Weegschaal ~ De heuvels even buiten Rayindra

Beide wenkbrauwen schoten omhoog in een verbaasde uitdrukking. Hoe noemde ze me net?, dacht Hei, voor de verandering een keer echt verbaast, bij zichzelf. "Eehm..." Het duurde een seconde voor hij weer helemaal bij het gesprek was, en hij liet de stilte nog een paar tellen langer duren, gewoon voor het effect. "Oh, sterren kijken." Hij grijnsde een beetje schaapachtig. "Ik bedoel, dat was ik van plan, voordat ik hier kwam kijken."

Alexis kon en kleine grijns niet onderdrukten toen ze zijn gebade uitdrukking op zijngezicht zag. Dat was de reden waarom ze het vroeger zo vak gebruikte. Hoewel, niet bewust. ' Nou hier valt niet meer zoveel te zien hoor' haar grijns ging over in een glimlachje, die haast wat geamuseerd eruit zag. Hart blik ging omhoog nat de sterren, ze vind ze mooi, maar iets van ze begrijpen, nee dat had ze nooit gedaan. ' Dus sterren kijken'. Zei ze wat vragend.

Hei haalde zijn schouders op "Een hobby," zei hij, en glimlachte lichtjes naar de jonge vrouw. "ze zijn interessant, minstens zo veelzijdig als mensen zijn. Ze kunnen je de weg wijzen, verhalen vertellen en volgens sommigen zelfs de toekomst voorspellen." Opnieuw wierp hij een blik op de hemel. "Als je er wat vanaf weet, natuurlijk." Hij verlaagde zijn blik weer, tot hij die van de vrouw kruiste.

"Dus, gevechtstraining..." Hij trok één wenkbrauw vragend omhoog.

Alexis knikte, zij wist er niks van af. Zelfs de poolster wist ze niet te vinden, eigenlijk ging ze er altijd vanuit dat Carlos wel de weg wist. Nog even kort blikte ze op de vele sterren die aan de hemel stonden te fonkelen als diamanten in het zonlicht. Ze keek de jongen weer aan, "Zo zou je het kunnen noemen." ze besloot het maar een beetje vaag te houden. Wie weet was het een oude rebel die nog wraak wilde nemen op de dertienders.

Buiten de gewone paden, op een afgelegen stukje, tussen de struiken had Yasmine haar kamp opgeslagen. Een voor ahar maatstaven, een goed verstopt plekje waar ze nu lag te slapen. Lucio hield een oogje in het zeil als een van de vele stapelwolken in de lucht. Het was nog redelijk vroeg in de ochtend, dus het was koud. De zon had nog geen kans gehad de aarde op te warmen. In haar rode jurk opgekruld met een ruwe deken over haar heen probeerde Yasmine wat kostbare uurtjes slaap te vatten, maar telkens liep Seven door haar droom heen, hoe ze wegrende van haar en het meertje.

Seven zat op Dinta, zij begeleide haar naar de heuvels. De heuvels waar ze vaak kwam gewoon om tot rust te komen om haar gedachtes weer op een rijtje te krijgen. Maar iets vertelde haar dat het dit keer anders zou zijn dan als ze hier normaal kwam. Dinta wist gelijk al dat er iets mis was. Ze voelde het ofzo en daardoor voelde Seven het ook. Gelijk fluisterde ze tegen Dinta dat ze maar moest landen. Hier zouden ze blijven want weer vliegen gaf een naar gevoel. Dat er een tentje vlak bij stond had ze niet gezien en Dinta ook niet echt. Met veel moeite liet ze zich tegen een boom aan zakken en Dinta ging achter de boom liggen ook een beetje moe van de lange reis.

ze zit niet echt in een tent, een beetje zelf in elkaar geflanst met doeken
-
Yasmine hoorde het kraken van takken onder de voeten van een draak die landde, maar daar had Yasmine geen idee van, geschrokken opende ze haar ogen, trok de deken nog dichter tegen zuich aan. Alsof dat zou helpen tegen het gevaar. Angstig zocht ze naar een teken van leven van Lucio, In haar gedachte hoorde ze zijn stem, zoals alleen baas en draak konden horen van elkaar. Niks aan de hand, een meisje met een draak die tegen een boom aanzitten Oké, dus er was iemand ook met een draak. Het was Silvia niet, die zou Lucio herkennen, maar Lucio zou Seven niet herkennen. Maar die link legde ze niet, ze wist niet eens dat ze een draak had. Dus het kon elk willekeurig iemnd zijn met krachten. Zo stil mogelijk probeerde ze uit haar dekens te klimmen, haar blonde haren stonden alle kanten op. Per ongeluk stootte ze ze tegen een van de takken aan die ze als tentstok gebruikt had. Een zacht gilletje was uit haar mond te horen toen de hle tent op haar hoofd terecht kwam.

