De bergweides - Rijk van de Tweeling

James gromde geïrriteerd, maar grijnsde daarna naar Scarlet. 'Ik kan er ook niets aan doen dat het er altijd uitziet alsof ik een vork in het stopcontact heb gestoken.' Zei hij. Hij staakte zijn pogingen zijn haar glad te strijken en zwom maar weer gewoon een stukje. Hij kwam weer boven en maakte een aantal kleine waterballetjes in zijn hand. Ze veranderden constant van vorm. Hij merkte dat zijn krachten weer langzaam aan begonnen te groeien. Hij was hier blij om.

'Het was goed bedoeld.' Zei Scarlet met een glimlach terwijl ze weer even naar de kant zwom. Ze kon de bodem hier niet raken, dat vond ze wel jammer. Ze vondhet altijd prettiger als ze iets van grond onder zich had, iets van haar element of bijkracht. Ze ging uit het water en ging op de kant zitten met haar benen in het water. Ze haalde een hand door haar nu doorweekte haren en glimlachte. Voor het eerst sinds tijden glimlachte ze weer een beetje, net zoals toen bij Alexis.

James kon wel staan op de plek waar hij en Scarlet waren geweest, maar hij was natuurlijk ook 45 centimeter groter dan haar. Hij dook onder water en kwam naast Scarlet weer boven. Hij glimlachte vrolijk. Hij glimlachte niet vaak vrolijk, dus het was voor hem ook een speciale gebeurtenis. Hij ging op de kant zitten en schudde zijn hoofd heen en weer, zodat er waterspetters in het rond vlogen. Hij trok met zijn krachten het water uit zijn haar en broek, waardoor zijn haar meteen ontzettend statisch werd en nog piekeriger stond dan normaal. Hij grijnsde en probeerde het niet eens meer goed te krijgen.

Scarlet lachtte toen er ook spetters op haar kwamen van zijn haar. Ze haalde de klem uit haar haren en deed haar haren wat beter, omdat het er anders niet uitzag. Ze zei niets over zijn krachten, ze had er geen zin in en bovendien was ze ook bang, bang dat hij niet aan haar kant hoorde. Dat het gevaarlijk zou zijn hier. Bij haar beste vriendin in de buurt was het ook al gevaarlijk. Ze glimlachte nog steeds. 'Toch nog een gezellige dag.' Zei ze terwijl ze naar het water keek.

James glimlachte en keek naar Scarlet's weerspiegeling in het water. 'Ja, ik had eerlijk gezegd niet verwacht om hier iemand tegen te komen die zo aardig is.' Zei hij. Hij haalde zijn hand door zijn haar en er klonk een knetterend geluid. Het was echt heel statisch. Hij sprenkelde er wat water op, zodat het minder werd. Hij leunde achterover en keek in de zon.

Scarlet glimlachte daarom en haalde langzaam haar schouders op. 'Ik ben niet altijd zo aardig hoor, maar ik voel me wel op mijn gemak.' Ze sprak de waarheid. Ze had lang niet zoveel lol gehad, misschien kwam dat ook wel omdat ze zichzelf eigenlijk gewoon had opgesloten in het Stierenrijk. Ze keek hem eventjes aan en haalde een hand door haar haren, een vervelende tik die ze nog steeds leek te hebben.

'Daar ben ik blij om.' Zei James met een vrij brede glimlach. 'Bovendien ben ik ook niet altijd even aardig hoor, maar dat had je denk ik al wel gezien.' Hij grijnsde breed en streek even met zijn linkerduim langs een litteken op zijn rechterhand. Het was geen opschepperig gebaar, eerder verontschuldigend. Hij voelde zich ook op zijn gemak, en wist geen reden meer om zijn arrogante houding op te houden. Het meisje vroeg er niet om.

Scarlet glimlachte even en knikte toen langzaam. 'Ach, ik heb ook veel littekens. Misschien horen die er soms gewoon bij.' Zei ze tegen hem en haalde haar schouders op. Sommige littekens hadden wel een bepaalde herinnering die ze liever niet wou hebben, maar ze kon er niets meer aan veranderen. 'Our scars remind us that the past is real.' Zei ze zacht, zodat ze zich afvroeg of hij het wel hoorde. Ze leunde met haar armen naar achteren.

