Het kleine koffietentje- rijk van de leeuw

Dit is een klein koffitentje op de hoek van de hoofdstraat. Ondanks dat het aan de hoofdstraat zit is het er altijd rustig. Het zit redelijk verdekt opgesteld maar de koffie en muffins zijn er geweldig. Er zit een klein barretje in aan de rechterkant, aan de linkerkant staan drie tafeltjes waar je met zijn tweeën aan kan zitten en van de koffie genieten.

Regels:
Max 2 personen
niet vechten, dat doe je maar buiten.

Vincent stuurde Eliria naar beneden toen hij Abby hetzelfde zag doen. Hij sprong de laatste twee meter naar beneden, zichzelf opvangend door een koprol. Daarna viel Eliria in een wolk van druppels uit elkaar, die Vincent in zijn waterfles stuurde. Hij keek even naar de mensen die verbaasd hadden staan kijken, maar ging toen achter Abby aan.

Abby keek naar Vincent terwijl hij landde. Zij stond al in de deuropening te wachten terwijl Fire al weg was gevlogen. 'Patser.' zei ze grinnikend toen Vincent bij haar was. Ze wist zeker dat wat Vincent had gedaan niet nodig was geweest. Ze liep het zaakje in en ging aan een van de tafels zitten.

"Jij noemt het patserig, ik noem het gewoonte," zei Vincent alleen maar. "En ik voel me beter als Eliria erbij is, vooral omdat het makkelijkst stuurbare water is dat ik ken." Hij lachte en ging tegenover haar zitten. "En waarom moesten we hier heen?" vroeg hij.

Abby keek Vincent aan. 'Omdat het hier rustig is.' zei ze toen. Er stond al iemand naast hen die hun bestelling kwam opnemen. Abby bestelde een ijskoffie en keek Vincent toen aan. 'Wil jij ook wat?' vroeg ze hem. Het was makkelijker eerst met dit soort dingen te beginnen, het verhaal zou zo wel komen...

"Espresso graag," zei Vincent en hij keek even naar het meisje dat de bestelling had opgenomen. "JA, dat snapte ik al. En waarom wil je naar een rustige plek?" Hij keek Abby vragend aan en in haar fles deed Eliria hetzelfde.

Abby had haar handen op tafel gelegd en keek er naar. 'Ik weet niet eens of het wel zo slim is om te vertellen.' zei ze toen zachtjes. Ze hief haar hoofd weer naar Vincent en keek hem recht aan. 'Weet je nog, bij het maanmeertje?' vroeg ze hem toen. Dat was waarschijnlijk de beste manier om er over te beginnen.

"Toen ik je je energie afnam," zei Vincent. "Ja, dat weet ik nog en dat zal ik niet snel vergeten." Hij grinnikte. Het was voor haar eigen bestwil geweest, dat vond hij toen en dat vond hij nu nog steeds. Het meisje kwam weer aanlopen met hun koffie. "Bedankt," zei hij en hij nam zijn drinken aan.

Abby nam een slokje van haar ijskoffie, ze genoot altijd van dat drankje al was het een luxe die ze de laatste tijd niet veel meer had. 'het was niet niets toen, het is nog steeds niet niets.' zei ze tegen hem. 'Ik moet je trouwens nog bedanken voor de nachtrust die je me toen hebt gegeven.' ging ze snel verder. Ergens wilde ze eroverheen praten maar ergens wilde ze het ook gewon kunnen vertellen.

Vincent zuchtte. "Vertel gewoon wat je wilt vertellen," zei hij licht geïrriteerd. Hij wist wel dat ze ergens mee zat. "Je moet niet om de zaken heendraaien, maar gewoon recht door zee." Hij keek naar buiten, naar de mensen die langs liepen.

