Het bergmeer-Rijk van de Tweeling

'hij is zo te zien groter dan dat Stephan ooit zal worden.' zei Gwen toen. Stephan zou nooit groot worden, hij bleef redelijk klein vergeleken met de draak van Logan, ongeveer dezelfde groote als nu. Niet dat Gwendelyn dat erg vond, ze vond het eigenlijk wel prettig dat Stephan niet zo groot werd.

"En hij is nog niet uitgegroeid ook," zei Logan trots. Hij stelde zijn geest open voor Shan en vertelde hem dat hij niet tussen de bergen door kon en dat hij beter kon stoppen met dat te proberen. Hij keek van Gwen naar Stephan en hij vond het jammer voor haar dat Stephan niet zo groot zou worden.

Gwen hoorde de gedachten van Logan, en voor ze het wist had ze haar mond al opgetrokken en waren de woorden: 'Het is niet erg dat hij niet groter wordt,' uit haar mond gefloept. Het was nooit de bedoeling geweest dat ze er iets over had gezegd. Hij zou nu meteen weten dat ze telekinist was, iets wat ze niet zo super vond. Zeker omdat ze graag wilde dat het een beetje geheim bleef.

"Huh, maar dat heb ik niet hardop gezegd," zei Logan verbaasd. "Hoe weet je dat dan?" Hij keek haar vragend aan. Hji snapte wel at alle vier de elementen krachten waren, maar kennelijk zat daar dus veel meer achter. Hij moest er Shan maar eens naar vragen, die wist er vast wel een antwoord op.

Gwen glimlachte een beetje schuldig, ze had haar mond moeten houden maar nu was het daar te laat voor. 'Ik ben telekinist, ofwel ik hoor alles wat je denkt.' zei ze toen zachtjes. Ze wilde niet dat hij wegging, en waarom ze dat niet wilde wist ze niet maar het was gewoon zo.

"Cool," zei Logan. "Ik wist niet dat die kracht bestond. Welke krachten zijn er nog meer? Zeker alle elementen?" Hij keek Gwen nieuwsgierig aan, hij wilde het erg graag weten. Hij schoof zijn steen dichter naar haar toe, zodat hij haar beter kon verstaan.

Gwen was lichtelijk verbaast dat Logan de krachten niet kende. 'Als ik jou was zou ik sowieso zorgen dat je beter bent geinformeerd over de krachten, het kan van levensbelang zijn.' zei ze rustig alsof ze zei dat de appeltaart klaar was. 'Je hebt inderdaad alle elementen, verder heb je nog Telekinese zoals ik heb, Aura, Bliksem, Ijs, Glas, Helen en metaal.' vervolgde ze toen. Zolang de gesprekken niet over haarzelf gingen vond ze het niet erg om te spreken.

"Oké," zei Logan. "Ik vraag vanavond wel aan Shan om verdere informatie, al ben ik bang dat hij daar ook niet echt veel van weet. Shan heeft dan wel soortgenoten die al sinds het begin der tijden op deze wereld ronddwalen, volgens mij is hij de eerste die in contact is gekomen met mensen." Hij haalde zijn schouders op, uiteindelijk zou hij het toch wel te weten komen.

'Je kan het ook opzoeken in boeken.' zei ze toen met een glimlach, dat was de enige reden waarom ze er zelf redelijk veel over wist. Ze wist verschillende aanvallen van de ander krachten doordat ze veel ahd gelezen over de krachten. Ze was blij dat ze veel wist erover want het was handig in een gevecht, niet dat ze veel vocht.

"Ik kom nooit lang genoeg in een stad om een bibliotheek of iets dergelijks te bezoeken," zei Logan. "En ik kan ook niet zo heel goed lezen." hij werd een beetje rood, maar dat verdween al snel. Hij had Shan, dus het was ook niet nodig. Al zou hij nooit de hele geschiedenis van Kyon te horen krijgen.

Gwen keek Logan even recht aan. 'lezen kun je leren, en ik denk dat je daar de tijd voor moet nemen.' zei ze toen rustig. Hij hoefde het niet voor haar te doen, het was voor hemzelf ook gewoon beter. Nog steeds streek Gwen met haar hand zachtjes over de huid van Stephan.

"Ja, maar dan is het ook nog zo dat een boek niks voor kan doen," zei Logan. "Shan kan beelden laten zien, dat is veel handiger." Hij grinnikte en keek weer achterom, maar Shans bergen waren of niet meer te zien, of stonden nu ook stil. Kennelijk had hij het opgegeven. Hij glimlachte en keek weer naar Gwen.

Gwen glimlachte een beetje. 'Als je dingen jezelf aanleert wordt het beter dan waarneer iemand alles voor doet.' zei ze tegen hem. De meeste dingen die ze kon had ze zichzelf geleerd, niet dat ze goed kon vechten maar alsnog. Shan zou, volgens haar, hem niet zo goed kunnen helpen als hij zichzelf kon helpen.

