De bergweides - Rijk van de Tweeling

'Dat hoop ik, al denk ik van wel. Het rijk van de leeuw en het rijk van de vissen zijn niet echt goede maatjes, dus voor hen was het wel een goed excuus om elkaars mensen af te slachten,'Zei Silvia, gebruik makend van een verkinderlijkte vorm van oorlog. Mensen afslachten, misschien zat daar nog wel iemand bij die onder de schrammen zat. Ach, schrammen, krassen, wondjes die Silvia nog had toegebracht. Misschien zat Yasmine straks ook nog zo onder, maar ze was blij dat het er nu nog niet was van gekomen. Het gaf haar een minuscule hoop.

Yasmine kon een blik van afschuw niet onderdrukken bij het woordje afslachen. Dat klonk erger dan oorlog, in haar oren dan. "Weet je zeker dat je niet wilt?" ging Yasmine over op een ander onderwerp. Ze wilde niet over dood en verderf praten, daar zou je in het even nog vaak genoeg mee te maken krijgen en het was iets wat ze zo lang mogelijk wilde uitstellen. Yasmines ogen bleven Silvia's groenige ogen aankijken. (ze zijn toch groen xd?)

Jap, groen.
_____________________
'Hoeft echt niet,'Zei Silvia, meegaand naar het onderwerp eten-delen. Silvia besloot haar ogen niet af te wenden en gewoon in die ogen van Yasmine te kijken, blauw, zag ze nu overduidelijk. Ze wou om de één of andere reden iets zien, iets wat erop wees dat Yasmine niet zo onwetend was als ze zich voordeed. Ze wist niet waarom, maar het zou haar geruststellen als Yasmine er iets van kende. Iets van die oorlog wist. Waarom, gewoon.

Yasmine wende na enkele seconde haar blik af, het leek haast of haar wangen wat rood werden. Misschien schaamde ze zich. Het was duidelijk dat Silvia haar een raar kind vond. Ze wist niks van de oorlog die er speelde, ze wist niet eens dat er een moord gepleegd was. Al werden er in oorlogen vaker moorden gepleegd. Ze at het laatste beetje van het eten op, terwijl ze Silvia niet mer durfde aan te kijken.

De stilte drukte op Silvia's schouders. Het gepraat had de aandacht afgeleid van de oorlog die er in Silvia's binnenste woedde. Ze vond het zo ongeveer verschrikkelijk nu al haar aandacht erop was gevestigd. 'Eeh, Yasmine?'Begon Silvia, die het gesprek verder wou zetten. 'Heb jij eigenlijk een draak?' Het leek een normale vraag, omdat er constant geruchten rondgingen over draken en Silvia had haar eigen draak eigenlijk bijna nooit mee. Die vloog wat rond en zodra ze alleen was, kwam hij weer tevoorschijn, de chagrijn.

Yasmine wist niet wat ze moest zeggen, volgens verhalen die ze in de gemeente gehoord had was het bijzonder dat ze een draak had, maar ze was niet de enige in de wereld. Uiteindelijk knikte ze, liegen kon ze toch niet. En waarom zou ze liegen tegen Silvia? Ze hief haar hand om iets omhoog te wijzen, met de beste wil van de wereld leek je de draak niet te zien. Tenzij je wist dat hij er was, dan kon je enkele vage omtrekken zien. Tenminste dat kon Yasmine, of andere dat ook zagen wist ze niet. "Daar is Lucio, hij slaapt."

Silvia probeerde ook maar iets te zien, niets wat ook maar léék op een draak. 'Waar?'Vroeg Silvia die enkel naar de lucht zat te staren. Ze kon echt niets ontdekken dat er ook maar leek. Geen contouren van een draak, en ze voelde zich nu pas echt dom. Misschien hield Yasmine haar gewoon voor de gek. 'Ik zie niets?'Voegde ze, maar voor de zekerheid, toe.

Yasmine glimlachte geduldig, "Precies daar naast die wolk," ze wees naar een grote wolk die net langs de wolk gleed "aan de linkerkant, eigenlijk is hij half die wolk." dat moest ze misschien verklaren, maar in haar ogen was het volkomen logisch. Lucio was een wolkendraak die zich perfect camoufleerde in de lucht. Ze stond op om naast Silvia plaats te nemen en haar wat preciezer aan kon wijzen.