Abby beet op haar lip. Toen besloot ze dat ze Vincent gewoon kon vertrouwen, al stond zijn irritatie haar niet aan. 'Een tijdje geleden ontmoette ik een jongen. Ik hou van hem, maar door mijn verleden kan ik het niet verdragen bij hem te zijn. Ik ben bang hem te verliezen, ik ben bang het laatste beetje van mijn broer te verliezen.' sprak ze toen snel. Ze keek weer naar naar handen die nu een glas beet hielden, er vormde zich tranen in haar ogen. Ze deed iedereen zoveel pijn.

"Oh," zei Vincent. "En wat is er in jouw verleden dan gebeurd waardoor je niet bij hem kan zijn zonder hem te verliezen? En wat is er met je broer?" Hij keek haar vragend aan en snapte haar verhaal niet helemaal, maar misschien kwam dat nog.

Abby keek Vincent een beetje nerveus aan, dit was juist het punt wat ze niet leuk vond om te vertellen maar ze moest door gaan wist ze. 'Mijn broer is een paar jaar geleden vermoord.' sprak ze toen zachtjes. Haar woorden waren zachtjes, en er lag pijn in. 'Dan wilt dat ik stop met mijn wreking, maar dat kan ik niet. Dan zou ik hem in de steek laten.' vervolgde ze toen.

"En hoe wil je je broer wreken?" vroeg Vincent. Hij wist dat wraak niet goed was, zeker niet als je de dader iets aan wilde doen. Maar dat wist hij niet. HIj nam een slok van zijn koffie en keek naar Abby.

'Ik wil hem langzaam en pijnlijk doden.' zei ze toen simpel. Mensen vermoorden was niet iets waar ze haar mond over hoefde te houden volgens haarzelf. De man die haar broer had vermoord verdiende niet beter dan een langzame en pijnlijke dood te sterven.

"Dan snap ik dat die Dan zegt dat je ermee op moet houden," zei Vincent. "Je kent die man, vrouw niet eens, je weet niet wat de motieven waren, je hebt geen echte reden om hem/haar te willen vermoorden." Hij nam nog een slok en keek haar doordringend aan.

Abby schud haar hoofd. 'Je begrijpt het niet.' zei ze toen. 'Ik wil het niet omdat de persoon moet boeten, ja deels ook ja. Maar ik wil mijn broer niet in de steek laten. Als ik hiermee stop lijkt het net alsof ik niet genoeg om hem geef om er mee door te gaan.' zei ze daarna. Ze was echt in de war, ze wist niet wat ze moest doen.

"Dat slaat nergens op," zei Vincent simpelweg. "Maar oké, als je het wilt, ik houd je niet tegen. Waarschijnlijk zul je alleen verbitterd verder leven als je die moord hebt gepleegd." Hij dronk zijn koffie op. "En nu moet ik echt gaan, ik moet voor vanavond in het Rijk van de Tweeling zijn." Hij stond op en liet wat geld achter op tafel. Daarna liep hij snel naar buiten.

Abby liet haar hoofd in haar handen zakken, ze had gehoopt dat Vincent haar kon helpen. Dat hij haar zou begrijpen. Maar ze wist van dit gesprek dat niemand haar zou begrijpen. Nooit. In een vlaag van woede greep ze haar glas met ijskoffie en smeet het tegen de muur kapot, daarna stormde ze naar buiten en riep Fire. Ze sprong op zijn rug, en zodra ze in de lucht was stroomde de tranen over haar gezicht heen.

Eigenlijk had Yasmine er het geld helemaal niet voor, om nu een muffin of een kop koffie te gaan halen. Maar net op straat was er een wonder geweest, ze had 3 zilverstukken gevonden. Iets wat met een beetje geluk net genoeg was voor een nog warme muffin en misschien een glas water. Stil liep ze ze de bar in, ze was niet iemand van de aanspraak maken. Hoewel ze zich de laatste tijd al meer op haar gemak voelde in drukkere ruimtes dan enkele weken terug. Onopvallend nam ze plaats aaan een tafeltje in een hoekje.

