Weegschaal ~ De heuvels even buiten Rayindra

Seven kon het niet laten, juist omdat Yasmine een stapje naar haar toe deed. Waarschijnlijk niet eens expres maar ze wilde het zo graag als een soort hint zien. Haar hand verscheen op de wang van Yasmine en streek er even zachtjes over. Met moeite wist ze zich in te houden haar een kus te geven. Maar gewoon zo staan gaf haar al zo'n overweldigend gevoel dat ze wist dat het goed was om haar nu nog niet te zoenen. En omdat ze wilde weten hoe Yasmine reageerde. Het laatste wat ze wilde was dat ze haar zoende zonder dat Yasmine hetzelfde voor haar voelde.

Yasmine hapte wat oncharmant naar adem toen ze de hand van Seven voelde, het voelde zo fijn aan. De aanraking zorgde voor een tinteling op haar huid. Waarom moest het nou zo zwaar zijn, was het zo onnatuurlijk. Haar hele gezicht en hals leken rood te worden, voor haar gevoel stond ze in vlammen, zo warm kreeg ze het door de aanraking. Aankijken kon ze Seven niet, dan zou ze zichzelf ook niet kunnen inhouden. Ze moest wegrennen, ervandoor gaan, maar iets deed har blijven staan.

De ene hand op haar wang, de andere verstengeld in de andere. En nog stapte ze niet weg. Nee het enige wat ze deed was haar blik ontwijken, rood worden en naar ademhappen. Nu wist Seven het meer dan zeker, langzaam boog ze zich voorover en drukte zachtjes haar lippen op die van Yasmine. Het voelde raar, anders dan ze gewend was. De meeste meisjes die ze gezoend had hielden uiteindelijk toch van jongens maar wilde wel eens uitproberen hoe het was om met een meisje te zoenen. Maar deze kus, het was voor haar een geweldig gevoel, de kriebels in haar buik, die vlinders. Het maakte haar gek van verlangen.

Yasmine wist niet wat haar overkwam, de lippen van Seven op die van haar. Een explosie aan gevoelens stroomde door haar lichaam heen. Dit was zelfs de eerste keer dat haar lippen een ander paar lippen raakte dan die van haar ouders. Toch was dit fout, het stemmetje bleef door haar hoofd spoken. Ze moest ermee ophoude, zo zou ze in de hel belanden, verstoten worden. Toch duurde het enkele seconden voor ze zichzelf, haar lichaam in beweging kon zetten, de lippen van Seven kon halen. Nog steeds had ze het gevoel dat ze droomde, dat het zo geweldig was. Voorzichtig probeerde ze Seven aan te kijken "Dit kan ik niet." wist ze er met een brok in haar keel uit te brengen. Ze wist dat het kinderachtig was, maar ze had het gevoel elk moment in hulen te kunnen barsten.

Seven slikte moeizaam en keek met grote ogen naar Yasmine. Er ontstonden tranen in haar ooghoeken en ze schudde haar hoofd waarna ze een paar stappen achteruit deed,' Het spijt me, ik had niet zo dom moeten zijn om te geloven dat iemand zoals jij ooit van mij zou kunnen houden.' Het was eruit voor ze er erg in had. En moet moeite liep ze van haar vandaan niet meer achterom kijkend. De pijn die ze voelde zorgde ervoor dat haar wangen nat werden van haar zoute tranen. Dinta stond al klaar, die had gelijk gemerkt dat het fout zou gaan. Even gleed de hand van Seven over de kop van Dinta,' We gaan schat.' Mompelde ze zachtjes. Toch keek ze nog een keer naar het meisje, het meisje dat haar hart had gestolen, het meisje dat haar hart niet hoefde, het meisje dat haar hart op de grond gooide en daarna in haar gezicht lachtte. Zo veel pijn en verdriet had haar lichaam nog nooit gekend en ze begon te trillen terwijl haar blik nog één keer over het wonderschone meisje gleed. Het meisje in de blauwe jurk met de roze X.

