Het rijk van de weegschaal- De lange uitgestrekte meren

De lange uitgestrekte meren zijn eeuwenoud. Er zijn in totaal 3 grote meren. Deze worden opgesplits in talloze riviertjes die overal verder naartoe stromen. Een meer word gebruikt voor zout winning en is erg onddiep. De andere meren schijnen geneeskrachtende werking te hebben volgens oude mythes. Het water is helder blauw en je kunt in het begin van de meren nog staan maar als je verder zwemt zal je bij dieper water komen waar het water steeds zwarter lijkt te worden. Aan de meren liggen kleine strandjes en die strandjes worden weer omringd door bos.

regels ; -
max personen ; maak he tniet te druk
level ; --

Scott liep over het zand langs de rand van het bos. Hij had Anneloes bij Leith gelaten, ze kon toch niet veel bewegen met de wonden op haar rug, laat staan wegrennen. Dan zou Leith haar sowieso wel inhalen. Hij liep meer het strand op, naar het water toe en schopte zijn schoenen uit. Hij liep tot zijn enkels het water in en keek even naar de kleine golfjes die zich om zijn enkels vormden. Met zijn handen in zijn zakken probeerde hij ze de andere kant op te sturen en liet water omhoog komen om het in verschillende vormen te vervormen. Tegelijkertijd probeerde hij voor een moment niet na te denken over wat hij moest doen. Zich aansluiten bij de dertieners, zijn plek bij de twaalvers behouden, misschien wel bij de twaalvers blijven?

Logan stond met zijn stenen zwaard in te hakken op een oude, dode boom. De bomen om hem heen zeiden dat deze boom snel dood moest, dan ging het verteringsproces sneller. Shan, de gigantische draak, lag achter hem. Logan wist dat hij nu nogal opviel, omdat er een gebergte achter hem lag dat af en toe bewoog, maar het maakte hem niks uit. Hij had toch geen vijanden. Tenzij je alle Twaalvers meetelde, maar hij wist nog nauwelijks iets van de oorlog.

Yamata lag op haar rug in het water. Ze dobberde drijvend over de golven. Af en toe kwamen er wat spetters op haar gezicht. Dan kneep ze haar ogen dicht en giechelde. De reden dat ze giechelde was dat de spetters veroorzaakt werden door de staart van een enorme draak die aan de waterkant zat. Het was Kaiser. Zijn staart hing in het water en bewoog af en toe zachtjes. Voor zover een draak dat kan, keek hij liefdevol naar zijn meesteres. Yamata knipoogde af en toe naar hem, met een brede glimlach op haar gezicht. Wat maakte dat ze er heel lief uit zag.

Logan was klaar, de boom lag in vele stukjes. De bomen in de buurt bedankten hem. Logan liep terug naar het meer. Hij kleedde zich uit tot op zijn onderbroek en dook erin. Hij had geen zin om eerst op de rug van Shan te klimmen en helemaal bovenop zich om te kleden in zijn huis en zwembroek aan te trekken. Shan draaide sloom mee, hetgeen nogal wat gedreun veroorzaakte door de reusachtige poten. Logan bleef zich erover verwonderen dat hij niet groter was dan de teennagel van zijn draak.

Kaiser schoot omhoog. Hij hoorde het gestamp, kenmerkend aan het gestamp van een zwaar wezen. Hij snoof. Hete stoom kwam uit zijn neusgaten. Als reactie schoot Yamata onmiddellijk omhoog. Paniekerig keek ze naar de draak. 'Wat is er?' Vroeg ze. Kaiser was een soort van alarm voor haar, en ze vertrouwde hem door en door. Ze wist ook dat hij af en toe wat kon overdrijven, maar soms vergat ze dat. En doordat zij met haar oren in het water had gelegen wist ze niet wat er aan de hand was. Ze keek om zich heen, op zoek naar dat waar Kaiser zo op reageerde.

Logan kwam weer boven en hij zag een andere draak. "Ah, dus er is hier een ander," zei hij. "Hallo?!" Hij keek om zich heen, maar zag niemand. Shan hield ook stil en het gekrijs van vogels die in de bomen op zijn rug woonden hield op. Logan keek even achterom naar het gebergte op poten en moest lachen. Hij zwom naar de kant en keek naar de draak. Nu zag hij ook een meisje in het water.

Er verscheen weer een glimlach om haar gezicht, een opgeluchte deze keer. 'Hee' Zei ze met een verlegen klank in haar stem. Ze hield haar hoofd een beetje scheef en keek hem nieuwsgierig aan. Ze hield zichzelf boven water door met haar benen te trappelen, maar dat hield ze nooit lang vol. Tegelijkertijd gleed Kaiser dan ook achter haar het water in en dook onder. Binnen een paar seconden dook hij weer op, zodat zij op zijn kop kwam te zitten. Ze hing nu iets boven het water en keek naar de jongen.

"Ah, nu snap ik waar de draak vandaan komt," zei Logan glimlachend. Hij keek naar Shan, die achter hem kwam staan. Hij probeerde zo min mogelijk te dreunen, maar dat ging moeizaam. Logan glimlachte nog eens en keek weer naar het meisje.