James knikte en was stil. Hierdoor hoorde hij het gefluister van Scarlet wel. 'Ja, daarom haat ik de meesten ook zo.' Zei hij. Hij slikte. Hij speelde altijd wel de bink die zich niets aantrok van anderen en arrogant was, maar zijn verleden deed ook pijn. De bende was toch een soort van familie geworden. Een familie die hem nu maar wat graag dood wilde hebben. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen. Gewoon om te voorkomen dat er tranen in zouden komen. Als hij iets niet deed, dan was het wel huilen. Dat was voor watjes.

Scarlet keek James met een waterige glimlach aan. 'Ja, ik haat ze ook. Stuk voor stuk.' Zei ze en streek even met haar hand langs haar arm terwijl ze weer overeind ging zitten. Ze trok haar benen uit het water en trok ze weer op, ze deed haar armen om haar benen heen en keek hem aan terwijl ze haar hoofd op haar knieën legde. 'Je mag best huilen hoor.' Zei ze zachtjes toen ze hem met zijn ogen zag knipperen.

James keek haar weer aan. Er welden tranen op, maar die wreef hij wel. Hij grinnikte droevig. 'Dat is niet echt mijn stijl. In huilen uitbarsten bij een vreemde. Ik huil straks wel, als ik alleen ben. Goed?' Vroeg hij, droogjes. Zijn stem had de dichtgeknepen ondertoon van iemand die op het punt stond te gaan huilen aan het begin van de zin, maar hij had het hersteld aan het einde. Hij schraapte zijn keel nog een keer en keek Scarlet toen maar weer met een glimlach aan.

Scarlet knikte naar hem terwijl ze hem eventjes aankeek. 'Ja, dat begrijp ik wel.' Zei ze tegen hem en glimlachte. Zij zou nu ook niet in huilen uitbarsten of zachtjes huilen. Ze was nu meer zo'n iemand die zichzelf in slaap huilde. Ze speelde met een plukje haar. 'Mag ik vragen uit welk rijk je komt? Ik dacht Vissen, omdat je het zwemmen zo leuk vind.' Vroeg ze terwijl ze naar het water keek. Ze wist niet of ze het antwoord wel wou weten als het niet was dat ze dacht.

James keek Scarlet aan en dacht na. Zou hij zeggen dat hij uit het dertiende kwam. Hij had in ieder geval niet zoveel meer met de oorlog te maken. Hij besloot maar gewoon de waarheid te zeggen tegen dit meisje. 'Ik kom uit het dertiende.' Zei hij tegen haar. 'Maar sinds dat de woestijn afgesloten is heb ik niet meer zoveel te maken met de oorlog. Ik zal je niet aanvallen, dat beloof ik.' Hij glimlachte tegen haar. 'Als jij mij dan ook maar niet aanvalt.' Hij had geen idee of ze magie had, maar wou het gewoon zeker weten.

Hier was Scarlet bang voor geweest. Waarom kwamen de mensen die zij aardig vond vaak uit het dertiende rijk of hoorde bij de dertieners? Ze sloot haar armen om het gat in haar buik en hart. 'Ik val je niet aan.' Zei ze tegen hem en glimlachte eventjes. 'Ik ben niet zo sterk meer.' Zei ze en ze hoorde de verontwaardiging in haar eigen stem. De verontwaardiging dat haar krachten achteruit waren gegaan.

James merkte dat Scarlet het niet leuk vond dat hij uit het dertiende rijk kwam. Hij legde rustig zijn hand op haar bovenarm. 'He, het maakt toch niet uit waar je vandaan komt?' Zei hij. Oprecht. Hij vond afkomst niet van belang. Hij kwam uit een achterbuurt, dus zo was hij opgevoed. Het maakt niet uit waar je vandaan komt, vergeet het zo snel mogelijk en probeer iets goeds te krijgen uit je leven. Dat laatste was hem niet erg goed gelukt, en het eerste ook niet, maar het zorgde wel voor een speciale mentaliteit. Hij zou dus ook niet snel vragen waar iemand vandaan kwam.

Scarlet keek naar zijn hand en schudde daarna haar hoofd. 'Het maakt uit hoe je bent, als je daarvandaan komt.' Zei ze rustig. Ze keek hem aan. Eigenlijk kwamen al haar littekens van dertienders. Zijzelf heeft natuurlijk ook mensen vermoord, waar ze niet helemaal blij mee was, maar dat kon ze ook niet meer ongedaan maken. 'Sommige dertienders zullen mij haten.' Zei ze schouderophalend.

