Het rijk van de weegschaal- De lange uitgestrekte meren

Clavis zat op het strand aan één van de meren. Het zand gleed door haar vingers en voelde heerlijk warm aan. De zon scheen op haar gezicht en voor het eerst sinds lange tijd had ze haar roze haren opgestoken in een knot zodat het lekker koel was in haar nek. Alles voelde goed behalve dat ze zich erg zorgen maakte om andere mensen en half toch ook wel om zichzelf. Iets in haar begreep niet waarom ze een spiegel was en datzelfde iets wilde het ook niet zijn.

Alexis liep over de weg terwijl Carlos ergens boven haar vloog, na al die jaren had hij nog steeds een hekel aan water. Nu moest hij van haar verplicht een bad nemen, de maanden met alleen wat regenwater wassen had duidelijk zijn sporen achtergelaten op zijn rode schubben die een stuk minder glansde dan ze zouden moeten doen. Carlos had door waar Alexis naar opaanstuurde en had als een koppig schooljochie geweigerd haar op de rug te nemen, niet echt een ramp. Ze waren er toch zo. Alexis keek naar het strand waar ze op uit kwamen, er was 1 iemand, een roosharig meisje. Ze haalde even haar schouders op, ze zo zou getuigen worden van een mens tegen draak partijtje. Want eigenlijk had ze geen idee hoe ze Carlos rustig het water in zou krijgen. Langzaam begon ze het strand op te lopen.

Vincent keek naar Eliria, die in de vorm van een reusachtig watergestuurd paar langs de meren lag. Ze stak, zelfs liggend, boven de bomen uit, want afgelopen nacht was het volle maan geweest en had ze zich volgezogen met water. Vincent knalde bijna uit elkaar van de energie, dus zodra ze hier waren geland had hij zich uitgekleed en was in het water gesprongen.

Louise liet zich van Suzaku's rug afglijden en keek even naar haar blote voeten die wat in het zachte zand wegzakten. Voor ze het doorhad, rende Suzaku al naar het water en nam een grote sprong. Vlak voor hij het water raakte veranderde hij in een grote vis. Louise ging een stukje van het water af zitten, kijkend naar de vis die soms boven het water kwam. Zij hield niet zo van water, waarschijnlijk ook omdat ze niet kon zwemmen.

Vincent keek naar Eliria, die in zichzelf veranderde en weg scheerde over het water. De spanwijdte van haar vleugels was op het moment even breed als het meer en daar kwam dan nog een aantal meter staart achteraan. Vincent keek haar lachend na, maar toen bedacht hij zich dat zijn kleren nog op haar rug lagen. Hij begon te hopen dat ze voordat het koud werd terug zou komen, van waar ze nu dan ook was.

Zit vin in het water of op de kant?

Suzaku zag een schaduw over het water glijden en zwom zo snel mogelijk naar boven. Hij stak zijn kop boven water uit en keek nieuwsgierig rond. Hij zag een grote, maar dan ook echt grote draak overvliegen en zwom hem achterna. Toen hij bijna bij de overkant was veranderde hij langzaam in zijn eigen vorm en rende de draak achterna. Terwijl hij rende groeide hij tot zijn voetstappen als dreunen weerklonken. 'Hallo!' rieo hij opgewekt naar de draak, nog niet eens half zo groot als haar. Louise maakte zich geen zorgen om Suzaku, in deze onbewoonde omgeving kon hij toch niet veel kwaad. In plaats daarvan liet ze verschillende kleuren aurabolletjes in haar hand oplichten en prevelde de gevoelens die erbij hoorden zachtjes.

Vin zit nog in het water.

Vincent had niet door dat Eliria een andere draak tegen was gekomen en dat er verderop een meisje zat. Hij dreef rustig verder op zijn rug en daarna weer op zijn buik. Hij gaf zichzelf vinnen van water om beter te kunnen zwemmen.

Eliria draaide zich om, viel een regen van druppels uit elkaar en veranderde weer in het grote watergestuurde paard. Ze keek de andere draak aan met een opgetrokken wenkbrauw.