Seven schrok verschrikkelijk vooral omdat ze haar ogen had gesloten en ze niet had verwacht dat er iemand nog hier zou zijn. Gelijk schoten haar ogen open en zette ze grote ogen op. Haar blik zocht de heuvels af maar ze zag het eigenlijk niet. Snel fluisterde ze naar Dinta dat ze even naar boven moest vliegen om te kijken wie er was. Met een beetje gemopper deed ze het toch al. Van boven zag Dinta toch wel degelijk iemand. Het is iemand, maar die heeft zichzelf al gevangen in een soort doek ofzo, diegene zit links van je op een paar meter afstand. Gelijk haalde Seven even rustig adem en stond op. Tcoh greep ze naar naalden. Gewoon om zeker ervan te zijn dat ze zichzelf kon verdedigen zo nodig.' Wie is daar?' Komt er zelfverzekerd uit haar mond.

Yasmine die helemaal vastzat in het doek probeerde omhoog te graven, zich te bevrijden uit de kluwe van tentdoek, deken en touw. Dat ging heleaas niet zo gemakkelijk als ze zou willen. Waarom moest ze nou weer zo onhandig zijn? Er kwamen wat gesmoorde geluidjes uit het kleed als antwoord op de stem die Yasmine niet direct kon herkennen, de stem werd grotendeels gesmoord door de stoffen en haar eigen geworstel om eruit te komen. Uiteindelijk wist ze een voet te bevrijden uit de warmte van binnen.

Seven kon het niet laten en schoot toch een beetje in de lach. Haar hand die op haar naalden lag liet ze zakken en liep naar de persoon gevangen in de doek.' Oké, oké ik help je wel even blijf stilzitten.' Was wat ze zei en toen trok ze met niet al te veel moeite de doek van het meisje af. Gelijk verstarde ze. Nee niet hier, niet haar plek. De plek die zij zo vertrouwd vond. Even stokte haar adem in haar keel maar gelijk kwam er ook weer lucht bij.' Ik euhmm.' Het was moeilijk om tegen Yasmine te praten, of haar uberhaupt aan te kijken.

Yasmine zag haar niet direct omdat ze moest knipperen tegen het felle licht. Maar toen ze het gezicht van Seven zag, haar prachtige witte krullen schoot ze overreind. Beschaamd dat Seven haar zo tegen moest komen, haar haren volledig in de klit, de slaap nog in haar ogen en de kreukels nog in haar kleding. "Seven." zei ze zachtjes, om het voor haarzelf te bevestigen, dit kon niet slechter lopen deze ochtend. "Oh het spijt me.." begon ze te hakkelen "Ik wilde je niet laten schrikken... je rust verstoren." ze had geen idee hoe lang Seven er al geweest was.

Seven begon van de nervositeit te lachen,' Is dat het enige waar je nu aan kan denken? Dat je me had laten schrikken of mijn rust had verstoort? Werkelijk?' Wat was ze nu gemeen tegenover het meisje waar ze van hield. Waarom? Bang om gekwetst te worden dus probeerde ze Yasmine van haar af te duwen, dat scheelde haar een hoop pijn en Yasmine een hoop schaamte of woede. Ze draaide zich alweer om. Toch was het moeilijk en kreeg ze pijn, een steek in haar hart gewoon omdat ze zo gemeen was. Voor het eerst kreeg ze spijt, spijt van haar gemene woorden. Woorden die voor haar heel normaal zijn maar die ze gewoon niet tegenover Yasmine kon uitspreken.

Natuurlijk was dat niet het enige waar ze aan kon denken, nee ze dacht aan veel meer dan aan Seven's rust. Maar dat zou ze niet uitspreken, dat kon ze niet uitspreken. Enkele seconden verstreken voor ze haar stem kon terug vinden, ze wilde Seven niet kwetsen, dat ze er weer vandoor wilde rennen. Ineens bukte ze zich, begon als en gek te graven in de puinhoop dat ooit een mislukt tentje moest voorstellen, uiteindelijk vond ze het kistje waar ze naar opzoek was. Ze had het opgevuld met een oud kledingstuk waar ze de rode schoentjes ingelegd had, zodat ze niet zouden beschadigen. "Deze was je vergeten." zei ze zachtjes terwijl ze met het dichte doosje naar Seven liep, ze wilde de rode schoentjes niet kwijt, het enige wat ze van Seen had, maar ze kon ze niet verstoppen. Ze waren van haar.

