maagd - hotel waarvan de naam niet meer te lezen is.

Dan lag nog te slapen. In zijn droom konden Dan en Abby gewoon gelukkig zijn samen. Er was geen enkel probleem in ieder geval hij zag het probleem niet. Voor hem was het allemaal heel logisch. Met een vredig en blij gezicht was hij inslaap gevallen en zo lag hij nu ook nog. Met zijn engel in zijn armen en met een gelukzalig gezicht.

Uiteindelijk opende Abby toch maar haar ogen. Ze keek naar Dan en glimlachte bij het zien van de gelukszalige uitdrukking op zijn gezicht, het deed haar mond in een vrolijke en gelukkige glimlach veranderen. Iedereen die ooit tegen haar had gevochten zou dit niet van haar geloven. Maar ze voelde zich gelukkiger dan ze zich ooit had gevoeld.

Dan ontwaakte met nog steeds dat zelfde gelukzalige gevoel. En toen hij Abby zag werd dat gelukzalige gevoel alleen maar sterker. Kort drukte hij zijn lippen op de hare en gaf haar een klein kusje.' Goeiemorgen schoonheid. Heb je lekker geslapen?'

Abby kuste zachtjes terug. 'Heerlijk.' zei ze daarna. Ze streek even met haar hand langs zijn wang. Ze dacht achter haar woorden nog aan dat dat ook niet zo gek was nu Dan naast haar lag. 'En jij?' vroeg ze hem toen. Ze bleef dicht tegen hem aanliggen omdat dat gewoon prettig voelde.

Dan schoot in de lach,' Ik kon niet beter hebben geslapen omdat jij naast me lag en geen lege plek of een dom meisje.' Met zijn armen had hij haar nog steeds vast en trok haar nog even dicht tegen zich aan. Toen maakte hij één arm los van Abby en ging met zijn hand door haar haren,' En hoe gaat het met je kater?' Even stak hij zijn tong naar haar uit om haar te plagen.

Abby rolde even met haar ogen. Ze had er eigenlijk niet zoveel last van, ja een klein beetje hoofdpijn. 'Blijkbaar ben jij de perfecte remedie tegen een kater.' zei ze met een glimlach tegen hem. Ze kuste hem nogmaals op zijn mond, gewoon omdat het haar zo'n geweldig gevoel gaf.

Dan schoot in de lach,' Beter dan betekent dat, dat we deze nacht nog wel een keer herhalen.' Hij hoopte het gewoon heel erg. Alles in zijn lichaam schreeuwde om Abby en hij kon nu al niet meer zonder haar. Het was gek hoe hij eerst helemaal geen relatie wilde en nu niet meer zonder iemand kan.

Abby sloot haar ogen. Ja Dan gaf haar een geweldig gevoel, en dat ging ze ook echt niet ontkennen. Alleen wist ze niet of ze bij hem kon blijven. 'Ik weet het niet.' fluisterde ze toen. Ze had eigenlijk gehoopt dat ze dit gesprek nog even konden uitstellen. Dat ze nog even had kunnen genieten van het moment. Alsof alles goed zou komen. Voorzichtig schoof ze een stukje van Dan weg, niet omdat ze niet bij hem wilde liggen, nee omdat ze dan beter na kon denken. 'Zou je me een ding willen beloven. Wil je voorlopig even niet in mijn gedachten kijken?' zei ze toen tegen hem met haar ogen nog steeds gesloten.

Dan ging met een hand door zijn eigen haren en keek even onderzoekend naar Abby,' Ik zal het proberen, maar ik vind dat nogal moeilijk. Ik ben nogal nieuwsgierig aangelegd en daar reageerd mijn kracht gelijk op. Maar ik zal mijn best doen.' Hij ging rechtop zitten en zorgde er zo voor dat hij met zijn rug tegen de muur aan zat met een kussen tussen zijn rug en de muur in. Zijn blote borst kwam nu tevoorschijn maar de lakens lagen nog wel gewoon over zijn onderlichaam heen.

