Weegschaal ~ De heuvels even buiten Rayindra

Even buiten Rayindra, tussen de stad en de rivier in, liggen een stel prachtige heuvels met glooiend gras dat tot je knieën komt en hier en daar een boom of een struikje. Het gras is een perfecte verstopplaats voor kleine kinderen, maar er nestelen zich ook vaak vogels, dus je moet wel goed opletten waar je loopt, als je van het pad af wijkt.

Regels: Geen.
Rang: Geen.

Uit het zicht in het dal van een van de vele heuvels lag een rode draak lui toe te kijken hoe zijn baasje zich in het zweet werkte. Het was lang geleden dat Alexis echt zwaar getraind had. Meestal als ze bij het kamp begonnen was met trainen had ze niet langer dan een half uur voor ze de volgende vechtende soldaten uit elkaar mocht trekken. Dus ze had bijna haar krachten niet kunnen gebruiken, behalve om af en toe een sliert vuur tussen de vechtersbazen te smijten om ze desnoods met een verwonding uit elkaar te krijgen. Alexis wist dat ze sterk was, maar tussen twee of 3 mannen met een dolk in de hand die niks anders deden dan hun spieren trainen was ze niet sterk genoeg om er tussen te springen. Nu ze bezig was met geïmproviseerde trainingspoppen met glas kapot te schieten voelde ze zich langzaam terug komen in haar elelemnt.

Even verderop liep Hei met een enorme tas te sjouwen, het ding was langwerpig en hing met één band over zijn rechterschouder. Hij had in de stad een winkel gevonden die telescopen verkocht en had de winkelier zover gekregen dat hij er eentje had mogen huren. Want hoe graag hij het ding ook zou willen hebben, het was alles behalve praktisch om de hele tijd met zo'n enorm lang pakket op je rug te lopen.

Nu keek hij echter uit naar een nachtje naar de sterren staren.

Het was pas toen hij de telescooptas op de top van een van de heuvels had laten zakken, dat hij de geluiden van wat hem een redelijk hevig gevecht leek opmerkte. Zoekend keek hij om zich heen, maar zo op het eerste gezicht zag hij niks dan de glooiende heuvels. Hij zuchtte zachtjes, en verborg de telescoop in een bosje, waarna hij op de geluiden af begon te lopen.

Niks vermoedend van de naderende persoon bleef Alexis doorgaan. Het glas dat inelkaar zakte door een glazen pijlpunt, of iets in die richting, maakte een vrolijk klingelend geluid toen het via elkaar op de grond zakte. De zon liet de grond glinsteren door alle glasscherven. Ze zou alles wel opruimen voor als het zover was dat ze klaar was. Je wist maaar nooit wie er zo onhandig was om er in te gaan staan.

Net voordat Hei op het glas trapte en zich zo zou verraden aan de jonge vrouw die boven aan de heuvel aan het oefenen was, zag hij het glinsteren in het maanlicht. Behendig veranderde hij zijn stap van koers en liep hij geruisloos naar een boom die even verderop op de heuveltop stond. Ontspannen leunde hij er tegenaan en aanschouwde het oefengevecht met een lichte glimlach op zijn gezicht. Benieuwd wanneer ze hem op zou merken.

Clavis liep gewoon een stukje ze had een vrolijk melodietje in haar hoofd en dit was de perfecte plek om het hard op te zingen. Eigenlijk verwachtte ze niemand die haar zou horen want ze had echt geen stem als een nachtengaal maar oké ze kon redelijk goed zingen. Niet dat ze wilde dat iemand het hoorde. Ze was juist als de dood dat iemand het hoorde daarom kwam ze hier.

Willow ademde diep in, al was dit dan geen berglucht, het leek er meer op dan die stinkende lucht in de stad. De laatste tijd stuurde Merus hem steeds vaker naar een ander rijk om iets te halen. Het begon echt op te vallen. Waarom hij dat deed wist Willow niet, maar hij stond er ook niet echt bij stil. Hij vond het veel te leuk om andere plekken te zien. Het was alleen jammer dat er niet zoveel bergen waren. Dat miste hij wel, daarom was hij ook zo blij met deze heuvels. Hier kon hij zich tenminste nog een beetje inbeelden dat hij in de bergen was. Vaag ving hij een vrolijk melodietje op dat goed bij zijn stemming paste. Het maakte dat de glimlach op zijn gezicht nog iets verbreedde.

