Het huisje van Emily in het bos - Het rijk van de Weegschaal

Het is een klein huisje aan de bosrand. Emily woont hier met haar kinderen Lucile en Emile. Soms is Gabriël hier ook om op te passen.


regels: NIET VECHTEN
Personen: 5?

'Em~ily!' riep Gabriel vrolijk en kwam het hutje in lopen. Hij had haar al een tijdje niet gezien en had haar gemist. Ook moest hij haar iets geven, wat van een onbekend persoon kwam. Hij had het mee. Het zat in een rood doekje met een zwart lint erom heen.

Emily zat in de woonkamer toen Gabriel binnen kwam rennen. Ze was net Lucile en Emile aan het voorlezen. "We zijn hier Gab!"Riep ze en ze stopte zorgvuldig een boeklegger tussen de bladzijdes voor ze het boek weglegde. Lucile en Emile waren vrolijk opgesprongen toen ze Gabriel hoorden."OOM GABRIEL!!!!" Riepen ze vrolijk en ze renden hem tegemoet.

Gabriel stak zijn armen uit terwijl hij neer knielde. Hij nam de twee kinderen in zijn armen. 'Ik heb jullie gemist.' Zei hij glimlachend. Hij liet de twee kinderen weer los en haalde iets uit zijn jaszak. Het waren snoepjes die hij voor ze had gehaald. Hij nam vaak genoeg iets leuks of lekkers voor ze mee. 'Kijk, ik heb snoepjes voor jullie gehaald. Poets alleen wel je tanden, anders krijg je gaatjes en moet je naar die enge tandarts!'

Emile krijste van plezier."SNOEPIE"S!!!!!!" Riep hij enthousiast. Lucile keek Gabriel een beetje angstig aan. "Ik wil niet naar de enge tandarts." Zei ze en haar lip begon te pruilen. Emily liep lachend naar de drie mensen toe. "Rustig maar Lucile, je poets toch goed? Dna hoef je niet naar de tandarts." Stelde ze Lucile gerust. Daarna draaide ze zich naar Gabriel. "Waarom dit onverwachtte bezoek?" Vroeg ze.

'Hey, mag ik mijn zus niet missen?' vroeg Gabriel verontwaardigd en zette zijn handen in zijn zijen. Hij grijnsde kort na wat hij had gezegt. 'Grapje. Ik heb hier iets voor je. Het komt van een anoniem persoon. Die persoon stuurde mij een doos met een speeldoosje erin. Hij vroeg mij om het melodietje van het speeldoosje te gebruiken en dit voor jou te maken.' zei hij, en gaf Emily het zakhorloge met een doekje erom heen verbonden.

Emily pakte had pakketje voorzichtig aan. "Ik vraag me af van wie het is..."Zei ze meer tegen zichzelf dan tegen Gabriel. Voorzichtig haalde ze de verpakking van het doosje af. Gabriel had er weer een mooi speeldoosje van gemaakt, ze keek naar alle mooie detaills voordat ze het doosje open deed. Er klonk een mooie melodie uit.

Gabriel luisterde naar het melodietje en vroeg zich af wie hem zou hebben gegeven. Hij had zo zijn vermoedens, maar op de brief had alleen Dhr. Hatsune gestaan, en hij wist dat die persoon niet Hatsune heette van de achternaam. Wie kon het dan zijn? Had Emily iemand anders gevonden? Of was het meer een stalker of zo? Gabriel had geen flauw idee, maar hij had het melodietje zo mooi gevonden dat hij wist dat het iets betekende, dus besloot hij het toch maar te doen. 'En? Herken je het melodietje, of zegt het je niks?'

Emily had in gedachten naar de melodie staan luisteren en keek licht geschrokken op. "Ik vind het een prachtige melodie, maar ik kan hem niet plaatsen." Zei Emily, ze beet op haar lip. Ze hoopte dat het van Luthien was, maar dat zou heel onwaarschijnlijk zijn. Aangezien hij waarschijnlijk dood was. Ze liet de melodie doorspelen.

Gabriel knikte lichtjes. 'Ach, je komt er vroeg of laat wel achter. Ik denk niet dat de desbetreffende persoon lang van je weg blijft.' zei hij en ging op een stoel zitten. Hij aaide Emile door zijn roodbruinige haren, terwijl Emile geïnteresseerd naar het speeldoosje staarde en naar het muziekje luisterde. Emile liep naar zijn moeder toe en sloeg zijn armen om haar middel. 'Mamma, wanneer komt pappa?' vroeg hij.