Scarlet zat aan het water, maar net niet in het water. Ze keek naar het water in een van de drie meren terwijl Artemis ergens boven haar vloog. Artemis wou haar vleugels nog even strekken en dat begreep Scarlet omdat ze lang stil had gezeten. Scarlet trok haar benen tot kleermakerzit en zuchtte even zachtjes in zichzelf. Zo alleen begon ze na te denken over alles.

Alexis zat op de rug van Carlos, uitkijkend over de glanzende meren die het licht van de zon schitterend weerkaatste, toen de stem van Carlos in de buurt klnk "Er is hier een andere draak in de nuurt." Vragend keek Alexis om zich heen, op het moment dat ze de kleurige draak van Scarlet zag, dat betekende dat zij ook ergens in de buurt was. "Even wat lager alsjeblieft." zei ze, terwijl ze over de schouder van de felrode draak keek. Inderdaad zag ze uiteindelijk het silhouet van een mens bij het water zitten. Zwaaiend liet ze Carlos dansen "Heey, scarlet!"

Scarlet keek op toen ze hoorde dat iemand haar naam riep. Ze zag een fel rode draak en iemand met gitzwart haar erop zitten, dat kon niemand anders zijn dan Alexis. Ze glimlachte en zwaaide naar haar. 'Hé, Alexis.' Riep ze naar haar. Artemis riep in drakentaal een begroeting naar Carlos, maar bleef wel in de lucht. Alleen als het echt nodig zou zijn, zou ze weer naar de grond komen.

Carlos antwoorde in dezelfde taal een begroeting naar Caarlos, terwijl Alexis van de rug van hem sprong. Soepel lande ze op de grond en stapte ze richting Scarlet. "hehe, heb jij het ook zo druk de laatste tijd?" opende ze het gesprek terwijl ze ongevraagd naast haar op de oever van de rivier ging zitten.

Scarlet haalde langzaam haar schouders op. 'Niet heel erg, niet verschillend van andere tijden.' Zei ze tegen Alexis en haalde een hand door haar lange bruine haren. Ze vroeg zich af waar Alexis het zo druk mee had. De laatste tijd had ze wel wat veranderingen gemerkt, ze had gehoord dat er weer rebellengroepen samen waren gekomen en dat was zeker niet zonder reden.

Alexis keek haar verbaast aan, maar bedacht zich toen dat Scarlet een eigen modelijn had en waarschijnlijk tegenwoordig niet echt meer in het leger zat. Iets wat haar verbaasde want ze hadden echt iedereen nodig nu er langzaam weer vooruitgang leek te komen in de oorlog. "Lucky you" grijnsde Alexis wat jaloersig, ze zou het ook wel weer wat rustiger willen hebben. Alhoewel, ze genoot van de goede drukte in het kamp.

Scarlet keek Alexis met een glimlachje aan. 'Jij dus blijkbaar wel.' Zei ze tegen haar, waar een kleine vraag achter lag. Ze wilde wel weten waarmee ze het dan druk had. Misschien wel slecht, omdat ze niet aan Alexis' kant stond als het op het gebied van de rijken aankwam. Ze moest het Alexis nog steeds vertellen en ze wist niet hoe ze zou reageren. Ze keek weer voor zich naar het meer.

Alexis knikte, "Dat kun je wel zeggen, al die oorlogen nu." zuchtte ze. Ook al waren zij er natuurlijk de oorzaak van, het maakte ook niet uit, maar je moest als mens gewoon wat te klagen hebben. Al was het maar over het weer, iets was beter dan niets. "Jij nog weinig last van gehad?"

Scarlet slikte. Ze was blij dat ze haar pijlen en boog bij zich had, want eigenlijk zou ze het nu moeten vertellen, ze moest eerlijk zijn. 'Ja, maar ik zal er wel last van gaan krijgen.' Zei ze en haar stem daalde, hoewel ze dat zelf niet merkte. 'Maar..' Ze wou het wel vertellen, maar wat zou er met hun vriendschap gebeuren? Het zou niet meer hetzelfde zijn, maar het was beter dat ze eerlijk was.

Alexis glimlachte en keek haar van opzij aan, "Maar wat...?" ze strekte haar benen uit, zodat de punten van haar schoenen het koele water aanraakte. Ze was even vergeten dat het geen waterdichte schoenen waren. Terwijl ze nog steeds schuin naar Scarlet keek begon ze haar schoenen uit te trekken, geen idee in wat voor dubio Scarlet nu verkeerde.