James grijnsde. 'Geloof me, de meeste dertienders haten mij ook. Eigenlijk, is 90% van al deze littekens gemaakt door dertienders. Gelukkig zitten die aan de andere kant van de woestijn. Ik weet niet of ik het anders overleefd had.' Hij haalde zijn hand voorzichtig weg en keek naar Scarlet. 'En ik haat jou niet.' Zei hij met een glimlach. 'Integendeel. Ik mag jou wel.'

Scarlet glimlachte daarom en keek hem aan. 'Dank je, ik mag jou ook wel.' Zei ze tegen hem. 'Degene die ik als beste vriendin beschouw komt ook uit het dertiende rijk, maar ze weet niet wat ik ben.' Zei ze tegen hem en stuurde een klein steentje omhoog. Deze stuurde ze naar de andere kant van het meertje en keek hem aan, met een soort spijtige blik in haar ogen.

Heb je mijn PB nog gehad?
-
'En je denkt dat ze je vriendin niet meer zal zijn als je tegen haar zegt waar je vandaan komt?' Vroeg James aan Scarlet. Hij stuurde een waterbolletje achter het steentje aan. Het ging even snel en haalde het dus niet in, maar kwam later aan aan de overkant. 'Jij verandert toch niet als je dat zegt?' Vroeg hij. Hij snapte niet zo goed waarom Scarlet niet gewoon de waarheid zei tegen haar vriendin. Het zou toch wel uitkomen, en als het dat deed, zou die vriendin al helemaal niet blij zijn.

'Volgens mij was ze nogal fanatiek wat haar missie betreft en ik denk dat ze aardig wat bekende van mij om het leven heeft gebracht.' Zei Scarlet tegen hem. En dat was waar, in de eerste jaren dat de mensen uit het dertiende rijk jacht op haar maakte, vertelde veel over ene Alexis of het meisje met de gitzwarte haren. 'Ik weet niet of ze nog steeds vind dat die missie zo is, ik ben bang voor haar reactie.' Vertelde ze en keek hem aan. 'Stom, ik weet het.' Grinnikte ze om zichzelf.

'Helemaal niet stom. Je moet maar gewoon beslissen waar jij je comfortabel bij voelt. Als ik jou was zou ik het zeggen. Voordat ze er op een andere manier achterkomt en alles helemaal in de soep loopt. Maar ik ben jou niet.' Zei James met een glimlach. Hij zag dat er langzaam wolkjes voor de zon begonnen te trekken. Als het nou maar niet zou gaan regenen. Hij vond het wel gezellig met Scarlet.

Scarlet knikte, hij had eigenlijk wel gelijk, maar hoe zou ze dat dan moeten zeggen. Ze zou zekerweten voorzorgsmaatregelen moeten treffen en wapens meenemen voor het geval Alexis het helemaal niet leuk zo vinden, wat ze ook zou begrijpen. Ze zou het haar vriendin moeten vertellen, hoewel ze de angst had dat het hun vriendschap zou verpesten. Ze keek naar James en glimlachte. 'Je hebt wel gelijk.' Zei ze tegen hem.

James glimlachte. 'Nou, dat komt ook niet vaak voor. Dat iemand me gelijk geeft.' Zei hij tegen Scarlet. 'Misschien heb ik gewoon nooit gelijk. Dus let maar op dat je het overleeft.' Zei hij met een brede grijns. Hij streek weer door zijn haar en besloot zijn blouse maar weer aan te doen. Hij pakte hem op en stak zijn armen door de mouwen. Hij knoopte eerst de manchetten dicht voordat hij begon aan de knoopjes die over het midden van zijn blouse liepen.

Scarlet keek naar hem, hoe hij zijn blouse weer aantrok. Ze besefte dat ze het eigenlijk best wel leuk vond hier, met hem. Ze lachte om wat hij zei. 'Ik neem wel extra bescherming mee.' Zei ze tegen hem en glimlachte. Ze keek toch weer weg richting het water. Ze had toch wel een leuke dag gehad, Artemis zou wel blij zijn, maar ze merkte dat Artemis nu eventjes rustig was, misschien sliep ze wel of was ze aan het eten.

James lachte. 'Mooizo. Dan kan ik je tenminste nog een keer zien nadat je met Alexis hebt gesproken.' Zei hij tegen Scarlet. Hij knoopte het laatste knoopje van zijn blouse dicht en keek omhoog. De wolken werden steeds donkerder. Hij keek weer naar Scarlet. Op de een of andere manier kon hij zijn ogen niet van haar afhouden. Hij glimlachte naar haar en streek een pluk rood haar uit zijn gezicht. Hij draaide de manchetten van zijn blouse goed.