Is het nou dag of nacht ? lexie schreef over dag, en hei over nacht ^^
en ze staat precies in het dal
-
Toen de laatste glaspop met een korte knap en verassend weinig geluid kapot viel haalde Alexis een paar keer diep adem, in een poging om haar nu gehaaste ademhaling te reguleren. Iets wat niet direct hielp. Met voldoening keek ze naar het glas dat op de grond lag. Even op adem komen en dan weghalen, dacht Alexis bij zichzelf. Tijdens het op adem komen liet ze haar blik over ed glooiende omgeving gaan. Ze hield wel van heuvels, het had altijd wat rustgevend. En het kon een uitstekende strategische positie zijn voor een leger. De blik van Alexis bleef hangen op een jongen die tegen een boom aanleunde, ze kende hem niet. Zonder wat te zeggen keek ze terug, ze had het gevoel dat hij haar al een tijdje in de gaten hield. Anders stond hij er niet zo rustig. Ze moest echt weer eens beter op haar zintuigen letten.

Willow schreef:

Willow ademde diep in, al was dit dan geen berglucht, het leek er meer op dan die stinkende lucht in de stad. De laatste tijd stuurde Merus hem steeds vaker naar een ander rijk om iets te halen. Het begon echt op te vallen. Waarom hij dat deed wist Willow niet, maar hij stond er ook niet echt bij stil. Hij vond het veel te leuk om andere plekken te zien. Het was alleen jammer dat er niet zoveel bergen waren. Dat miste hij wel, daarom was hij ook zo blij met deze heuvels. Hier kon hij zich tenminste nog een beetje inbeelden dat hij in de bergen was. Vaag ving hij een vrolijk melodietje op dat goed bij zijn stemming paste. Het maakte dat de glimlach op zijn gezicht nog iets verbreedde.

Claivs zong vrolijk verder en draaide af en toe een rondje. Uiteindelijk liep ze van het pad af en ging ze in het gras liggen. Het kriebelde door haar zwarte korte jurk heen maar ze vond het eigenlijk wel een fijn gevoel. Met haar ogen op de hemel gericht zong ze verder en voelde dat ze langzaam toch wel moe werd. Alleen wilde ze ergens met haar hoofd op liggen want ze miste een kussen.

Willow liep onbewust in de richting van het melodietje. Het werd steeds duidelijker tot hij uiteindelijk een meisje in het gras zag liggen. Eerst glimlachte hij licht, hij vond het liedje dat ze zong nog steeds erg mooi. Maar daarna kwam de verlegene en teruggetrokken kant naar boven die er altijd was als hij bij een vreemde was. Toch was die minder sterk als normaal, dat kwam omdat hij zich hier op zijn gemak voelde.

Clavis hield van de omgeving en van het liedje dat ze zong. Toch kwam het liedje tot een einde en stierf haar stem langzaam weg. Haar hoofd miste nog steeds een kussen dus zette ze haar ellebogen neer en kwam ze half overeind toen pas zag ze een jongen een paar meter van haar vandaan. Gelijk kleurde haar wangen rood omdat ze niet had verwacht dat iemand aan het luisteren was toen ze zong.' Euhmm...' Eigenlijk wist ze helemaal niks te zeggen. Daarom wendde ze snel haar blik af.

Willow had niet doorgehad dat hij was blijven staan om naar het liedje te luisteren. Pas toen het was afgelopen kreeg hij dat door. Ook hij voelde hoe hij rood werd, het was misschien niet heel beleefd geweest om zomaar te luisteren. Misschien had het meisje dat wel erg vervelend gevonden. "Je... je zingt mooi." Hij had het gevoel dat hij iets had moeten zeggen en dit was er al uit voordat hij er erg in had. Al klopte het wel, hij had erg van het liedje genoten. Verlegen ging hij met zijn hand door zijn bruine haar.