'En nu weet ik ook waarom Kaiser zo zenuwachtig deed.' Antwoordde ze. 'Dat is de draak trouwens.' Yamata schopte met haar tenen wat duppels water heen en weer. Haar voeten begonnen al wat te rimpelen door het water. Ze keek naar haar voeten en ze beet op haar lip. Ze haalde haar voeten uit het water en ging in de kleermakers zit op de kop zitten.

Logan moest lachen. "Ik zou ook schrikken als ik opeens een reusachtig grote draak met een gebergte op zijn rug zag," zei hij. "Maar die van jou is ook niet klein." Hij glimlachte en keek naar de draak. Aan een halve aardbeving kon hij voelen dat Shan was gaan liggen. Logan hoorde het gekreun van bomen, maar hij wist dat dat maar tijdelijk was. Als de draak weer op zou staan, stonden de bomen weer overeind. Logan zou dan wel zijn excuses aanbieden.

Demetri liep al een tijdje op. AB was weg natuurlijk gaan slapen. Een vampierdraak hoort ook eigenlijk niet overdag rond te vliegen. Hij had zoals altijd een paar wapens bij maar die kon je amper zien. Behalve zijn zwaard natuurlijk. Met een serieus gezicht keek hij rond toen hij een jongetje zag. Waarschijnlijk was het jongetje wel ouder dan hem maar toch gebruikte hij al snel die verkleinwoordjes. Rustig liep hij er op af. Hij vond het zwak om een gevecht te starten. Daarom alleen met de bedoeling om de weg te vragen. Want na al die tijd wist hij het zelf niet meer.

Scott wilde het water net weer laten vallen toen hij gedachten hoorde. Hij draaide zich om, terwijl de sliert water zich tot een bal vormde en keek met licht gefronste wenkbrauwen naar de jongen die zijn kant op kwam lopen. Hij nam hem in een oogopslag op, hij leek ouder dan Scott, hij was in ieder geval meer dan een kop groter dan hem, een zwaard, hij kon dus gevaarlijk zijn. Daarom hield Scott de waterbol maar vast, hij dacht dat de jongen zijn krachten toch al gezien had en anders maakte het ook niet veel uit.

Demetri merkte dat de jongen ook gedachten kon lezen. Vroeger zou hij dan via telepathie gaan praten maar dat wou hij niet meer. Dat zou veelste veel pijnlijke herinneringen op doen. ´´Rustig maar ik wou alleen maar de weg vragen hoor. Ik ben niet zo laf om tegen een jongen te vechten´´ zei hij rustig. Hij stopte de gedachten dat hij jonger was weg omdat de jongen ze anders zag.

Scott was het er nou niet bepaald mee eens met wat de jongen zei, maar liet het water wel terugzakken. Hij liep het water uit terwijl hij zei:' Sorry, maar in deze tijden ben je je leven niet meer zeker.' Met een stalen gezicht keek hij de jongen aan en stak zijn hand naar hem uit om te laten zien dat hij het goed bedoelde. ' Ik ben Scott.' Stelde hij zichzelf voor.

Yamata glimlachte. 'Kaiser is een beetje over bezorgd, zegmaar.' Zei ze. Haar woorden werden benadrukt door de argwanende blik waarmee Kaiser naar de jongen stond te kijken. Ze giechelde en klopte hem even op de kop. Ze keek naar de ringen in het water, die steeds groter werden en dan uiteindelijk verdwenen. 'Ik ben Yamata trouwens.' Stelde ze zich voor. Ze vond dat het toch een beetje vreemd was als hij wel de naam van haar draak wist en niet die van haarzelf. Ze keek hem nieuwsgierig aan, wachtend op een antwoord.

Scott schreef:

Scott was het er nou niet bepaald mee eens met wat de jongen zei, maar liet het water wel terugzakken. Hij liep het water uit terwijl hij zei:' Sorry, maar in deze tijden ben je je leven niet meer zeker.' Met een stalen gezicht keek hij de jongen aan en stak zijn hand naar hem uit om te laten zien dat hij het goed bedoelde. ' Ik ben Scott.' Stelde hij zichzelf voor.

Demetri snapte goed wat de jongen bedoelde. Maar zelf was hij ook niet zo erg om iedereen aan te vallen. Vooral als hij niet weet van welk rijk ze kwamen. Rustig pakte hij de hand vast en schudde hem. De meeste vonden het niet fijn omdat hij een stevige handdruk had net asl meerdere mensen uit zijn familie. ´´Demetri´´ zei hij rustig tegen Scott.

Scott wilde net een beetje glimlachen toen de naam van de jongen doordrong. Demetri... dat was... Zijn ogen werden wat groter en in de wirwar van zijn gedachten vergat hij Demetri's hand los te laten. Door zijn gedachten flitsten een paar beelden van een bruinharig meisje aan een paal die de naam schreeuwde en later... in de tent.. toen ze had gedacht dat hij Demtri was. Hij stopte de gedachten gauw weg, bang dat Demetri ze zou zien. Toen hij zichzelf weer wat bij elkaar geraapt had, trok hij vlug zijn hand terug. Wat moest hij nu doen? Hij had er nooit over nagedacht wat hij moest doen als hij iemand tegenkwam die Anneloes kende. Hij wendde zijn blik even af van Demetri's gezicht om zijn gevoelens te verbergen. ' Jij komt uit het dertiende he?' Zei hij met een ijzige stem. Het was een gewaagde gok, maar het kon haast niet anders.

