Het rijk van de Maagd- De bloemenvelden

Crux hinnik-gromde duidelijk instemmend, maar Dave zei toch voor de zekerheid: "Daar houdt hij wel van, als je hem aait." Crux was en draak van contact en had soms graag iets anders dan Dave. Vaak viel Chris dan in, maar dat was alweer een tijd geleden. Toen Dave eraan begon te denken, rolde er spontaan een traan over zijn wang.

Caspian aaide de draak zachtjes over diens bles, en strekte zich toen zo ver mogelijk uit om even achter een van de oren te kriebelen, omdat hij wist hoe lekker Kirye dat altijd vond. Toen hij zijn vingers even door Crux' manen haalde, glimlachte hij verbaast. "Jemig zeg, jij hebt écht zachte manen." Fluisterde hij zachtjes tegen de draak. "Wat doe je erin? Maanwater?" vroeg hij grappend, waarna hij opzij keek naar de jongen. Meteen betrok zijn gezicht, en hij liet zich op zijn hurken zakken naast de jongen, zijn hand over de bles van de draak naar beneden naar zijn neus laten glijdend. "Hé, gaat het wel?" Vroeg hij zachtjes, oprecht bezorgd.

"Ja hoor," zei Dave. Hij wilde een vreemde niet belasten met het gedoe rond Chris. Hij droogde zijn ogen en zuchtte even diep. Crux duwde troostend zijn neus tegen zijn hoofd en duwde de jongen een beetje opzij. Dave was van hem, dat was nu even extra nodig.

Caspian zette behulpzaam een paar stappen achteruit en bleef een beetje ongemakkelijk op een afstand staan. Hij zette zich echter al snel over die ongemakkelijkheid heen, en haalde een schone zakdoek uit een van zijn zakken. Met zijn telekinese liet hij het vlinderlichte stukje stof naar Dave toe zweven. "Hier," zei hij zachtjes. "je hoeft me niks te vertellen, ik weet dat ik maar een vreemdeling ben, en ik zie dat je al een goede vriend hebt die voor je zorgt en van je houdt..." Hij keek even naar de draak en glimlachte lichtjes naar hem. "...maar weet dat, ookal ben ik een vreemdeling, ik ben een vreemdeling die het wel wat scheelt."

Dave glimlachte vriendelijk en maakte zijn gezicht droog. "Bedankt," zei hij en hij gaf het zakdoekje terug. Hij wist nu niet goed of hij het wel of niet moest vertellen. Want wat had die jongen eraan om te weten dat Chris al ruim twee maanden in coma lag. Hij zuchtte en twijfelde nog even verder.

"Graag gedaan" Caspian nam het zakdoekje weer terug en stopte het weg. Vervolgens ging hij opnieuw op zijn hurken zitten, dit keer niet naast de jongen, hij hield een eerbiedige afstand van hem en zijn draak, maar dichtbij genoeg om te laten zien dat hij niet zomaar weg zou gaan. Kirye, die de spanning wel een beetje aanvoelde, schaadde zich achter Caspian tussen de bloemen. Van daar keek hij naar de draak en zijn menselijke compagnon, terwijl Caspian hem zachtjes over zijn kopje streelde. "Nogmaals, als je er niet over wil praten is dat goed, maar vaak is het ook niet goed om het allemaal op te kroppen. Ik kan je gedachten lezen, als dat helpt?"

"Ach, dan zal je waarschijnlijk al gehoord hebben dat mijn broertje ruim twee maanden in coma ligt," zei Dave somber. "Hij is mijn tweelingbroer, zie je, en we delen alles. En één van mijn vaders kan helen, maar die kan niks doen wat al onze krachten staan opeens op nul. En het leven is gewoon hartstikke oneerlijk op het moment." Hij zuchtte diep en sloeg met zijn vuist op de grond, die direct een grote barst vertoonde.