Seven keek op, wat was er van haar? Gelijk begon ze te graven in haar gedachte, nee ze wist het echt niet meer. Even pakte ze het kistje over en deed hem open. Haar rode schoentjes lachte hara tegemoed.' Niet te geloven dat je ze bewaard hebt, dan ook nog eens zo mooi.' Het waren haar lievelings schoenen geweest maar toen Yasmine er iets over zei vond ze ze niet meer mooi. Toch vond ze het fijn om ze terug te hebben, ondanks dat Yasmine ze dan niet mooi vond. Of in ieder geval zo kwam het op haar neer.' Heel erg bedankt.' Ze pakte de schoenen uit het kistje en gaf het kistje terug aan Yasmine. Gelijk voelde ze nog meer spijt van haar gemene woorden.' Wacht even hier ik ben zo terug.' Snel liep ze naar Dinta toe die weer onder de boom was gaan liggen. Aan haar hals hing een grote soort koffer, maar dan van stof. Daar stopte ze de schoenen in, want nu had ze zwarte schoenen aan, gewoon lage gympen. Het stond wel leuk bij haar zwarte jurk die nog zwarter werd door haar witte krullen. Om haar ogen had ze een donkere rand waardoor haar blauwe ogen nog blauwer werden. Uit haar tas haalde ze een jurk, een soort gelijke jurk als die van Yasmine, alleen was deze jurk in het blauw, het was een beetje donkerblauw. Daardoor zouden de blauwe ogen en het blonde haar van Yasmine nog meer tot haar recht komen. Snel liep ze terug. Met de blauwe zijde achtige stof in haar handen.

Yasmine keek Seven na, ze hoopte echt dat ze terug zou komen. Snel begon ze tussen haar spullen te rommelen, haalde er een soort borstel uit en probeerde haar haren te fatsoeneren, met haar handen probeerde ze de kreukels uit haar jurk te wrijven. Op een bepaalde manier wilde ze er goed uitzien voor Seven. Hoewel ze wist dat ze er op het moment niet uitzag, haar hele huid was gekreukeld door de stof waar ze op gelegen had. Ondanks dat het haar nu iets minder ind eklit was, was yasmine nog lang niet klaar om het echt mooi te krijgen, maar Seven kwam er weer aan. Snel stopte ze de borstel terug in de tas. Het was voor het eerst dat ze zich mooi probeerde te maken voor een ander, ijdelheid was een doodzonde. Stiekem hoopte ze dat haar god nu even met iets anders bezig was. Met een verbaasde blik keek ze naar de zachte blauwe stof in de handen van Seven, ze snapte niet helemaal wat ze er mee wilde. Het was een prachtige stof die Seven waarschijnlijk fantastisch stond, net als de jurk die ze nu aan had.

Seven vond het model van de jurk die Yasmine aanhad haar zo goed staan dat ze zonder dat ze het zelf echt doorhad toen ze op de markt was deze stof had gekocht. Gelijk toen ze de stof in haar handen kreeg wist ze wat ze ervan ging maken. Eigenlijk was ze het niet van plan geweest en ze zou het al helemaal nooit weg willen geven want het was een herinnering aan Yasmine maar toch vond ze dat zij het moest hebben.' HIer, ik had hem gemaakt en vond dat hij jou geweldig zou staan.' Het was niet haar soort jurk maar toch had ze er stiekem een kenmerk van zichzelf in gedaan. Daarom zat er links onderin een roze X. Totaal niet groot maar toch redelijk opvallend. Gewoon zodat Yasmine aan haar zou denken als ze de jurk zou dragen. Er kwamen blosjes op haar wangen,' Sorry van dat ik wegrende.' Haar blik lag op de blauwe stof en met haar vinger frunnikte ze er een beetje aan. Eigenlijk wist ze zichzel niet echt een houding te geven.

Yasmine keek bewonderend naar de jurk in haar handen, ze vond hem prachtig. Echt geweldig. "Echt waar?" ze was verbaast dat Seven zomaar zo'n kostbare jurk wilde weggeven. Toch vond ze het fijn, misschien had Seven dus toch nog aa haar gedacht. Net als zij aan Seven gedacht had. Ze schudde haar hoofd en glimlahte lichtjes, dwong zichzelf niet blozend weg te kijken. "Geeft niet..." ze wist haar stem niet hard te laten klinken, voorzichtig deed ze een stapje naar voren om met haar vingers over de gladde stof aan te raken. "Zou ik hem aan mogen trekken?' vroeg ze voorzichtig, de jurk was prachtig, bijna net zo mooi als het meisje dat hem vasthield.