Silvia moest toegeven dat het wartaal klonk, zoals ijlen. Maar oké, Yasmine zag er niet echt uit alsof ze aan het ijlen was, dus nam ze haar maar serieus. Ze kneep haar ogen tot spleetjes, zag vaag iets in de vorm van de draak. 'Ik neem aan dat het normaal is om alleen de contouren te zien,'Klonk Silvia's stem onzeker. Ze was er niet zeker over, misschien was het gewoon een fata morgana of iets dergelijks?

Yasmine knikte instemHij weet zich altijd aan de lucht om zich heen aan te passen, of het nou dag, of het nou nacht is." In haar hoofd probeerde ze hem wakker te maken, met de speciale band die mensen met hun draken hadden, maar hij sliep te diep of had geen zin om te reageren. "En jij, heb jij een draak?" vroeg ze na enkele seconden stilte, het zou best wel eens kunnen, anders zou ze die vraag toch niet stellen.

Silvia knikte. Aangezien Yasmine er één bleek te hebben, geloofde ze dat dit niet riskant was. 'Alleen is het niet zo'n draak die altijd naast me loopt,'Voegde ze bij haar knik toe. Allaji was een regelrechte chagrijn, al was ze om de één of andere reden wel gesteld op 'm. Maar oké. Ze vermoedde dat hij nu ergens in de bergen rondliep, wachtend tot Silvia weer alleen was. Niet dat hij verlegen was, hij had per definitie gewoon een hekel aan iedereen.

Yasmine knikte, het was voor het eerst dat ze iemand met een draak ontmoette. "Lucio blijft liever rondzweven, hij houd niet van de grond gelof ik, dan kan ie zich niet amoufleren, tenzij het heel mistig is." glimlachte ze, "Maar hij houd er wel van om bij mensen te zijn." sprak ze zonder enige reden, misschien om het gesprek een beetje oop gang te houden.

'Allaji mag in principe niemand,'Glimlachte Silvia. Tja, Allaji vroeg zich meteen af of je wel geen vijand was en als hij kon vuur spuwen (wat hij niet kan), roosterde hij je liever meteen dan dat hij zich afvroeg wie jij nu weer was. Iets waardoor Silvia erg blij was dat hij niet kon vuurspuwen. Het zou geen goede start zijn om "hallo" te zeggen, Allaji diegene even roosterde. Nee, geen goed idee.

Yasmine kon het niet laten om te grjinzen "Gelukkig mag ie jouw wel, nite waar?" het leek haar nou niet echt geweldig om een draak te hebben die z'n eigen baasje niet eens mocht. Alhoewel, ze zou Lucio nooit als een mindere zien. Hij had ervoor gezorgd dat ze nog leefde, niet met haar stomme kop met ongure mannen mee was gaan lopen en dat ze te eten had.

'Ik hoop in elk geval dat hij nu geen plannen beraamt om mij zo even van de weg te rammen,'Ging Silvia mee in het gesprek, al was het vrij onwaarschijnlijk dat Allaji dat nù ging doen. Ze had hem al een hele tijd en zie daar, Silvia Angela D'Himane leefde nog steeds. Ze had alleen zo nu en dan een beetje stom gedaan. (Klein beetje maar, hoor.)

Yasmine lachte nu echt, nog wel iet wat verbaast. Welke draak wou zijn baasje nou weer willen weg ramen? vrolijk keek ze silvia aan. Het was lang geleden dat ze een fatsoenlijk gesprek had. Eigenlijk had ze dagelijks wel een fatsoenlijk gesprek, maar over het algemeen b niet mey een mens. lucio was leuk om mee te praten, daar niet van hoir.

Silvia grinnikte, ze lachte niet zo vaak, als het in zulke tijden was. Dan voelde ze zich om de één of andere reden schuldig. Silvia voelde zich zo snel schuldig. Erg snel, en het was een eigenschap om te vervloeken. Ach, schuld voelen was iets dat je bleef achtervolgen en die vlak achter je bleef, soms even uit het zicht, om daarna dubbel en dik toe te slaan.

sorry voor de spellingsfouten van vorige post, was op m'n mobiel geschreven :p
-
Yasmine probeerde Lucio weer te vinden in de lucht, maar deze leek ondertussen verplaatst te zijn, want zij kon hem hem niet meer terug vinden. "Wat dpe jij hier eigenlijk in de bergen?" vroeg Yasmina na een tijdje, van de lucht naar Silvia gekeken te hebben, naar het uitzicht gestaard te hebben om even te genieten van de rust die de bergen brachten. Ze hield van bergen,.