wahaha ik krijg déjà vu gevoel xd
-
Yasmine wilde de tranen uit haar ooghoek wegvegen, haar witte krullen uit haar mooie gezichtje schuiven, haar tegen haar aandrukken. Maar het kon niet, het mocht niet, de pijn hamerder op haar hele lichaam toen ze de tranen over het gezicht van Seven zag lopen. Ook bij haar voelde ze hoe een traan over har wang begon te rollen. "Ik wil van je houden." fluisterde ze, omdat haar stem niet te vertrouwen was. Ze ilde een stap richting Seven zetten. "Maar het mag niet. Kan je nog herinneren wat ik je verteld had?" met een pijnlijke blik in haar ogen die glommen van de tranen probeerde ze Seven's blik te vangen. Maet haar armen slap langs haar lichaam stond ze onbewegelijk naar Seven te kijken die klaar was om er vandoor te gaan.

hoezo?
~~

' Natuurlijk heb ik je woorden gehoord, maar ik had gehoopt dat, ahg wat, ik wist dat het niet kon ik wist dat het niet ging. Het kan niet en het zal nooit kunnen.' Even schudde ze haar hoofd de eens zo mooie krullen vormde nu een soort sluier om haar gezicht en bleven aan haar wangen plakken vanwege haar tranen. Dezelfde pijn die Yasmine voelde, voelde Seven ook, vooral om die tranen over haar wangen te zien lopen. Natuurlijk kon ze hier niet van weglopen, al zou ze het willen. Om Yasmine zo te zien verscheurde haar, langzaam liep ze weer naar Yasmine en sloeg haar armen om haar heen. Er belande een kus het voorhoofd van Yasmine en Seven keek in de zo mooie ogen van Yasmine,' Ik weet dat het niet kan en daarom spijt het me, het spijt me voor het uitlokken van die gevoelens die je nu voelt. Ik had me erbij neer moeten leggen dat jou geloof voor jou alles was en dat ik geen kans maakte erdoor te komen.' Weer drukte ze even kort haar lippen op die van Yasmine maar snel haalde ze die ook weer ervanaf.

trinity en cathy :p
Alleen ben bang dat deze minder leuk af gaat lopen D:
-
Yasmine wist niet wat ze moest zeggen, haar stem was verstikt van tranen. Nu stonden ze beide te huilen doordat ze gevoelens had die ze niet waar kon maken. Nu ze zag hoeveel pijn dat veroorzaakte bij Seven, bij haarzelf. Het laatste kusje op haar lippen zorgde ervoor dat ze ook haar armen om Seven heen sloeg en haar dicht tegen haar aan drukte. "Het spijt me zo." zei ze tussen haar tranen door. "Hoe red jij het? Toegeven dat je op vrouwen valt?" vroeg ze terwijl ze over haar schouder heen staarde.

Seven kon toch nog een beetje glimlachen om de woorden van Yasmine,' Op dezelfde manier als jij hier overheen komt, gewoon stug doorvechten. Ik wilde al nooit normaal zijn, hield niet van de standaard mens. Mijn liefdesvoorkeur heeft dit alleen gevoel alleen maar bevestigd. Maar jij komt wel over mij heen. Die pijn zal niet lang duren en voor je het weet ben je me bijna alweer vergeten. Maar dan zal deze jurk je herinneren aan dat ik er toch altijd voor je zal zijn. Zelfs wanneer je er niet eens voor jezelf bent.' Weer kwamen haar woorden van pas. Daarom was ze gewend aan makkelijk praten en niet echt een ruzie te krijgen. Ze wist zichzelf er toch wel weer uit te praten. Seven haar hand gleed over de rug van Yasmine maar uiteindelijk liet ze haar toch maar los,' Je zult me nooit meer zien. Maar ik hoop dat ik toch een klein plekje in je hart verdien.' Weer gaf ze een kus maar dit zou haar laatste kus zijn. Haar laatste aan Yasmine. Daarna deed ze een stap achteruit,' Ik hoop dat je gelukkig word schoonheid.'

