maagd - hotel waarvan de naam niet meer te lezen is.

'Dan we blijven beide hier. Ik laat je niet gaan.' zei ze toen. haar stem was kalm en emotieloos. Ze veranderde in de persoon die ze was als ze haar troepen instructies gaf, en dat was een niet al te best iets als je bedacht dat ze bij degene was waarvan ze hield. 'En ik had je gezegd uit mijn gedachten te blijven.' zei ze daarna ijzig.

Dan schoot nu echt in de lach, een harde schelle lach,' Sorry schoonheid ik kan me er ook niet altijd aan houden. En als jij bij mij in de kamer wilt blijven oké maar verbaas je dan niet als ik je pijn doe.' Er kwam een gemene grijns en Dan had zichzelf echt niet meer in de hand, hij moest zich overgeven aan zijn breakdown. Het eerst dat in zijn hand terecht kwam was een glas, een glas water waar eerder nog Abby uit had gedronken. En nu vloog het naar Abby's hoofd.

Abby was geschokt van wat Dan deed. Toch was ze nog helder genoeg dat ze het glas kon ontwijken, ze hoorde het achter haar tegen de muur in scherven uiteenvallen. Aangezien ze gisteravond in de kroeg was geweest had ze haar zwaard niet bij zich. 'Dan je wilt dit niet.' zei ze toen.

Dan liep met dreigende passen naar haar toe en greep haar beet,' Hoe weet jij nou of ik dit wil of niet, misschien geniet ik hier zelfs van.' Het kwam er kil en gemeen uit en zijn greep om de arm van Abby zorgde ervoor dat ze niet weg kon lopen maar je zag wel de knokkels van Dan wit worden kan je na gaan hoe hard hij kneep.' Waarvoor moet je nou weer dat verdomde doel van je hebben.' schreeuwde hij nu.

Abby beet op haar lip. Ze had kunnen huilen, kunnen schreeuwen, hem proberen te slaan. Zoveel wat ze had kunnen doen. Maar het enige wat ze deed was kort naar beneden kijken en daarna weer recht in zijn ogen. 'Dat is mijn zaak.' zei ze kil. 'Jij wilt mij niet vermoorden omdat je van me houd.' vervolgde ze daarna. 'Maar als jij zo doet dan kan ik niet van je houden. Dan zal ik niet eens van je houden.' sprak ze, haar stem was vurig en waarschijnlijk zou door haar krachtige stem de woorden aankomen als kanonkogels, en dat was precies wat ze wilde. Misschien wilde ze hem niet opzettelijk pijn doen, maar op dit moment wilde ze dat wel. Hij deed het zelf ook.

Dan keek haar aan met een gezicht die eerst van verontwaardiging naar emotieloos en kil ging.' Schat wie zegt dat ik ooit van je gehouden heb, ik ben met je naar bed geweest dat was goed genoeg voor mij. Jij bent net als al die andere meiden. Gewoon één van de vele.' Dan wilde schreeuwen dat het niet zo was, hij wilde voor haar op de grond zakken en zeggen dat het hem speet maar het lukte hem niet, de breakdowns waren altijd sterker geweest dan hij was.

Abby schudde haar hoofd. 'Jij weet net zo goed dat wat je nu zegt niet de waarheid is.' siste ze hem toe. Ze hoefde hem niet meer, niet als hij zo deed. Dan was hij niets waard, dan was hij gewoon een sukkel en was zij dom geweest ooit toe te geven aan het gevoel dat ze hem nodig had. 'Ik heb je niet nodig Dan.' zei ze daarna. Ze keek hem recht aan, haar ogen stonden hard en kil maar als je goed keek zag je ergens in haar ogen dat ze het niet helemaal meende wat ze zei.

Dan keek haar op dezelfde manier aan. Daarna liep hij van haar weg. Dit kon hij niet, zelfs nu nog tijdens zijn breakdown voelde hij de pijn die ze had aangericht. Dit wilde hij inderdaad helemaal niet. Met een woedende beweging sloeg hij een lamp van de kast af en die spatte kapot tegen de muur. Voordat hij het zelf echt doorhad was hij inelkaar gezakt en was zijn breakdown over. Het enige wat hij nog zachtjes kon mompelen was dat het hem speet.

Abby sloot haar ogen en er ging een schok door haar heen toen ze de lamp uiteen hoorde spatten tegen de muur. Ze opende haar ogen weer en hoorde het zachte gemompel van Dan. Ze beet op haar lip, nu hij er zo uitzag had ze al meteen weer spijt van haar woorden. Ze liep snel op hem af en zakte naast hem neer. Ze sloeg haar armen om hem heen. 'Dan ik heb je wel nodig. Alsjeblieft.' fluisterde ze toen in zijn oor.

Dan liet zijn hoofd tegen haar borstbeen liggen en ademde zwaar,' Ik wou helemaal niet dat je me zo zag. Het spijt me zo erg!' Het kwam er moeilijk uit zijn zijn energie was echt op omdat de breakdowns energie vreten. Maar het enige waar hij nu nog om gaf was dat Abby bij hem bleef. Dat hij niks meer verkeerd zou zeggen. Hij wilde haar niet laten gaan. Maar hij wist dat voor haar wachten die jaren hem niet ging lukken.

'Rustig maar, he tmaakt niet uit. Ik blijf bij je.' fluisterde ze zacht. Ineens leek het alsof alles wat haar leven had gevormd er niet meer toe deed. Alleen nog maar zij en Dan. Dan zou alles goed zijn. Ze kon gelukkig met hem worden, maar daarvoor zou ze dingen moeten opgeven. Ze wist nog niet of ze dat kon maar ze zou het proberen. Echt proberen.

Dan voelde zich erg moe maar probeerde het te negeren,' Maar dan kan je de persoon die je broer heeft vermoord niet wreken. Dat wil ik je niet ontnemen, anders blijft die woede in je zitten. Daar kan je niet mee leven, kijk maar naar mij.' Hij had last van breakdowns gewoon omdat hij niet kon wat Abby wel zou kunnen.

Abby ging naast hem zitten. Ze bleef eventjes stil, haar arm was nog steeds om hem heen geslagen. 'Dan ik kan er ook niet mee leven als ik jou laat gaan.' zei ze toen tegen hem. Ze draaide haar hoofd zo dat ze hem recht aankeek. Haar ogen stonden bloedserieus maar ook vol liefde.
______
Ik ga nu ben pas zondag laat weer online ga naar Parijs