Demetri zag dat er iets mis wat met de jongen maar kon niet zijn hand er op leggen. Had hij hem al een keer aangevallen ? Dan moest het wel in de tijd zijn toen Anneloes net weg was. Toen was hij zo boos dat hij bijna iedereen uitdaagde terwijl hij maar een arm kon gebruiken toen. Toch veranderde zin gezicht niet en bleef gewoon serieus. ´´Nee eigenlijk ben ik geboren in het rijk van de maagd´´ zei hij rustig. Het was geen leugen. Het was echt waar dat wist hij zeker. Waar hij in geloofde was iets heel anders waar Scott niet naar vroeg.

Scott liet zijn blik nog een keer over de jongen glijden, alleen bekeek hij hem nu met andere ogen. In zijn hoofd gingen er meerdere mogelijkheden langs hoe Demetri Anneloes kende, maar een mogelijkheid sprong boven alle andere uit en hij dacht dan ook niet echt na over de andere. Hij snapte niet wat Anneloes in Demetri kon zien, zeker niet als hij van de twaalf rijken was. Ze had een hekel aan twaalvers, dat had hij nu wel door. ' Dus je vecht tegen het dertiende?' zei hij om het zeker te weten. Hij kon het niet geloven, dat Anneloes iemand van de twaalf rijken ook maar aardig zou kunnen vinden.

Er verscheen langzaam een heel klein gemeen glimlachje op zijn gezicht. ´´Nee ik vecht juist voor het dertiende´´ zei hij rustig met een grijns. Hij schaamde zich er niet voor en durfde het wel te zeggen. Als het uit liep op een gevecht was hij er wel klaar voor. Zeker als het nacht werd en AB kwam dan was hij zo weg. Maar hij snapte niet goed wat de jongen bedoelde. Waar kende hij hem van ?

Scott keek een beetje verward. Hoe kan dat, loog hij gewoon, was hij overgelopen of was hij misschien een spion? Er waren zoveel mogelijkheden, misschien was het makkelijker als hij het vroeg. 'hoe dat dan?' vroeg hij dus maar. Hij legde automatisch al zijn hand op de knop van zijn ponjaard, zodat hij snel kon handelen als Demetri een bedreiging vormde. Hij wilde natuurlijk graag vragen waar hij Anneloes van kende, maar dacht niet dat hij dat kon zonder te zeggen dat hij haar had.

Yamata schreef:

Yamata glimlachte. 'Kaiser is een beetje over bezorgd, zegmaar.' Zei ze. Haar woorden werden benadrukt door de argwanende blik waarmee Kaiser naar de jongen stond te kijken. Ze giechelde en klopte hem even op de kop. Ze keek naar de ringen in het water, die steeds groter werden en dan uiteindelijk verdwenen. 'Ik ben Yamata trouwens.' Stelde ze zich voor. Ze vond dat het toch een beetje vreemd was als hij wel de naam van haar draak wist en niet die van haarzelf. Ze keek hem nieuwsgierig aan, wachtend op een antwoord.

"Ik ben Logan," zei Logan. "En dat is Shan." Hij gebaarde naar de draak achter hem en glimlachte even. Hij liet een primitieve stoel van aarde uit de grond komen en ging erop zitten. Hij had er een hekel aan om altijd te moeten staan. Shan achter hem maakte even een geluid, als een zingende walvis, en Logan wist dat hij eigenlijk ook een stoel wilde. Maar dat kon Logan nog niet.

Demetri volgd rustig elke beweging die Scott maakte. Di woorden hadden blijkbar effect omdat hij zijn hand legde op zijn ponjaard (weet nie eens wat het is). Al vond hij de vraag nog raarder. Waarom zou hij het uitleggen terwijl hij er zelf voor koos. Niets raars aan toch. Al was het meer de keuze vau moeder en oom geweet. Maar zef koos hij er ook voor. ´´Gewoon , ik geloof eerder in de schepper´´ zei hij rustig.

ponjaard is een korter zwaard ^^

Scott ontspande zich wat meer toen Demetri zei dat hij in de schepper geloofde. Dan zou het wel goed zitten. ' Dan sta ik aan jouw kant' Zei hij met een glimlachje. Al snel verdween dat glimlachje weer, toen hij eraan dacht dat hij alsnog met Demetri moest oppassen. Hij mocht er niet achterkomen dat Scott Anneloes had, niet eens dat hij haar kenden. Maar het kostte hem moeite om niet aan Anneloes te denken of in ieder geval niet aan wat er tussen haar en Demetri zou zijn. Scott liet zich in het zand ploffen en verzekerde zichzelf ervan dat zijn gedachten goed afgeschermd waren.