Clavis lachtte verlegen,' Kom je erbij zitten? En bedankt, ik had niet verwacht dat iemand mee aan het luisteren was. Ik ben Clavis aangenaam.' Nog steeds zat ze op haar ellebogen maar die begonnen toch wel erg pijn te doen en in haar ogen beter een kussen missen dan pijn aan haar ellebogen dus ging ze weer liggen en staarde naar de lucht.

Willow glimlachte licht, hij voelde zich nog steeds niet helemaal op zijn gemak maar dat was een bekend gevoel. Dat had hij altijd als er vreemden waren. Zo ontspannen mogelijk ging hij naast het meisje zitten. "Ik ben Willow." Hij besefte dat hij zich echt nog maar een paar keer had voorgesteld. In het dorp in de buurt van het huis van Merus noemde iedereen hem 'de jongen van de kluizenaar'. Dat beviel hem eigenlijk prima, maar het maakte wel dat er maar een paar mensen zijn echte naam kende.

Clavis glimlachtte onzeker vooral omdat de jongen ook niet echt op zijn gemak voelde en zij die dingen overnam voelde zij zich ook niet erg op haar gemak.' Euhmm wat deed je hier eigenlijk? Ik zie hier nooit zo veel mensen maar dat kan aan mij liggen want zo vaak kom ik hier ook weer niet.' Eigenlijk begon ze nu een beetje te ratelen dus ze moest echt ophouden met praten.

Willow wist nu al dat hij ging stuntelen met de woorden. "Ik hou van bergen... die zijn er zeg maar overal waar ik vandaan kom en daarom vind ik het hier wel fijn." Hij glimlachte verlegen en ook een beetje verontschuldigend. Het moest vervelend zijn om met zo iemand als hem te proberen een gesprek te voeren. Hij vond het al vervelend om door een straat te lopen, een gesprek met een vreemde voeren was voor hem nog moeilijker.

Clavis knikte en keek even naar de jongen genaamd Willow. Wat was dat eigenlijk een leuke naam bedacht ze zich net.' Dat vind ik eigenlijk een hele mooie reden. Ik kom hier voornamelijk omdat het lekker stil is en ik normaal met niemand hoef te praten. Ik ben niet zo goed als het gaat om gesprekken voeren.' Gelijk kwam haar gebruikelijke rode wangen weer omhoog en lag haar blik op haar handen die op haar buik lagen.

Willow glimlachte, Clavis mocht zich dan ongemakkelijker voelen door die opmerking, hij voelde zich juist meer ontspannen. Hij was dus niet de enige die liever zijn mond hield. "Dat maakt niet uit hoor," zei hij snel en daardoor struikelde hij een beetje over zijn woorden. "Ik ben zelf ook niet de beste prater." Dat was misschien maar goed ook, bedacht hij zich, als je als kluizenaar leefde. Hoewel, het was misschien een van de weinige dingen waardoor hij als kluizenaar kon leven.

Clavis was blij dat hij haar een soort van begreep, maar wist dat hij het op een andere manier bedoelde. Zij was geen goeie prater omdat haar spiegel haar verkeerde dingen liet zeggen. Hij was gewoon heel duidelijk verlegen, wat hem trouwens erg schattig maakte.' Agh bij mij komt het door de mensen met wie ik praat, met jou praten valt nog heel erg mee.'

Willow moest daar even over nadenken voor hij het begreep. Bij hem lag het er ook aan met wie hij praten of het makkelijk ging of niet, al was er eigenlijk maar een iemand waarmee het makkelijk ging en dat was Merus. En natuurlijk Lainoa, dacht hij, maar dat telde eigenlijk niet want met haar praatte hij niet echt. Wat het wel was wist hij ook niet maar praten was het niet. Waarschijnlijk zou het er bij haar dus ook aan liggen dat ze hem niet kende.