Yasmine wist dat dfe woorden mooi klonken, ze vast een soort waarheid zouden zijn. Maar geloven dat ze Seven ooit een keer vergeten kon, nee dat kwam er bij haar niet in. Ook zij liet Seven langzaam los, zelgs die beweging zorgde voor een pijnlijke steek in haar hart. De woorden die volgde, dat ze haar nooit meer zou zien, deden pijn. Yasmine groef haar gedachte af naar een zin, iets inspirerends voor Seven "Als je beloofd dat je een mooie vrouw gaat vinden." de woorden die haar een steek van jaloezie brachten "Iemand met wie je gelukkig kan worden. Die niet haar hart de verkeerde kant op stuurt?" ze probeerde Seven aan te kijken. Even kreeg ze het spreekwoordelijke duveltjes gevoel, een stemmetje vertelde haar dat ze haar hart moest volgen, een ander stemmetje zei dat ze vol moest houden en Seven moest vergeten.

Seven haalde heupeloos haar schouders op,' Ik ga mijn best doen.' Nee dat zou ze niet, ze zou instorten en dat wist ze van zichzelf. Maar nu moest ze zich groothouden. Tegenover Yasmine wilde ze sterk zijn zodat die ook gewoon verder ging met leven.' Spijt me van alles wat je moest doormaken omdat je mij had ontmoet.' Daarna knikte ze nog voor een laatste keer en klom toen op Dinta die gelijk wegvloog toen Seven goed zat. Met moeite wist ze zich in te houden nog een keer achterom te kijken, ze had inplaats daarvan haar ogen stijf dicht geknepen. Toch wist er een traan over haar wang te rollen.

Yasmine had elke beweging gevolgd van Seven die wegvloog, de pijn was te voelen in haar hart. Vermoeid liet ze zich op de grond vallen, gewoon op de plek waar ze gezeten had. Haar handen vonden het roze kruis op de jurk, het teken at haar altijd aan Seven zou doen herrineren. Met een verdrietige utdrukkung op haar gezicht zag ze hoe Lucio naast haar lande en zijn kop op haar schoot legde. "Waarom moet dit nou gebeuren." de tranen rolde alsnog over haar gezicht terwijl ze haar hoofd in zijn schubbige nek probeerde te begraven.

Lewis liep tussen het hoge gras door en keek eventjes rond. Hij wilde dat hij kon verdrinken in de plek, geen verdere gevoelens hebben. Alleen kon dat niet, Alexis spookte nog steeds door zijn hoofd heen, hij hield van haar en kon haar niet laten gaan. Ze hoorde gewoonweg bij hem, ze was een deel van hem. Hij wist dat ze niet samen verder konden, maar hij moest wel verder zonde rhaar. Ook al kon hij dat eigenlijk niet. Hij zakte neer tussen het gras en ging op zijn rug liggen met zijn ogen dicht.

Leida stampte door het hoge gras. Men zou haar al vanaf een kilometer kunnen opmerken omdat er overal om haar heen vogels opvlogen. Ze deed niet eens moeite om rustig te lopen. Ze was te hard aan het nadenken. Over de nieuwe aanvallen op de twaalfde rijken, maar ook over wat Alexis verbergde. Ze wist dat er iets was, maar ze had nog steeds niet uitgevonden wat dan precies.

Lewis was zo diep in zijn eigen gedachten gekeerd dat hij de voetstappen van Leida of de opvliegden vogels hoorde. Zijn ogen waren gesloten. Door zijn hoofd spookte het perfecte gezicht van Alexis. Hij miste haar nog steeds. Ondanks dat er twee weken waren verstreken.

Leida lette niet echt goed op waar ze liep, dus ze zag Lewis niet liggen. Tenminste, niet tot het moment dat ze over hem heen struikelde. Ze viel keihard op de grond en vloekte hevig. Ze draaide zich om om te zien waarover ze gevallen was en zag Lewis liggen. 'Wie gaat er nou in vredensnaam hier op de grond liggen?' Mompelde ze in zichzelf. Ze krabbelde overeind en mompelde, iets harder dan het vorige. 'Sorry.' Terwijl ze de stof van haar kleren af klopte.