Scarlet zuchtte zachtjes en keek naar Alexis. 'Maar..' Begon ze haar zin weer. 'Jij hebt altijd gedacht dat ik bij de legers hoorde he?' Fluisterde ze zachtjes tegen haar en haar hand ging naar haar zak om te voelen of ze daar een mes had zitten. Dat was zo, ze zou het niet gebruiken, alleen als ze zichzelf moest verdedigen. Ze beet zachtjes op haar lip.

Vragend hield Alexis haar hoofd schuin, ze snapte niet precies waar Scarlet heen wilde. "Hoe bedoel je? Dat zit je toch ook, of tenminste zat je toch ook?" haar wenkbrauwen waren gefronst, want ze snapte echt niet waar ze het over had. Al leek het alsof ze het er moeilijk mee had, want ze moest moeite doen haar te verstaan.

Scarlet schudde langzaam haar hoofd. 'Ik kom niet uit het dertiende rijk, Alexis.' Voegde ze er toen langzaam aan toe en pakte het mes in haar zak beet. 'Ik zie je als een van mijn beste vriendinnen. Maar ik heb nooit aan jou kant gestaan, niet als het daar opaan kwam.' Zei ze zachtjes tegen haar en keek weer naar Alexis, voor haar reactie. Ze lette goed op en ook Artemis was wat lager gaan vliegen.

Alexis wist niet wat ze moest zeggen bij het nieuws van Scarlet "ma..maar.." wist ze uit te brengen, terwijl haar hersenen het nieuws probeerde te bevatten. Eigenlijk lukte dat niet bepaald, waardoor ze enkele seconde totaal overdonderd Scarlet aankeek. "Dus waar hoor je dan bij?" als het nou het rijk van de stier was, kon ze er mee leven. Maar als er rebelln over haar lippen zou komen wist ze niet hoe te reageren.

Scarlet beet zachtjes op haar lippen. 'Ik heb tegen jullie gevochten, ik heb gevochten tegen jullie toen jullie de twaalf rijken probeerden over te nemen.' Zei ze zachtjes tegen haar. 'Verdediger van Kyon, rebel, vijand, ik weet niet hoe ik het moet noemen.' Voegde ze eraan toe. Ze dacht aan James, die ook uit het dertiende rijk kwam en waar ze nu zo verliefd op was. 'Maar dat betekend niet dat ik tegen jullie allemaal iets heb.' Zei ze erachterna. Hoewel ze wist dat Alexis waarschijnlijk ook mensen van haar kant had vermoord, beschouwde ze haar gewoon als een vriendin.

Alexis keek nog steeds aardig onbegrijpelijk naar Scarlet, het moest nog steeds duidelijk tot haar doordringen. Langzaam leek ze het begrijpen. Scarlet, haar vriendin, haar getuge van haar huwelijk, was een rebel. Ze beet op haar lip, ze voelde zich verraden. Al die jaren had ze niks gezegd, gewoon helemaal niks en al die jaren had Alexis Scarlet vertrouwd. Verslagen wende ze haar blik van Scarlet af, op het moment kon ze haar niet aankijken. Eigenlijk kon ze helemaal niets.

'Het spijt me.' Verontschuldigde Scarlet zich. Het speet haar echt, ze zou willen dat het niet hoefde, dat er geen twee kanten waren. 'Ik wou het je wel veel eerder vertellen, maar ik wist dat we dan niet zulke goede vriendinnen zouden kunnen worden. Of ik was ook bang voor je reactie.' Legde ze het uit. Ze keek voor zich en beet nog steeds op haar lip. 'Het spijt me echt.' Herhaalde ze.

Alexis wist eindelijk haar stem terug te vinden "Wat heb je nou aan goede vriendinnen die je gewoon verraden waar je bij staat." mompelde Alexis, nog steeds keek ze niet naar Scarlet. Het liefst zou ze er nu vandoor gaan, weg van het meisje. Maar Carlos was een paar kilometer verderop, en het duurde even voor hj er zou zijn.