Op nul? Caspian maakte een mentalnote om daar later wat meer over te vragen, maar nu hield hij zijn hoofd even bij het gesprek. "Oh, maar ik lees je gedachten op het moment niet, hoor, ik sluit me over het algemeen af, om mensen hun privacy niet af te nemen, snap je?" Hij schrok een beetje van de emotionele uitbarst van de jongen, maar opeens bedacht hij zich wat. "Maar misschien kan ik je helpen om te communiceren met je broer..." Mompelde hij zachtjes, misschien meer tegen zichzelf dan tegen de jongen.

"Nee, mijn andere vader is ook telekinist, maar die kan dat ook niet," zei Dave somber. "En zijn aura is grijs en grijze aura's hebben geen gedachten." Hij zuchtte en keek somber naar de jongen. "Ik ben trouwens Dave," zei hij en hij stak zijn hand uit. Hij wilde het graag over iets anders hebben.

Caspian nam de hand aan en introduceerde zichzelf, "Caspian, aangenaam, Dave." Hij vond het heel jammer dat hij niks voor de arme jongen en zijn broer kon doen, en voelde wel aan dat Dave het liever even ergens anders over wilde hebben. Hij bedacht dat hij hem in ieder geval even gezelschap kon houden. Als hij dat natuurlijk wilde. "Hé, ik was opzoek naar een speciale bloem voor ik je tegenkwam. Heb je zin om me te helpen zoeken?"

"Ja hoor," zei Dave, blij dat Caspian de subtiele hint had aangenomen. Hij sprong op. "Wat zoek je?" Crux was ook opgestaan en liep naar het meertje, om zich erin om te rollen. Dave zag tot zijn spijt dat zijn T-shirt, dat nog aan de kant lag, binnen de kortste keren nat was. Daar had hij de komen paar uur dus niks aan.

"Ik ben op zoek naar..." Caspian begon door zijn zakken te rommelen "...Ik zweer dat ik het hier ergens opgeborgen had!" mompelde hij toen hij niet meteen vond waar hij naar zocht. Uiteindelijk vond hij het kleine boekje echter in een van zijn vele jaszakken. "Ah, daar is-ie. Ik ben op zoek naar deze bloem." Hij bladerde even door het boekje en liet Dave vervolgens een pagina met gedetailleerde tekeningen van de zwanebloem zien. "De zwanebloem. Het wordt gezegd dat ze hier ergens groeit, vaak ergens rond de waterkant." Legde hij Dave uit.
~~

De zwanebloem

Spoiler:

"Nou, handig dat we bij dit meertje staan," zei Dave lachend en hij liep richting het meertje. Hij keek rond. Eigenlijk was dit een goede mogelijkheid om Caspian beter te leren kennen, want hij leek wel aardig. "Heb je eigenlijk nog meer hobby's dan bloemen zoeken?" vroeg hij, terwijl hij goed keek.

Ook Caspian vervolgde zijn pad naar de waterkant en terwijl hij door zijn knieën boog om wat bloemenstelen opzij te buigen antwoordde hij Dave. "Ik lees veel, ben eigenaar van een bibliotheek aan de rand van de stad, speel dwarsfluit, verzin zo nu en dan een eigen verhaal..." Somde hij voor de jongen op. "En hoe zit het met jou?" Vroeg hij op zijn beurt, terwijl hij overeindkwam en verder liep toen hij op zijn huidige plekje niks kon vinden.

"Ik ben beeldhouwer," zei Dave en hij stampte op de grond, zodat er een ruwe kopie van Caspian uit de grond kwam. Hij liep erop af en veegde de ruwe lijnen glad, zodat het een perfecte kopie werd. Hij glimlachte. "Vind je het mooi?" Vroeg hij.

Caspian liep op het kunstwerk af en liet zijn vingertoppen vlinderlicht over zijn eigen, aarden gezicht gaan. Het detail was werkelijkwaar verbazingwekkend. "Heb je al die details kunnen ontdekken in dat kwartier dat we hier zijn?" Vroeg hij, duidelijk onder de indruk over zijn schouder aan Dave.