Dan hield van dit tentje dus het was ook geen wonder dat hij er op zo'n mooie dag als deze weer even naar binnen liep. Helaas voor hem had hij niet echt heel veel geld dus moest hij het met alleen maar een koffie doen. En zelfs dan kreeg hij korting van de zaak omdat hij een vaste klant was. Rustig stapte hij de ruimte binnen en keek even rond. Gelijk herkende hij haar, natuurlijk herkende hij haar. Yasmine zat in de hoek aan een tafeltje gelijk wist hij dat hij bij haar ging zitten. Niet eens moeite nemend goeiemorgen te zeggen ging hij tegenover haar zitten,' Wat leuk om jou hier te zien.' Begon hij met een vriendelijke glimlach.

Bij Yasmine duurde het iets langer voor het kwartje leek te vallen. Ze keek in eerste instantie wat verbaast naar de jongen die zomaar tegenover haar plaats nam. Ze was ondertussen wel wat gewend en was er wel achter gekomen dat een tafeltje een soort privé terrein was zolang jij er zat. Maar toen hij begon te praten herkende ze hem. Ze had hem ooit ontmoet in Het Haantje, hij had direct doorgehad dat zij er niet gehooord had, "Dat is lang geleden." zei ze vrolijk, ze vond het fijn om een bekend gezicht te zien.

Dan lachtte vrolijk,' Ik wist al dat je me niet gelijk zou herkennen, en ik wist alleen maar dat je hier niet vandaan kwam omdat ik gedachte kan lezen.' Er kwam een vrolijk gevoel door zijn lichaam en even keek hij op naar de serveerster,'Heey Sophie, een koffie voor mij en wat wil jij Yasmine?' Even keek hij van de serveerster naar Yasmine.' Ohh doe voor haar maar een muffin en ook een kop koffie. Oh trouwens hoe gaat het nu met Eward? Is zijn wond alweer genezen?' De vrouw die de bestellingen opnam knikte en glimlachtte vriendelijk,' Je krijgt de koffie van het huis.' Antwoorde ze vrolijk ook zij was blijkbaar in een goede bui omdat ze een kindje verwachtte.' Ohh wat leuk voor je dat je in verwachting bent.' Antwoord Dan op haar gedachte. Al snel druipt de serveerster af en richt Dan weer zijn volledige aandacht op Yasmine.' Sorry voor dat ik ken hier het hele personeel.'

Yasmine kon het niet laten om ook vrolijk te lachen door alle vrolijke woorden die hij sprak met het meisje wat blijkbaar Sophie heette. Er waren dus ook nog geen chaggerijnige mensen die alleen aan zichzelf dachten op de wereld. Iets wat ze de laatste tijd niet echt gezien had, op Seven na dan. Voor de rest werd ze alleen met de nek aangekeken, was dat mens eigen? Het leek wel zo de laatste tijd. "Geen probleme, het is alleen maar leuk om naar te kijken." zei ze eerlijk, als ze loog zou hij het toch wel merken. "Lang geleden dat ik onder de mensen geweest ben." glimlachte ze, terwijl ze het geld tevoorschijn haalde en naar Dan schoof "Voor de muffin." zei ze, het was niet eerlijk als hij nu alles zou betalen.

Dan schudde zijn hoofd,' Het is misschien dan wel niet eerlijk maar wel meer mannelijk en vriendelijk dus hou alsjeblieft je geld ik betaal. Ohh en ik merk het niet echt als je liegt behalve als je in jezelf denkt dat je liegt dan merk ik het pas. Of als je denkt hoe het werkelijk is gegaan terwijl je tegen mij iets anders zegt. Bij veel leugenaars merk ik niet dat ze liegen.' Even betrok zijn glimlach hij moest denken aan al die mensen die hem voorgelogen hadden waaronder Abby diegene waar hij nu toch wel erg gelukkig mee is.