"Oh, maar hij hoeft me alleen het watersturen, vuursturen en luchtsturen laten zien," zei Logan. "Bij aardsturing kan ik overal zelf achter komen en het is veel leuker om zelf dingen te bedenken en dan te testen of ze haalbaar zijn." Hij haalde zijn zwaard van zijn rug. Je ruwe steen was zwaar, maar ook scherp. Hij liet hem aan Gwen zien. "Gewoon zelf bedacht. Zodra ik beter ben in aardsturing slijp ik het ruwe eraf en komt er misschien nog een bewerkt handvat aan."

Vincent trok zijn winterjas wat steviger om zich heen. Hij vond het maar koud hier. Hij liet Eliria naar beneden vliegen, richting één of ander bergmeer dat daar lag. De Deformaqua landde rustig op het water, ze was nu net een zwaan, alleen met een hele lange staart en vinnen aan de voorkant. Ze bracht Vincent rustig naar de kant, waar hij eraf sprong en zij de mogelijkheid zag om onderwater te duiken.

Cat keek naar de rotsen begroeid met korstmossen, die ze onder zich zag. Ze gaf een seintje aan haar draak dat ze naar beneden mocht en ze landden op een stukje gras, naast het meer. Het voelde koud aan, hoewel het in de lucht ook koud was. Cat trok even haar zwarte cape iets dichter.

Vincent keek op toen er een meisje landde naast het meer. Daarna keek hij naar de gebogen rug van Eliria die af en toe boven het water uit kwam. Hij ging zitten op een steen en baalde licht van het feit dat dit meer te koud was om te zwemmen. Zuchtend stuurde hij wat water in zijn flessen. Als hij nou een goede meester zou zijn, dan kon hij met Eliria mee. Maar nee, hij kon nog niet meer dan zijn flessen vullen en stomme waterbollen rondschieten.

Cat keek om zich heen, om te kijken waar ze was. Ze zag dat er nog iemand was, maar verder was het uitgestorven. Even later merkte ze ook de draak op, en was verbaasd. Ze liep naar de jongen toe, die niet heel veel ver weg was. Ze was nieuwschierig, wat zou hij hier doen?

"Oh, hallo," zei Vincent toen het meisje op hem af kwam lopen. Waren ze nu maar in herbergzame omstandigheden geweest, dan was hij al bezig geweest met versieren. Het was te lang geleden dat hij een ONS had gehad, vond hijzelf. En daar moest natuurlijk iets aan veranderen. Eliria stak haar kop boven water en hij zag haar licht met haar kop schudden, maar hij trok zich er niets van aan.

Cat voelde dat Gabriella naar haar keek, en keek achterom en wenkte haar. 'Eh.. Hoi' Ze was blij dat de jongen iets zei, zodat zij geen gesprek hoefde te beginnen. Daar hield ze niet van. Eigenlijk hield ze helemaal niet van gesprekken voeren, maar deze jongen trok haar aan op de een of andere manier. Misschien zou dit uitlopen op een ONS.

"Koud is het hier, niet?" vroeg Vincent. Dit was toch ook geen plek om een meisje te ontmoeten. Vandaar dat hij ook niet wist wat te zeggen, zoals hij normaal wel had. Hij zuchtte en speelde met het water. Eliria kwam weer boven en bleef plat op haar buik dobberen, terwijl ze Vincent en de andere twee in de gaten hield.

'Inderdaad..' soms voelde Cat zich echt wanhopig, bij meisjes was ze heel anders. Dan wist ze vaak wel opmerkingen te maken, maar hier wist ze gewoon niets te zeggen, omdat het een jongen was. Bij jongens liet ze haar andere kant zien. Ze voelde Gabriella dichterbij komen en zei daarom maar: 'Dit is mijn draak, Gabriella.'

"En dat is mijn draak," zei Vincent. "Eliria. Ik ben trouwens Vincent, maar zeg maar Vince of Vin." Hij glimlachte en bleef kijken naar Eliria. Hij keek er niet van op toen opeens in duizend druppels uit elkaar viel en in het water verdween. Niet veel later verscheen er dan ook een klein beekje dat ontsprong uit het meer en drie meter verder gewoon stopte.

'O, ik ben Cat.' ze had geen zin om aan onbekenden te vertellen dat ze eigenlijk Catherina heette, niemand wilde dat weten, en trouwens, ze heette nu ook gewoon Cat. Cat keek naar Gabriella, die zich op haar gemak begon te voelen. 'ehh wat kom jij hier doen eigenlijk?'

"Ik heb geen idee," zei Vincent. "Ik vloog over en we zijn hier geland. Eliria is graag daar waar water is." Hij zuchtte en stuurde het water uit het beekje in de vorm van Eliria, die dan ook meteen haar vaste vorm aannam en achter Vincent bleef zweven. Ze kon niet op vaste grond landen, want daar kwam ze dan niet meer weg.