Rijk van de Weegschaal - Het stadspark in Yarinda

Het stadspark, het grootste stuk groen midden in de hoofdstad van het rijk van de weegschaal. Het ziet er prachtig en goed onderhouden uit. Dagelijks komen hier vele mensen, moeders om met hun kinderen bij 1 van de vele toestellen te spelen. Mannen en vrouwen in hun werkpauze om even te ontstressen, jongeren om rond te hangen. Vriendengroepen om gezellig te barbeknoeien of te picknicken. Of natuurlijk iets heel anders. Op sommige plekken zitten straatmuzikanten en kunstenaars die in dit park hun brood weten te verdienen door giften in hun petje. Of met prachtige portretten. In het midden van het park is een groot grasveld, eromheen lopen paden en staan er vele boomsoorten.

Regels: vrij, maar vechten midden op de dag is niet een slim plan.

Aria liep rustig achter haar kinderkar. Ze nam niet vasak allemaal mee naar buiten. Maar wie ging nu in een park vier kinderen aanvallen ? Dat zou wel heel laag zijn dacht Aria. Ze koos zorgvuldig een plekje bij de boom uit. Toxic was lekker aan het rond vliegen en zij ging een keer rutig picknicken. Kon het nog beter ? Rustig liet ze het doek vallen en pakte daarna omstebeurt iedereen op en legde op het kleed neer.

Alexis liep door het park, nu pas viel haar op dat aardig wat mensen rondliepen met een hond. Eerst had ze ze niet bijzonder leuk gevonden, ook niet irritant gevonden, maar gewoon net als ieder ander huisdier. Maar nu ze het moederloze nest pups gevonden had, had ze zich aangetrokken gevoelt door de pups en ze ontzettend leuk gevonden. Hoe zwak ze nu ook waren. In een klein dierenwinkeltje had ze dan net ook 5 echte manden gekocht, want een doos was nou niet echt uitnodigend. En voor 8 pups waren 5 manden wel genoeg, ze gingen gemakkelijk naast elkaar liggen. De manden had Carlos nu die ergens rondhing, zelf had ze besloten even een ommetje door het park te maken. Het was leuk om te zien hoe al die honden achter frisbees aanrende en tegelijk mensen gewoon rustig aan het picknicken waren. Die gedachte kwam bij haar op toen ze een jonge vrouw bezig zag met een vierling en een picknick kleed. Het meisje kwam haar erg bekend voor, verstijft bleef Alexis staan.

weet Alexis eigenlijk dat Aria de woetijn had gesloten ?
-------------------------------------------------------------------
Toen iedereen zat gingAria ook rustig zitten. Natas enTherru speelde samen. Arren zat werer met wat water te spelen en Ichigo verstopte zich achter hem. Aria keek glimlachend naar hun allemaal. Het was rustig vond ze al wist ze zelf wel beter. Daarna keek ze rustig rnd naar de omgeving tot ze de ogen zag van een oude vriendin. Aria had haar niet meer gezien snds de babys nog klein waren. Eigenlijk wist ze ook niet of Alexis wist wat ze gedaan had. Daarom zwaaide ze mjaar met een scheve glimlach.

nope nog niet
-
Alexis wist niet hoe lang ze Aria al nite gezien had, maar het was ondertussen waarschijnlijk al een jaar of 4 of 5. Pas toen Aria begon te zwaaien kwam ze weer in beweging, er was een brede glimlach op haar gezicht verschenen. "hey!" riep ze haar toe. Voor ze het zelf goed en wel in de gaten had liep ze in de richting van Aria. Voor het laatst dat ze elkaar gezien hadden had Aria gedacht dat ze een abortus had gepleegd en was Gale verdwenen. Dat maakte haar weer nieuwsgierig of Gale al bij zijn vrouw op bezoek geweest was.

Aria zag aan de glimlach dat Alexis het nog niet wsit. Eigenlijk was ze wel opgelucht. Ze beschouwde Alexis nog steeds als een vriendin en ze wits zeker dat het niet lang zo ging blijven als ze het wist van de woestijn. ´´Hey, jij leeft gelukkig ook nog´´ zei Aria met een glimlach. Iedereen was zwakker geworden dat wist ze ook dus daarom was dat ook een schok. Ze schoof wat op en klopte langs zich zodat Alexis er bij kon zitten. Ichigo keek nieuwschierig langs Arren naar Alexis.

Alexis glimlachte wrang, ja zij leefde zelf ook nog. Haar blik ging even naar de kinderen die al aardig veranderd waren in verhouding van al die jaren terug, toen ze nog 1 van de kleintjes in haar armen gehad had. Gelukkig had ze op het moment geen wapens bij zich en zelfs geen vieze legerkleding aan, maar gewoon een simpele, iet wat oude, spijkerbroek met een lichtblauw t-shirt. Ze schoof bij Aria aan op het kleed. "Hoe gaat het?" vroeg ze oprecht belangstellend.

Aria was blij dat Alexis er bij kwam zitten. Konden ze eindelijk bij praten. Al zou ze niet beginnen over een paar dingen. ´´Met mij gaat het best wel goed. Al moest ik wennen aan het normaal weer lopen´´ zei Aria die er zelf even om moest lachen. Nu keken ook Natas en Therru op naar de vreedeling. ´´Kijk dit is Alexis. Waarschijnlijk herinneren jullie haar nit meer. Stel jezelf maar voor´´ Zei Aria rustig. Als eerste liep Arren naar voren en zei zijn naam.

Alexis keek haar wat vragend aan "Hoe bedoel je normaal kan lopen?" vroeg ze aan haar, trewijl ze naar Natas en Therru en de andere twee kinderen keek. Het bracht nog steeds een soort pijn in haar hart teweeg, als ze niet zo vreselijk stom geweest was had ze ook zo'n schatje. Met een glimlach keek ze naar Arren die zich voorstelde. "Hallo Arren." zei ze op een vriendelijk stemmetje die elke vrouw bezat om tegen een klein kind te praten.

´´Het niet meer vliegen´´ legde Aria uit. Ze dacht dat Alexis wel wist dat iedereen opnieuw begon met ahjar krachten. Zij wist dat voordat het begon maar het was nu algemeen bekend. Daarna keek ze glimlachend naar Arren. Al snel kwam Therru en Natas. Alleen Ichigo was het mest verlegen van hun allemaal. ´´Kom maar Ichigo zo doet je niets´´ zei Aria rustig. Tenminste nog niets dacht ze erbij.

"Op di emanier." Alexis was even vergeten dat Aria meestal zweefde of vloog, vooral toen ze zwanger geweest was van de vierling. "Als ik diegene die ervoor gezorgd heeft dat die krachten verslechterd zijn en de grens gesloten is te pakken krijgt..." ze maakte haar zin niet af voor de kleintjes die erbij waren, maar Aria zou vast wel begrijpen wat ze bedoelde. Alexis keek glimlachend naar de kindetren van Aria.