Emily veegde snel de opwellende tranen weg. "Dat weet ik niet lieverd." Zei ze tegen Emile en aaide hem over zijn hoofd. Lucile zat op de grond voor de haard en ze keek Emily geïntirgeerd aan. Het leek wel alsof ze dwars door haar ogen haar ziel in keek. Emily draaide haar hoofd weg en keek naar Gabriel. Hij wist wie de vader was van Lucile en Emile.

Gabriel zuchtte diep en keek naar de grond. Hij had misschien heel vrolijk gedaan bij de deur, maar hij was eigenlijk heel depressief. Vandaag was de dag dat hij en Alois al 5 jaar getrouwd waren. Elk jaar sloot hij zich op in zijn huis en bleef daar tot de dag voorbij was. Dit jaar was dat echter niet zo. Hij wist dat hij er niks mee op schoot, en dat hij het nu wel verwerkt zou moeten hebben, maar hij bleef maar dromen over hem. Zo veel dat hij er gewoon gek van werd. Alsof Alois' geest nog in hun huis leefde.

Emily zag het gezicht van Gabriel. "Hé gaa het wel een beetje." vroeg ze bezorgt. Ze wist over Alois. Hij betekende er veel voor Gabriel. Dat wist ze. troostend sloeg ze een arm om hem heen. Voorzichtig leide ze hem naar de bank zodat hij kon gaan zitten.

'Vandaag is de dag dat ik en Alois vijf jaar getrouwt zijn...' zei Gabriel zachtjes terwijl hij plaats nam op de bank. Hij veegde zijn haar uit zijn ogen en beet lichtjes op zijn lip. 'Elke gedachte aan hem doet pijn... Zo vreselijk veel pijn...' Hij sloot zijn ogen toen hij tranen voelde opwellen. Nee, hij wou niet huilen in het bijzijn van Emily. Hij moest sterk blijven. Huilen zou Alois niet terug brengen en het zou ook niks oplossen.

"Ik weet het Gab, ik weet ook hoe je je voelt. Het is vreselijk om je geliefde te verliezen." Zei Emily. Ze keek naar de grond. Lucile liep naar haar toe en trok aan haar rok. "Mama, ik ben moe." Zei ze en ze wreef in haar ogen. Emily glimlachte. "Ik zal jullie zo naar bed brengen. Ga jullie pyama's maar vast halen.

'Nooooou, Lucie! Ik wou nog spelen.' zeurde Emile en weigerde om naar bed te gaan. Hij kroop bij Gabriel op schoot en keek Gabriel aan met grote paarse glitterende ogen. 'Gabriel, waar is Sonata? Ik wil Sonata zien.' zei hij. Sonata was Gabriel's draak. Gabriel glimlachte droevig en aaide Emile over zijn hoofd. 'Sonata is eten aan het zoeken. Grote draken hebben veel eten nodig. Jij kan ook zo groot worden, Emile. Zolang je je groentes maar eet.' zei hij. 'Woaaah!' riep Emile enthousiast en sprong van zijn schoot. Hij sprong op een tafel. 'Dan ben ik een reus! Dan kan ik het hele land zien en ik kan ik eindelijk die enge beren pletten! Zo plat als een pannekoek!' Hij sprong weer van de tafel af en grijnsde vrolijk. Emile was echt hyperactief, maar hij was dus ook bang voor beren. Zelfs knuffelberen.

Emily trok Lucile nog even bij haar op schoot. "Hoe vinden jullie dit dan? Lucile gaat alvast slapen en dan mag Emile nog even wakker blijven." Zei ze en ze aaide Lucile over haar hoofd die tegen haar was aan gekropen. Ze had haar duim in haar mond gestoken en lag al bijna te slapen. Lucile knikte en haar ogen vielen bijna dicht.

'Is goed!' zei Emile blij. Hij kroop weer bij Gabriel op schoot. Gabriel glimlachtte en aaide hem over zijn roodbruine haren. 'Heb je nog iets over Luthien gehoord?' Vroeg hij voorzichtig. Hij wist dat het een pijnlijk onderwerp was. Hijzelf haatte Luthien omdat hij zijn zus vreselijk pijn had gedaan.

"Nee" Zei Emily en ze kreeg tranen in haar ogen. Zachtjes kuste ze Lucile op haar hoofd. Ze tilde Lucile op zodat ze kon gaan staan en zette Lucile voorzichtig op de bank. Die zat daar slaperig voor zich uit te staren. Emily begon Lucile haar pyama aan te trekken. "Luthien heeft nooit meer iets van zich laten horen."Zei ze zacht.