Abby opende haar ogen weer en keek naar Dan. 'Bedankt.' fluisterde ze toen. Ze sloot haar ogen weer en dacht na. Ze dacht na of ze bij hem zou kunnen blijven. Was dat voor haar een mogelijkheid? Ze wist het niet. Ze wist het gewoonweg niet. Haar hart schreeuwde dat ze bij hem wilde zijn, maar haar verstand zei dat andere dingen belangrijker waren. Zoals haar familie. Haar broer. Wilde ze dat allemaal laten vallen voor Dan?

Dan had echt moeite met zijn hoofd bij zijn eigen gedachtes houden het lukte daardoor erg moeilijk en kreeg soms vlagen, iets over haar broer en of Dan het wel waard was. Eigenlijk wilde hij schreeuwen dat hij het erg waard was maar die beslissing lag niet in zijn handen. Met zijn ogen dichtgeknepen en met zijn hoofd afgewend ging hij zelf ook nadenken of zij wel goed was voor hem. Er was een eerdere rede waarom hij nooit een vriendin heeft gehad, hij wilde het niet, hij vond het niet nodig hij hield veel te veel van flirten. En zou hij haar geen pijn doen want dat was wel het laatste. Viel hij niet in zijn oude gewoonte en ging hij vreemd op Abby. Dat wilde hij haar niet aandoen.

Abby wist het gewoonweg niet. Ze wilde Dan geen pijn doen, maar haar broer moest ze nog steeds wreken dat was waar ze al jaren voor leefde. Ze wist niet of ze dat zomaar kon laten. In elk geval was het uitgesloten dat het beide zou gebeuren was ze bang. Plotseling voelde ze een vlaag misselijkheid opkomen. Ze sprong op uit het bed en rende naar de wc. Blijkbaar was die kater toch iets erger dan ze had gedacht.

Dan kreeg het voor elkaar om het laatste deel niet te luisteren, het enige nadeel hij merkte pas dat ze naar moest overgeven toen hij haar voetstappen hoorde. Gelijk schoten zijn ogen open, hij dacht dat ze weg ging van hem zonder nog iets tegen hem te zeggen. Maar toen hij zag dat ze naar de wc liep kalmeerde hij een beetje. Dan stond op en trok zijn boxer aan. Daarna liep hij achter Abby aan en hield haar haren vast wanneer ze moest overgeven. Dat was het minste wat hij kon doen.

Abby hing over de wc heen, en alhoewel ze had gedacht dat gisteravond alles er wel uit was gekomen kwam er nu nog meer. Ergens vond ze het prettig dat Dan haar hielp, het gaf haar een vertrouwd gevoel. De one night stands waarbij ze zich zo had gevoeld waren Linea recta naar de deur gelopen en weg gegaan.

Dan knielde bij haar neer en wreef over haar rug,' Ik ga heel even een glas water halen.' Hij liet het haar los en streelde heel even Abby's wang maar toen stond hij toch maar op en liep naar de kraan om een glas water te pakken. Gelukkig was dat zo gedaan en dus was hij al gauw weer terug bij Abby.

Abby zakte weer tegen de muur aan, net zoals gisteravond. Ze pakte het glas wat Dan haar aanrijkte aan. 'Bedankt.' fluisterde ze toen. Ze had hem nodig, dat merkte ze zelf ook wel. Ze dronk het glas halfleeg en keek Dan daarna rechtstreeks aan. 'Dan, ik wil bij je blijven.' zei ze daarna, haar stem was iets helderde maar in de zin kon je een maar horen.

Dan begon al een beetje in zichzelf te schelden. Maar ging zonder zijn mond open te trekken tegenover haar zitten net als gister.' Wat is de maar?' Eigenlijk wilde hij het niet weten, het was iets waar hij nu al een hekel aan had. Gewoon omdat het de liefde tussen Abby en hem blokkeerde.