Lewis schoot omhoog. Toen hij iemand over zich heen voelde vallen. Hij keek even om zich een en toen hij Leida zag liet hij zich weer terug vallen. Hij had niet zoveel zin om iets terug te zeggen. Hij dacht weer aan Alexis. God waarom kon hij haar toch niet uit zijn hoofd zetten. Ze bleef maar rondspoken alsof ze zich vast had geketend in zijn hoofd.

Leida keek even neer op Lewis en wachtte op een antwoord. Haar gezichtsuitdrukking werd steeds kribbiger. 'Ga je nog wat terug zeggen of uitleggen waarom je hier op de grond ligt of heb je je tong verloren?' Vroeg ze geïrriteerd aan hem. Hij had geluk dat ze hem niet herkende als de aanvoerder van kamp DiClaren, want dan zou ze helemaal geflipt zijn en zou hij zeker niet meer heel geweest zijn.

'Als jij je klep gewoon houd dan kan ik hier van de rust genieten en gewoon nadenken. Maar door jou geblèr wordt het een beetje onmogelijk.' zei hij tegen haar. Zijn ogen waren nog steeds gesloten terwijl hij daar lag. Hij had verder geen interesse in Leida, het maakte hem niet uit wie het was en wat hem betreft kon ze opdonderen.

Leida's ogen versmalden tot spleetjes. 'Pardon.' Wist ze met moeite uit te brengen. Pas toen herkende ze hem. 'Ooh, jij bent zo'n respectloze verdwaalde twaalver zonder leven.' Zei ze, iets kalmer. 'Ik begrijp het al. In de steek gelaten zeker. Arm kindje. Nouja, dat is jouw probleem, niet het mijne. Des te slechter jij je voelt, des te makkelijker wij het straks hebben. Tot ziens.' Zei ze tegen Lewis. Ze draaide zich om, waarbij haar roze haren over haar schouder heen zwiepten en ze liep weg.

'Fout, maar goed dat zal jij toch niet begrijpen met je minihersens.' zei hij met een lichte grijns. Hij had geen zin in haar gesprek. 'Ik vind het best, dat is toch waar jullie goed in zijn he, weglopen.' sprak hij toen verder. Alexis had precies hetzelfde gedaan, ondanks dat hij haar eerst weg had gestuurd, daarna was ze zelf weggelopen.

'Aaahw, hij heeft abandoning-issues.' Zei Leida, terwijl ze steeds verder liep. Ze besloot verder geen woorden vuil te maken aan dit zielige wezen en stak alleen nog een bepaalde vinger op naar hem, met haar rug naar hem toe gekeerd, en liep verder weg. Ze zou haar vrije dag niet laten verpesten door een of ander zielig, afgewezen twaalvertje.

'Je denkt maar wat je wilt. JIj zal nooit echte liefde kennen dus ook die problemen niet hebben.' zei hij toen. Hij had zijn ogen opengeslagen en keek nu naar de blauwe hemel waar heir en daar een wit wolkje voorbij dreef. Hij zou haar zeker niet achterna gaan. Dat was ze zeker niet waard, de vinger die ze opstak had hij neit gezien.

De woorden die Lewis sprak raakten Leida wel. Haar hele gedachten werden weer teruggesleept naar Andrew. En Andrew's dood. Dat had ze ook te danken aan de twaalf rijken. De dood van haar enige echte liefde. Hij had haar ook in de steek gelaten. Maar niet vrijwillig. Er stroomde een eenzame traan over haar wang terwijl ze in haar eentje weg stampte. Hoe durfde die miezerige twaalver zo over haar te praten?

lewis kwam iets omhoog en keek naar haar rug. ' En daar ging ze. Eenzaam en alleen. Denkend dat ze geweldig is.' sprak hij. Daarna liet hij zich weer terug zakken op zijn rug. Ze mocht gaan van hem. Hij gaf toch niet om haar. Het maakte hem allemaal niets uit. Hij gaf alleen nog echt om Alexis, en zij liet hem in de steek. 'Doe trouwens de groeten en je eveneens leugenachtige vriendin Alexis.' riep hij haar nog na. Misschien was dit niet zo slim. Maar waarschijnlijk wist iedereen toch al dat Alexis haar man had bedrogen.