"Soms let ik te goed op," zei Dave. "Vooral bij jongens." Dat laatste mompelde hij onverstaanbaar. Caspian hoefde niet te weten dat hij op jongens viel, de meeste jongens vonden dat eng en hij had wel behoefte aan een vriend. Dus nooit te vroeg beginnen.

Caspian, wiens oren in uitstekende conditie waren, kon een lichte glimlach niet onderdrukken. Er kwamen vrolijke twinkelingetjes in zijn ogen toen hij zich naar de jongen omdraaide. "Nou, welkom bij de club dan." Zei hij vrolijk, waarna hij weer rustig doorliep en door ging zoeken naar zijn bloem alsof er niks gebeurt was.

Dave draaide zich voorzichtig om. "Heb je dat gehoord?" vroeg hij ongelovig. "En ben jij dan ook homo?" HIj keek vragend naar Caspian, het zo eigenlijk geweldig zijn als het zo was. Dan had hij iemand om mee te praten. Chris begreep het niet en Gill was weg en Kurt en Valerio waren volwassen, die keken op een andere manier op het leven.

"Ja, dat hoorde ik, ja, ik ben very much gay, and in love, en jij bent mijn type niet, sorry." Hij draaide zich even om naar Dave, nog altijd niet echt afgeleid doordat hij zonder shirt rondliep. Hij bedacht zich dat hij het maar beter meteen kon zeggen, zodat ze daar later niet nog problemen mee gingen krijgen. "Begrijp het niet verkeert, trouwens. Ik denk dat je een superaardige jongen ben, maar gewoon geen love interest ofzo." Caspian glimlachte.

"Oh," zei Dave. "Maar dat maakt niet uit, ik heb nu tenminste wel iemand die me zou kunnen begrijpen." Hij zocht weer verder. "Is dit hem niet?" vroeg hij en hij wees naar een bloem die voor hem exact leek op het plaatje. "En ik verwacht trouwens alleen dat jij me zult begrijpen, niet dat je dat ook echt doet."

Caspian liep naar Dave toe en knielde naast hem neer. Hij pakte zijn boekje er nog eens bij en vergeleek de bloemen met elkaar. "Ik dacht ik zeg het maar alvast, ik heb te veel boeken gelezen die uitlopen op problemen doordat er bepaalde dingen niet gezegd worden." Hij glimlachte lichtjes naar Dave. "En ik geloof dat je hem gevonden hebt, bedankt." Heel voorzichtig brak Caspian het steeltje, waarna hij het boekje op de juiste pagina opende. Hij had al twee papieren zakdoekjes aan weerszijden van de pagina's gelegd en legde het bloemetje daar nu voorzichtig op. Vervolgens controleerde hij of het kelkje goed lag om mooi gedroogd te worden, en uiteindelijk sloot hij het boekje en bond er een leren koortje omheen zodat die dicht zou blijven.

Dave liet zich vallen op de grond, die een beetje mee veerde om hem geen pijn te doen. "Het maakt niet uit," zei hij nog eens. Crux kwam eindelijk het water uit en zag nu het T-shirt van Dave liggen. Hij keek met een verontschuldigende blik naar zijn vriend, die begon te lachen.

Caspian draaide zich om naar Dave toen hij gelach hoorde. Vragend keek hij de jongen aan, terwijl hij het boekje weer opborg en naar hem toeliep. Ook hij liet zich met een zucht achterover vallen en kwam op de grond terecht alsof het een koninklijk matras was. Hij zuchtte even tevreden en keek naar de blauwe hemel boven hen.

"Er is niks hoor," zei Dave toen hij Caspian zag kijken. Hij draaide met hem mee en keek even naar hem toen hij ging liggen. "Hoe reageerde jouw omgeving eigenlijk toen je zei dat je op jongens viel?" vroeg hij nieuwsgierig. Hij pakte een steentje en begon het te vormen naar zijn wil.