'Dan je moet weten dat ik je niet veel kan geven. Er is maar een reden dat ik bij het leger ben gegaan en pas als dat voltooid is kan ik weer mezelf honderd procent ergens anders voor geven.' zei ze toen rustig, ze keek Dan recht aan. Haar ogen stonden in een tweestrijd, ze wilde bij hem zijn maar ze wilde ook nog steeds wraak voor haar broer.

Dan liet een zucht ontsnappen,' En wanneer denk je dat je wraak hebt genomen voor je broer? Hoelang gaat dat duren, weet je dat zelf wel?' Voor zijn gevoel had Abby alles te bieden. In zijn ogen had zij dat ook gewoon.

Abby schudde haar hoofd. Ze deed er nu al jaren over om uit te vinden wie haar broer had vermoord, de mensen deden er in het begin nogal moeilijk over om haar informatie te verschaffen. Nu was de informatie wel aan het komen, alleen het was nooit genoeg. Het kon nog jaren duren voordat ze haar wraak had genomen.

Dan voelde zich veranderen, het was geen goede verandering. Snel stond hij op en liep naar de andere kant van de kamer. Daar sloeg hij zo hard tegen de muur dat er een lichte deuk in kwam. Ook kwam er een stofwolk vanaf maar je hoorde hem niet klagen of verschrikken. Nee zijn gezicht stond kil en hard. In hem wakkerde een vuur op een woedende vlam die zich niet meer in kon houden. Hij had weer één van zijn beroemde breakdowns maar dit keer was het erger dan normaal.

Abby stond zo snel als ze kon op en liep achter Dan aan. Ze hoorde nog het harde geluid van de klap die Dan net had uitgedeeld aan de muur. Ze had dit niet van hem verwacht, in haar ogen was Dan een lief persoon die geen woede kende. Maar dit was een totaal andere kant, een kant die ze kon accepteren omdat ze zelf verre van perfect was. Ze liep naar hem toe en legde haar hand op zijn schouder. 'Rustig Dan, ik blijf bij je. Ik weet nog niet hoe maar we verzinnen wel wat.' fluisterde ze tegen hem. Het moest goed komen.

Dan schudde de hand van zich af en keek haar ijzig aan,' Als jij je nog steeds wil wreken op de man die je broer heeft vermoord dan duurt het nog sowieso jaren. En misschien is die man allang dood? Je weet het niet. En ik ga niet de hele tijd voor je lopen wachten, dat kan ik niet. Hoe graag ik het ook zou willen.' Alles in zijn stem wees naar afstandelijkheid en boosheid. Ook zijn houding was zo, hij stond half van haar afgedraaid en had zijn armen over elkaar gekruist toch waren zijn knokkels wit van zijn woede inhouden en dus heel hard in je vuisten knijpen.

Abby keek even kort naar zijn vuisten. Dit was niet hoe ze Dan wilde zien. Ze hief haar gezicht weer iets en keek Dan dit keer recht in zijn ogen aan, ze stonden intens, brandde zich in die van hem. 'Jij kent mij niet zo goed als je denkt.' de woorden kwamen er met kracht uit. Veel kracht. En ze hadden een bepaalde lading. Ze voelde zich aangevallen door zijn conclusie, ze leefde al jaren voor het feit om haar broer te wreken, daat dat ene vaste in haar leven weg zou vallen kon ze op dit moment niet handelen.

Dan keek haar spottend aan,' Je gedachtes vertellen me anders erg veel en jij kent mij helemaal niet als jij me op deze manier niet wilt zien.' Dan liet zijn armen hangen en liep snel bij haar vandaan.' Nu ga jij of ik uit deze kamer anders gebeuren er erge dingen.' Want Dan kon zijn beheersing niet meer houden. Het lukte hem niet.