Seven knikte,' Natuurlijk het is jouw jurk.' Voor het eerst die dag ging haar blik over het gezicht van Yasmine en kwam er een vrolijke glimlach op haar gezicht. Het voelde raar om zo dicht bij Yasmine te staan, er was maar een paar centimeter over of ze zouden elkaar raken. Even laat ze haar hand epres tegen die van Yasmine aangaan. Gewoon om haar reactie te pijlen. Om te weten wat er in haar hoofd omgaat. Waarom ze nu nog niet weg is gegaan en nooit meer had omgekeken.

Yasmine voelde hoe haar hand de haarre raakte, het voelde alsof er een schok door haar heen ging. Direct voelde hoe er op haar wangen weer twee blosjes verschenen. Wat zo goed te zien was door haar bleke huid. Waarom moest dat nou nu weer precies gebeuren . Snel pakte ze de jurk aan. "Ehh zal ik hem dan maar aantrekken?" ze zag nu pas het roze kruis op de jurk, het zag er prachtig uit. Het deed haar direct aan Seven denken, er verscheen een glimlach op haar gezicht terwijl ze met haar vinger over het kruis gleed.

Seven kon niet om die wangen heen, alleen die wangen konden twee dingen betekenen. Of ze schaamde zich ervoor dat zij ook op meisjes viel of het was zo dat zij zich ongemakkelijk voelde. Het was een hoopvolle gedachte maar Seven dacht gelijk aan dat ze zich ongemakkelijk voelde.' Ja is goed.' Antwoorde ze en ze draaide zich om zodat Yasmine wat meer privecy had. Weer begon ze op haar lip te bijten en te pijnzen of ze de gok moest wagen.

Yasmine draaide zich zelf ook een beetje om. In record tempo wist ze haar jurk uit te trekken, wat nog lastig kon zijn door de koortjes die aan de zijkant van de jurk hingen. Uiteindelijk viel de rode lap stof op de grond. Ze rilde het niet, het was eigenlijk helemaal niet koud. Toch stapte ze snel in de blauwe jurk. De stof was zacht en voelde heerlijk aan tegen haar hud. Met wat moeite kreeg ze de jurk goed vast omdat ze onverwacht wat zenuwachtig was. Uiteindelijk had ze de jurk aan. Hij zat perfect, alleen wat strak bij het bovenlijfje, wat haar niet echt kon deren. "Hij is prachtig." fluisterde ze bewonderend terwijl ze met haar hand over de stof gleed.

Seven begon te blozen om het compliment voordat ze ook nog echt had gezien dat Yasmine de jurk aanhad. Langzaam draaide ze zich om en wat ze daar zag was voor haar onbeschrijvelijk. Yasmine was van zichzelf al een schoonheid maar nu met de blauwe stof om haar toch wat tengere lijf heen was ze oogverblindend. Met moeite wist Seven ook maar iets uit te brengen dus het enige wat ze zei was,' Wauw.' Meer kreeg ze gewoon niet uit haar mond. Met een lichte rozige blos keek ze naar Yasmine, haar aandacht werd gewoon naar haar toe getrokken, dat was al de hele tijd zo. Ieder moment van de dag dacht ze wel aan Yasmine. En haar nu zo in die jurk zien, het leek voor haar net een sprookje.

Yasmine straalde helemaal, "Dankjewel." ze ze zachtjes, meer wist ze niet uit te brengen. Misschien zou ze haar nu een dankbare knuffel moeten geven ofiets dergelijks. Maar als dat gebeurde wist ze gewoon niet waar ze toe in staat zou zijn. Nee, dat was niet verstandig. "Je bent geweldig." voegde ze er bewonderend aan toe, waarschijnlijk zou Seven denken dat het over het haar naaikwaliteiten ging, maar ergens wist Yasmine dat ze er zelf veel meer dan dat mee bedoelde.
-
meot gaan :3

Seven vattet die laatste opmerking verkeerd op. Eigenlijk diep van binnen wist ze dat Yasmine het over haar naaikwalitiet had maar dat wilde ze maar niet geloven. Snel deed ze een stapje in de richting van Yasmine en pakte haar hand vast. Ze deed net alsof ze haar hand pakte omdat ze wilde dat ze een rondje draaide daarom hield ze haar hand omhoog en zorgde ervoor dat Yasmine een rondje draaide om haar eigen as. Maar eigenlijk was het gewoon om haar hand te kunnen vasthouden. Om dicht bij haar te kunnen staan.

Yasmine draaide lachend een rondje om haar as, de jurk wapperde vrolijk om haar heen. Direct voelde ze zich duizelig worden, niet door het ene rondje. Maar wel door de combinatie van alle gevoelens die de ene aanraking veroorzaakte. Dus toen ze stil stond deed ze voorzichtig een stapje, per ongeluk in de richting van Seven, om in evenwicht te blijven Haar wangen waren weer vuurrood geworden, onhandig lahte ze een beetje terwijl ze in Sevens blauwe ogen keken.