hartstikke koud en hij trok zijn winterjas dan ook stevig om zich heen. Hij keek naar Eliria, die steeds uit het water opdook en het niet koud leek te hebben. "Misschien moet ik ook maar gaan bewegen," zei Vince hardop en hij besloot nog wat met watersturing te oefenen. Het water deed alleen niet wat hij wilde, zelfs de simpelste bal lukte niet.

Abby landde naast het meertje en Derryl stapte van haar rug. De draak was in haar asvorm, en dus niet vlammend heet. Pas toen ze landde merkte ze hoe koud ze het had en ontvlamde ze in al haar vlammenpracht. Derryl glimlachte en verwarmde zijn lichaam een beetje zodat de kou niet door zijn wollen winterjas heen drong. Zijn zwarte lakschoenen maakte voetstappen in de sneeuw. Dieper dan die van een normaal mens omdat hij veel warmer was.

Vincent merkte wel dat er een draak landde, maar hij besteedde er geen aandacht aan. Hij keek naar de twaalfde waterbol die uit elkaar viel en zuchtte diep. Hij was nu wel warm geworden, maar hij merkte dat hij nog ongelooflijk veel moest oefenen. Hij maakte een gooi beweging en het water vertoonde wat hogere golven. Eliria stak haar kop boven water, in de buurt van de andere draak. Toen die begon te branden, viel ze in een regen van druppels uit elkaar en verdween in het water.

Vincent schreef:

Vincent grinnikte. Hij liet Eliria draaien en ze vloog snel weg, richting een warme, behaaglijke kroeg.

Kies maar een kroeg en begin maar.

de zwarte kater, ben al begonnen

Leida stapte van Tuxedo af, die net geland was op de besneeuwde rotsen rondom het bergmeertje. Ze warmde zichzelf op, zoals ze altijd deed als ze hier was. Ze vond deze plek geweldig. Hier bestond de oorlog meestal niet. Hier had ze ook Andrew ontmoet. Ze werd blij en verdrietig tegelijk als ze aan hem dacht, maar deze emoties waren niet te zien op haar gezicht.

Fino was hier al een poosje. hij zat op een steen. De steen werd omringt door Skrem, Wadjet en Uto. Alleen de drie grote slangen hadden hierin toegestemd. Hij zat doodstil, het enige waar je zijn levende status uit op kon maken waren de vlammen die over zijn huid dansden op de maat van zijn rustige ademhaling. De slangen lagen gesorteerd op grootte. Wadjet de python van 4 meter lag in de binnenring, daaromheen Uto in haar 8 meter lange grootsheid en daarbuiten meerdere lagen Skrem, die wel dertig meter lang was. Skrem was zwart als de nacht en zijn amper knipperende ogen waren gevuld met vuur. Hij was nu niet kwaad. hij was met opzet in deze staat, het was een ovening. Hij straalde een aangename warmte uit, die de andere twee slangen ook warmhield en ervoor zorgde dat die lekker aan het dutten waren zoals slangen nu eenmaal graag doen.

Leida keek om zich heen en zag een uitermate raar tafereel voor haar. Wie was die jongen met het rode haar en waarom cirkelden er slangen om hem heen? Het vuur was nog iets wat haar het minst verbaasde. Als zij haar best deed kon zij dat ook. Tenminste, in ieder geval voordat haar krachten afgezwakt waren. Ze stond aan de andere kant van het meer, twijfelend of ze op hem af zou stappen of niet. Ze wou geen ritueel onderbreken.

Uto hief haar kop slaperig op en keek naar leida. Haar tong schoot even uit haar mondje en ze siste wat. Wadjet en Skrem hieven hun lichamen nu ook op. Fino, Bezoek gaf Skrem hem door. Fino liet de vlammen doven voor hij zich op iets nders focusde. Hij kon die vlammen tot zijn grote verdriet aleen op zijn huid houden als hij zich concentreerde anders zouden ze hem wel branden. Toen ze allemaal uitwaren stond hij op en liep naar Leida toe "Goedemiddag Fröhlein" zei hij met een charmante glimlach. Hierboven was het licht vel en in contrast met de sneeuw leken zijn ogen donkergroen.

Leida schrok even van de spontane confrontatie en het lichtelijk menselijke gedrag van de slangen. Ze wist niet hoe slangen zich hoorden te gedragen, maar dit vond ze toch vrij maf. 'Goedenmiddag Herr.' Zei ze in dezelfde taal terug tegen hem. Ze streek door haar rozige haar. 'Ik stoor niet hoop ik?' Vroeg ze. Niet echt op een beleefde toon, daar was ze helemaal niet goed in, zeker niet als ze verbaasd was. Op de een of andere manier kwam ze hier vaker iemand tegen dan verwacht.

De slangen waren inmiddels weer op hun plek aan het liggen en aan het genieten van Skrems warmte. Fino glimlachte "Nee hoor, Madame, Ik was gewoon aan het oefenen, het zou afschuwelijk vinden als het mis zou gaan terwijl ik bezig was met een optreden." Hij grinnikte "Ik ben trouwens Serafino, al noemt iedereen me Fino, of slangen jongen of vuurvreter, of slangemens" hij glimalchte scharmand.

Leida glimlachte een beetje vaagjes. Waren er mensen die daarna kwamen kijken? Ze kon het zich niet voorstellen. Ze vond het eerder vreemd dan spectaculair. 'Ik ben Leida, oftewel Havock, of officier voor de meesten.' Zei ze tegen Serafino. 'Leuk om je te ontmoeten.' Zei ze met een glimlach. Ze glimlachte nu echt. Ze was over haar verbazing die ze gevoeld had bij het zien van de jongen heengekomen.

Fino glimalchte "Hallo Leida.' hij wees naar de drie slangen "De grote slang-draak heet Skrem, en de twee kleinere dames zijn Wadjet, met haar 4 meter en Uto met 8" Kom maar hier gf hij door aan skrem, die het weer doorgaf aan Uto en Wadjet. De drie gingen in de richting van Fino nu.

Leida wees met haar duim over haar schouder naar Tuxedo. 'Dat is mijn draak Tuxedo.' Zei ze met een glimlach tegen Fino. Tuxedo gromde even als begroeting en ging toen weer verder van het nieuwsgierig proberen te doorbreken van het ijs op het meer. 'Interessante... huisdieren heb je daar.' Zei ze, wijzend op de slangen die zijn draak volgden. Ze was niet bang, dat zeer zeker niet. Angst was voor Leida iets wat ze allang verloren had.