Clavis ging rechtop zitten en sloeg haar armen om haar opgetrokken benen heen.' Weet je wat dit landschap zo mooi maakt?' Zonder op antwoord te wachten ging ze verder,' Het idee van de vrijheid, alles hier ziet er zo vrij uit. Alsof niemand hier iets te zeggen heeft over deze plek.' In ieder geval zo zag zij het. Nee zo wilde ze het graag zien zo'n gedachte gaf haar hoop. Hoop om oit van die spiegel verlost te zijn.

Willow luisterde geboeid naar wat Clavis vertelde, hij was het helemaal met haar eens. "In de bergen is het ook zo," zijn ogen stonden nu vaag, alsof ze in de verte keken en eigenlijk deden ze dat ook. Hij zag de bergen waar hij zo graag was. "Niemand is er de baas, alles is precies zoals het aan het begin van de wereld ook al was." Er lag een kleine glimlach op zijn gezicht waar echt geluk uitsprak. Hij kreeg door dat hij aan het wegdwalen was en hij schudde even met zijn hoofd om het helder te krijgen.

Clavis werd helemaal enthousiast toen bleek dat Willow ook hetzelfde idee kreeg hierzo. Dat waren maar heel weinig mensen. En toen hij begon te vertellen over de bergen was ze helemaal volle aandacht. Zelf woonde ze in het bos en dan kreeg ze hetzelfde gevoel. Het gevoel dat alles om je heeb vrij is en dan krijgt zij een beetje het gevoel dat ze zelf ook vrij is. Clavis kon zien aan Willow dat dit een goed onderwerp was voor hem.

Alexis schreef:

Is het nou dag of nacht ? lexie schreef over dag, en hei over nacht ^^
en ze staat precies in het dal
-
Toen de laatste glaspop met een korte knap en verassend weinig geluid kapot viel haalde Alexis een paar keer diep adem, in een poging om haar nu gehaaste ademhaling te reguleren. Iets wat niet direct hielp. Met voldoening keek ze naar het glas dat op de grond lag. Even op adem komen en dan weghalen, dacht Alexis bij zichzelf. Tijdens het op adem komen liet ze haar blik over ed glooiende omgeving gaan. Ze hield wel van heuvels, het had altijd wat rustgevend. En het kon een uitstekende strategische positie zijn voor een leger. De blik van Alexis bleef hangen op een jongen die tegen een boom aanleunde, ze kende hem niet. Zonder wat te zeggen keek ze terug, ze had het gevoel dat hij haar al een tijdje in de gaten hield. Anders stond hij er niet zo rustig. Ze moest echt weer eens beter op haar zintuigen letten.

Oeps, verkeerd gelezen (AA) Sowwy. Zullen we het nacht doen, plox?
~~
Hei liet een lichte glimlach zich rond zijn lippen krullen en kwam overeind van zijn leunende positie om een paar stappen naar het meisje toe te lopen. Hij knikte naar het glas op de grond.

"Indrukwekkend." Zei hij vriendelijk. Na haar zo aan het werk gezien te hebben, moest hij toegeven dat ze een waardige tegenstander zou zijn in een gevecht. Bepaald geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Toen hij dichterbij kwam, merkte hij ook de draak op die even achter het meisje, lui in het gras lag. Voor een tel schoot er iets door zijn ogen, iets donkers. Verdriet? Jaloezie? Gemis?

ik vind het best
-
Alexis liet zich iets ontspannen, langzaam verscheen er een licht glimlachje op haar gezicht. "Mwah valt wel mee, het zijn stilstaande dingen." terwijl ze sprak merkte ze dat ze nog steeds niet geheel op adem was. Dat kreeg je ervan, als je je training wat liet verslappen ging direct je conditie eraan. "En wat doe jij hier zo midden in de nacht, honey-love?" het oude standaardwoordje kwam langzaam weer terug in haar spraak. Onbewust. Haar blik bleef op de jongen gericht, door zijn donkere kleding was hij niet helemaal duidelijk te zien, ondanks de heldere hemel.