Lewis. schreef:

Abby zakte door haar benen en viel op de grond neer. Ze kon het niet meer. Ze krulde zich op tot een klein bolletje en bleef daar in het vochtige gras liggen snikken. Haar armen om haar eigen lichaam heen geslagen zodat ze niet helemaal uit elkaar zou vallen. Ze wilde nu het liefste de twee warme armen van Dan om zich heen voelen, maar hij was er niet. Hij zou er niet meer zijn, en dat was haar eigen schuld.

James keek oncomfortabel naar het huilende bolletje Abby op de grond. Hij had niet echt zin om haar te troosten, maar hij kon haar ook niet daar laten liggen. Hij slikte en liep op haar af. 'Abby, wat is er in vredesnaam aan de hand met jou?' Vroeg hij. Het klonk een beetje onhandig, maar er zat ook een ondertoon van kwaadheid en ongerustheid in zijn stem.

Abby beet op haar lip. Hij had haar niet zo moeten zien. Ergens voelde ze de behoefte om het hem allemaal te vertellen. Maar ze kon het niet. 'Niets, James, niets.' fluisterde ze. Haar stem was zacht en ongeloofwaardig. Het was ook niet nodig dat James het zou geloven. Zolang ze het voor ziczhelf zo kon houden, was het allemaal goed.

'O, ja, natuurlijk. Ik ga ook altijd huilend op de grond liggen als er niets is.' Zei James zachtjes. Meer tegen zichzelf dan tegen Abby, maar ze zou het zeker kunnen horen. 'Abby. Er kan niet niets zijn. Ik weet dat ik niet je beste vriend ben, maar dat moet je niet persoonlijk opvatten. Ik gedraag me zo tegen bijna iedereen. Het is beter als je het gewoon vertelt. Misschien kan ik je helpen.' Zei hij met een heldere stem tegen Abby.

'Ja hoor, meneer ik kan alles aan.' zei Abby sarcastisch. Ze wilde het ergens wel vertellen. Maar het leek zo stom, als ze het zou vertellen zou James haar zeker voor gek verklaren, als hij dat nog niet had gedaan. Ze miste het zorgeloze leven van vroeger. Waar ze alles had gehad wat ze wilde.

James keek Abby kwaad aan. 'Jij denkt echt dat jij de enige bent die dingen meemaakt, hè? Dat alles hier om jou draait. Alsof andere mensen nooit tegenslagen hebben. En als ze iemand willen helpen vinden ze zichzelf meteen geweldig, omdat jij je dan zo voelt. Misschien is er wel een reden waarom ik me zo gedraag. Misschien heb ik ook tegenslagen gehad. Misschien heb ik me precies zo gevoeld als jij je nu voelt. Maar dat kan jou geen zak schelen. Alles draait bij jou om jou jou jou. Jouw pijn of verlies. Jouw kracht. Jouw leven. Narcist.' Schreeuwde hij tegen haar. Hij moest zijn best doen om haar niet te slaan, maar daar zag ze er te kwetsbaar voor uit.

Abby beet op haar lip, het was niet haar bedoeling geweest hem boos te maken. 'Sorry.' zei ze toen zachtjes. Ze was inderdaad erg onwetend wat de rest van de wereld betreft. Niet dat ze dat snel toe zou geven maar ze was gelukkig opgegroeit, met alles wat haar hartje begeerde. Ze was het gewoon niet gewend om tegenslagen te hebben, altijd werd alles door haar vader opgelost.

James keek naar Abby. 'Dat is je geraden.' Mompelde hij. Hij liep weg van haar. Hij had geen zin meer in haar. Ze kon dan wel haar excuses hebben aangeboden, maar hij wist dat ze nog steeds zo was als ze was. Hij had geen zin om energie te steken in iemand die toch niet naar hem luisterde en alleen maar klaagde, zeurde en pochte met hoe geweldig ze wel niet was. Hij was zelf ook niet perfect en had zich niet perfect gedragen, maar hij wist dat zijn karakter niet paste bij dat van Abby. Hij riep Rusty in zijn gedachten en de draak, die maar weggevlogen was, stuurde terug dat hij er zo aan kwam.